១. (ក) តើមនុស្សមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះការរំលឹក ហើយហេតុអ្វី? (ខ) តើអំណួតអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើទស្សនៈរបស់មនុស្សចំពោះឱវាទ?

មនុស្សមានប្រតិកម្មខុសៗគ្នាចំពោះការណែនាំ។ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាទទួលយកការរំលឹកពីបុគ្គលដែលមានអំណាចដោយគោរព ប៉ុន្ដែពួកគេមិនព្រមទទួលយកឱវាទពីមនុស្សដែលមានអាយុស្រករគ្នាឬមានឋានៈទាបជាងខ្លួនគេឡើយ។ អារម្មណ៍ដែលមនុស្សមានចំពោះការរំលឹកក៏ខុសពីគ្នាដែរ។ ពេលមនុស្សខ្លះទទួលការប្រដៅឬឱវាទ ពួកគេប្រហែលជាពិបាកចិត្ដ ធ្លាក់ទឹកចិត្ដ ឬអៀនខ្មាស។ ប៉ុន្ដែមនុស្សខ្លះទៀតប្រហែលជាបានត្រូវជំរុញចិត្ដ មានទំនុកចិត្ដ ហើយចង់ធ្វើឲ្យបានប្រសើរជាង។ ហេតុអ្វីពួកគេមានប្រតិកម្មខុសពីគ្នា? កត្ដាមួយគឺដោយសារអំណួត។ ចិត្ដព្រហើនឬចិត្ដក្រអឺតក្រទមនាំឲ្យបុគ្គលម្នាក់វិនិច្ឆ័យមិនបានត្រឹមត្រូវ ធ្វើឲ្យគាត់មិនស្ដាប់ឱវាទ ហើយមិនទទួលប្រយោជន៍ពីការណែនាំ។—សុភ. ១៦:១៨

២. ហេតុអ្វីគ្រិស្ដសាសនិកពិតឲ្យតម្លៃចំពោះឱវាទដែលមកពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ?

^២ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រិស្ដសាសនិកពិតឲ្យតម្លៃចំពោះឱវាទដែលមានប្រយោជន៍ ជាពិសេសបើឱវាទនោះមានមូលដ្ឋានលើបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ការរំលឹករបស់ព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងឲ្យមានការយល់ធ្លុះជ្រៅ បង្រៀននិងជួយយើងឲ្យជៀសវាងពីគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការចង់បានទ្រព្យសម្បត្ដិ ការប្រព្រឹត្ដអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ និងការប្រើគ្រឿងញៀន ព្រមទាំងការផឹកស្រាហួសប្រមាណ។ (សុភ. ២០:១; ២កូ. ៧:១; ១ថែ. ៤:៣-៥; ១ធី. ៦:៦-១១) ម្យ៉ាងទៀត យើង«មានចិត្ដអំណរ»ដែលមកពីការធ្វើតាមការរំលឹករបស់ព្រះ។—អេ. ៦៥:១៤

៣. តើយើងគួរធ្វើតាមចិត្ដគំនិតបែបណារបស់អ្នកតែងទំនុកតម្កើង?

^៣ ដើម្បីរក្សាចំណងមិត្ដភាពដ៏មានតម្លៃរវាងយើងនិងបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ យើងត្រូវបន្ដធ្វើតាមការណែនាំដ៏ឈ្លាសវៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងជីវិតរបស់យើង។ គឺជាការល្អប្រសើរមែន បើយើងមានចិត្ដគំនិតដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែលបានសរសេរថា៖ «ទូលបង្គំបានទទួលយកសេចក្ដីបន្ទាល់ទ្រង់ទុកជាមរដកនៅជាដរាប ដ្បិតសេចក្ដីទាំងនោះនាំឲ្យចិត្ដទូលបង្គំបានរីករាយ»! (ទំនុក. ១១៩:១១១) ស្រដៀងគ្នាដែរ តើយើងមានចិត្ដរីករាយនឹងបញ្ញត្ដិរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ឬជួនកាលយើងចាត់ទុកបញ្ញត្ដិទាំងនោះជាបន្ទុកធ្ងន់ទៅវិញ? ទោះជានៅពេលខ្លះយើងមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់នឹងឱវាទខ្លះ ក៏ដោយ យើងមិនត្រូវធ្លាក់ទឹកចិត្ដទេ។ យើងអាចអប់រំខ្លួនឲ្យទុកចិត្ដលើប្រាជ្ញាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះដោយមិនរង្គោះរង្គើ! សូមយើងពិចារណារបៀបបីយ៉ាង។

៤. តើអ្វីមួយដែលមិនប្រែប្រួលក្នុងជីវិតរបស់ដាវីឌគឺជាអ្វី?

