พ่อแม่ของผมหย่ากันตั้งแต่ผมยังแบเบาะ. แม่ต้องเลี้ยงดูผมกับพี่ชายสองคนและพี่สาวอีกหนึ่งคนตามลำพัง. ในสมัยนั้น เด็กหูหนวกในฝรั่งเศสไม่ได้รับการศึกษาแบบเดียวกับสมัยนี้และบางครั้งวิธีการสอนก็ทำให้เด็กเจ็บปวดไม่น้อย. ถึงกระนั้น ตั้งแต่เป็นเด็กมาผมมีข้อได้เปรียบหลายอย่างเมื่อเทียบกับคนหูหนวกคนอื่นๆ ซึ่งผมจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้.

เมื่อก่อนนักวิชาการหลายคนมีความคิดว่าเด็กหูหนวกควรถูกฝึกให้พูดและอ่านปากได้. ที่จริง ในประเทศฝรั่งเศสที่ผมเติบโตขึ้น มีคำสั่งห้ามไม่ให้ใช้ภาษามือในโรงเรียนโดยเด็ดขาด. เด็กหูหนวกบางคนถึงกับถูกมัดมือไพล่หลังตลอดชั่วโมงเรียนเพื่อไม่ให้ใช้ภาษามือ.

ช่วงที่อายุประมาณสามหรือสี่ขวบ ผมต้องฝึกออกเสียงคำพูดกับนักอรรถบำบัดสัปดาห์ละหลายชั่วโมง. เขาจับคางและศีรษะของผมไว้แล้วบังคับให้ออกเสียงต่างๆซ้ำแล้วซ้ำอีกซึ่งตัวผมเองไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้นเลย. ผมไม่สามารถสื่อสารกับเด็กคนอื่นๆได้. นี่เป็นเวลาสองปีที่ทรมานมาก.

พออายุหกขวบ ผมถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำสำหรับเด็กหูหนวกโดยเฉพาะ. เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเด็กหูหนวกคนอื่นๆ. โรงเรียนนี้ห้ามนักเรียนใช้ภาษามือเช่นกัน. ถ้าเราส่งภาษามือกันในชั้นเรียน เราอาจถูกครูตีที่ข้อมือหรือดึงผม. แต่เราก็แอบส่งภาษากันโดยใช้รหัสลับที่เราคิดขึ้นมาเอง. ในที่สุด ผมก็สามารถคุยกับเด็กคนอื่นๆได้. นี่เป็นการเริ่มต้นช่วงเวลาสี่ปีที่ผมมีความสุขมาก.

แต่พออายุสิบขวบ ผมต้องย้ายไปเรียนในโรงเรียนประถมของเด็กหูดี. ผมไม่มีความสุขเลย! ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กหูหนวกคนอื่นๆตายไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมคนเดียวในโลก. เนื่องจากหมอบอกว่าถ้าใช้ภาษามือคุยกันผมจะลืมวิธีพูดที่เคยฝึกมา ครอบครัวของผมจึงไม่เรียนภาษามือและผมไม่ได้รับอนุญาตให้คบหากับเด็กหูหนวกคนอื่นๆ. ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งผมไปพบผู้เชี่ยวชาญด้านการได้ยิน. บนโต๊ะของเขามีหนังสือภาษามือวางอยู่. เมื่อผมเห็นรูปที่หน้าปก ผมก็ชี้ไปที่หนังสือนั้นและพูดว่า “ผมอยากได้!” เขารีบซ่อนหนังสือทันที. *

แม่ของผมพยายามอบรมสั่งสอนลูกๆโดยใช้หลักการคริสเตียน.  ท่านพาเราไปร่วมประชุมกับประชาคมเมรีญักของพยานพระยะโฮวาซึ่งอยู่ใกล้เมืองบอร์โดซ์. ตอนเป็นเด็ก ผมไปประชุมแต่ก็แทบไม่เข้าใจอะไรเลย. อย่างไรก็ตาม พี่น้องในประชาคมผลัดกันมานั่งข้างๆผมเพื่อจดเรื่องที่ผู้บรรยายพูดบนเวทีให้ผมอ่าน. ผมซาบซึ้งในความรักและความห่วงใยของพวกเขา. เมื่ออยู่ที่บ้าน แม่สอนคัมภีร์ไบเบิลให้ผม แต่ผมก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง. ผมมีความรู้สึกไม่ต่างจากผู้พยากรณ์ดานิเอลหลังจากทูตสวรรค์มาแจ้งคำพยากรณ์เรื่องหนึ่งแก่ท่าน. ท่านกล่าวว่า “ข้าพเจ้าได้ยิน, แต่ไม่เข้าใจ.” (ดานิเอล 12:8) ส่วนกรณีของผม “ผมเห็น แต่ไม่เข้าใจ.”

