Ο Ιησούς, αν και ένιωθε στοργή για τον Λάζαρο, δεν δάκρυσε για το θάνατό του, αλλά από συμπόνια για τους πενθούντες συγγενείς και φίλους του Λαζάρου, όπως δείχνουν τα συμφραζόμενα στην αφήγηση του Ιωάννη.—Ιωάν. 11:36.

Όταν ο Ιησούς έμαθε ότι ο Λάζαρος ήταν άρρωστος, δεν βιάστηκε να πάει στο πλευρό του για να τον θεραπεύσει. Η αφήγηση αναφέρει: «Όταν άκουσε ότι [ο Λάζαρος] ήταν άρρωστος, τότε παρέμεινε δύο ημέρες στον τόπο όπου βρισκόταν». (Ιωάν. 11:6) Γιατί καθυστέρησε ο Ιησούς; Το έκανε σκόπιμα. Όπως είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν είναι για να φέρει θάνατο, αλλά είναι για τη δόξα του Θεού, ώστε να δοξαστεί ο Γιος του Θεού μέσω αυτής». (Ιωάν. 11:4) Η έκβαση της αρρώστιας του Λαζάρου δεν θα ήταν ο θάνατος. Ο Ιησούς σκόπευε να χρησιμοποιήσει το θάνατο του Λαζάρου «για τη δόξα του Θεού». Πώς; Επρόκειτο να εκτελέσει ένα εντυπωσιακό θαύμα εγείροντας τον αγαπημένο του φίλο από τον τάφο.

Στη συζήτηση που είχε με τους μαθητές του για αυτό το γεγονός, ο Ιησούς παρομοίασε το θάνατο με την κατάσταση του ύπνου. Να γιατί τους είπε ότι “ταξίδευε προς τα εκεί για να ξυπνήσει [τον Λάζαρο] από τον ύπνο”. (Ιωάν. 11:11) Για τον Ιησού, το να εγείρει τον Λάζαρο από το θάνατο θα ήταν σαν να ξυπνάει ένας γονέας το παιδί του από τον ύπνο. Άρα, δεν υπήρχε λόγος να νιώθει οδύνη για το θάνατό του.

Τότε λοιπόν, τι τον υποκίνησε να δακρύσει; Την απάντηση τη δίνουν και πάλι τα συμφραζόμενα. Όταν ο Ιησούς συνάντησε τη Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου, και είδε αυτήν καθώς και άλλους να κλαίνε, «στέναξε στο πνεύμα και ταράχτηκε». Βλέποντας τον πόνο τους, στενοχωρήθηκε τόσο πολύ ώστε έφτασε στο σημείο να “στενάξει στο πνεύμα”. Να γιατί “δάκρυσε ο Ιησούς”. Λυπήθηκε βαθιά βλέποντας τους αγαπημένους του φίλους να είναι συντετριμμένοι.—Ιωάν. 11:33, 35.

Αυτή η αφήγηση καταδεικνύει ότι ο Ιησούς έχει τη δύναμη και την ικανότητα να αποκαταστήσει τη ζωή και την υγεία των αγαπημένων μας προσώπων στον ερχόμενο νέο κόσμο. Μας βοηθάει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Ιησούς κατανοεί όσους έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα λόγω του Αδαμιαίου θανάτου. Κάτι άλλο που μαθαίνουμε από αυτή την αφήγηση είναι ότι πρέπει να συμπονούμε όσους θρηνούν για το θάνατο προσφιλών τους.

Ο Ιησούς ήξερε ότι επρόκειτο να αναστήσει τον Λάζαρο. Και όμως δάκρυσε, υποκινούμενος από βαθιά αγάπη και συμπόνια για τους φίλους του. Παρόμοια αισθήματα ίσως υποκινούν και εμάς “να κλαίμε με όσους κλαίνε”. (Ρωμ. 12:15) Η εξωτερίκευση τέτοιας θλίψης δεν υποδηλώνει έλλειψη πίστης στην ελπίδα της ανάστασης. Πόσο κατάλληλο είναι, λοιπόν, το παράδειγμα συμπαράστασης προς όσους πενθούν, το οποίο έθεσε ο Ιησούς δακρύζοντας ειλικρινά, παρότι επρόκειτο να αναστήσει τον Λάζαρο!