1, 2. (a) Czym jest „szałas Dawidowy” i jak miał zostać odbudowany? (b) Kto obecnie pełni służbę dla Jehowy?

PODCZAS przełomowego spotkania ciała kierowniczego w Jerozolimie w 49 roku n.e. uczeń Jakub oznajmił: „Symeon [Piotr] wyczerpująco opowiedział, jak to Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia. A z tym zgadzają się słowa Proroków, tak jak jest napisane: ‚Potem wrócę i odbuduję upadły szałas Dawidowy; i odbuduję jego ruiny, i na nowo go postawię, aby pozostali ludzie pilnie szukali Jehowy wespół z ludźmi ze wszystkich narodów — nazwanymi od mego imienia, mówi Jehowa, który czyni te rzeczy, znane od dawna’” (Dzieje 15:13-18).

² „Szałas Dawidowy”, oznaczający jego dynastię, upadł wraz z detronizacją Sedekiasza (Am. 9:11). Miał jednak zostać odbudowany — potomek Dawida, Jezus, miał zostać nieprzemijającym Królem (Ezech. 21:27; Dzieje 2:29-36). Jakub powiązał spełnienie się proroctwa Amosa ze zgromadzaniem dziedziców Królestwa zarówno spośród Żydów, jak i pogan. Obecnie przebywający na ziemi chrześcijanie namaszczeni duchem oraz miliony „drugich owiec” Jezusa jednoczą się w rozgłaszaniu prawdy biblijnej jako słudzy Jehowy (Jana 10:16).

3, 4. Dzięki czemu lud Jehowy zdołał zachować w Babilonie tożsamość duchową?

³ W 607 roku p.n.e. stało się oczywiste, że „szałas Dawidowy” upadł — Żydzi zostali uprowadzeni na wygnanie do Babilonii. W kraju tym rozpowszechniona była religia fałszywa. Co pomogło ludowi Bożemu zachować tożsamość duchową przez 70 lat niewoli? To samo, co nam pomaga pozostawać sługami  Jehowy w świecie podległym Szatanowi — bogate dziedzictwo duchowe (1 Jana 5:19).

⁴ Częścią naszej duchowej spuścizny jest spisane Słowo Boże. Żydowscy wygnańcy w Babilonie nie mieli kompletnego Pisma Świętego, ale znali Prawo Mojżeszowe, w tym Dziesięć Przykazań. Znali też „pieśni Syjonu” oraz pamiętali wiele przysłów i przeżyć wcześniejszych sług Jehowy. Płakali, gdy wspominali Syjon, i nie zapomnieli o Jehowie (odczytaj Psalm 137:1-6). Dzięki temu zachowali żywą wiarę nawet w Babilonie, tak przesiąkniętym fałszywymi naukami i praktykami.

5. Jakie trójce czczono w starożytnym Babilonie i Egipcie?

⁵ Charakterystycznym elementem religii babilońskiej były boskie triady. W skład jednej z nich wchodził Sin (bóg księżyca), Szamasz (bóg słońca) oraz Isztar (bogini płodności i wojny). W starożytnym Egipcie często wyobrażano sobie, że bóg ma za żonę jakąś boginię, która urodziła mu syna, „i w ten sposób powstawała boska triada, czyli trójca; jednakże ojciec nie zawsze był w niej najważniejszy — zadowalał się niekiedy rolą królewskiego małżonka panującej bogini, stanowiącej naczelne bóstwo danej społeczności” (New Larousse Encyclopedia of Mythology). Jedna z egipskich triad składała się z Ozyrysa, jego żony Izydy oraz ich syna Horusa.

