تمام اعضای خانواده‌مان نامی دارند.‏ حتی برخی بر روی حیواناتشان نامی می‌گذارند.‏ پس منطقی است که خدا نیز نامی داشته باشد.‏ در کتاب مقدّس،‏ خدا عناوین بسیاری دارد،‏ از قبیل قادر مطلق،‏ سلطان عالم و آفریدگار.‏ ولی خدا نیز نامی دارد.‏‏—‏اِشَعْیا ۴۲:‏۸ خوانده شود.‏

در بسیاری از ترجمه‌های کتاب مقدّس،‏ نام خدا در مزمور ۸۳:‏۱۸ آمده است.‏ برای نمونه در ترجمهٔ قدیم کتاب مقدّس به زبان فارسی می‌خوانیم:‏ «تو که اسمت یَهُوَه می‌باشد،‏ به تنها بر تمامیِ زمین متعال هستی.‏»‏

خدا می‌خواهد که ما او را با نامش بخوانیم.‏ ما نیز وقتی با عزیزانمان،‏ برای نمونه دوستان نزدیکمان گفتگو می‌کنیم آنان را به نامشان صدا می‌زنیم.‏ در مورد پروردگارمان چطور؟‏ آیا هنگام گفتگو با خدایمان نباید او را به نامش خطاب کنیم؟‏ به علاوه،‏ عیسی مسیح ما را ترغیب می‌کند که خدا را با نامش بخوانیم.‏‏—‏متّی ۶:‏۹؛‏ یوحنا ۱۷:‏۲۶ خوانده شود.‏

اما اگر بخواهیم به خدا نزدیک شده،‏ دوست او گردیم،‏ تنها دانستن نام او کافی نیست،‏ بلکه باید او را بهتر بشناسیم.‏ برای نمونه،‏ خدا کیست؟‏ آیا واقعاً می‌توان به او نزدیک شد؟‏ شما می‌توانید پاسخ این سؤالات را در کتاب مقدّس بیابید.‏