^៤ ស្ដេចដាវីឌបានឆ្លងកាត់គ្រាសប្បាយនិងគ្រាលំបាកជាច្រើនក្នុងជីវិត ប៉ុន្ដែអ្វីមួយដែលមិនប្រែប្រួល គឺគាត់ទុកចិត្ដទាំងស្រុងលើព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតរបស់គាត់។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទូលបង្គំសូមលើកព្រលឹងថ្វាយដល់ទ្រង់ ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំទុកចិត្ដនឹងទ្រង់»។ (ទំនុក. ២៥:១, ២) តើអ្វីបានជួយដាវីឌបណ្ដុះឲ្យមានទំនុកចិត្ដបែបនេះលើបិតារបស់គាត់ដែលនៅស្ថានសួគ៌?

៥, ៦. តើបណ្ដាំរបស់ព្រះប្រាប់យើងយ៉ាងណា អំពីចំណងមិត្ដភាពដែលដាវីឌមានជាមួយព្រះយេហូវ៉ា?

^៥ មនុស្សជាច្រើនអធិដ្ឋានទៅព្រះតែនៅពេលពួកគេជួបស្ថានភាពពិបាកប៉ុណ្ណោះ។ ចុះយ៉ាងណាបើមិត្ដភក្ដិឬញាតិសន្ដានម្នាក់មកនិយាយជាមួយអ្នក តែពេលគាត់ត្រូវការលុយឬចង់ឲ្យអ្នកធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់គាត់ប៉ុណ្ណោះ? ក្រោយមក អ្នកប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមសង្ស័យលើបំណងចិត្ដរបស់គាត់ដែលមករកអ្នក។ ប៉ុន្ដែដាវីឌមិនមែនដូច្នេះទេ។ ចំណងមិត្ដភាពរវាងគាត់និងព្រះយេហូវ៉ាបានឆ្លុះបញ្ចាំងតាមរយៈជំនឿនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ពោលគឺទាំងគ្រាសប្បាយនិងគ្រាមានទុក្ខលំបាក។—ទំនុក. ៤០:៨

^៦ សូមកត់សម្គាល់ពាក្យសរសើរនិងពាក្យថ្លែងអំណរគុណរបស់ដាវីឌចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដែលថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងខ្ញុំអើយ ព្រះនាមទ្រង់ប្រសើរគ្រប់លើផែនដីយ៉ាងណាទៅ ទ្រង់បានដំកល់សិរីល្អទ្រង់ទុកនៅលើស្ថានសួគ៌!»។ (ទំនុក. ៨:១) តាមរយៈពាក្យរបស់ដាវីឌ តើអ្នកអាចប្រាប់ថា ដាវីឌមានចំណងមិត្ដភាពជិតស្និទ្ធយ៉ាងណាជាមួយបិតារបស់គាត់ដែលនៅស្ថានសួគ៌? ចិត្ដអបអររបស់ដាវីឌចំពោះភាពឧត្ដុង្គឧត្ដមនិងភាពរុងរឿងរបស់ព្រះ ជំរុញគាត់ឲ្យលើកតម្កើងព្រះយេហូវ៉ា«ជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។—ទំនុក. ៣៥:២៨

៧. តើតាមរបៀបណាយើងអាចទទួលប្រយោជន៍ដោយចូលទៅជិតព្រះតាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋាន?

^៧ ដូចដាវីឌដែរ យើងត្រូវប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាជាទៀងទាត់ដើម្បីពង្រឹងទំនុកចិត្ដរបស់យើងលើលោក។ គម្ពីរចែងថា៖ «ចូរចូលទៅជិតព្រះ ហើយលោកនឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ (យ៉ា. ៤:៨) ការចូលទៅជិតព្រះតាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋានក៏ជារបៀបសំខាន់មួយដែរដើម្បីទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធ។—សូមអាន យ៉ូហានទី១ ៣:២២

៨. ហេតុអ្វីយើងគួរជៀសវាងការនិយាយពាក្យដដែលៗក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាន?

