ΑΥΤΗ είναι μια από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω από τον πατέρα μου, έναν σεμνό, εργατικό άνθρωπο. Είχε έντονο μέσα του το αίσθημα της δικαιοσύνης, γι’ αυτό και όταν άκουσε το άγγελμα της Γραφής το 1953, ελκύστηκε αμέσως. Έκτοτε, έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να μεταδώσει σε εμάς τα παιδιά όσα μάθαινε. Η μητέρα μου στην αρχή δεν ήθελε να εγκαταλείψει τις παραδόσεις του Καθολικισμού. Με τον καιρό, όμως, άρχισε και εκείνη να ενστερνίζεται τις Γραφικές διδασκαλίες.

Ήταν δύσκολο για τους γονείς μου να μελετούν μαζί μας. Η μητέρα μου ήταν σχεδόν αγράμματη και ο πατέρας μου δούλευε σκληρά πολλές ώρες στα χωράφια. Μερικές φορές ήταν τόσο κουρασμένος που δεν μπορούσε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά στη διάρκεια της μελέτης. Αλλά οι προσπάθειές του απέδωσαν. Βοηθούσα και εγώ στη διδασκαλία της αδελφής μου και των δύο αδελφών μου, καθώς ήμουν το μεγαλύτερο παιδί. Μεταξύ άλλων, χρησιμοποιούσα το παράδειγμα που ανέφερε συχνά ο πατέρας μας—την αγάπη του Νώε για την οικογένειά του, αγάπη που έγινε έκδηλη από την υπακοή του στον Θεό. Πόσο μου άρεσε αυτή η αφήγηση της Γραφής! Σύντομα, αρχίσαμε όλοι να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας της πόλης Ροζέτο ντέλι Αμπρούτσι, στις ακτές της Αδριατικής στην Ιταλία.

Ήμουν μόλις 11 χρονών όταν, το 1955, η μητέρα μου και εγώ ταξιδέψαμε δυτικά, μέσα από τα βουνά, για να παρακολουθήσουμε την πρώτη μας συνέλευση στη Ρώμη. Από τότε, θεωρώ αυτές τις μεγάλες συνάξεις μια από τις ωραιότερες πτυχές της Χριστιανικής ζωής.

Το επόμενο έτος βαφτίστηκα και έπειτα από λίγο άρχισα την ολοχρόνια υπηρεσία. Στα 17 μου, διορίστηκα ειδική σκαπάνισσα στη Λατίνα, νότια της Ρώμης και περίπου 300 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Ήταν μια σχετικά καινούρια πόλη, γι’ αυτό και κανένας δεν ανησυχούσε υπερβολικά για το τι θα έλεγαν οι γείτονες. Η συνεργάτιδά μου και εγώ ήμασταν ενθουσιασμένες επειδή δίναμε πολλά Γραφικά έντυπα, αλλά ήμουν αρκετά νέα και μου έλειπε πολύ το σπίτι μου. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να υπακούσω στην κατεύθυνση που είχα λάβει.

 Αργότερα διορίστηκα στο Μιλάνο για να βοηθήσω στις προετοιμασίες της Διεθνούς Συνέλευσης «Αιώνιον Ευαγγέλιον» του 1963. Στη διάρκεια της συνέλευσης, εργάστηκα ως εθελόντρια μαζί με πολλά άλλα άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν και ένας νεαρός αδελφός από τη Φλωρεντία, ο Πάολο Πιτσόλι. Τη δεύτερη ημέρα της συνέλευσης, εκφώνησε μια ενθουσιώδη ομιλία για την αγαμία. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: “Αυτός ο αδελφός δεν πρόκειται ποτέ να παντρευτεί”. Ωστόσο, αρχίσαμε να αλληλογραφούμε και ανακαλύψαμε ότι είχαμε πολλά κοινά—τους στόχους μας, την αγάπη μας για τον Ιεχωβά και την ισχυρή μας επιθυμία να τον υπακούμε. Παντρευτήκαμε το 1965.

Στη Φλωρεντία έκανα τακτικό σκαπανικό δέκα χρόνια. Ήταν συγκινητικό να βλέπω την αύξηση στις εκκλησίες και ιδιαίτερα την πρόοδο των νεαρών. Ο Πάολο και εγώ απολαμβάναμε το χρόνο που περνούσαμε μαζί τους τόσο σε πνευματικές συζητήσεις όσο και σε ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Ο Πάολο έπαιζε συνήθως ποδόσφαιρο μαζί τους. Ομολογουμένως, μου άρεσε να είμαι με το σύζυγό μου, αλλά έβλεπα ότι εκείνοι οι νεαροί και οι οικογένειες στην εκκλησία είχαν ανάγκη το στοργικό ενδιαφέρον και το χρόνο του, και πράγματι ωφελούνταν.

