ANG Kasulatan naghisgot ug mga hitabo diin may mga indibiduwal nga naggisi sa ilang besti. Karon daghan tingali ang matingala niana, apan para sa mga Hudiyo kini maoy pagpahayag ug grabeng emosyon tungod sa kawalay-paglaom, kaguol, kaulaw, kasuko, o pagbangotan.

Pananglitan, “gigisi [ni Ruben] ang iyang mga besti” dihang napakyas ang iyang plano sa pagluwas sa iyang manghod nga si Jose kay nabaligya na kini ingong ulipon. Gigisi usab sa ilang amahan nga si Jacob ang iyang kupo kay abi niyag gitukob si Jose sa ihalas nga mananap. (Gen. 37:18-35) Si Job “migisi sa iyang kupo” sa dihang giingnan siya nga ang tanan niyang anak nangamatay. (Job 1:18-20) Ang usa ka mensahero, nga ang ‘iyang besti ginisi,’ miatubang sa Hataas nga Saserdoteng si Eli sa pagpahibalo kaniya nga ang mga Israelinhon napildi sa gubat, ang duha ka anak ni Eli namatay, ug ang arka sa pakigsaad nailog. (1 Sam. 4:12-17) Dihang nadungog ni Josias ang mga pulong sa Balaod nga gibasa kaniya ug nakita ang kasaypanan sa iyang katawhan, “iyang gigisi ang iyang mga besti.”—2 Hari 22:8-13.

Dihang gihusay si Jesus, gigisi sa Hataas nga Saserdoteng si Caifas “ang iyang panggawas nga besti” tungod sa iyang nadunggan nga giisip niyang pagpasipala. (Mat. 26:59-66) Sumala sa rabinikong balaod, si bisan kinsa nga makadungog ug pagpasipala sa ngalan sa Diyos obligado sa paggisi sa iyang besti. Apan ang rabinikong opinyon nga gihimo human sa pagkalaglag sa templo sa Jerusalem nag-ingon nga ang usa nga makadungog ug pagpasipala sa ngalan sa Diyos dili na kinahanglang maggisi sa iyang besti, kay kon iya kanang himoon mahimong trapo ang iyang mga besti.

Siyempre, ang paggisi sa besti walay bili sa panan-aw sa Diyos gawas kon tiunay ang gibating kaguol sa usa ka tawo. Busa giingnan ni Jehova ang iyang katawhan nga ‘gision ang ilang kasingkasing, dili ang ilang mga besti; ug mobalik kaniya.’—Joel 2:13.