^៨ ពេលអ្នកអធិដ្ឋាន តើអ្នកចូលចិត្ដពោលពាក្យ ឬប្រើពាក្យដដែលៗឬទេ? បើដូច្នេះ មុននឹងអធិដ្ឋានទៅព្រះ សូមចំណាយពេលបន្ដិចដើម្បីគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកចង់និយាយ។ ប្រសិនបើយើងនិយាយពាក្យដដែលៗទៅមិត្ដភក្ដិឬញាតិសន្ដានរាល់ពេលដែលយើងនិយាយជាមួយគាត់ តើគាត់សប្បាយចិត្ដឬទេ? គាត់ប្រហែលជាមិនចង់ស្ដាប់យើងទេ។ ពិតមែនតែព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលព្រងើយកន្ដើយនឹងសេចក្ដីអធិដ្ឋានដ៏ស្មោះនៃអ្នកបម្រើស្មោះភក្ដីណាម្នាក់របស់លោក ប៉ុន្ដែយើងគួរជៀសវាងការនិយាយពាក្យដដែលៗពេលយើងអធិដ្ឋានទៅលោក។

៩, ១០. (ក) តើយើងអាចអធិដ្ឋានអំពីអ្វីខ្លះ? (ខ) តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្ដ?

^៩ ច្បាស់ណាស់ សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើងមិនមែនជាអ្វីដែលសើៗទេ ប្រសិនបើយើងចង់ចូលទៅជិតព្រះ។ កាលណាយើងកាន់តែប្រាប់អ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងចិត្ដយើងទៅព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងលោក ហើយយើងនឹងកាន់តែទុកចិត្ដលើលោក។ ដូច្នេះ តើយើងគួរអធិដ្ឋានអំពីអ្វីខ្លះ? បណ្ដាំរបស់ព្រះចែងថា៖ «ដោយអធិដ្ឋាន អង្វរសុំ ព្រមទាំងថ្លែងអំណរគុណ ចូរជម្រាបព្រះអំពីសំណូមពររបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់»។ (ភី. ៤:៦) តាមការពិត អ្វីក៏ដោយដែលមានឥទ្ធិពលលើចំណងមិត្ដភាពរវាងយើងនិងព្រះ ឬលើជីវិតរបស់យើងដែលជាអ្នកបម្រើលោក ជាអ្វីសមរម្យដែលយើងអាចអធិដ្ឋាន។

^១០ ជាការល្អដែលយើងពិចារណាពាក្យសម្ដីក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់បុរសស្ដ្រីស្មោះត្រង់ដែលបានកត់ទុកក្នុងគម្ពីរ។ (១សាំ. ១:១០, ១១; សកម្ម. ៤:២៤-៣១) ក្នុងសៀវភៅទំនុកតម្កើងមានចម្រៀងនិងសេចក្ដីអធិដ្ឋានដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្ដជាច្រើនទៅព្រះយេហូវ៉ា។ សេចក្ដីអធិដ្ឋាននិងចម្រៀងទាំងនេះបញ្ជាក់អំពីអារម្មណ៍ទាំងអស់របស់មនុស្ស តាំងពីទុក្ខសោករហូតដល់អំណរដ៏ខ្លាំងក្រៃលែង។ ការពិចារណាអំពីពាក្យរបស់អ្នកបម្រើស្មោះភក្ដីទាំងនេះ អាចជួយយើងឲ្យអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងមានន័យខ្លឹមសារ។

១១. ហេតុអ្វីយើងត្រូវរំពឹងគិតអំពីការដាស់តឿនពីព្រះ?

