1, 2. Jak w przeciwieństwie do kościołów chrześcijaństwa na imię Boga zapatrują się Świadkowie Jehowy?

KOŚCIOŁY chrześcijaństwa w zasadzie odżegnują się od imienia Bożego. Na przykład w części wstępnej do Biblii w przekładzie Jakuba Wujka (wyd. z roku 2000) napisano między innymi: „Księża Biskupi wykazali się doskonałym wyczuciem, gdy zażądali, aby w przekładzie [w Biblii Tysiąclecia] imię Jahwe zostało zastąpione słowem PAN. Rzeczywiście, imię Jahwe było dla wiernych zupełnie obce, a nawet niezrozumiałe, a nadto niezgodne z katolicką tradycją”.

² Natomiast Świadkowie Jehowy z dumą noszą to imię i je wychwalają (odczytaj Psalm 86:12; Izajasza 43:10). Co więcej, poczytujemy sobie za zaszczyt, że rozumiemy znaczenie tego imienia oraz powszechną kwestię sporną związaną z jego uświęceniem (Mat. 6:9). Nigdy nie możemy dopuścić, żeby ten zaszczyt nam spowszedniał. Rozważmy więc trzy istotne pytania: Z czym się wiąże znajomość imienia Bożego? Jakie działania podejmował Jehowa zgodnie ze znaczeniem swego wielkiego imienia, przysparzając mu w ten sposób chwały? I jak możemy chodzić w imieniu Jehowy?

3. Co to znaczy znać imię Boże?

³ Znać imię Boga to coś o wiele więcej, niż wiedzieć, że brzmi ono „Jehowa”. Trzeba wiedzieć, jaki On jest — znać Jego przymioty, zamierzenie i poczynania opisane w Biblii, na przykład to, jak traktuje swoich sług. Oczywiście Jehowa wyjawia takie informacje stopniowo, w miarę realizacji swojego zamierzenia (Prz. 4:18). Swoje imię objawił już pierwszej parze ludzkiej — Ewa użyła go po urodzeniu Kaina (Rodz. 4:1). Znali je również wierni patriarchowie Noe, Abraham, Izaak i Jakub. I coraz lepiej pojmowali sens tego imienia, gdy Jehowa im błogosławił, troszczył się  o nich i ujawniał im swoje zamiary. W wyjątkowy sposób głębię jego znaczenia poznał Mojżesz.

4. Dlaczego Mojżesz zapytał Boga o Jego imię i dlaczego mógł mieć podstawy do niepokoju?

⁴ Odczytaj Wyjścia 3:10-15. Kiedy Mojżesz miał 80 lat, Bóg zlecił mu ważne zadanie: „Wyprowadź mój lud, synów Izraela, z Egiptu”. Mojżesz z szacunkiem zadał wtedy doniosłe pytanie. Można by je ująć słowami: ‛Jakie jest Twoje imię?’. Skąd takie pytanie, skoro imię Boże było znane już od dawna? Najwyraźniej Mojżesz chciał się dowiedzieć czegoś więcej o osobie noszącej to imię — chciał poznać fakty, które przekonałyby jego rodaków, że Bóg naprawdę ich wyzwoli. Jego niepokój był uzasadniony, gdyż Izraelici byli w niewoli od dłuższego czasu. Mogli się zastanawiać, czy Bóg ich praojców potrafi ich z niej uwolnić. Niektórzy Izraelici zaczęli nawet oddawać cześć egipskim bożkom! (Ezech. 20:7, 8).

5. Jak Jehowa w rozmowie z Mojżeszem rzucił więcej światła na znaczenie swojego imienia?

⁵ Jak Jehowa zareagował na pytanie Mojżesza? Odrzekł między innymi: „Oto, co masz powiedzieć synom Izraela: ‚OKAŻĘ SIĘ posłał mnie do was’” *. Następnie dodał: „Jehowa, Bóg waszych praojców, (...) posłał mnie do was”. Bóg wyjawił, że w celu realizacji swego zamierzenia stanie się, kimkolwiek zechce się stać, i że zawsze dotrzyma danego słowa. Dlatego, jak czytamy wersecie 15, powiedział: „To jest moje imię po czas niezmierzony i ono mnie upamiętnia na pokolenie za pokoleniem”. Wyjaśnienia te musiały bardzo umocnić wiarę Mojżesza i wzbudzić w nim podziw.