6. Jak definiuje się Trójcę i dlaczego lud Jehowy w nią nie wierzy?

⁶ Również chrześcijaństwo ma swoją triadę — Trójcę Świętą. Duchowni twierdzą, że Ojciec, Syn i duch święty są jednym Bogiem. Jest to atak na suwerenność Jehowy, gdyż w gruncie rzeczy dogmat ten przedstawia Go jako zaledwie jedną trzecią domniemanej istoty boskiej. Słudzy Jehowy są chronieni przed takim błędnym poglądem, ponieważ zgadzają się z natchnioną wypowiedzią: „Słuchaj, Izraelu: Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa” (Powt. Pr. 6:4). Słowa te zacytował Jezus. Czy którykolwiek prawdziwy chrześcijanin mógłby się z nim nie zgodzić? (Marka 12:29).

7. Dlaczego osoba wierząca w Trójcę nie może zostać ochrzczona na znak autentycznego oddania się Bogu?

⁷ Dogmat o Trójcy stoi w sprzeczności z poleceniem, które Jezus dał swoim naśladowcom: „Czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” (Mat. 28:19). Kto chce zostać ochrzczony jako prawdziwy chrześcijanin i Świadek Jehowy, musi uznawać nadrzędną pozycję Ojca, Jehowy, a także pozycję i władzę Jego Syna, Jezusa. Musi też wierzyć, że duch święty jest czynną siłą Bożą, a nie częścią Trójcy (Rodz. 1:2). Osoba, która wierzy w Trójcę, nie może zostać ochrzczona na znak autentycznego oddania się Jehowie Bogu. Jakże jesteśmy wdzięczni, że nasza duchowa spuścizna chroni nas przed wiarą w ten zniesławiający Boga dogmat!

8. Jak Babilończycy zapatrywali się na bóstwa i demony?

⁸ Myśl religijna Babilonii zostawiała dużo miejsca fałszywym naukom, bóstwom, demonom i okultyzmowi. W pewnym dziele powiedziano: „W religii babilońskiej najważniejsze po bóstwach były demony, które mogły nękać ludzi różnorakimi chorobami ciała i umysłu. Znaczna część życia religijnego zdawała się koncentrować na rozpaczliwych zmaganiach z tymi demonami i ludzie wszędzie  modlili się do bóstw, by pomogły im w tej walce” (The International Standard Bible Encyclopaedia).

9. (a) Jak doszło do tego, że po niewoli babilońskiej wielu Żydów padło ofiarą fałszywych wierzeń? (b) Co nas chroni przed świadomym wystawianiem się na wpływ demonów?

⁹ Po niewoli babilońskiej liczni Żydzi padli ofiarą niebiblijnych wierzeń. Kiedy zaczęła się upowszechniać kultura grecka, stali się podatni na oddziaływanie niegodziwych duchów, ponieważ podchwycili pogląd, jakoby istniały demony złe i dobre. Nasze duchowe dziedzictwo zabezpiecza nas przed świadomym wystawianiem się na wpływ demonów, bo wiemy, że Bóg potępił okultyzm praktykowany w Babilonie (Izaj. 47:1, 12-15). A Jego punkt widzenia na całą tę sprawę ma dla nas znaczenie decydujące (odczytaj Powtórzonego Prawa 18:10-12; Objawienie 21:8).

10. Co można powiedzieć o praktykach i wierzeniach Babilonu Wielkiego?

¹⁰ Okultyzm to domena nie tylko starożytnego Babilonu, lecz także Babilonu Wielkiego — światowego imperium religii fałszywej (Obj. 18:21-24). Pewien leksykon wyjaśnia: „Babilon [Wielki] to coś więcej niż jedno imperium czy jedna kultura. Określają go nie granice geograficzne czy czasowe, ale raczej dominujące w nim bałwochwalstwo” (The Interpreter’s Dictionary of the Bible, tom 1, strona 338). Przesiąknięty okultyzmem, bałwochwalstwem i innymi grzechami, Babilon Wielki wciąż istnieje, ale jego dni są policzone (odczytaj Objawienie 18:1-5).