^១១ ដាវីឌបានប្រកាសថា៖ «សេចក្ដីបន្ទាល់[ឬ«ការរំលឹក»]នៃព្រះយេហូវ៉ាជាពិត ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងង់មានប្រាជ្ញា»។ (ទំនុក. ១៩:៧; ព.ថ.) ទោះជាយើងគ្មានបទពិសោធន៍ក៏ដោយ យើងអាចក្លាយទៅជាមនុស្សឈ្លាសវៃដោយធ្វើតាមបញ្ញត្ដិរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្ដែការដាស់តឿនខ្លះពីបទគម្ពីរតម្រូវឲ្យយើងរំពឹងគិត ប្រសិនបើយើងចង់ទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងពេញលេញ។ ការដាស់តឿននោះគឺមានដូចជា ការរក្សាចិត្ដស្មោះគ្រប់លក្ខណៈពេលស្ថិតក្រោមការបង្ខិតបង្ខំនៅសាលារៀន ឬនៅកន្លែងធ្វើការ ការកាន់ខ្ជាប់តាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះស្ដីអំពីឈាម ការរក្សាអព្យាក្រឹតភាពក្នុងរឿងនយោបាយ និងការធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរស្ដីអំពីការស្លៀកពាក់និងការសម្អិតសម្អាងខ្លួន។ ការមានទស្សនៈដូចព្រះស្ដីអំពីរឿងទាំងនេះ នឹងជួយយើងឲ្យដឹងអំពីបញ្ហាផ្សេងៗដែលនឹងកើតឡើង។ ដូច្នេះយើងអាចសម្រេចចិត្ដទុកជាមុនថាយើងនឹងធ្វើអ្វីមុននឹងរឿងនោះកើតឡើង។ ការត្រៀមខ្លួនបែបនេះអាចជួយយើងឲ្យជៀសផុតពីការធ្វើខុសដែលនាំឲ្យឈឺចាប់។—សុភ. ១៥:២៨

១២. តើការរំពឹងគិតអំពីអ្វីអាចជួយយើងឲ្យរក្សាទុកសេចក្ដីរំលឹករបស់ព្រះ?

^១២ កាលដែលយើងទន្ទឹងរង់ចាំសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះក្លាយជាការពិត តើយើងបង្ហាញថាជំនឿរបស់យើងទៅលើសេចក្ដីសន្យាទាំងនោះនៅតែរឹងមាំ ហើយថាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះនៅតែជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើងឬទេ? ជាឧទាហរណ៍ តើយើងពិតជាជឿថាបាប៊ីឡូនដ៏ខ្លាំងក្លានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលនាពេលបន្ដិចទៀតនេះឬទេ? តើពរដែលយើងនឹងទទួលនាពេលអនាគត ដូចជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ក្នុងសួនឧទ្យាននៅលើផែនដីគឺពិតប្រាកដចំពោះយើងដូចពេលដែលយើងចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរដំបូងឬទេ? តើយើងនៅតែបន្ដខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ ជាជាងចាត់ទុករឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើងឬទេ? ចុះយ៉ាងណាសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ការធ្វើឲ្យនាមរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធ និងការបង្ហាញថាព្រះមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងវិញ? តើរឿងទាំងនេះនៅតែជារឿងសំខាន់សម្រាប់យើងឬទេ? ការរំពឹងគិតអំពីរឿងទាំងនេះប្រហែលជាអាចជួយយើងឲ្យធ្វើដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែលនិយាយថា ចូររក្សា«សេចក្ដីបន្ទាល់ទ្រង់ទុកជាមរដកនៅជាដរាប»។—ទំនុក. ១១៩:១១១

១៣. ហេតុអ្វីគ្រិស្ដសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១ពិបាកយល់អំពីរឿងខ្លះ? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។

^១៣ ប្រហែលជាឥឡូវនេះយើងមិនទាន់យល់ទាំងស្រុងអំពីរឿងខ្លះដែលបានរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរនៅឡើយទេ ដោយសារមិនទាន់ដល់ពេលដែលព្រះពន្យល់ឲ្យយើងយល់ច្បាស់អំពីរឿងទាំងនោះ។ លោកយេស៊ូបានប្រាប់សាវ័ករបស់លោកម្ដងហើយម្ដងទៀតថា ជាការសំខាន់ចាំបាច់ដែលលោកនឹងត្រូវរងទុក្ខ ហើយត្រូវគេសម្លាប់។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ១២:៤០; ១៦:២១) ប៉ុន្ដែពួកសាវ័កមិនបានយល់អំពីអ្វីដែលលោកចង់និយាយឡើយ។ ពួកគេយល់អំពីអ្វីៗទាំងនេះបន្ទាប់ពីលោកស្លាប់ ហើយបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ពេលលោកបានកាឡាខ្លួនជាមនុស្ស រួចបានលេចមកឲ្យអ្នកកាន់តាមលោកមួយចំនួនឃើញ ហើយ«បំភ្លឺគំនិតរបស់ពួកគាត់យ៉ាងពេញលេញ ដើម្បីយល់អត្ថន័យនៃបទគម្ពីរ»។ (លូក. ២៤:៤៤-៤៦; សកម្ម. ១:៣) ដូចគ្នាដែរ រហូតដល់ពេលដែលព្រះបានចាក់សកម្មពលបរិសុទ្ធមកលើពួកគេនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ គ.ស. ទើបអ្នកកាន់តាមគ្រិស្ដបានយល់ថារាជាណាចក្រព្រះនឹងត្រូវតាំងឡើងនៅស្ថានសួគ៌។—សកម្ម. ១:៦-៨