6, 7. Jak Jehowa dowiódł, że słusznie nosi swe niezrównane imię?

⁶ Wkrótce po rozmowie z Mojżeszem Jehowa zgodnie ze swym imieniem ‛okazał się, kim zechciał’ — Wyzwolicielem Izraelitów. Upokorzył Egipt dziesięcioma plagami, czym obnażył bezsilność egipskich bogów, w tym samego faraona (Wyjścia 12:12). Następnie rozdzielił wody Morza Czerwonego i przeprowadził przez nie naród izraelski, a faraona i jego wojska zatopił (Ps. 136:13-15). Na „wielkim i straszliwym pustkowiu” okazał się Tym, który zachowuje przy życiu, gdyż dostarczał żywności i wody swemu ludowi, liczącemu dwa — trzy miliony ludzi, a może nawet więcej! Sprawił też,  że ich szaty i sandały się nie zużywały (Powt. Pr. 1:19; 29:5). Doprawdy, nie ma sytuacji, w której Jehowa nie mógłby dowieść, że słusznie nosi swe niezrównane imię. W późniejszym okresie oznajmił Izajaszowi: „Ja, właśnie ja jestem Jehowa, a oprócz mnie nie ma wybawcy” (Izaj. 43:11).

⁷ Następca Mojżesza, Jozue, także był świadkiem zdumiewających poczynań Jehowy w Egipcie i na pustkowiu. Dlatego pod koniec życia mógł z przekonaniem powiedzieć do swoich rodaków: „Dobrze wiecie całym swym sercem i całą swą duszą, że nie zawiodło ani jedno słowo ze wszystkich dobrych słów, które do was wyrzekł Jehowa, wasz Bóg. Wszystkie się wam spełniły. Ani jedno słowo z nich nie zawiodło” (Joz. 23:14). Nikt nie mógł zaprzeczyć temu, że Jehowa okazał się Bogiem prawdomównym, dotrzymującym słowa.

8. Jak Jehowa działa zgodnie ze swoim imieniem w naszych czasach?

⁸ Również dziś Jehowa podejmuje działania zgodne ze znaczeniem swego imienia. Za pośrednictwem swojego Syna zapowiedział, że w dniach ostatnich orędzie o Królestwie będzie głoszone „po całej zamieszkanej ziemi” (Mat. 24:14). Kto inny, jeśli nie Bóg Wszechmocny, mógł zapowiedzieć takie dzieło oraz dopilnować, by zostało wykonane, i to przez ludzi „niewykształconych i prostych”? (Dzieje 4:13). Uczestnicząc w tej pracy, bierzemy udział w spełnianiu biblijnego proroctwa. Otaczamy czcią naszego Ojca i pokazujemy, że naprawdę zależy nam na spełnieniu się słów modlitwy: „Niech będzie uświęcone twoje imię. Niech przyjdzie twoje królestwo. Niech się dzieje twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi” (Mat. 6:9, 10).

9, 10. Jak sposobem traktowania Izraelitów Jehowa coraz pełniej objawiał znaczenie swego imienia i jakie to przynosiło rezultaty?

⁹ Wkrótce po wyprowadzeniu Izraelitów z Egiptu Jehowa okazał się dla nich kimś nowym. Na mocy przymierza Prawa stał się ich „właścicielem, mężem”, i chętnie przyjął na siebie wynikające z tego zobowiązania (Jer. 3:14). Oni z kolei stali się Jego symboliczną małżonką — ludem dla Jego imienia (Izaj. 54:5, 6). Gdy chętnie Mu się podporządkowywali i przestrzegali Jego przykazań, Jehowa jako doskonały Mąż błogosławił im, strzegł ich i udzielał im pokoju (Liczb 6:22-27). Dzięki temu Jego wielkie imię było wywyższane wśród narodów (odczytaj Powtórzonego Prawa 4:5-8; Psalm 86:7-10). I rzeczywiście, w ciągu dziejów narodu izraelskiego do prawdziwego wielbienia przyłączyło się mnóstwo cudzoziemców.  Podzielali oni odczucia Moabitki Rut, która powiedziała do Noemi: „Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg — moim Bogiem” (Rut 1:16).

