មានមូលហេតុត្រឹមត្រូវដែលយើងជឿថា ពាក្យនេះសំដៅលើពួកកូនរបស់ព្រះដែលជាបុគ្គលវិញ្ញាណ។ ប៉ុន្ដែ តើមូលហេតុនោះគឺអ្វី?

ពាក្យដំបូងនៃខទាំងនោះចែងថា៖ «ពួកកូនប្រុសរបស់ព្រះគេឃើញកូនស្រីរបស់មនុស្សថាជាស្រស់ល្អ ក៏យកធ្វើជាប្រពន្ធតាមតែចិត្ដគេទៅ»។—លោ. ៦:២

នៅក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេប្រឺ ពាក្យ«ពួកកូនប្រុសរបស់ព្រះ»និង«ពួកកូនព្រះ»ក្នុងភាសាដើមមាននៅលោកុប្បត្ដិ ៦:២, ៤; យ៉ូប ១:៦; ២:១; ៣៨:៧ និងទំនុកតម្កើង ៨៩:៦។ តើខគម្ពីរទាំងនោះបញ្ជាក់យ៉ាងណាអំពី«ពួកកូនព្រះ»ទាំងនេះ?

«ពួកកូនព្រះ»ដែលគម្ពីរបានចែងនៅយ៉ូប ១:៦ ច្បាស់ជាបុគ្គលវិញ្ញាណដែលបានប្រជុំគ្នានៅមុខព្រះ។ ក្នុងចំណោមពួកគេមានសាថានដែល«ដើរចុះឡើងទៅមកនៅផែនដី»។ (យ៉ូប ១:៧; ២:១, ២) ស្រដៀងគ្នាដែរ យ៉ូប ៣៨:៤-៧ចែងថា៖ «កូនព្រះ»បាន«ស្រែកអរសាទរ» ពេលដែលព្រះ«បានបញ្ចុះថ្មជ្រុង»ផែនដី។ ពួកគេច្បាស់ជាទេវតាដែលជាកូនរបស់ព្រះ ពីព្រោះព្រះមិនទាន់បានបង្កើតមនុស្សនៅឡើយទេ។ «ពួកកូនព្រះ»ដែលបានចែងនៅទំនុកតម្កើង ៨៩:៦ ដែលបានត្រូវបកប្រែថា«ពួកខ្លាំងពូកែ»ក្នុងគម្ពីរដែលបោះពុម្ពដោយសមាគមខ្មែរនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធច្បាស់ជាពួកបុគ្គលវិញ្ញាណដែលនៅជាមួយព្រះនៅឯស្ថានសួគ៌ មិនមែនមនុស្សទេ។

តើអ្នកណាជា«ពួកកូនប្រុសរបស់ព្រះ»ដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅលោកុប្បត្ដិ ៦:២, ៤? ស្របតាមហេតុការណ៍ខាងលើក្នុងគម្ពីរ គឺជាការសមហេតុផលដើម្បីសន្និដ្ឋានថាកំណត់ហេតុនោះគឺសំដៅទៅពួកកូនប្រុសរបស់ព្រះដែលជាបុគ្គលវិញ្ញាណដែលបានមកផែនដី។

អ្នកខ្លះពិបាកទទួលស្គាល់ថាពួកទេវតាអាចមានចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើការចង់មានទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ។ ពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលបានកត់ទុកនៅម៉ាថាយ ២២:៣០បង្ហាញថា មិនមានអាពាហ៍ពិពាហ៍និងទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទនៅស្ថានសួគ៌ទេ។ ប៉ុន្ដែជួនកាល ពួកទេវតាបានកាឡាខ្លួនជាមនុស្ស ថែមទាំងបរិភោគនិងផឹកជាមួយមនុស្សទៀតផង។ (លោ. ១៨:១-៨; ១៩:១-៣) ដូច្នេះ ជាការសមហេតុផលដើម្បីសន្និដ្ឋានថា ដោយសារពួកទេវតាកាឡាខ្លួនបែបនេះ ពួកគេអាចមានទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទជាមួយនឹងស្ដ្រី។

មានទីសំអាងក្នុងគម្ពីរដើម្បីជឿថាពួកទេវតាពិតជាបានធ្វើដូច្នេះមែន។ យូដាស ៦, ៧ប្រៀបធៀបអំពើខុសឆ្គងរបស់មនុស្សនៅក្រុងសូដុម ដែលបានស្វះស្វែងរកបំពេញកាមតណ្ហាខុសពីធម្មជាតិ ជាមួយនឹងអំពើខុសឆ្គងរបស់«បណ្ដាទេវតាដែលបានបោះបង់ចោលសភាពដើម និងស្ថានដែលខ្លួនត្រូវនៅនោះ»។ អ្វីមួយដែលដូចគ្នា គឺទាំងពួកទេវតាទាំងពួកមនុស្សនៅក្រុងសូដុម«បានឈ្លក់វង្វេងនឹងអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ ក៏បានស្វះស្វែងរកបំពេញកាមតណ្ហាខុសពីធម្មជាតិ»។ ខគម្ពីរមួយដែលស្រដៀងគ្នានេះនៅពេត្រុសទី១ ៣:១៩, ២០បានផ្សាភ្ជាប់ពួកទេវតាដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ទៅនឹង«សម័យណូអេ»។ (២ពេ. ២:៤, ៥) ដូច្នេះ ការប្រព្រឹត្ដរបស់ពួកទេវតាដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនៅសម័យណូអេអាចប្រៀបបាននឹងអំពើខុសឆ្គងនៅក្រុងសូដុមនិងកូម៉ូរ៉ា។