១៤. នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ ទោះជាបងប្អូនជាច្រើននាក់មានការយល់ច្រឡំអំពីគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ក៏ដោយ តើពួកគាត់បានទុកគំរូល្អអ្វីខ្លះ?

^១៤ ស្រដៀងគ្នាដែរ នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ គ្រិស្ដសាសនិកពិតមួយចំនួនបានសង្ឃឹមខុសអំពី«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់»។ (២ធី. ៣:១) ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៩១៤ បងប្អូនខ្លះគិតថាពួកគាត់ហៀបនឹងត្រូវយកទៅស្ថានសួគ៌។ ពេលសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគាត់មិនបានក្លាយជាការពិតភ្លាមៗ ពួកគាត់បានពិនិត្យមើលបទគម្ពីរផ្សេងៗម្ដងទៀតដែលនាំឲ្យពួកគាត់ដឹងថាពួកគាត់ត្រូវធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដ៏ធំសម្បើម។ (ម៉ាក. ១៣:១០) ដូច្នេះនៅឆ្នាំ១៩២២ បងប្រុសយ៉ូសែប រ៉ូធើហ្វឺត ដែលកាលនោះជាអ្នកនាំមុខកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ បានប្រាប់ពួកអ្នកដែលបានមកចូលរួមមហាសន្និបាតអន្ដរជាតិនៅក្រុងស៊ីដឺផូញ រដ្ឋអូហៃយ៉ូ សហរដ្ឋអាម៉េរិក ថា៖ «មើល! ស្ដេចគ្រប់គ្រងហើយ! អ្នករាល់គ្នាជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្ររបស់លោក។ ដូច្នេះ ចូរផ្សាយ ចូរផ្សាយ ចូរផ្សាយអំពីស្ដេចនិងរាជាណាចក្ររបស់លោក»។ តាំងពីពេលនោះមក ការប្រកាស«ដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រ»បានទៅជាសញ្ញាសម្គាល់របស់អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យនេះ។—ម៉ាថ. ៤:២៣; ២៤:១៤

១៥. តើយើងទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះពីការរំពឹងគិតអំពីរបៀបដែលព្រះបានប្រព្រឹត្ដចំពោះរាស្ដ្ររបស់លោក?

 ^១៥ ពេលរំពឹងគិតអំពីរបៀបដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រព្រឹត្ដចំពោះរាស្ដ្ររបស់លោកទាំងនៅអតីតកាលនិងនៅបច្ចុប្បន្ននេះ យើងអាចមានទំនុកចិត្ដកាន់តែខ្លាំងទៅលើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីសម្រេចតាមបំណងប្រាថ្នានិងគោលបំណងរបស់លោកនៅពេលអនាគត។ ដំណាលគ្នាដែរ ការរំលឹករបស់ព្រះជួយយើងឲ្យចាំជានិច្ចក្នុងចិត្ដនិងក្នុងគំនិតអំពីទំនាយរបស់លោកដែលនឹងសម្រេច។ យើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្ដថា ការធ្វើដូច្នេះនឹងជួយយើងឲ្យពង្រឹងទំនុកចិត្ដលើសេចក្ដីសន្យារបស់លោក។

១៦. តើយើងទទួលពរអ្វីខ្លះ ដែលមកពីការនៅតែសកម្មជានិច្ចក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ?