¹⁰ Sposób, w jaki Jehowa przez półtora tysiąca lat traktował Izraelitów, ujawnił wiele Jego cech. Mimo ich krnąbrności raz po raz okazywał się „Bogiem miłosiernym”, „nieskorym do gniewu”. Przejawiał też niezwykłą cierpliwość i wielkoduszność (Wyjścia 34:5-7). Jednak ta cierpliwość miała granice, a zostały one przekroczone, gdy Izraelici odrzucili i zabili Jego Syna (Mat. 23:37, 38). Przestali wtedy być ludem dla imienia Jehowy. Jako naród stali się duchowo martwi, niczym uschnięte drzewo (Łuk. 23:31). Jak to wpłynęło na ich stosunek do imienia Bożego?

11. Jak doszło do tego, że Żydzi przestali używać imienia Jehowy?

¹¹ Jak wynika z historii, z czasem wśród Żydów upowszechnił się przesąd, że nie wolno wymawiać imienia Bożego (Wyjścia 20:7). Stopniowo przestali go używać. Jehowę niewątpliwie smucił taki brak poszanowania dla Jego imienia (Ps. 78:40, 41). A ponieważ „ma na imię Zazdrosny”, nie mógł dłużej pozwalać, by z Jego imieniem kojarzono naród, który się Go wyparł i który On sam odrzucił (Wyjścia 34:14). Fakt ten powinien nam uświadamiać, jak ważne jest traktowanie imienia naszego Stwórcy z największym poważaniem.

12. Jak Jehowa utworzył lud nazwany od Jego imienia?

¹² Za pośrednictwem Jeremiasza Jehowa wyjawił, że zamierza zawrzeć „nowe przymierze” z nowym narodem, Izraelem duchowym. O jego członkach zapowiedział: „Wszyscy (...) będą mnie znali, od najmniejszego z nich do największego z nich” (Jer. 31:31, 33, 34). Proroctwo to zaczęło się spełniać w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Właśnie wtedy weszło w życie nowe przymierze. Nowy naród, „Izrael Boży”, obejmujący Żydów i nie-Żydów, stał się ‛ludem dla imienia Jehowy’. On sam powiedział o nich: „Ludzie (...) nazwani od mego imienia” (Gal. 6:16; odczytaj Dzieje 15:14-17; Mat. 21:43).

13. (a) Czy pierwsi chrześcijanie używali imienia Bożego? Wyjaśnij to szerzej. (b) Co sądzisz o zaszczycie posługiwania się imieniem Jehowy w służbie kaznodziejskiej?

¹³ Jako ‛ludzie nazwani od imienia Bożego’ członkowie tego duchowego narodu używali imienia Jehowy — na pewno wtedy, gdy cytowali Pisma Hebrajskie *. Kiedy więc w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku apostoł Piotr zwracał się do Żydów i prozelitów przybyłych z różnych krajów, kilkakrotnie użył imienia Bożego (Dzieje 2:14, 20, 21, 25, 34). Pierwsi chrześcijanie otaczali Jehowę czcią, a On błogosławił ich działalności kaznodziejskiej. Podobnie dzisiaj błogosławi naszej służbie, gdy z dumą obwieszczamy Jego imię i pokazujemy je rozmówcom, w miarę możliwości w ich własnych Bibliach. W ten sposób zapoznajemy ich z prawdziwym Bogiem. To wielki zaszczyt — zarówno dla nich, jak i dla nas! W niektórych wypadkach może się to okazać pierwszym krokiem do wspaniałej przyjaźni z Jehową, która będzie się z czasem umacniać i która może trwać wiecznie.

14, 15. Jak Jehowa zadbał o to, żeby Jego wiekopomne imię nie zostało zapomniane mimo szerzącego się odstępstwa?

