Ενόσω ήμουν ακόμη μωρό, οι γονείς μου πήραν διαζύγιο και η μητέρα μου αναγκάστηκε να μεγαλώσει μόνη της εμένα και τα μεγαλύτερα αδέλφια μου—δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Εκείνη την εποχή, τα κωφά παιδιά στη Γαλλία δεν εκπαιδεύονταν όπως σήμερα, και οι μέθοδοι διδασκαλίας ήταν μερικές φορές πολύ επώδυνες. Εγώ, όμως, από μικρός πλεονεκτούσα σε σχέση με πολλούς κωφούς. Να σας εξηγήσω γιατί.

Για κάποιο διάστημα, πολλοί εκπαιδευτικοί πίστευαν ότι έπρεπε να διδάσκουν τα κωφά παιδιά να μιλούν και να διαβάζουν τα χείλη. Μάλιστα, στη Γαλλία, όπου μεγάλωσα, η νοηματική ήταν εντελώς απαγορευμένη στο σχολείο. Έφταναν στο σημείο ακόμη και να δένουν πισθάγκωνα μερικά κωφά παιδιά την ώρα του μαθήματος.

Τα πρώτα μου χρόνια, με πήγαιναν σε μια λογοθεραπεύτρια αρκετές ώρες την εβδομάδα. Αυτή μου κρατούσε το σαγόνι ή το κεφάλι και με υποχρέωνε να προφέρω ξανά και ξανά ήχους που δεν άκουγα. Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με άλλα παιδιά. Εκείνα τα χρόνια υπέφερα πολύ.

Κατόπιν, όταν έγινα έξι χρονών, με έστειλαν σε ένα ειδικό οικοτροφείο. Τότε, για πρώτη φορά, γνώρισα άλλα κωφά παιδιά. Και εδώ απαγορευόταν η νοηματική. Αν μας έπιαναν να νοηματίζουμε στην τάξη, μας χτυπούσαν στις αρθρώσεις των δαχτύλων ή μας τραβούσαν τα μαλλιά. Εμείς, όμως, νοηματίζαμε κρυφά με δικούς μας κώδικες. Επιτέλους, μπορούσα να επικοινωνήσω με άλλα παιδιά. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήμουν ευτυχισμένος.

Στα δέκα μου, όμως, με μετέφεραν σε ένα δημοτικό σχολείο με παιδιά που άκουγαν. Στενοχωρήθηκα αφάνταστα! Νόμιζα ότι όλα τα άλλα κωφά παιδιά είχαν πεθάνει και ότι είχα απομείνει ολομόναχος στον κόσμο. Οι δικοί μου δεν είχαν μάθει να νοηματίζουν και δεν με άφηναν να κάνω παρέα με κωφά παιδιά, καθ’ υπόδειξη μερικών γιατρών που φοβούνταν ότι η λογοθεραπεία μου θα πήγαινε χαμένη. Δεν θα ξεχάσω τι συνέβη όταν με πήγαν σε κάποιον ακουολόγο, ο οποίος είχε πάνω στο γραφείο του ένα βιβλίο νοηματικής. Βλέποντας τις εικόνες στο εξώφυλλο, το έδειξα και είπα: «Το θέλω αυτό!» Ο γιατρός το έκρυψε αμέσως. *

Η μητέρα μου προσπαθούσε να μας αναθρέψει με Χριστιανικές αρχές. Μας έπαιρνε στις συναθροίσεις της Εκκλησίας Μερινιάκ των Μαρτύρων του Ιεχωβά, κοντά στο Μπορντό. Όταν ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα και πολλά από το πρόγραμμα. Ωστόσο, διάφορα άτομα κάθονταν με τη σειρά δίπλα μου και μου έγραφαν περιληπτικά όσα λέγονταν. Η αγάπη και το ενδιαφέρον τους με συγκινούσε. Στο σπίτι, η μητέρα μου μελετούσε μαζί μου την Αγία Γραφή, αλλά ποτέ δεν αντιλήφθηκα πλήρως τι με δίδασκε. Ένιωθα κάπως σαν τον προφήτη Δανιήλ ο οποίος, όταν έλαβε μια προφητεία από έναν άγγελο, είπε: «Άκουσα αλλά δεν μπόρεσα να κατανοήσω». (Δανιήλ 12:8) Στην περίπτωσή μου, «έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να κατανοήσω».

