Φανταστείτε ένα δεύτερο σκηνικό: Ένα ζευγάρι στην εκκλησία προσκαλεί μια μεμονωμένη μητέρα με τα δυο παιδιά της να κάνουν παρέα κάποιο βράδυ. Όταν η μητέρα το λέει στα παιδιά, τα προσωπάκια τους λάμπουν από χαρά. Περιμένουν πώς και πώς εκείνο το βράδυ. Αλλά την προηγούμενη μόλις μέρα, το ζευγάρι τής λέει ότι πρέπει να ακυρώσουν την παρέα επειδή συνέβη κάτι απρόοπτο. Αργότερα, η αδελφή μαθαίνει το λόγο. Αφού την είχαν προσκαλέσει, κάποιοι άλλοι φίλοι του ζευγαριού τούς κάλεσαν το ίδιο βράδυ, και εκείνοι δέχτηκαν.

Ως Χριστιανοί, πρέπει ασφαλώς να τηρούμε το λόγο μας. Δεν πρέπει ποτέ να είμαστε άτομα που λένε «Ναι και εντούτοις Όχι». (2 Κορ. 1:18) Ωστόσο, όπως δείχνουν τα δύο παραδείγματα, δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες. Ίσως υπάρχουν περιπτώσεις που φαίνεται πως δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ακυρώσουμε κάποια διευθέτηση που κάναμε. Ο απόστολος Παύλος βρέθηκε κάποτε σε μια τέτοια κατάσταση.

Το 55 Κ.Χ., ενώ ο Παύλος βρισκόταν στην Έφεσο στη διάρκεια της τρίτης ιεραποστολικής του περιοδείας, σκόπευε να διασχίσει το Αιγαίο Πέλαγος για να πάει στην Κόρινθο και από εκεί στη Μακεδονία. Καθώς θα επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ, σχεδίαζε να επισκεφτεί ξανά την εκκλησία της Κορίνθου, προφανώς για να πάρει τη δωρεά που είχαν συλλέξει εκεί με καλοσύνη για τους αδελφούς στην Ιερουσαλήμ. (1 Κορ. 16:3) Αυτό φαίνεται από τα εδάφια 2 Κορινθίους 1:15, 16, όπου διαβάζουμε: «Με αυτή την πεποίθηση, . . . σκόπευα πρωτύτερα να έρθω σε εσάς, για να έχετε μια δεύτερη ευκαιρία για χαρά, και, έπειτα από μια στάση σε εσάς, να πάω στη Μακεδονία και να επιστρέψω από τη Μακεδονία σε εσάς και να με ξεπροβοδίσετε για την Ιουδαία».

Φαίνεται ότι σε μια προηγούμενη επιστολή ο Παύλος είχε γνωστοποιήσει στους Κορίνθιους αδελφούς το σχέδιό του. (1 Κορ. 5:9) Εντούτοις, λίγο καιρό αφού τους έγραψε αυτή την επιστολή, έμαθε από κάποιους στο σπιτικό  της Χλόης ότι υπήρχαν σοβαρές διενέξεις στην εκκλησία. (1 Κορ. 1:10, 11) Τότε, αποφάσισε να αλλάξει το αρχικό του σχέδιο και έγραψε την επιστολή που τώρα γνωρίζουμε ως Πρώτη Προς τους Κορινθίους. Σε αυτήν παρείχε στοργικές συμβουλές και διόρθωση. Ανέφερε επίσης ότι είχε αλλάξει το πρόγραμμά του, ειδοποιώντας τους ότι θα πήγαινε πρώτα στη Μακεδονία και έπειτα στην Κόρινθο.—1 Κορ. 16:5, 6. *

Από ό,τι φαίνεται, όταν οι αδελφοί στην Κόρινθο έλαβαν την επιστολή του, μερικοί από τους «υπερέξοχους αποστόλους» σε εκείνη την εκκλησία τον κατηγόρησαν ότι ήταν επιπόλαιος, ότι δεν τηρούσε τις υποσχέσεις του. Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, ο Παύλος είπε: «Όταν, λοιπόν, είχα τέτοια πρόθεση, μήπως ενέδωσα σε κάποια ελαφρότητα; Ή, αυτά που σχεδιάζω, τα σχεδιάζω σύμφωνα με τη σάρκα, για να είναι σε εμένα το “Ναι, Ναι” και το “Όχι, Όχι”;»—2 Κορ. 1:17· 11:5.

