Disa e kanë të vështirë ta duan Perëndinë. Për ta, Perëndia është i pakonceptueshëm, i largët e madje mizor. Ja si janë shprehur disa:

• «I lutesha Perëndisë për ndihmë, por njëkohësisht, mendoja se ai ishte tepër larg, thuajse i paarritshëm. Për mua, Perëndia ishte një qenie abstrakte pa ndjenja.»​—Marko, Itali.

• «Megjithëse doja me gjithë zemër t’i shërbeja Perëndisë, më dukej tejet i largët. Mendoja se ishte një Perëndi i ashpër që vetëm na ndëshkon. Nuk e besoja se kishte ndjenja të buta.»​—Roza, Guatemalë.

• «Kur isha e vogël, mendoja se Perëndia i kërkonte me lupë gabimet tona, gati për të na ndëshkuar po ta meritonim. Kurse më vonë, e mendoja indiferent. Perëndia ishte si një kryeministër, i cili drejton punët e njerëzve që ka nën pushtet, por që nuk do t’ia dijë për ta.»​—Rajmonda, Kanada.

Si mendon, a është e vështirë ta duash Perëndinë? Shumë njerëz, edhe pse ndoshta fetarë, e kanë ngritur këtë pyetje prej shekujsh. Në fakt, gjatë mesjetës, shumica e njerëzve në vendet e krishtere as nuk i luteshin Perëndisë së Plotfuqishëm. Pse jo? Sepse njerëzit kishin frikë të sëmurë nga ai. Historiani Uill Durant u shpreh: «E si mund të guxonte një mëkatar të lutej para një froni aq të frikshëm e të largët?»

Por, pse vallë njerëzit e konsiderojnë Perëndinë «të frikshëm e të largët»? Çfarë thotë vërtet Bibla për Perëndinë? A do ta kesh më të lehtë ta duash Perëndinë po të mësosh të vërtetën për të?