¹⁴ W późniejszym okresie, zwłaszcza po śmierci apostołów, do zboru chrześcijańskiego zaczęło się wkradać odstępstwo  (2 Tes. 2:3-7). Fałszywi nauczyciele przejęli nawet żydowską tradycję nieużywania imienia Bożego. Ale czy Jehowa miałby pozwolić, by Jego wiekopomne imię zostało zapomniane? W żadnym wypadku! Co prawda nie można dziś ustalić jego dokładnej wymowy, ale nadal jest ono w użyciu. Przez wieki pojawiało się w różnych przekładach Biblii, a także w opracowaniach biblistycznych. Dla przykładu w roku 1757 Charles Peters napisał, że „Jehowa” — w przeciwieństwie do licznych określeń Boga — „zdaje się najlepiej oddawać Jego naturę”. W roku 1797 Hopton Haynes tak rozpoczął siódmy rozdział książki poświęconej wielbieniu Boga: „JEHOWA to wśród Żydów imię własne BOGA, jedynego, którego czcili, podobnie jak Chrystus i jego Apostołowie”. Henry Grew (1781-1862) nie tylko używał imienia Bożego, lecz także rozumiał, że zostało ono zniesławione i musi zostać uświęcone. Imieniem Bożym posługiwał się również George Storrs (1796-1879), współpracownik Charlesa Russella, a także sam Russell.

¹⁵ Znamienny okazał się rok 1931, kiedy to Badacze Pisma Świętego, jak wówczas nazywano sług Bożych, przyjęli biblijną nazwę Świadkowie Jehowy (Izaj. 43:10-12). Tym samym obwieścili światu, że są dumni, iż mogą służyć jedynemu prawdziwemu Bogu, być ‛ludem dla Jego imienia’ i je wysławiać (Dzieje 15:14). Przywodzi to na myśl słowa Jehowy zapisane w Księdze Malachiasza 1:11: „Od wschodu słońca aż do jego zachodu moje imię będzie wielkie między narodami”.

16. Dlaczego chodzenie w imieniu Jehowy powinniśmy uważać za zaszczyt?

¹⁶ Prorok Micheasz zapisał: „Wszystkie ludy, każdy z nich, będą chodzić w imieniu swego boga; my natomiast będziemy chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony, już na zawsze” (Mich. 4:5). Pozwalając Badaczom Pisma Świętego nosić Jego imię, Jehowa nie tylko udostępnił im wielki zaszczyt, ale też pokazał, że darzy ich uznaniem (odczytaj Malachiasza 3:16-18). A co można powiedzieć o tobie? Czy dokładasz wszelkich starań, by „chodzić w imieniu Jehowy”? Czy rozumiesz, co się z tym wiąże?

17. Z czym wiąże się chodzenie w imieniu Jehowy?

¹⁷ Chodzenie w imieniu Bożym wiąże się co najmniej z trzema rzeczami. Po pierwsze, musimy oznajmiać to imię innym, pamiętając, że tylko ten, „kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony” (Rzym. 10:13). Po drugie, musimy rozmyślać o przymiotach Boga, zwłaszcza o Jego miłości. I po trzecie, chodzimy w imieniu Jehowy, gdy z radością trzymamy się Jego prawych zasad, żeby nie ściągnąć hańby na święte imię naszego Ojca (1 Jana 4:8; 5:3). Czy jesteś zdecydowany „chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony”?

18. Dlaczego wszyscy, którzy otaczają czcią wielkie imię Jehowy, mogą ufnie spoglądać w przyszłość?

¹⁸ Wkrótce wszyscy, którzy lekceważą Jehowę lub się Mu przeciwstawiają, będą zmuszeni przekonać się, kim On jest (Ezech. 38:23). Zaliczają się do nich osoby przypominające faraona, który powiedział: „Któż to jest Jehowa, żebym miał usłuchać jego głosu?”. Jakże szybko otrzymał odpowiedź! (Wyjścia 5:1, 2; 9:16; 12:29). My natomiast poznaliśmy Jehowę z własnej woli. Z dumą nosimy Jego imię i okazujemy Mu posłuszeństwo. Dlatego ufnie patrzymy w przyszłość, wyczekując spełnienia się obietnicy zanotowanej w Psalmie 9:10: „Znający twe imię będą ci ufali, bo nie opuścisz tych, którzy cię szukają, Jehowo”.