11. Jakie ostrzeżenia przed spirytyzmem ukazały się w naszych publikacjach?

¹¹ Jehowa oświadczył: „Nie mogę znieść posługiwania się mocą tajemną” (Izaj. 1:13). W XIX wieku bardzo upowszechniła się forma okultyzmu zwana spirytyzmem. Dlatego w Strażnicy Syjońskiej z maja 1885 roku można było przeczytać: „Wiara, że zmarli żyją w innej dziedzinie lub postaci, nie jest nowa. Była elementem starożytnych religii i leżała u podstaw wszelakich mitów”. W artykule tym wyjaśniono również, że niebiblijny pogląd, jakoby zmarli kontaktowali się z żywymi, „stanowi kamuflaż i źródło skuteczności podstępnych działań demonów, które podszywają się pod duchy zmarłych. Chętnie się uciekają do tej formy ukrywania swej tożsamości i tym sposobem udaje im się wpływać na umysły i życie wielu ludzi”. Podobne ostrzeżenia znalazły się w wydanej w tamtym okresie broszurze Co mówi Pismo Święte o spirytyzmie? oraz w wielu naszych późniejszych publikacjach.

12. Co Salomon napisał pod natchnieniem na temat stanu umarłych?

¹² Na to pytanie potrafią odpowiedzieć „wszyscy, co poznali prawdę” (2 Jana 1). Zgadzamy się ze słowami Salomona: „Żywy pies jest w lepszej sytuacji niż martwy lew. Bo żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego (...). Wszystko, co twoja ręka ma sposobność zrobić, rób całą swą mocą, bo nie ma pracy ani snucia planów, ani poznania, ani mądrości w Szeolu [powszechnym grobie ludzkości] — w miejscu, do którego idziesz” (Kazn. 9:4, 5, 10).

13. Jaki wpływ wywarła na Żydów religia i kultura grecka?

¹³ Żydzi znali prawdę o umarłych. Jednakże kiedy imperium Aleksandra Wielkiego zostało podzielone między jego wodzów, podjęto starania, żeby zintegrować Judeę z Syrią, propagując religię i kulturę grecką. W rezultacie Żydzi przejęli fałszywą naukę o nieśmiertelności duszy ludzkiej i istnieniu podziemnego  miejsca mąk. Ale to nie Grecy wymyślili taką krainę cierpiących dusz. Już Babilończycy wierzyli w „świat podziemny (...) pełen grozy, (...) zamieszkany przez potężne i dzikie bogi i demony” (The Religion of Babylonia and Assyria). I oczywiście wierzyli także w nieśmiertelność duszy.

14. Co Hiob i Abraham wiedzieli o śmierci i zmartwychwstaniu?

¹⁴ Chociaż bogobojny Hiob nie miał Pisma Świętego, znał prawdę o śmierci. Zdawał też sobie sprawę, że Jehowa jest kochającym Bogiem, który zatęskni za nim i go wskrzesi (Hioba 14:13-15). W zmartwychwstanie wierzył również Abraham (odczytaj Hebrajczyków 11:17-19). A ponieważ nie można wskrzesić z martwych kogoś, kto w rzeczywistości nie jest martwy, nasuwa się wniosek, że ci bogobojni mężczyźni nie wierzyli w nieśmiertelność ludzkiej duszy. Z pewnością duch Boży pomógł im zrozumieć stan umarłych i wierzyć w zmartwychwstanie. Te prawdy także są częścią naszego dziedzictwa.

15, 16. Dzięki czemu dostępujemy uwolnienia od grzechu i śmierci?

¹⁵ Jesteśmy wdzięczni, że Bóg objawił nam też prawdę o tym, w jaki sposób postanowił uwolnić nas od grzechu i śmierci odziedziczonych po Adamie (Rzym. 5:12). Rozumiemy, że Jezus „nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Marka 10:45). Jak wspaniale jest wiedzieć o możliwości „uwolnienia na podstawie okupu zapłaconego przez Chrystusa Jezusa”! (Rzym. 3:22-24).