Παρ’ όλα αυτά, αφομοίωσα σιγά σιγά τις βασικές Γραφικές αλήθειες. Φύλαγα στην καρδιά μου αυτά που καταλάβαινα καλά και προσπαθούσα να τα εφαρμόζω. Μάθαινα επίσης από τη συμπεριφορά των άλλων. Για παράδειγμα, η Γραφή μάς λέει να κάνουμε υπομονή. (Ιακώβου 5:7, 8) Εγώ δεν αντιλαμβανόμουν την έννοια της λέξης. Βλέποντας, όμως, τους ομοπίστους μου να εκδηλώνουν αυτή την ιδιότητα, τελικά κατάλαβα τι είναι υπομονή. Πράγματι, η Χριστιανική εκκλησία με έχει ωφελήσει πολύ.

Κάποια μέρα, ενόσω ήμουν έφηβος, είδα στο δρόμο μερικούς κωφούς νεαρούς να νοηματίζουν. Άρχισα να κάνω στα κρυφά παρέα μαζί τους και να μαθαίνω τη γαλλική νοηματική γλώσσα. Συνέχισα να πηγαίνω στις Χριστιανικές συναθροίσεις, όπου ένας νεαρός Μάρτυρας, ο Στεφάν, με πήρε υπό την προστασία του. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να επικοινωνεί μαζί μου, και εγώ τον συμπάθησα. Ωστόσο, με περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση. Ο Στεφάν φυλακίστηκε λόγω της Χριστιανικής του ουδετερότητας. Έγινα ράκος! Όσο έλειπε, αποθαρρύνθηκα πολύ και ουσιαστικά έπαψα να πηγαίνω στις συναθροίσεις.

Ύστερα από 11 μήνες, ο Στεφάν αποφυλακίστηκε και γύρισε σπίτι. Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν άρχισε να επικοινωνεί μαζί μου στη νοηματική. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Τι είχε γίνει; Στη φυλακή είχε μάθει τη γαλλική νοηματική. Παρακολουθούσα τις χειρονομίες και τις εκφράσεις του προσώπου του, και ενθουσιαζόμουν όλο και περισσότερο συλλογιζόμενος πόσο επωφελής ήταν για εμένα αυτή η εξέλιξη.

Ο Στεφάν ξεκίνησε μαζί μου Γραφική μελέτη. Από τότε άρχισα να ενώνω όλα τα κομμάτια της Γραφικής αλήθειας τα οποία είχα φυλάξει μέσα μου. Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε πολύ να κοιτάζω τις ωραίες εικόνες στα Γραφικά μας έντυπα, να συγκρίνω τα πρόσωπα και να εξετάζω κάθε λεπτομέρεια ώστε να αποτυπώσω τις ιστορίες. Μολονότι ήξερα για τον Αβραάμ, το «σπέρμα» του και το «μεγάλο πλήθος», μόνο όταν μου εξήγησαν αυτές τις έννοιες στη νοηματική τις κατάλαβα πραγματικά. (Γένεση 22:15-18· Αποκάλυψη 7:9) Ήταν φανερό ότι είχα βρει τη φυσική μου γλώσσα, τη γλώσσα της καρδιάς μου.

Τώρα που καταλάβαινα τι λεγόταν στις συναθροίσεις, η αλήθεια άγγιξε την καρδιά μου και η δίψα μου για γνώση μεγάλωσε. Με τη βοήθεια του Στεφάν, η κατανόησή μου γύρω από τη Γραφή συνέχισε να αυξάνει, και το 1992 αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά Θεό και βαφτίστηκα. Εντούτοις, παρά την πρόοδό μου, το ότι δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους άλλους όταν ήμουν μικρός με είχε κάνει εσωστρεφή και επιφυλακτικό.

