ពេលបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ ជាការធម្មតាទេដែលយើងស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយសារយើងនឹកគាត់។ ទោះជាលោកយេស៊ូស្រឡាញ់ឡាសាក៏ដោយ លោកមិនបានស្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារឡាសាស្លាប់ទេ។ លោកស្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារលោកអាណិតក្រុមគ្រួសារនិងមិត្ដភក្ដិរបស់ឡាសា ដូចបានរៀបរាប់នៅខមុនៗនៃកំណត់ហេតុរបស់យ៉ូហាន។—យ៉ូន. ១១:៣៦

មុនដំបូង ពេលលោកយេស៊ូបានឮថាឡាសាឈឺ លោកមិនបានប្រញាប់ទៅផ្ទះឡាសាដើម្បីមើលគាត់ឲ្យជាឡើងវិញទេ។ កំណត់ហេតុនោះចែងថា៖ «ពេលដែលលោក[យេស៊ូ]ឮថាឡាសាកំពុងឈឺ លោកស្នាក់នៅកន្លែងដដែលអស់ពីរថ្ងៃទៀត»។ (យ៉ូន. ១១:៦) ហេតុអ្វីលោកយេស៊ូបានពន្យារពេល? លោកធ្វើដូច្នោះដោយសារលោកមានគោលបំណងមួយ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «លទ្ធផលនៃជំងឺនេះមិនមែនជាសេចក្ដីស្លាប់ទេ ប៉ុន្ដែគឺជាការលើកតម្កើងដល់ព្រះវិញ ដើម្បីបុត្ររបស់ព្រះទទួលការលើកតម្កើងដោយសារជំងឺនោះ»។ (យ៉ូន. ១១:៤) សេចក្ដីស្លាប់មិនមែនជា«លទ្ធផល»នៃជំងឺរបស់ឡាសាឡើយ។ លោកយេស៊ូមានបំណងប្រើសេចក្ដីស្លាប់របស់ឡាសាដើម្បី«ជាការលើកតម្កើងដល់ព្រះ»។ តើតាមរបៀបណា? លោកយេស៊ូហៀបនឹងធ្វើអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យមួយ ដោយប្រោសមិត្ដសម្លាញ់របស់លោកឲ្យរស់ឡើងវិញពីផ្នូរ។

នៅពេលនេះ ក្នុងការសន្ទនារបស់លោកយេស៊ូជាមួយនឹងអ្នកកាន់តាមលោក លោកបានប្រៀបប្រដូចសេចក្ដីស្លាប់ទៅនឹងការដេកលក់។ ហេតុនេះហើយបានជាលោកប្រាប់ពួកគាត់ថាលោក«នឹងទៅទីនោះដើម្បីដាស់[ឡាសា]ពីដំណេក»។ (យ៉ូន. ១១:១១) ចំពោះលោកយេស៊ូ ការប្រោសឡាសាឲ្យរស់ឡើងវិញ គឺដូចជាឪពុកឬម្ដាយដាស់កូនពីការដេកលក់មួយស្របក់។ ដូច្នេះ គ្មានមូលហេតុដែលលោកឈឺចាប់ចំពោះសេចក្ដីស្លាប់របស់ឡាសាទេ។

បើដូច្នេះ តើអ្វីបានជំរុញចិត្ដលោកយេស៊ូឲ្យស្រក់ទឹកភ្នែក? លើកនេះដែរ ខមុនៗផ្ដល់ចម្លើយចំពោះសំណួរនេះ។ ពេលលោកយេស៊ូបានជួបម៉ារៀដែលជាបងស្រីឡាសា ហើយបានឃើញនាងនិងអ្នកឯទៀតយំ លោក«មានចិត្ដក្ដុកក្ដួលក៏រំជួលចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង»។ ដោយសារលោកយេស៊ូឃើញពួកគាត់ឈឺចាប់ នេះបានជំរុញលោកឲ្យឈឺចាប់ក្នុងចិត្ដរហូតដល់លោក«មានចិត្ដក្ដុកក្ដួល»។ ហេតុនេះហើយបានជាលោកយេស៊ូ«ស្រក់ទឹកភ្នែក»។ លោកយេស៊ូព្រួយចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង ពេលឃើញមិត្ដសម្លាញ់របស់លោកកើតទុក្ខខ្លាំងដូច្នេះ។—យ៉ូន. ១១:៣៣, ៣៥

កំណត់ហេតុនេះបង្ហាញថា លោកយេស៊ូមានឫទ្ធានុភាពនិងសមត្ថភាពប្រោសបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់យើងឲ្យរស់ឡើងវិញនិងឲ្យមានសុខភាពល្អនៅពិភពលោកថ្មីដែលជិតមកដល់។ កំណត់ហេតុនេះក៏បង្ហាញដែរថា លោកយេស៊ូកើតទុក្ខជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលបានបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ដោយសារសេចក្ដីស្លាប់ដែលបានឆ្លងពីអាដាម។ មេរៀនមួយទៀតដែលយើងអាចរៀនពីកំណត់ហេតុនេះ គឺថាយើងគួរមានចិត្ដអាណិតអាសូរចំពោះពួកអ្នកដែលកើតទុក្ខដោយសារបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់។

លោកយេស៊ូបានដឹងថា លោកនឹងប្រោសឡាសាឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី លោកបានស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយសារលោកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនិងមានចិត្ដអាណិតអាសូរចំពោះមិត្ដភក្ដិរបស់លោក។ ដូចគ្នាដែរ ការចេះយល់អារម្មណ៍អ្នកឯទៀតអាចជំរុញចិត្ដយើងឲ្យ«យំជាមួយនឹងអ្នកដែលកំពុងយំ»។ (រ៉ូម ១២:១៥) ការបង្ហាញនូវទុក្ខសោកបែបនេះ មិនបញ្ជាក់ថាបុគ្គលម្នាក់គ្មានជំនឿទៅលើសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនោះទេ។ ហេតុនេះ គឺជាការសមត្រឹមត្រូវដែលលោកយេស៊ូទុកគំរូមួយស្ដីអំពីការបង្ហាញសេចក្ដីអាណិតអាសូរចំពោះក្រុមគ្រួសារនិងមិត្ដភក្ដិរបស់ឡាសា ដោយស្រក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងស្មោះ ទោះជាលោកហៀបនឹងប្រោសគាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញក៏ដោយ។