^១៦ ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់យើង គឺជាព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាព និងជាព្រះដែលសកម្ម។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានសួរថា៖ «តើមានអ្នកណាខ្លាំងពូកែដូចជាទ្រង់ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ?»។ គាត់បានបន្ថែមថា៖ «ព្រះហស្ដទ្រង់មានឫទ្ធិខ្លាំង ព្រះហស្ដស្ដាំទ្រង់ក៏ខ្ពស់ណាស់»។ (ទំនុក. ៨៩:៨, ១៣) ស្របតាមគុណសម្បត្ដិនេះ ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃនិងផ្ដល់ពរចំពោះការខំប្រឹងរបស់យើងក្នុងការជួយគាំទ្រកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រព្រះ។ លោកជ្រាបថាអ្នកបម្រើរបស់លោកទាំងប្រុសទាំងស្រី ទាំងក្មេងទាំងចាស់ មិនមែនអង្គុយហើយបរិភោគ«អាហារដោយសេចក្ដីកំជិលឡើយ»។ (សុភ. ៣១:២៧) ដោយយកតម្រាប់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតរបស់យើង ចូរយើងជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ការបម្រើព្រះដោយអស់ពីចិត្ដ នាំឲ្យយើងទទួលរង្វាន់ ហើយធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្ដរីករាយយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការផ្ដល់ពរមកលើកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង។—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៦២:១២

១៧, ១៨. ហេតុអ្វីយើងអាចនិយាយថាការប្រព្រឹត្ដដោយជំនឿអាចជួយយើងឲ្យពង្រឹងទំនុកចិត្ដលើឱវាទរបស់ព្រះយេហូវ៉ា? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។

^១៧ តើតាមរបៀបណាការប្រព្រឹត្ដដោយជំនឿ ជួយយើងឲ្យពង្រឹង ទំនុកចិត្ដលើព្រះយេហូវ៉ា? សូមពិចារណាកំណត់ហេតុគម្ពីរអំពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចូលទៅស្រុកដែលព្រះបានសន្យា។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ពួកសង្ឃឲ្យសែងហិបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងដើរកាត់ទន្លេយ៉ូដាន់។ ប៉ុន្ដែកាលដែលបណ្ដាជនទៅដល់ទន្លេ ពួកគេឃើញថាភ្លៀងដើមរដូវធ្វើឲ្យទឹកទន្លេឡើងពេញព្រៀប។ តើបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនឹងធ្វើអ្វី? តើពួកគេនឹងបោះជំរំនៅក្បែរច្រាំងទន្លេ ហើយរង់ចាំច្រើនសប្ដាហ៍ ឬយូរជាងនេះដើម្បីចាំឲ្យទឹកទន្លេស្រកឬ? មិនមែនទេ ពួកគេបានទុកចិត្ដទាំងស្រុងលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានធ្វើតាមការណែនាំរបស់លោក។ តើមានលទ្ធផលអ្វី? កំណត់ហេតុចែងថា៖ «កាលណាបាតជើងរបស់ពួកសង្ឃ ដែលសែងហឹបផងព្រះយេហូវ៉ា . . . បានដាក់ចុះទៅក្នុងទឹកទន្លេយ័រដាន់ហើយ នោះទឹកទន្លេនឹងត្រូវកាត់ផ្ដាច់ . . . រួចពួកបណ្ដាជនគេឆ្លងដំរង់ចំទៅឯក្រុងយេរីខូ ឯពួកសង្ឃដែលសែងហឹបនៃសេចក្ដីសញ្ញាផងព្រះយេហូវ៉ា គេក៏ឈរនឹង នៅដីស្ងួតនាបាតទន្លេយ័រដាន់ ហើយសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់គ្នា ក៏ឆ្លងទៅនៅដីស្ងួតដែរ»។ (យ៉ូស. ៣:១២-១៧) សូមស្រមៃគិតថាបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលច្បាស់ជាទទួលការលើកទឹកចិត្ដយ៉ាងណា នៅពេលដែលពួកគេឃើញទឹកទន្លេដែលកំពុងតែហូរខ្លាំងបានឈប់ហូរភ្លាម! មែនហើយ ជំនឿរបស់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទៅលើព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវពង្រឹង ដោយសារពួកគេបានទុកចិត្ដលើការណែនាំរបស់លោក។