Το ερώτημα είναι: Υπό αυτές τις περιστάσεις, έδειξε πράγματι ο απόστολος Παύλος «κάποια ελαφρότητα»; Όχι βέβαια! Η λέξη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που αποδίδεται «ελαφρότητα» έχει την έννοια της επιπολαιότητας, όπως αυτή που δείχνει κάποιος ο οποίος είναι αναξιόπιστος, που δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Το ρητορικό ερώτημα του Παύλου «[μήπως] σχεδιάζω σύμφωνα με τη σάρκα;» θα έπρεπε να είχε βοηθήσει τους Χριστιανούς στην Κόρινθο να καταλάβουν ότι η απόφασή του να αλλάξει τα σχέδιά του δεν οφειλόταν σε αναξιοπιστία.

Ο Παύλος αντέκρουσε δυναμικά αυτή την κατηγορία, γράφοντας: «Αλλά μπορεί κανείς να βασιστεί στον Θεό ότι τα λόγια που απευθύναμε προς εσάς δεν είναι Ναι και εντούτοις Όχι». (2 Κορ. 1:18) Ασφαλώς, όταν ο Παύλος άλλαξε τις διευθετήσεις του το έκανε αυτό για το καλό των αδελφών του στην Κόρινθο. Στο εδάφιο 2 Κορινθίους 1:23, διαβάζουμε ότι άλλαξε το αρχικό του σχέδιο να πάει εκεί επειδή “ήθελε να τους γλιτώσει από θλίψη”. Στην πραγματικότητα, τους έδωσε την ευκαιρία να διορθώσουν τα πράγματα προτού τους δει προσωπικά. Και όπως έλπιζε, ενώ βρισκόταν στη Μακεδονία, έμαθε από τον Τίτο ότι η επιστολή του πράγματι τους είχε υποκινήσει σε λύπη και μετάνοια, κάτι που του έδωσε μεγάλη χαρά.—2 Κορ. 6:11· 7:5-7.

Εκείνοι που κατηγόρησαν τον Παύλο για επιπολαιότητα ίσως υπαινίσσονταν ότι, εφόσον δεν τηρούσε τις υποσχέσεις του στην καθημερινή ζωή, δεν ήταν αξιόπιστος ούτε στο έργο κηρύγματος. Ωστόσο, ο Παύλος υπενθύμισε στους Κορινθίους ότι τους είχε κηρύξει τον Ιησού Χριστό. «Ο Γιος του Θεού, ο Χριστός Ιησούς, που κηρύχτηκε ανάμεσά σας από εμάς, δηλαδή από εμένα και τον Σιλουανό και τον Τιμόθεο, δεν έγινε Ναι και εντούτοις Όχι, αλλά το Ναι έχει γίνει Ναι στην περίπτωσή του». (2 Κορ. 1:19) Υπήρξε ο Ιησούς Χριστός, το υπόδειγμα του Παύλου, αναξιόπιστος από κάποια άποψη; Όχι! Σε όλη τη διάρκεια της ζωής και της διακονίας του, έλεγε πάντα την αλήθεια. (Ιωάν. 14:6· 18:37) Αν αυτά που κήρυττε ο Ιησούς ήταν εντελώς αληθινά και αξιόπιστα και ο Παύλος κήρυττε το ίδιο άγγελμα, τότε και το δικό του κήρυγμα ήταν αξιόπιστο.

