ΟΙ ΓΡΑΦΕΣ περιγράφουν ορισμένες καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι έσκιζαν τα ίδια τους τα ρούχα. Μια τέτοια ενέργεια, αν και μπορεί να φαίνεται παράξενη στους σύγχρονους αναγνώστες, για τους Ιουδαίους ήταν εκδήλωση ισχυρών συναισθημάτων που προκαλούνταν από απόγνωση, θλίψη, ταπείνωση, αγανάκτηση ή πένθος.

Για παράδειγμα, ο Ρουβήν «έσκισε τα ενδύματά του» όταν κατάλαβε ότι δεν θα ήταν δυνατόν να ελευθερώσει τον αδελφό του τον Ιωσήφ, επειδή είχε πια πουληθεί ως δούλος. Ο πατέρας τους, ο Ιακώβ, «έσκισε τους μανδύες του» όταν συμπέρανε ότι ο Ιωσήφ κατασπαράχτηκε από κάποιο άγριο ζώο. (Γέν. 37:18-35) Ο Ιώβ “έσκισε το πανωφόρι του” όταν πληροφορήθηκε το θάνατο όλων των παιδιών του. (Ιώβ 1:18-20) Ένας αγγελιοφόρος, «έχοντας σκισμένα τα ενδύματά του», εμφανίστηκε στον Αρχιερέα Ηλεί για να τον ενημερώσει ότι οι Ισραηλίτες είχαν ηττηθεί στη μάχη, οι δύο γιοι του είχαν πεθάνει και η κιβωτός της διαθήκης είχε πιαστεί. (1 Σαμ. 4:12-17) Όταν ο Ιωσίας άκουσε να του διαβάζουν τα λόγια του Νόμου και αναγνώρισε τα λάθη του λαού του, «έσκισε τα ενδύματά του».—2 Βασ. 22:8-13.

Στη δίκη του Ιησού, ο Αρχιερέας Καϊάφας «έσκισε τα εξωτερικά του ενδύματα» στο άκουσμα μιας δήλωσης την οποία εξέλαβε εσφαλμένα ως βλασφημία. (Ματθ. 26:59-66) Μια ραβινική παράδοση υπαγόρευε ότι όσοι άκουγαν το θεϊκό όνομα να βλασφημείται ήταν υποχρεωμένοι να σκίσουν τα ενδύματά τους. Ωστόσο, σύμφωνα με μια άλλη ραβινική άποψη που επικράτησε μετά την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ, «όποιος ακούει το Θεϊκό Όνομα να βλασφημείται σήμερα δεν χρειάζεται να σκίζει τα ενδύματά του, διότι αν το κάνει αυτό κάθε φορά, θα γίνουν τελικά κουρέλια».

Ασφαλώς, το σκίσιμο των ενδυμάτων δεν είχε καμία αξία στα μάτια του Θεού αν δεν συνοδευόταν από γνήσια μετάνοια. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά είπε στο λαό του να “σκίσει την καρδιά του και όχι τα ενδύματά του, και να επιστρέψει σε αυτόν”.—Ιωήλ 2:13.