^១៨ ពិតមែនតែសព្វថ្ងៃនេះព្រះយេហូវ៉ាមិនធ្វើការអស្ចារ្យបែបនេះដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់រាស្ដ្ររបស់លោកក៏ដោយ ប៉ុន្ដែលោកបានផ្ដល់ពរដោយសារការប្រព្រឹត្ដដោយជំនឿរបស់ពួកគេ។ សកម្មពលរបស់ព្រះជួយពួកគេឲ្យបំពេញកិច្ចការដែលលោកបានចាត់ឲ្យពួកគេធ្វើ ពោលគឺការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងអំពីរាជាណាចក្រព្រះនៅទូទាំងពិភពលោក។ សាក្សីដ៏សំខាន់បំផុតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺលោកយេស៊ូគ្រិស្ដដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ បានធានាពួកអ្នកកាន់តាមលោកថាលោកនឹងគាំទ្រពួកគេដើម្បីធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដូច្នេះ ចូរទៅបង្រៀនមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ . . . ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់គ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោកនេះ»។ (ម៉ាថ. ២៨:១៩, ២០) សាក្សីជាច្រើននាក់ដែលប្រហែលជាធ្លាប់មានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនអាចបញ្ជាក់ថា សកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះបានជួយពួកគេឲ្យមានចិត្ដក្លាហានដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សដែលពួកគេពុំធ្លាប់ស្គាល់ ពេលពួកគេបំពេញកិច្ចបម្រើផ្សាយ។—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ១១៩:៤៦; កូរិនថូសទី២ ៤:៧

១៩. ទោះជាយើងមិនអាចធ្វើច្រើនក្ដី តើយើងមានការធានាអ្វី?

^១៩ បងប្អូនប្រុសស្រីខ្លះមិនអាចធ្វើច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះដូចពួកគាត់ចង់ធ្វើនោះទេ ដោយសារពួកគាត់មានជំងឺឬមានអាយុច្រើន។ ប៉ុន្ដែពួកគាត់អាចប្រាកដក្នុងចិត្ដថា «បិតានៃសេចក្ដីមេត្ដាករុណា និងជាព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង»យល់អំពីស្ថានភាពរបស់គ្រិស្ដសាសនិកពិតម្នាក់ៗ។ (២កូ. ១:៣) លោកឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីទាំងអស់ដែលយើងធ្វើដើម្បីជួយគាំទ្រកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រព្រះ។ កាលដែលយើងធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបាន យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវចាំក្នុងចិត្ដថា សំខាន់បំផុតគឺជំនឿលើការផ្ដល់ថ្លៃលោះរបស់គ្រិស្ដដែលរក្សាជីវិតរបស់យើង។—ហេ. ១០:៣៩

២០, ២១. តើយើងអាចបង្ហាញទំនុកចិត្ដលើព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបណាខ្លះ?

^២០ ការគោរពប្រណិប័តន៍របស់យើងតម្រូវឲ្យចំណាយពេលវេលា កម្លាំង និងទ្រព្យសម្បត្ដិ តាមដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។ មែនហើយ យើងចង់ធ្វើអស់ពីចិត្ដរបស់យើងដើម្បី«បំពេញកិច្ចការជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ»។ (២ធី. ៤:៥) តាមការពិត យើងសប្បាយចិត្ដធ្វើដូច្នេះ កាលដែលយើងជួយអ្នកឯទៀតឲ្យ«មានចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីសេចក្ដីពិត»។ (១ធី. ២:៤) ច្បាស់ណាស់ ការលើកកិត្ដិយសនិងការសរសើរព្រះយេហូវ៉ា ធ្វើឲ្យយើងមានចំណងមិត្ដភាពកាន់តែរឹងមាំជាមួយលោក។ (សុភ. ១០:២២) នេះជួយយើងឲ្យមានទំនុកចិត្ដទាំងស្រុងលើព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតយើង ទោះជាយើងជួបនឹងបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។—រ៉ូម ៨:៣៥-៣៩

^២១ ដូចដែលយើងបានពិភាក្សា ការទុកចិត្ដលើព្រះយេហូវ៉ាសម្រាប់ការណែនាំដ៏ឈ្លាសវៃរបស់លោកមិនអាចកើតឡើងជាស្វ័យប្រវត្ដឡើយ យើងត្រូវតែខំប្រឹងដើម្បីមានទំនុកចិត្ដដូចនេះ។ បើដូច្នេះ សូមពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈការអធិដ្ឋាន។ ចូររំពឹងគិតអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចនៅអតីតកាល ហើយរបៀបដែលលោកនឹងធ្វើដូច្នេះនៅអនាគត។ សូមបន្ដពង្រឹងទំនុកចិត្ដលើព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈការគោរពប្រណិប័តន៍។ ការរំលឹករបស់ព្រះយេហូវ៉ាពិតជានឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ ប្រសិនបើអ្នកយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះការរំលឹកទាំងនោះ អ្នកអាចរស់ជារៀងរហូត!