Ασφαλώς, ο Ιεχωβά είναι ο “Θεός της αλήθειας”. (Ψαλμ. 31:5) Το βλέπουμε αυτό από τα επόμενα λόγια του Παύλου: «Όσες και αν είναι οι υποσχέσεις του Θεού, έχουν γίνει Ναι μέσω αυτού», δηλαδή μέσω του Χριστού. Η ακλόνητη ακεραιότητα που έδειξε ο Ιησούς ενόσω ήταν στη γη δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας σχετικά με τις υποσχέσεις του Ιεχωβά. Ο Παύλος συνεχίζει: «Συνεπώς, μέσω αυτού επίσης [του Ιησού] είναι το “Αμήν” που λέγεται για δόξα στον Θεό από εμάς». (2 Κορ. 1:20) Ο Ιησούς είναι η προσωπική εγγύηση, ή αλλιώς το «Αμήν», που διαβεβαιώνει ότι κάθε υπόσχεση που δίνει ο Ιεχωβά Θεός θα βγει αληθινή!

Όπως ο Ιεχωβά και ο Ιησούς λένε πάντα την αλήθεια, έτσι και ο Παύλος εννοούσε πάντα αυτό που έλεγε. (2 Κορ. 1:19) Δεν ήταν επιπόλαιος, κάποιος που έδινε υποσχέσεις «σύμφωνα με τη σάρκα». (2 Κορ. 1:17) Αντιθέτως,  “περπατούσε σύμφωνα με το πνεύμα”. (Γαλ. 5:16) Ο τρόπος με τον οποίο ενεργούσε απέναντι στους άλλους έδειχνε ότι ήθελε πάντα το καλό τους. Το Ναι που έλεγε σήμαινε Ναι!

Στις μέρες μας, οι άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές συνηθίζουν να δίνουν υποσχέσεις και κατόπιν να τις αθετούν αν προκύψει κάποιο μικρό πρόβλημα ή αν παρουσιαστεί κάτι πιο ελκυστικό. Στις επαγγελματικές υποθέσεις, το Ναι δεν σημαίνει πάντα Ναι, ακόμα και αν οι συμφωνίες έχουν διατυπωθεί γραπτώς. Όσο για το γάμο, που είναι και αυτός μια συμφωνία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, πολλοί δεν τον θεωρούν πια ισόβια δέσμευση. Απεναντίας, τα εκρηκτικά ποσοστά διαζυγίων δείχνουν ότι τον βλέπουν ως μια ευκαιριακή σχέση που μπορεί εύκολα να διαλυθεί.—2 Τιμ. 3:1, 2.

Τι θα λεχθεί για εσάς; Σημαίνει Ναι το δικό σας Ναι; Όπως είδαμε στην αρχή του άρθρου, είναι αλήθεια ότι μπορεί κάποια φορά να χρειαστεί να ακυρώσετε ένα ραντεβού—όχι λόγω κάποιας επιπολαιότητας εκ μέρους σας, αλλά λόγω περιστάσεων που είναι πέρα από τον έλεγχό σας. Αν όμως ως Χριστιανοί δώσατε μια υπόσχεση ή αναλάβατε κάποια δέσμευση, πρέπει πράγματι να κάνετε ό,τι είναι δυνατόν για να την τηρήσετε. (Ψαλμ. 15:4· Ματθ. 5:37) Ενεργώντας έτσι, θα είστε γνωστοί ως άτομα αξιόπιστα, άτομα που κρατούν το λόγο τους, που λένε πάντα την αλήθεια. (Εφεσ. 4:15, 25· Ιακ. 5:12) Αν οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι μπορούν να σας εμπιστευτούν στα καθημερινά ζητήματα, ίσως είναι πιο πρόθυμοι να ακούσουν όταν τους μεταδίδετε την αλήθεια για τη Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό, ας φροντίζουμε ώστε το Ναι που λέμε να σημαίνει πράγματι Ναι!