อย่างไรก็ตาม ผมค่อยๆซึมซับความจริงในคัมภีร์ไบเบิลทีละเล็กทีละน้อย. ผมจดจำทุกสิ่งที่ผมเข้าใจอย่างชัดเจนและพยายามนำไปใช้ในชีวิต. ผมยังเรียนรู้โดยสังเกตจากความประพฤติของคนอื่นด้วย. ตัวอย่างเช่น คัมภีร์ไบเบิลสอนให้เราอดทน. (ยาโกโบ 5:7, 8) ผมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าการอดทนหมายถึงอะไร. แต่เมื่อสังเกตดูวิธีที่เพื่อนคริสเตียนแสดงคุณลักษณะนี้ ผมก็เข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจน. ประชาคมคริสเตียนช่วยผมได้มากจริงๆ.

วันหนึ่งตอนเป็นวัยรุ่น ผมเห็นเด็กหูหนวกบางคนส่งภาษามือกันอยู่ข้างถนน. ผมแอบคบกับเด็กวัยรุ่นเหล่านั้นและเริ่มเรียนภาษามือฝรั่งเศส. ผมยังไปร่วมการประชุมคริสเตียนเป็นประจำ และที่หอประชุมมีพยานฯหนุ่มคนหนึ่งชื่อสเตฟานคอยช่วยเหลือผมเสมอ. เขาพยายามอย่างมากที่จะสื่อสารกับผม และเรากลายเป็นเพื่อนสนิทกัน. อย่างไรก็ตาม ผมผิดหวังและเสียใจมากเมื่อสเตฟานถูกจำคุกเพราะรักษาความเป็นกลางตามหลักการคริสเตียน. ผมหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต! เมื่อไม่มีสเตฟาน ผมก็ไม่มีกำลังใจจะทำอะไรและแทบจะเลิกไปประชุมเลยทีเดียว.

สิบเอ็ดเดือนต่อมา สเตฟานถูกปล่อยตัวออกจากคุกและกลับบ้าน. คิดดูสิ ผมจะประหลาดใจแค่ไหนเมื่อสเตฟานเริ่มพูดกับผมโดยใช้ภาษามือ. ผมแทบไม่เชื่อตาตัวเอง! เขารู้ภาษามือได้อย่างไร? สเตฟานเรียนภาษามือฝรั่งเศสตอนอยู่ในคุก. ผมมองดูมือและสีหน้าท่าทางของสเตฟาน และผมตื่นเต้นมากเมื่อคิดว่าต่อไปนี้โลกของผมจะเปลี่ยนไปแล้ว.

สเตฟานเริ่มสอนคัมภีร์ไบเบิลให้ผม. ตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องต่างๆในคัมภีร์ไบเบิลที่เคยเรียนรู้มา. ตอนเป็นเด็ก ผมชอบดูรูปภาพสวยๆในหนังสืออธิบายคัมภีร์ไบเบิล. ผมจะสังเกตดูแต่ละคนในภาพและพิจารณารายละเอียดทุกอย่างเพื่อจำเรื่องนั้นไว้ในใจ. ผมรู้จักอับราฮาม และ “พงศ์พันธุ์” ของท่าน รวมทั้ง “ชนฝูงใหญ่” แต่ผมไม่เคยเข้าใจความหมายจริงๆของคำเหล่านี้จนกระทั่งได้เห็นการอธิบายเป็นภาษามือ. (เยเนซิศ 22:15-18; วิวรณ์ 7:9) เห็นได้ชัดว่าผมได้พบภาษาแท้ๆของผมแล้ว ซึ่งเป็นภาษาที่สื่อด้วยหัวใจ.

ตอนนี้ผมสามารถเข้าใจคำบรรยายที่หอประชุม. ผมรู้สึกตื้นตันใจและหิวกระหายความรู้มากขึ้น. สเตฟานช่วยให้ผมเข้าใจคัมภีร์ไบเบิลมากขึ้นเรื่อยๆ และในปี 1992 ผมได้อุทิศชีวิตแด่พระยะโฮวาพระเจ้าและรับบัพติสมา. แม้ผมจะก้าวหน้ามากขึ้น แต่ผมก็ยังขี้อายและไม่กล้าพูดคุยกับใคร เพราะตอนเด็กๆผมไม่มีโอกาสได้สื่อสารกับคนอื่นมากนัก.

