Γεννήθηκα το 1956 με δισχιδή ράχη. Επειδή η σύγκλειση του νευρικού σωλήνα στη σπονδυλική μου στήλη δεν ολοκληρώθηκε, η βλάβη στα νεύρα μού έχει προξενήσει δυσκολίες στο περπάτημα καθώς και άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας.

Πριν γεννηθώ εγώ, οι γονείς μου είχαν αρχίσει να μελετούν τη Γραφή με ιεραποστόλους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν ήμουν μικρή, υπήρχαν στη γενέτειρά μου, την πόλη Ούσακος της Ναμίμπια, ελάχιστοι απομονωμένοι ευαγγελιζόμενοι. Γι’ αυτό, εξετάζαμε την ύλη για τις συναθροίσεις ως οικογένεια. Στα εφτά μου, υποβλήθηκα σε εγχείρηση ουροστομίας για τη δημιουργία τεχνητής οπής ώστε να αποβάλλονται τα ούρα. Στα 14, παρουσίασα επιληψία. Καθώς το πλησιέστερο σχολείο ήταν πολύ μακριά και χρειαζόμουν ειδική φροντίδα από τους γονείς μου, δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τη σχολική μου εκπαίδευση.

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να ενισχύσω την πνευματικότητά μου. Πολλά από τα Χριστιανικά μας έντυπα δεν ήταν ακόμα διαθέσιμα στη μητρική μου γλώσσα, την αφρικάανς. Έτσι λοιπόν, έμαθα να διαβάζω αγγλικά για να μελετήσω διάφορα βιβλία μας. Έγινα ευαγγελιζόμενη της Βασιλείας και βαφτίστηκα στα 19. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια αντιμετώπισα πολλά προβλήματα υγείας και συναισθηματικές δυσκολίες. Επιπλέον, στην κλειστή κοινωνία της γενέτειράς μου, ο φόβος του ανθρώπου με εμπόδιζε να συμμετέχω με ζήλο στη διακονία.

Είχα περάσει τα 20 όταν φύγαμε από τη Ναμίμπια και εγκατασταθήκαμε στη Νότια Αφρική, όπου για πρώτη φορά μπόρεσα να συνταυτιστώ με μια εκκλησία. Πόσο υπέροχο ήταν αυτό! Εντούτοις, έπρεπε να υποβληθώ ξανά σε εγχείρηση—αυτή τη φορά για κολοστομία.

Κάποια στιγμή αργότερα, άκουσα έναν επίσκοπο περιοχής να μιλάει για το σκαπανικό. Τα όσα είπε άγγιξαν την καρδιά μου. Ήξερα ότι η υγεία μου ήταν κάθε άλλο παρά ιδανική, αλλά είχα δει πώς με είχε στηρίξει ο Ιεχωβά σε πολλές δυσκολίες. Έτσι λοιπόν, έκανα αίτηση για τακτικό σκαπανικό. Ωστόσο, λόγω των προβλημάτων της υγείας μου, οι πρεσβύτεροι δίσταζαν να εγκρίνουν την αίτησή μου.

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα για το κήρυγμα της Βασιλείας. Με τη βοήθεια της μητέρας μου και άλλων, κατάφερα να διαθέσω επί έξι μήνες στη διακονία τόσες ώρες όσες οι σκαπανείς. Αυτό απέδειξε πόσο αποφασισμένη ήμουν να κάνω σκαπανικό, καθώς και ότι μπορούσα να διαχειριστώ τα προβλήματα της υγείας μου. Έκανα ξανά αίτηση και αυτή τη φορά εγκρίθηκε. Την 1η Σεπτεμβρίου 1988, έγινα τακτική σκαπάνισσα.

Ως σκαπάνισσα νιώθω συνεχώς την υποστήριξη του Ιεχωβά. Το να διδάσκω την αλήθεια σε άλλους αντί να επικεντρώνομαι στη δική μου κατάσταση με έχει προστατέψει και με έχει βοηθήσει να συνεχίσω και να αναπτυχθώ πνευματικά. Το γεγονός ότι έχω βοηθήσει αρκετά άτομα να φτάσουν στην αφιέρωση και στο βάφτισμα μου έχει φέρει τεράστια χαρά.

Η υγεία μου παραμένει ασταθής. Αλλά ο Ιεχωβά “βαστάζει καθημερινά το φορτίο για εμένα”. (Ψαλμ. 68:19) Δεν κάνει τη ζωή μου απλώς υποφερτή—την κάνει πραγματικά απολαυστική!