¹⁶ Żydzi i poganie żyjący w I wieku n.e. musieli okazać skruchę za grzechy i uwierzyć w ofiarę złożoną przez  Jezusa. W przeciwnym wypadku nie mogliby liczyć na przebaczenie. Tak samo jest dzisiaj (Jana 3:16, 36). Jeżeli ktoś trzyma się fałszywych nauk, takich jak Trójca czy nieśmiertelność duszy, nie może skorzystać z okupu. Ale my możemy. Znamy prawdę o „umiłowanym [przez Boga] Synu, poprzez którego mamy uwolnienie na podstawie okupu, przebaczenie naszych grzechów” (Kol. 1:13, 14).

17, 18. Gdzie możemy znaleźć informacje na temat naszej historii i jaką korzyść możemy z nich odnieść?

¹⁷ Można by jeszcze wiele mówić o prawdziwych naukach, które poznaliśmy, naszych przeżyciach jako sług Bożych oraz duchowych i fizycznych błogosławieństwach, których zaznajemy. Od dziesiątków lat w Roczniku publikowane są pasjonujące relacje z działalności głosicieli w różnych krajach. Nasze dzieje przypomniano w 1 i 2 części filmu Świadkowie Jehowy — historia żywej wiary czy też w książce Świadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego. A czasopisma często zawierają pokrzepiające przeżycia opowiedziane przez naszych współwyznawców.

¹⁸ Jeśli w rozsądnej mierze zgłębiamy historię organizacji Jehowy, to odnosimy pożytek — tak jak Izraelici odnosili pożytek z rozmyślania o tym, jak Bóg wyprowadził ich z niewoli egipskiej (Wyjścia 12:26, 27). Mojżesz, który był świadkiem wielu wspaniałych czynów Bożych, u schyłku życia zachęcał Izraelitów: „Pamiętaj dni dawne, rozważajcie minione lata z pokolenia na pokolenie; zapytaj swego ojca, a on ci opowie; swoich starszych, a oni ci powiedzą” (Powt. Pr. 32:7). Jako ‛lud Jehowy i trzoda Jego pastwiska’ z radością głosimy Jego sławę i potężne czyny (Ps. 79:13). Chcemy też analizować nasze dzieje, żeby wyciągać z nich wnioski i mądrze planować przyszłość.

19. Co powinniśmy robić, skoro chodzimy w duchowym świetle?

¹⁹ Jesteśmy szczęśliwi, że nie błąkamy się w ciemnościach, lecz chodzimy w duchowym świetle od Boga (Prz. 4:18, 19). Dlatego pilnie studiujmy Jego Słowo i gorliwie dzielmy się prawdą z innymi, naśladując postawę psalmisty, który sławił Wszechwładnego Pana, Jehowę: „Wspominać będę o twojej prawości, tylko twojej. Boże, uczysz mnie już od mej młodości, ja zaś do tej pory opowiadam o twych zdumiewających dziełach. I aż po starość i siwiznę nie opuszczaj mnie, Boże, dopóki o ramieniu twym nie opowiem temu pokoleniu, wszystkim mającym nadejść — o twojej potędze” (Ps. 71:16-18).

20. Jakie powiązane ze sobą kwestie rozumiemy i do czego cię skłania ta wiedza?

²⁰ Jako oddani słudzy Jehowy, rozumiemy powiązane ze sobą kwestie dotyczące Jego zwierzchnictwa i lojalności człowieka. Ogłaszamy niepodważalną prawdę, że Jehowa jest Władcą Wszechświata, godnym naszego bezgranicznego oddania (Obj. 4:11). Korzystając ze wsparcia Jego ducha, możemy też obwieszczać dobrą nowinę potulnym, opatrywać mających złamane serca i pocieszać pogrążonych w żałości (Izaj. 61:1, 2). Chociaż Szatan miota się, by podporządkować sobie sług Bożych oraz całą ludzkość, my głęboko cenimy nasze duchowe dziedzictwo i jesteśmy zdecydowani pozostać niezłomni i wychwalać Wszechwładnego Pana, Jehowę, teraz i przez całą wieczność (odczytaj Psalm 26:11; 86:12).