Χαίρομαι ακόμη όταν θυμάμαι τις πολλές Γραφικές μελέτες που διεξήγαμε τότε. Μια από αυτές γινόταν με την Αντριάνα, η οποία μίλησε σε δύο άλλες οικογένειες για όσα μάθαινε. Εκείνοι κανόνισαν μια συνάντηση με κάποιον ιερέα για να συζητηθούν εκκλησιαστικά δόγματα όπως η Τριάδα και η αθανασία της ψυχής. Στη συνάντηση εμφανίστηκαν τρεις υψηλόβαθμοι κληρικοί. Οι εξηγήσεις τους ήταν συγκεχυμένες και αντιφατικές, όπως αντιλήφθηκαν εύκολα οι σπουδαστές μας όταν τις σύγκριναν με τις ξεκάθαρες διδασκαλίες της Γραφής. Εκείνη η συνάντηση αποδείχτηκε σημείο στροφής. Με τον καιρό, 15 μέλη αυτών των οικογενειών έγιναν Μάρτυρες.

Φυσικά, σήμερα κηρύττουμε με πολύ διαφορετικές μεθόδους. Τότε, ο Πάολο είχε γίνει «ειδικός» στις συζητήσεις με τους ιερείς—οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Θυμάμαι μία από αυτές που έγινε μπροστά σε αρκετά κοσμικά άτομα. Όπως φάνηκε καθαρά, οι εναντιούμενοι είχαν κανονίσει από πριν ώστε κάποιοι από το ακροατήριο να υποβάλουν ερωτήσεις που θα προκαλούσαν αμηχανία. Αλλά η συζήτηση πήρε άλλη τροπή. Κάποιος ρώτησε αν ήταν σωστό να αναμειγνύεται η εκκλησία στην πολιτική, όπως συνέβαινε επί αιώνες. Ήταν πλέον σαφές ότι οι ιερείς βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Ξαφνικά, έσβησαν τα φώτα, και η συνάντηση ματαιώθηκε. Χρόνια αργότερα, μάθαμε ότι εκείνη η συσκότιση είχε προσχεδιαστεί σε περίπτωση που η συζήτηση δεν εξελισσόταν όπως έλπιζαν οι ιερείς.

Έπειτα από δέκα χρόνια γάμου, λάβαμε την πρόσκληση να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής. Ο  Πάολο είχε καλή εργασία, γι’ αυτό και η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Ωστόσο, αφού σκεφτήκαμε το ζήτημα με προσευχή, αναλάβαμε πρόθυμα αυτή τη νέα μορφή υπηρεσίας. Χαιρόμασταν να περνάμε χρόνο μαζί με τις οικογένειες που μας φιλοξενούσαν. Συχνά, τα βράδια μελετούσαμε όλοι μαζί, και μετά ο Πάολο βοηθούσε τα παιδιά στα μαθήματά τους, ιδιαίτερα στα μαθηματικά. Επιπλέον, επειδή του άρεσε πολύ το διάβασμα, μιλούσε με ενθουσιασμό για ενδιαφέροντα και εποικοδομητικά πράγματα που είχε διαβάσει. Τις Δευτέρες, συνήθως κηρύτταμε σε πόλεις όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες, προσκαλώντας τους ανθρώπους στην ομιλία που θα εκφωνούνταν το βράδυ.

Ύστερα από δύο μόλις χρόνια στο έργο περιοχής, προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ, στη Ρώμη. Ο Πάολο θα φρόντιζε για νομικά ζητήματα, ενώ εγώ διορίστηκα στο Τμήμα Περιοδικών. Αυτή η αλλαγή δεν ήταν εύκολη, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να υπακούσουμε. Ήταν συγκινητικό να βλέπουμε τη σταδιακή επέκταση του γραφείου τμήματος και την τεράστια αύξηση της αδελφότητας στην Ιταλία. Εκείνη την εποχή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιταλία πέτυχαν σημαντική νομική αναγνώριση. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι σε αυτή τη μορφή υπηρεσίας.

Ενόσω υπηρετούσαμε στο Μπέθελ, η Γραφική μας άποψη για το αίμα πήρε μεγάλη δημοσιότητα στην Ιταλία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μια δικαστική υπόθεση γύρω από αυτό το ζήτημα προκάλεσε σάλο. Ένα αντρόγυνο Μαρτύρων κατηγορήθηκαν ψευδώς ότι ευθύνονταν για το θάνατο της κόρης τους, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα οφειλόταν σε μια σοβαρή κληρονομική νόσο του αίματος που είναι κοινή στην περιοχή της Μεσογείου. Αδελφοί και αδελφές από την οικογένεια Μπέθελ βοήθησαν τους δικηγόρους που εκπροσωπούσαν τους Χριστιανούς γονείς. Ένα φυλλάδιο και μια ειδική έκδοση του Ξύπνα! ενημέρωσαν τους ανθρώπους για τα πραγματικά γεγονότα και τους βοήθησαν να κατανοήσουν ορθά τα όσα λέει ο Λόγος του Θεού για το αίμα. Εκείνους τους μήνες, ο Πάολο εργαζόταν συχνά μέχρι και 16 ώρες την ημέρα χωρίς διακοπή. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον στηρίζω στις προσπάθειες που κατέβαλλε για αυτό το σημαντικό ζήτημα.

