در روزگار یحیای تعمیددهنده «مردم مشتاقانه در انتظار بودند و با خود می‌اندیشیدند که آیا ممکن است یحیی همان مسیح باشد؟‏» (‏لو ۳:‏۱۵‏)‏ چرا یهودیان در آن دوران چشم‌به‌راه ظهور مسیح بودند؟‏ دلایلی گوناگون برای آن وجود دارد.‏

پس از تولّد عیسی،‏ فرشتهٔ یَهُوَه بر چوپانانی که از گلهٔ خود در مراتع نزدیک بیت‌لَحَم مراقبت می‌کردند ظاهر شد.‏ آن فرشته چنین اعلام کرد:‏ «امروز در شهر داوود،‏ نجات‌دهنده‌ای برای شما به دنیا آمد.‏ او خداوندْ مسیح است.‏» (‏لو ۲:‏۸-‏۱۱‏)‏ پس از آن،‏ «گروهی عظیم از لشکریان آسمان ظاهر شدند که همراه آن فرشته در ستایش خدا می‌گفتند:‏ * ‹جلال بر خدا در عرش برین،‏ و صلح و سلامت بر مردمانی که بر زمین مورد لطف اویند.‏›»—‏لو ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

خبر تولّد عیسی چنان در آن چوپانان متواضع اثر گذاشت که بلافاصله به سمت بیت‌لَحَم رفتند و یوسف،‏ مریم و عیسای نوزاد را یافتند.‏ سپس «سخنی را که دربارهٔ او به ایشان گفته شده بود،‏ پخش کردند.‏» در نتیجه،‏ ‏«هر که می‌شنید،‏ از سخن شبانان در شگفت می‌شد.‏» (‏لو ۲:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ عبارت «هر که می‌شنید» دلالت بر آن دارد که چوپانان به غیر از یوسف و مریم با دیگران نیز در این باره صحبت کردند.‏ سپس،‏ چوپانان طی برگشت به خانه،‏ «خدا را برای هر آنچه دیده و شنیده بودند حمد و ثنا می‌گفتند،‏ چرا که همه مطابق بود با آنچه بدیشان گفته شده بود.‏» (‏لو ۲:‏۲۰‏)‏ بلی،‏ آن چوپانان سخنانی که در بارهٔ مسیح شنیده بودند در دل خود نگه نداشتند!‏

سپس مریم،‏ عیسی پسر نخستش را به اورشلیم آورد تا او را مطابق با شریعت موسوی به حضور یَهُوَه بیاورد.‏ حَنّای نبیه با دیدن عیسای نوازد «خدا را سپاس گفته،‏ با همهٔ کسانی که چشم‌انتظار رهایی اورشلیم بودند،‏ دربارهٔ عیسی سخن گفت.‏» ‏(‏لو ۲:‏۳۶-‏۳۸؛‏ خرو ۱۳:‏۱۲‏)‏ از این رو،‏ خبر ظهور مسیح همچنان پخش شد.‏

مدتی پس از آن،‏ «چند مُغ [یا طالع‌بین] از مشرق زمین به اورشلیم آمدند و پرسیدند:‏ ‹کجاست آن مولود که پادشاه یهود است؟‏ زیرا ستارهٔ او را در مشرق دیده‌ایم و برای پرستش او آمده‌ایم.‏›» (‏مت ۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ وقتی «این خبر به گوش هیرودیسِ پادشاه رسید،‏ او و تمامی اورشلیم با وی مضطرب شدند.‏ هیرودیس همهٔ  سران کاهنان و علمای دینِ قوم را فراخواند و از آنها پرسید:‏ ‹مسیح کجا باید زاده شود؟‏›» ^{‏(‏۳)‏} ‏(‏مت ۲:‏۳،‏ ۴‏)‏ پس گروهی عظیم از مردم از تولّد مسیح موعود باخبر شدند!‏ *

در لوقا ۳:‏۱۵ که در اول مقاله نقل‌قول شد،‏ اشاره شده است که برخی از یهودیان می‌پنداشتند یحیای تعمیددهنده مسیح است.‏ ولی یحیی تصوّر غلط آنان را با این سخنان تصحیح کرد:‏ «آن که پس از من می‌آید تواناتر از من است و من حتی شایسته نیستم کفشهایش را پیش آورم.‏ او شما را با روح‌القدس و آتش تعمید خواهد داد.‏» (‏مت ۳:‏۱۱‏)‏ به حتم،‏ سخنان متواضعانهٔ یحیی مردم را بیشتر چشم‌به‌راه کرد.‏

آیا امکان دارد که یهودیان قرن اول،‏ زمان ظهور مسیح را بر اساس پیشگویی ۷۰ هفته در دانیال ۹:‏۲۴-‏۲۷ حساب کرده باشند؟‏ با آن که چنین امکانی وجود دارد مدرکی برای اثبات آن در دست نیست.‏ در واقع،‏ تفسیرهای متضادی در بارهٔ ۷۰ هفته در روزگار عیسی وجود داشت و هیچ یک از آنان به درک امروزی ما نزدیک نیست.‏ *

یکی از فرقه‌های یهودی تارک‌دنیا به نام «اسین» عقیده داشتند که در اواخر ۴۹۰ سال دو مسیح ظهور خواهد کرد،‏ اما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که اسینیان بر اساس محاسبهٔ پیشگویی دانیال به این نتیجه رسیده باشند.‏ حتی اگر چنین باشد نمی‌توان تصوّر کرد که مردم یهود تحت تأثیر گاه‌شماری این گروه انزواطلب قرار گرفته باشند.‏

در قرن دوم میلادی برخی از یهودیان معتقد بودند که ۷۰ هفته مدت زمان نابودی اولین معبد در سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ تا نابودی دومین معبد در ۷۰ میلادی است.‏ در حالی که گروهی دیگر از یهودیان تحقق این پیشگویی را با دورهٔ مکابیان در قرن دوم ق.‏م.‏ مربوط می‌دانستند.‏ پس در میان یهودیان توافق نظری روشن در بارهٔ حساب کردن ۷۰ هفته وجود نداشت.‏

اگر زمان تحقق ۷۰ هفته در قرن اول میلادی به خوبی درک شده بود،‏ به حتم رسولان و مسیحیان قرن اول میلادی برای اثبات این که عیسی،‏ مسیح موعود است و در وقت معین ظهور کرد به نبوّت دانیال اشاره می‌کردند.‏ ولی مدرکی در این رابطه در دست نیست.‏

نکتهٔ دیگری که باید به آن توجه کرد این است که نگارندگان انجیل‌ها بارها به برخی از پیشگویی‌های متون عبری اشاره کردند که در عیسی مسیح تحقق یافت.‏ (‏مت ۱:‏۲۲،‏ ۲۳؛‏ ۲:‏۱۳-‏۱۵؛‏ ۴:‏۱۳-‏۱۶‏)‏ ولی هیچ یک از آنان اشاره‌ای در رابطه با ۷۰ هفته و ظهور عیسی بر زمین نکرده است.‏

به طور خلاصه،‏ نمی‌توان ثابت کرد که مردم روزگار عیسی به حتم پیشگویی ۷۰ هفته را درک کرده بودند یا خیر.‏ با این حال،‏ در انجیل‌ها دلایلی دیگر وجود دارد که نشان می‌دهد چرا یهودیان «مشتاقانه در انتظار» مسیح بودند.‏