ΟΤΑΝ γεννήθηκε ο γιος μου ο Γκάρι το 1958, κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν δέκα μήνες για να διαγνώσουν οι γιατροί το πρόβλημα της υγείας του και άλλα πέντε χρόνια για να το επιβεβαιώσουν οι ειδικοί στο Λονδίνο. Πόση λύπη ένιωσα όταν η κόρη μου η Λουίζ, που γεννήθηκε εννιά χρόνια μετά τον Γκάρι, παρουσίασε συμπτώματα πολύ πιο σοβαρά από τα δικά του!

«Και τα δυο παιδιά σας πάσχουν από το σύνδρομο LMBB, * και δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία», μου είπαν με ήπιο τόνο οι γιατροί. Τότε, ελάχιστα πράγματα ήταν γνωστά για αυτό το σπάνιο γενετικό νόσημα. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του περιλαμβάνουν προβλήματα όρασης που οδηγούν σε τύφλωση, παχυσαρκία, πολυδακτυλία στα χέρια και/ή στα πόδια, καθυστέρηση της ανάπτυξης, προβλήματα συντονισμού, σακχαρώδη διαβήτη, οστεοαρθρίτιδα και νεφρικές διαταραχές. Συνεπώς, η φροντίδα των παιδιών μου θα ήταν πολύ δύσκολο έργο. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη, 1 στα 125.000 άτομα στη Βρετανία πάσχει από αυτό το σύνδρομο, αν και πολύ περισσότερα ίσως παρουσιάζουν κάποια πιο ελαφριά μορφή του.

Λίγο μετά το γάμο μου, μίλησα με κάποια Μάρτυρα του Ιεχωβά και αμέσως αντιλήφθηκα ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Αλλά ο σύζυγός μου δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Λόγω της εργασίας του, έπρεπε συνεχώς να μετακινούμαστε, και έτσι δεν μπορούσα να συνταυτιστώ με κάποια εκκλησία. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα να διαβάζω τη Γραφή και να προσεύχομαι στον Ιεχωβά. Πόσο παρηγορητικό ήταν να διαβάζω ότι «ο Ιεχωβά θα γίνει ασφαλές ύψωμα για κάθε συντετριμμένο, ασφαλές ύψωμα σε καιρούς στενοχώριας», και ότι “δεν πρόκειται να εγκαταλείψει όσους τον αναζητούν”!—Ψαλμ. 9:9, 10.

Ο Γκάρι είχε περιορισμένη όραση, γι’ αυτό σε ηλικία έξι ετών τον στείλαμε σε ένα οικοτροφείο στη νότια ακτή της Αγγλίας για να λάβει εξειδικευμένη εκπαίδευση. Μου τηλεφωνούσε τακτικά για διάφορα ζητήματα που τον απασχολούσαν, και έτσι είχα την ευκαιρία να τον βοηθάω να κατανοήσει βασικές Γραφικές αρχές. Λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της Λουίζ, αρρώστησα και εγώ—προσβλήθηκα από σκλήρυνση κατά πλάκας και ινομυαλγία. Ο Γκάρι επέστρεψε στο σπίτι στα 16 του. Η όρασή του όμως επιδεινωνόταν, και το 1975 ήταν πλέον τυφλός. Το 1977 ο σύζυγός μου μας εγκατέλειψε.

Σύντομα μετά την επιστροφή του Γκάρι, συνταυτιστήκαμε με μια στοργική εκκλησία, και εγώ βαφτίστηκα το 1974. Ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη όταν ένας πρεσβύτερος βοήθησε τον Γκάρι να αντιμετωπίσει τις αλλαγές που συνέβαιναν στο σώμα του τα χρόνια της εφηβείας. Άλλοι Μάρτυρες βοηθούσαν εμένα στις δουλειές του σπιτιού και, τελικά, οι τοπικές κοινωνικές υπηρεσίες διόρισαν επίσημα πέντε από αυτούς να μας παρέχουν κατ’ οίκον φροντίδα. Τι ευλογία έχει αποδειχτεί αυτό!

Ο Γκάρι έκανε θαυμάσια πρόοδο στην αλήθεια και βαφτίστηκε το 1982. Ήθελε πολύ να γίνει βοηθητικός σκαπανέας. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να κάνω και εγώ αυτό το έργο μαζί του, το οποίο και συνέχισα επί αρκετά χρόνια. Ο γιος μου χάρηκε πολύ όταν, έπειτα από κάποιο διάστημα, ο επίσκοπος περιοχής τον ρώτησε: «Γκάρι, γιατί να μη γίνεις τακτικός σκαπανέας;» Αυτή η ενθάρρυνση ήταν ό,τι  ακριβώς χρειαζόταν, και το 1990 άρχισε το τακτικό σκαπανικό.

