หลายชาติในสมัยโบราณประหารชีวิตอาชญากรด้วยการตรึงบนเสา. ชาวโรมันมัดหรือตอกตะปูตรึงนักโทษประหารไว้บนเสา ซึ่งอาจทำให้นักโทษมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายวันจนกระทั่งเขาทนความเจ็บปวด ความหิวกระหาย และแดดฝน ไม่ไหว แล้วจึงเสียชีวิตในที่สุด. ชาวโรมันถือว่าการตรึงที่เสาเป็นการถูกลงโทษที่น่าอายและใช้วิธีนี้เฉพาะกับอาชญากรที่เป็นชนชั้นต่ำที่สุด.

จะว่าอย่างไรสำหรับชาติอิสราเอลโบราณ? ชาวอิสราเอลประหารชีวิตอาชญากรด้วยการแขวนไว้บนเสาไหม? พระบัญญัติของโมเซกำหนดไว้ว่า “ถ้าคนใดทำความผิดซึ่งมีโทษถึงตาย และเขาถูกประหารชีวิต และท่านแขวนเขาไว้ที่ต้นไม้ ห้ามปล่อยให้ศพของเขาค้างอยู่ที่ต้นไม้ ท่านจงฝังเขาเสียในวันเดียวกันนั้น.” (บัญ. 21:22, 23, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน ) ดังนั้น เห็นได้ชัดว่าในสมัยที่เขียนพระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรูคนที่ควรได้รับโทษถึงตายจะถูกประหารชีวิตก่อนแล้วค่อยนำไปแขวนไว้บนเสาหรือต้นไม้.

ในเรื่องนี้ เลวีติโก 20:2 กล่าวว่า “ชาวอิสราเอลคนใด และคนต่างด้าวที่อยู่ในแผ่นดินอิสราเอลคนใดถวายลูกของตนแก่พระโมเลค จะต้องประหารชีวิตคนนั้น. ให้ประชาชนในแผ่นดินเอาหินขว้างเขาให้ตาย.” คนที่ทำตัวเป็น “คนทรงหรือหมอดู” ก็ต้องถูกประหารชีวิตด้วย. โดยวิธีใด? โดย “เอาหินขว้างให้ตาย.”—เลวี. 20:27, ล.ม.

เราอ่านที่พระบัญญัติ 22:23, 24 ว่า “ถ้าหญิงสาวใดๆ มีชายสู่ขอยินยอมเป็นภรรยาแล้ว, และมีชายผู้หนึ่งพบเขาที่ในเมือง, และได้ร่วมกับหญิงคนนั้น; เจ้าจงพาเขาทั้งสองออกมายังประตูเมือง, และเอาหินขว้างเขาให้ตาย; เพราะผู้หญิงนั้นอยู่ที่ในเมือง, และมิได้ร้องบอกกล่าว; เพราะผู้ชายนั้นได้ทำให้ภรรยาของเพื่อนบ้านมีความละอาย; ดังนี้แหละเจ้าทั้งหลายจะกำจัดความชั่วเสียจากท่ามกลางเจ้า.” ดังนั้น ในหมู่ชาวอิสราเอลยุคแรกๆ การเอาหินขว้างให้ตายเป็นวิธีหลักในการประหารชีวิตคนที่ทำความผิดอุกฉกรรจ์. *

พระบัญญัติ 21:23 กล่าวว่า “ผู้ที่ต้องแขวนอยู่ที่ต้นไม้ก็เป็นที่แช่งของพระเจ้า.” การประจานด้วยการแขวนศพคนชั่วที่ “เป็นที่แช่งของพระเจ้า” ย่อมมีผลกระทบต่อชาวอิสราเอลอย่างแน่นอน. ที่จริง การแขวนศพคนที่ถูกประหารชีวิตไว้บนเสาหรือต้นไม้เป็นการเตือนคนอื่นๆไม่ให้ทำผิดอย่างเดียวกัน.