ต่อมา กลุ่มภาษามือเล็กๆของผมถูกรวมเข้ากับประชาคมหนึ่งในเขตเปแซก ชานเมืองบอร์โดซ์. การจัดเตรียมนี้เป็นประโยชน์มาก และทำให้ผมได้พัฒนาความเชื่อแบบคริสเตียนมากขึ้น. แม้ว่าผมยังต้องต่อสู้กับข้อจำกัดของตัวเอง แต่เพื่อนๆที่เป็นคนหูดีจะคอยถามให้แน่ใจว่าผมเข้าใจทุกสิ่งที่พวกเขาพูด. ชีลส์และเอโลดีสามีภรรยาคู่หนึ่งพยายามอย่าง มากที่จะสื่อสารกับผม. พวกเขามักจะชวนผมไปรับประทานอาหารหรือดื่มกาแฟหลังเลิกประชุม เราจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน. การได้อยู่กับผู้คนที่ทำตามแนวทางแห่งความรักของพระเจ้าช่างมีความสุขจริงๆ!

ที่ประชาคมนี้เอง ผมได้พบกับวาเนสซาพี่น้องหญิงที่น่ารัก. ผมประทับใจที่เธอเป็นคนคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นและรักความยุติธรรม. เธอไม่เคยมองว่าความพิการของผมเป็นอุปสรรคแต่เธอคิดว่าการพูดคุยกับผมเป็นโอกาสที่จะได้เรียนวิธีสื่อสารกับคนหูหนวก. เธอทำให้ผมตกหลุมรัก และเราแต่งงานกันในปี 2005. แม้การสื่อสารกับคนอื่นๆจะเป็นเรื่องยากสำหรับผม แต่วาเนสซาช่วยผมให้เอาชนะนิสัยขี้อายและกล้าพูดคุยมากขึ้น. ผมขอบคุณจริงๆที่มีเธออยู่เคียงข้างและคอยช่วยผมให้สามารถเอาใจใส่หน้าที่รับผิดชอบต่างๆได้เป็นอย่างดี.

ในปีที่เราแต่งงานกัน สำนักงานสาขาของพยานพระยะโฮวาในฝรั่งเศสที่เมืองลูวีเยร์เชิญผมไปอบรมการแปลเป็นเวลาหนึ่งเดือน. ก่อนหน้านั้นไม่กี่ปีสำนักงานสาขาได้ทุ่มเทความพยายามอย่างมากเพื่อผลิตดีวีดีที่ใช้สอนคัมภีร์ไบเบิลภาษามือฝรั่งเศส. แต่เมื่อมีงานมากขึ้นเรื่อยๆ ทีมแปลจึงต้องการคนช่วยมากขึ้น.

ทั้งผมและวาเนสซารู้สึกว่าการที่ผมได้ช่วยงานที่สำนักงานสาขาเป็นสิทธิพิเศษอย่างใหญ่หลวงและเป็นของขวัญที่พระยะโฮวาพระเจ้าประทานให้เรา. แต่ผมยอมรับว่าตอนแรกเราก็กังวลอยู่เหมือนกัน. ถ้าเราย้ายไป กลุ่มภาษามือของเราจะเป็นอย่างไร? เราจะทำอย่างไรกับบ้านของเรา? วาเนสซาจะหางานทำในเมืองนั้นได้ไหม? แต่พระยะโฮวาทรงเตรียมทางออกไว้สำหรับทุกปัญหาที่เรากังวล. ผมรู้สึกว่าพระยะโฮวาทรงรักเราและรักคนหูหนวกอย่างแท้จริง.

เมื่อได้มีส่วนในงานแปล ผมจึงเข้าใจมากขึ้นว่ามีงานมากขนาดไหนที่ต้องทำเพื่อช่วยคนหูหนวกให้เรียนรู้จักพระเจ้า. ผมดีใจจริงๆที่เห็นเพื่อนร่วมงานหลายคนพยายามพูดคุยกับผมด้วยภาษามือ! ผมประทับใจมากที่พวกเขาพยายามฝึกใช้ภาษามือแม้จะรู้เพียงไม่กี่คำ. ผมไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเลย. ความรักที่พี่น้องแสดงต่อผมเป็นข้อพิสูจน์ว่าประชาชนของพระยะโฮวามีเอกภาพอย่างแท้จริง.—บทเพลงสรรเสริญ 133:1

ผมขอบคุณพระยะโฮวาที่คอยดูแลผมเสมอโดยทางประชาคมคริสเตียน. นอกจากนั้น ผมดีใจที่ได้มีส่วนแม้เพียงเล็กน้อยในการช่วยคนหูหนวกอื่นๆให้มารู้จักและใกล้ชิดพระผู้สร้างที่เปี่ยมด้วยความรัก. ผมรอเวลาที่อุปสรรคทุกอย่างที่ขวางกั้นการสื่อสารจะถูกขจัดออกไป. เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวมนุษย์ที่เป็นเอกภาพและจะพูด “ภาษาบริสุทธิ์” ซึ่งก็คือความจริงเกี่ยวกับพระยะโฮวาพระเจ้าและพระประสงค์ของพระองค์.—ซะฟันยา 3:9