Skip to content

Poruladakkaatthirku sel

attai padam | kadavulai anbillaadhavar pōla kaattum poigal

kadavulai kodūramaanavar pōl kaattum poi

kadavulai kodūramaanavar pōl kaattum poi

niraiya pēr enna nambugiraargal:

“oruvar irappadharku munnaal mōsamaana paavam seidhirundhaal, avar naragatthirku pōvaar; angē ‘neruppil’ vadhaikkappaduvaar” endru kēttakisam aaf dhi kētthalik charch solgiradhu. innum sila madha thalaivargal naragam enbadhu kadavulidamirundhu mulumaiyaaga pirindhu irukkum oru nilaiyaitthaan artthappadutthugiradhu endru solgiraargal.

baibil sollum unmai:

“paavam seigira evanum setthuppōvaan.” (esēkkiyēl 18:4) irandhavargalukku, “edhuvumē theriyaadhu.” (prasangi 9:5) irandhupōna oruvarukku edhuvumē theriyaadhu endraal, avaraal eppadi “neruppil vadhaikkappadum” valiyai unara mudiyum? eppadi kadavulidamirundhu nirandharamaaga pirindhu irukkum valiyai unara mudiyum?

baibilil “naragam” endru molipeyarkkappattirukkira ebireya matrum grēkka vaartthaigal manidhakulatthin podhuvaana kallaraiyai artthappadutthugiradhu. udhaaranatthukku, yōbu oru mōsamaana vyaadhiyaal kashtappattapōdhu ippadi jebam seidhaar: “nīngal ennai kallaraiyil [“naragatthil,” duvē rīms varshan] maraitthuvaitthaal, evvalavu nandraaga irukkum.” (yōbu 14:13, īsi-tu-rīd varshan) kadavulidamirundhu pirindhu irukkum ōr idatthilō, bayangaramaaga vēdhanaiyai anubavikkum ōr idatthilō yōbu irukka aasaippattirukka maattaar. kallaraiyil irukka vēndum endrudhaan avar ninaitthaar.

idhu ēn mukkiyam:

kadavulai kodūramaanavaraaga ninaitthaal nammaal avaridam nerungippōga mudiyaadhu. avarai verukka aarambitthu viduvōm. meksikōvil vaalum rōsiyō ippadi solgiraar: “chinna vayasulayirundhē enakku naragattha patthidhaan sollikkodutthaanga, adha patthi kēttappō naan romba bayandhuttēn. kadavulkitta endha nalla gunamum irukkaadhunu ninaichēn. avaru romba kōvamaanavaru, thappu senjaa porutthukkavē maattaarunu ninaichēn.”

kadavul evvalavu nīdhiyaanavar endrum irandhavargal enna nilaiyil irukkiraargal endrum rōsiyō baibililirundhu therindhukondapōdhu avar yōsikkum vidham maariyadhu. “enakku romba nimmadhiyaa irundhuchu, en manasula irundha periya baarattha irakki vecha maadhiri irundhuchu” endru avar solgiraar. adhōdu, “kadavul nammamēla anbu vaichirukkaaru, eppōmē namakku sirandhadha kodukka aasaippaduraarunu purinjukkittēn. naanum avarmēla anbu kaatta mudiyumnu namburēn. oru anbaana appaa avarōda kulandhayōda kaiya pidichittu pōra maadhiri, kadavulum nammala anbaa paartthukkuraaru, eppōmē namakku sirandhadha kodukka aasaippaduraaru” endrum rōsiyō solgiraar.”​—ēsaayaa 41:13.

naragatthai ninaitthu niraiya pēr bayappaduvadhaal kadavulukku pidittha maadhiri nadakka vēndum endru aasaippadugiraargal. aanaal, naam bayatthinaal kadavulai vananga vēndum endru avar virumbuvadhillai. adharku badhilaaga, “ungal kadavulaagiya yegōvaamēl anbu kaatta vēndum” endru yēsu solliyirukkiraar. (maarku 12:​29, 30) indru kadavul aniyaayamaaga nadandhukolvadhu illai endru therindhukollumpōdhu, edhirkaalatthilum avar nyaayamaaga nadandhukolvaar endru mulumaiyaaga nambuvōm. yōbuvin nanbar eligū maadhiri naamum nambikkaiyōdu ippadi sollalaam: “unmai kadavul orupōdhum kettadhu seiya maattaar. sarvavallamaiyullavar orupōdhum aniyaayam seiya maattaar.”​—yōbu 34:10.