Τελικά, ο μικρός όμιλος κωφών στον οποίο ανήκα συγχωνεύτηκε με μια εκκλησία στο Πεσάκ, ένα  προάστιο του Μπορντό. Αυτό με βοήθησε πολύ, και εξακολούθησα να προοδεύω πνευματικά. Παρότι ακόμη δεν μπορούσα να επικοινωνώ άνετα, οι ακούοντες φίλοι μου φρόντιζαν να καταλαβαίνω τα πάντα. Ένα αντρόγυνο, ο Ζιλ και η Ελοντί, κατέβαλλαν ιδιαίτερες προσπάθειες να επικοινωνούν μαζί μου. Πολλές φορές με καλούσαν για φαγητό ή καφέ μετά τις συναθροίσεις, και έτσι γίναμε καλοί φίλοι. Πόσο χαίρομαι να συναναστρέφομαι ανθρώπους που μιμούνται την αγάπη του Θεού!

Σε αυτή την εκκλησία γνώρισα μια γοητευτική κοπέλα, τη Βανέσα. Μου άρεσε η ευαισθησία και το αίσθημα δικαίου που τη χαρακτήριζε. Δεν θεώρησε ποτέ εμπόδιο το γεγονός ότι είμαι κωφός, αλλά κάτι που εμπλουτίζει την ίδια. Κέρδισε την καρδιά μου, και παντρευτήκαμε το 2005. Μολονότι η επικοινωνία δεν είναι το δυνατό μου σημείο, η Βανέσα με έχει βοηθήσει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να εκφράζομαι πιο ανοιχτά. Ειλικρινά εκτιμώ την υποστήριξή της καθώς φροντίζω για τις ευθύνες μου.

Τον ίδιο χρόνο που παντρευτήκαμε, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λουβιέ της Γαλλίας με προσκάλεσε για εκπαίδευση ενός μηνός στη μετάφραση. Τα προηγούμενα χρόνια το γραφείο τμήματος εργαζόταν πολύ σκληρά για να παραγάγει αρκετά έντυπα στη γαλλική νοηματική σε DVD. Επειδή, όμως, η εργασία θα αυξανόταν, η μεταφραστική ομάδα χρειαζόταν ενισχύσεις.

Τόσο η Βανέσα όσο και εγώ θεωρήσαμε ότι το να υπηρετώ στο γραφείο τμήματος ήταν τεράστιο προνόμιο και δώρο από τον Ιεχωβά Θεό αλλά, ομολογουμένως, ήμασταν διστακτικοί. Τι θα γινόταν ο όμιλος της νοηματικής; Τι θα κάναμε με το σπίτι μας; Θα έβρισκε η Βανέσα δουλειά κάπου κοντά; Ο Ιεχωβά έλυσε με εκπληκτικό τρόπο κάθε πρόβλημα. Ένιωσα όντως την αγάπη του για εμάς και για τα κωφά άτομα.

Τώρα που έχω ασχοληθεί με τη μετάφραση, καταλαβαίνω καλύτερα όλα όσα γίνονται για να δοθεί πνευματική βοήθεια στους κωφούς. Και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω πολλούς συνεργάτες μου να πασχίζουν να επικοινωνήσουν μαζί μου. Με συγκινεί το γεγονός ότι μαθαίνουν μερικά νοήματα και προσπαθούν να τα χρησιμοποιούν. Δεν νιώθω ούτε κατά διάνοια στο περιθώριο. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης αποδεικνύουν την απαράμιλλη ενότητα που υπάρχει στις τάξεις του λαού του Ιεχωβά.—Ψαλμός 133:1.

Ευγνωμονώ τον Ιεχωβά για το ότι, μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας, φρόντιζε ανέκαθεν να υπάρχει κάποιος να με βοηθάει. Χαίρομαι επίσης που έχω παίξει και εγώ έναν μικρό ρόλο στην προσπάθεια να γνωρίσουν άλλοι κωφοί τον στοργικό Δημιουργό μας και να τον πλησιάσουν. Ανυπομονώ να έρθει η ημέρα κατά την οποία θα καταργηθεί κάθε φραγμός στην επικοινωνία. Τότε όλοι θα μιλούν την “καθαρή γλώσσα”—την αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό και τους σκοπούς του—ως μέλη μιας ενωμένης ανθρώπινης οικογένειας.—Σοφονίας 3:9.