„Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki, ‚ogień wieczny’” (Katechizm Kościoła Katolickiego). Duchowni często tłumaczą, że kara piekła polega na całkowitym oddzieleniu od Boga.

„Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezechiela 18:4). Umarli „nie są świadomi niczego” (Kaznodziei 9:5). Skoro dusza umiera i nie jest niczego świadoma, jak mogłaby cierpieć w „ogniu wiecznym” czy choćby z powodu wiecznego oddzielenia od Boga?

Hebrajskie i greckie słowa oddawane niekiedy w Biblii jako „piekło” oznaczają ogólnie pojęty grób ludzkości. Hiob, udręczony bolesną chorobą, prosił Boga: „O, gdybyś mnie ukrył w Szeolu [„grobie”, Biblia gdańska; „piekle”, Wujek 1599]” (Hioba 14:13). Hiob szukał ulgi — nie w piekle rozumianym jako miejsce mąk czy oddalenie od Boga, lecz w grobie.

Okrucieństwo nie przyciąga, lecz odpycha. „Od dziecka uczono mnie o piekle” — wspomina Rocío z Meksyku. „Budziło to we mnie takie przerażenie, że nie potrafiłam sobie wyobrazić, żeby Bóg miał chociaż jedną dobrą cechę. Wydawał mi się uosobieniem gniewu i nietolerancji”.

Rocío poznała jednak klarowne nauki biblijne na temat Bożych wyroków i stanu umarłych i zupełnie zmieniła swoje spojrzenie na Boga. Dodaje: „Poczułam się wolna — z serca spadł mi wielki ciężar. Uwierzyłam, że Bóg chce dla nas jak najlepiej, że nas kocha i że ja też mogę Go pokochać. Jest dla nas jak ojciec, który prowadzi dzieci za rękę i zawsze dba o ich dobro” (Izajasza 41:13).

Ze strachu przed ogniem piekielnym niejeden człowiek sili się na pobożność, ale Bóg nie chce, żeby ktokolwiek służył Mu z takich pobudek. Jezus postawił sprawę jasno: „Masz miłować Jehowę, twojego Boga” (Marka 12:29, 30). Ponadto gdy nabierzemy przekonania, że Bóg nie działa niesprawiedliwie w naszych czasach, łatwiej nam z ufnością czekać na Jego przyszłe sądy. Możemy powtórzyć za Elihu, przyjacielem Hioba: „Zaiste, Bóg naprawdę nie postępuje niegodziwie i Wszechmocny nie wypacza sądu” (Hioba 34:12).