در چندین گزارش کتاب مقدّس توصیف شده است که برخی ردایشان را عمداً پاره کردند.‏ شاید چنین عملی برای خوانندگان امروزی عجیب باشد اما در میان یهودیان آن زمان این عمل نشان عواطفی قوی در اثر یأس،‏ اندوه،‏ تحقیر،‏ خشم یا سوگ بود.‏

برای مثال،‏ وقتی رَؤبین پی برد که قصدش در نجات جان برادرش یوسف شکست خورده است «جامهٔ خود را چاک زد» زیرا برادرانش یوسف را به بردگی فروخته بودند.‏ وقتی آنان به پدرشان یعقوب گفتند که احتمالاً یوسف را حیوانی وحشی دریده است،‏ یعقوب «رخت خود را پاره» کرد.‏ (‏پیدا ۳۷:‏۱۸-‏۳۵‏)‏ همچنین وقتی به ایّوب خبر داده شد که همهٔ فرزندانش کشته شده‌اند «جامهٔ خود را درید.‏» (‏ایو ۱:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ در گزارشی دیگر،‏ پیام‌آوری «با جامهٔ دریده» نزد عیلی،‏ کاهن اعظم آمد و خبر آورد که اسرائیلیان در جنگ شکست خورده‌اند،‏ دو پسرش کشته شده‌اند و تابوت عهد به دست دشمن افتاده است.‏ (‏۱سمو ۴:‏۱۲-‏۱۷‏)‏ وقتی یُوشیّا آنچه در تورات نوشته شده بود شنید و به خطای مردمش پی برد،‏ «لباس خود را درید.‏»—‏۲پاد ۲۲:‏۸-‏۱۳‏.‏

قیافا،‏ کاهن اعظم در شب محاکمهٔ عیسی،‏ وقتی پاسخ عیسی را شنید و او را به کفرگویی محکوم کرد،‏ «گریبان خود را چاک زد.‏» (‏مت ۲۶:‏۵۹-‏۶۶‏)‏ رسمی خاخامی حکم می‌کرد که هر کس به نام خدا کفر بشنود موظف است ردای خود را پاره کند.‏ بعد از نابودی معبد اورشلیم عقیده‌ای دیگر به وجود آمد:‏ «هر کس که بشنود نام خدا کفر گفته می‌شود لازم نیست ردایش را پاره کند چون رداهایش به تدریج پاره و فرسوده خواهد شد.‏»‏

البته پاره کردن ردا در دید خدا هیچ ارزشی نمی‌داشت مگر آن که اندوه شخص صادقانه بود.‏ از این رو،‏ یَهُوَه خدا به قومش چنین گفت:‏ «دل خود را چاک کنید نه رخت خویش را،‏ و به یَهُوَه خدای خود بازگشت نمایید.‏»—‏یول ۲:‏۱۳‏.‏