„Kunt u zonder God? Miljoenen anderen ook.” Dat stond laatst op een billboard van een atheïstische groepering. Kennelijk vinden zij dat ze God niet nodig hebben.

Aan de andere kant nemen veel mensen die beweren wel in God te geloven, beslissingen alsof hij niet bestaat. Salvatore Fisichella, een katholieke aartsbisschop, zei over de leden van zijn eigen kerk: „Waarschijnlijk zal niemand die ons ziet ons als christenen herkennen omdat onze stijl van leven niet verschilt van die van niet-gelovigen.”

Sommigen hebben het te druk om zich met God bezig te houden. Ze vinden hem te afstandelijk of te ontoegankelijk om een zinvolle rol in hun leven te kunnen spelen. In het gunstigste geval denken zulke personen alleen aan God als ze in de problemen zitten of iets nodig hebben — bijna alsof hij een knecht is die hen op hun wenken moet bedienen.

Anderen zien in religieuze leringen weinig van praktische waarde of brengen in ieder geval niet in praktijk wat hun kerk leert. In Duitsland bijvoorbeeld gelooft 76 procent van de katholieken dat het aanvaardbaar is als een man en een vrouw voor het huwelijk samenwonen — een zienswijze die in strijd is met de leer van hun kerk maar ook met de Bijbel (1 Korinthiërs 6:18; Hebreeën 13:4). Natuurlijk zijn katholieken niet de enigen die een kloof zien tussen hun religie en hun manier van leven. Geestelijken van veel geloofsrichtingen klagen dat hun leden zich gedragen als „praktische atheïsten”.

Deze voorbeelden leiden tot de vraag: hebben we God echt nodig? Die kwestie is zeker niet nieuw; ze kwam al ter sprake op de eerste bladzijden van de Bijbel. Laten we ons voor het antwoord op die vraag eerst eens verdiepen in een aantal strijdpunten die in het Bijbelboek Genesis opgeworpen werden.