ការសន្និដ្ឋានបែបនេះគឺសមហេតុផល ពេលយើងទទួលស្គាល់ថា «ពួកកូនប្រុសរបស់ព្រះ»ដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅលោកុប្បត្ដិ ៦:២, ៤ គឺជាពួកទេវតាដែលបានកាឡាខ្លួនជាមនុស្ស ហើយបានប្រព្រឹត្ដអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ជាមួយនឹងពួកស្ដ្រី។

សាវ័កពេត្រុសបញ្ជាក់អត្ដសញ្ញាណរបស់ពួកវិញ្ញាណទាំងនោះថាជាពួកអ្នកដែល«មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ ពេលដែលព្រះកំពុងរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់នៅសម័យណូអេ»។ (១ពេ. ៣:២០) ពេត្រុសច្បាស់ជាបានសំដៅទៅលើពួកទេវតាដែលបានសម្រេចចិត្ដចូលរួមការបះបោររបស់សាថាន។ យូដាសរៀបរាប់អំពីពួកទេវតាដែល«បានបោះបង់ចោលសភាពដើម និងស្ថានដែលខ្លួនត្រូវនៅនោះ ព្រះក៏បានឃុំទេវតាទាំងនោះក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុងទាំងជាប់ចំណងជានិច្ច ដើម្បីទទួលការវិនិច្ឆ័យទោសនៅថ្ងៃដ៏ធំ»។—យូ. ៦

តើពួកបុគ្គលវិញ្ញាណមិនបានស្ដាប់បង្គាប់នៅសម័យណូអេយ៉ាងដូចម្ដេច? មុននឹងមានទឹកជំនន់ ពួកវិញ្ញាណកំណាចទាំងនេះបានកាឡាខ្លួនជាមនុស្សជាតិ ជាអ្វីដែលខុសពីបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។ (លោ. ៦:២, ៤) ម្យ៉ាងទៀត ពួកទេវតាទាំងនោះដែលបានរួមដំណេកជាមួយនឹងស្ដ្រី បានធ្វើអ្វីមួយដែលខុសពីធម្មជាតិ។ ព្រះមិនបានបង្កើតពួកបុគ្គលវិញ្ញាណដើម្បីឲ្យមានទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទជាមួយនឹងស្ដ្រីទេ។ (លោ. ៥:២) ពួកវិញ្ញាណកំណាចដែលជាពួកទេវតាមិនស្ដាប់បង្គាប់ទាំងនេះនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលនៅពេលកំណត់របស់ព្រះ។ ដូចយូដាសនិយាយ ឥឡូវនេះពួកវិញ្ញាណទាំងនេះស្ថិតក្នុង«ភាពងងឹតសូន្យសុង»ដែលហាក់ដូចជាជាប់គុក។

តើនៅពេលណានិងតាមរបៀបណាលោកយេស៊ូបានទៅផ្សព្វផ្សាយដល់«ពួកវិញ្ញាណដែលជាប់ឃុំឃាំង»ទាំងនេះ? ពេត្រុសសរសេរថា នេះបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីលោកយេស៊ូបានត្រូវ«ប្រោសឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញជាវិញ្ញាណ»។ (១ពេ. ៣:១៨, ១៩) សូមកត់សម្គាល់ដែរថា ពេត្រុសនិយាយថាលោកយេស៊ូ«បានទៅផ្សព្វផ្សាយ»។ ការដែលពេត្រុសបានប្រើឃ្លានៅអតីតកាលបង្កប់អត្ថន័យថា ការផ្សព្វផ្សាយបានកើតឡើងមុននឹងពេត្រុសបានសរសេរសំបុត្រទី១របស់គាត់។ ដូច្នេះ តាមមើលទៅ នៅពេលមួយក្រោយពីលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ លោកបានប្រកាសដល់ពួកវិញ្ញាណកំណាចទាំងនេះស្ដីអំពីការដាក់ទោសដែលពួកគេសមនឹងទទួល ហើយពួកគេនឹងទទួលជាមិនខាន។ នេះមិនមែនជាការផ្សព្វផ្សាយដែលផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមណាមួយសម្រាប់ពួកគេទេ។ នេះជាការផ្សព្វផ្សាយអំពីការវិនិច្ឆ័យទោស។ (យ៉ូណ. ១:១, ២) លោកយេស៊ូបានបង្ហាញជំនឿនិងភក្ដីភាពរបស់លោករហូតដល់ត្រូវស្លាប់ ហើយបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ នេះបង្ហាញថាមេកំណាចមិនបានមានអំណាចលើលោកទេ។ បន្ទាប់មក លោកមានមូលហេតុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផ្ដន្ទាទោសពួកវិញ្ញាណទាំងនេះ។—យ៉ូន. ១៤:៣០; ១៦:៨-១១

នៅពេលអនាគត លោកយេស៊ូនឹងចង ហើយបោះទាំងសាថានទាំងពួកវិញ្ញាណកំណាចទាំងនោះទៅក្នុងទីជ្រៅបំផុត។ (លូក. ៨:៣០, ៣១; បប. ២០:១-៣) ទម្រាំដល់ពេលនោះ ពួកវិញ្ញាណដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ទាំងនេះមិនអាចស្គាល់គោលបំណងរបស់ព្រះឡើយ គឺហាក់ដូចជាពួកវាស្ថិតក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុង ហើយនៅទីបំផុតពួកវានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលយ៉ាងពិតប្រាកដ។—បប. ២០:៧-១០