Ο Γκάρι έχει υποβληθεί σε δύο εγχειρήσεις αντικατάστασης ισχίου, πρώτα το 1999 και μετά το 2008, αλλά η Λουίζ είχε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα υγείας. Γεννήθηκε εντελώς τυφλή, και όταν είδα ένα επιπλέον δαχτυλάκι στο πόδι της, κατάλαβα ότι έπασχε και εκείνη από το ίδιο σύνδρομο. Σύντομα οι εξετάσεις έδειξαν ότι πολλά από τα εσωτερικά της όργανα επίσης παρουσίαζαν σοβαρές δυσλειτουργίες. Στο πέρασμα των ετών, έχει υποβληθεί σε μεγάλες εγχειρήσεις, πέντε από αυτές στα νεφρά. Έχει επίσης διαβήτη, όπως και ο Γκάρι.

Γνωρίζοντας καλά τις δυσκολίες των εγχειρήσεων, η Λουίζ μιλάει με τους χειρουργούς, τους αναισθησιολόγους και το διοικητικό προσωπικό εκ των προτέρων, εξηγώντας τις αποφάσεις της σχετικά με τις αναίμακτες θεραπείες. Ως αποτέλεσμα, έχει αρμονικές σχέσεις με όλους όσους της παρέχουν τέτοια περίθαλψη εξαιρετικής ποιότητας.

Το σπίτι μας σφύζει από δραστηριότητες που περιστρέφονται γύρω από τη λατρεία του Ιεχωβά. Προτού γίνουν διαθέσιμα τα σύγχρονα ηλεκτρονικά βοηθήματα, διάβαζα επί ώρες στον Γκάρι και στη Λουίζ. Τώρα, τα CD, τα DVD και οι ηχογραφήσεις από τον ιστότοπο www.pr418.com μας δίνουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μελέτης της Γραφής σε διαφορετικές ώρες, και μπορούμε να κάνουμε ουσιαστικά σχόλια στις Χριστιανικές συναθροίσεις.

Μερικές φορές, ο Γκάρι απομνημονεύει τις απαντήσεις του και, όταν έχει ομιλία στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, είναι σε θέση να την εκφωνεί με δικά του λόγια. Το 1995 διορίστηκε διακονικός υπηρέτης και είναι πάντα πολυάσχολος στην Αίθουσα Βασιλείας, καλωσορίζοντας τα μέλη της εκκλησίας και βοηθώντας στα ηχητικά.

Οι αδελφοί συνοδεύουν τον Γκάρι στη διακονία, σπρώχνοντας συνήθως το αναπηρικό καροτσάκι που χρησιμοποιεί λόγω της αρθρίτιδας. Ένας από αυτούς τον βοηθάει να διεξάγει Γραφική μελέτη με κάποιο ενδιαφερόμενο άτομο. Ο Γκάρι έχει ενθαρρύνει επίσης μια αδελφή που ήταν αδρανής επί 25 χρόνια. Τώρα, αυτά τα δύο άτομα παρακολουθούν τις Χριστιανικές συναθροίσεις.

Όταν η Λουίζ ήταν εννιά ετών, έμαθε από τη γιαγιά της να πλέκει, ενώ εγώ και μια αδελφή που της παρέχει φροντίδα τη μάθαμε να κεντάει. Επειδή της αρέσει πολύ το πλέξιμο, φτιάχνει πολύχρωμες κουβέρτες για τα μωρά και για τους ηλικιωμένους της εκκλησίας μας. Φτιάχνει επίσης ευχετήριες κάρτες κολλώντας πάνω στο χαρτόνι μικρές εικόνες. Όσοι λαβαίνουν αυτές τις κάρτες τις εκτιμούν πάρα πολύ. Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας της, η Λουίζ έμαθε να δακτυλογραφεί με τυφλό σύστημα. Τώρα, με τη βοήθεια ενός ειδικού κομπιούτερ που μιλάει, επικοινωνεί τακτικά με φίλους μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Βαφτίστηκε σε ηλικία 17 ετών. Όταν γίνονται ειδικές εκστρατείες κηρύγματος, κάνουμε μαζί βοηθητικό σκαπανικό. Όπως και ο Γκάρι, απομνημονεύει εδάφια για να εκφράσει την πίστη της στις υποσχέσεις του Θεού σχετικά με έναν κόσμο όπου «τα μάτια των τυφλών θα ανοιχτούν» και «κανένας κάτοικος δεν θα λέει: “Είμαι άρρωστος”».—Ησ. 33:24· 35:5.

Πόσο ευγνώμονες είμαστε για τις πολύτιμες αλήθειες του θεόπνευστου Λόγου του Ιεχωβά! Η καρδιά μας ξεχειλίζει από εκτίμηση για τη στοργική υποστήριξη της εκκλησίας μας, χωρίς την οποία πολλά από αυτά που κάνουμε δεν θα ήταν εφικτά. Και ιδίως χάρη στη βοήθεια του Ιεχωβά, η ζωή μας έχει αληθινό νόημα.