Έπειτα από 20 χρόνια γάμου, αντιμετωπίσαμε μια εντελώς απρόσμενη αλλαγή. Ήμουν 41 ετών και ο Πάολο 49 όταν του είπα πως μάλλον ήμουν έγκυος. Στο ημερολόγιό του, βρήκα τα εξής λόγια που είχε γράψει εκείνη την ημέρα: «Προσευχή: Αν είναι αλήθεια, βοήθησέ μας να παραμείνουμε στην ολοχρόνια υπηρεσία, να μη χαλαρώσουμε πνευματικά και να είμαστε καλοί γονείς με το παράδειγμά μας. Κυρίως, βοήθησέ με να κάνω πράξη έστω και το 1 τοις εκατό από όλα όσα έλεγα τα περασμένα 30 χρόνια από το βήμα». Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, ο Ιεχωβά πρέπει να εισάκουσε την προσευχή του—όπως και τη δική μου.

 Η γέννηση της Ιλάρια έφερε τεράστιες αλλαγές στη ζωή μας. Για να είμαι ειλικρινής, υπήρξαν στιγμές αποθάρρυνσης, όπως αναφέρει το εδάφιο Παροιμίες 24:10: «Αποθαρρύνθηκες την ημέρα της στενοχώριας; Η δύναμή σου θα είναι λιγοστή». Αλλά στηρίζαμε ο ένας τον άλλον, γνωρίζοντας πόσο πολύτιμη είναι η αμοιβαία ενθάρρυνση.

Η Ιλάρια λέει πολλές φορές πόσο ευτυχισμένη είναι που γεννήθηκε από δύο γονείς πολυάσχολους στην ολοχρόνια υπηρεσία. Δεν ένιωσε ποτέ παραμελημένη. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια φυσιολογική από κάθε άποψη. Στη διάρκεια της ημέρας, είχε εμένα στο πλάι της. Το βράδυ που ο Πάολο γύριζε στο σπίτι, παρότι είχε συνήθως επιπρόσθετη εργασία, αφιέρωνε χρόνο για να παίζει μαζί της και να τη βοηθάει στα μαθήματά της. Το έκανε αυτό ακόμη και αν χρειαζόταν να ξενυχτήσει μέχρι τις δύο ή τρεις το πρωί για να τελειώσει την εργασία του. Η Ιλάρια έλεγε συχνά: «Ο μπαμπάς είναι ο καλύτερός μου φίλος».

Όπως αντιλαμβάνεστε, χρειαζόταν συνέπεια—και μερικές φορές σταθερότητα—για να βοηθήσουμε την Ιλάρια να μείνει στη Χριστιανική οδό. Θυμάμαι κάποια φορά που έπαιζε με μια φίλη της, αλλά της φέρθηκε άσχημα. Της εξηγήσαμε από τη Γραφή γιατί δεν έπρεπε να φέρεται με αυτόν τον τρόπο. Φροντίσαμε επίσης να της ζητήσει συγνώμη μπροστά μας.

Η Ιλάρια λέει πόσο εκτιμάει την αγάπη που έδειχναν οι γονείς της για τη διακονία. Τώρα που είναι και εκείνη παντρεμένη, καταλαβαίνει ακόμη περισσότερο πόσο σημαντικό είναι να υπακούμε στον Ιεχωβά και να ακολουθούμε την κατεύθυνσή του.

Το 2008, ο Πάολο έμαθε ότι είχε καρκίνο. Στην αρχή φαινόταν ότι θα ξεπερνούσε την ασθένεια και ο ίδιος με ενθάρρυνε πολύ. Αναζητήσαμε τις καλύτερες ιατρικές συμβουλές και προσευχηθήκαμε πολύ στον Ιεχωβά μαζί με την Ιλάρια, ζητώντας τη βοήθειά του για να αντιμετωπίσουμε το μέλλον. Παρ’ όλα αυτά, έβλεπα εκείνον τον άλλοτε ισχυρό και δυναμικό άνθρωπο να χάνει σιγά σιγά τις δυνάμεις του. Ο θάνατός του το 2010 ήταν τρομερό πλήγμα. Ωστόσο, παίρνω μεγάλη παρηγοριά όταν σκέφτομαι τα όσα κάναμε μαζί τα 45 χρόνια της κοινής μας ζωής. Δώσαμε στον Ιεχωβά ό,τι καλύτερο είχαμε. Ξέρω ότι το έργο μας θα έχει διαρκή αξία. Και αποβλέπω με λαχτάρα στον καιρό που ο Πάολο θα αναστηθεί, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 5:28, 29.

Βαθιά μέσα μου, νιώθω ακόμη όπως τότε που ήμουν κοριτσάκι και μου άρεσε τόσο πολύ η ιστορία του Νώε. Η αποφασιστικότητά μου δεν έχει μειωθεί. Θέλω να υπακούω στον Ιεχωβά ό,τι και αν μου ζητάει. Είμαι βέβαιη ότι κανένα εμπόδιο, θυσία ή απώλεια δεν μπορεί να συγκριθεί με τις θαυμάσιες ευλογίες που χορηγεί ο στοργικός Θεός μας. Το έχω γευτεί προσωπικά—και σας διαβεβαιώ, αξίζει τον κόπο.