Έπειτα από λίγο, άρχισα να ασχολούμαι με τη γυμναστική και το μποντιμπίλντινγκ. Τελικά, άνοιξα ένα γυμναστήριο στο Σαν Λεάντρο της Καλιφόρνιας στις ΗΠΑ, όπου έρχονταν αθλητές του μποντιμπίλντινγκ, ένας από τους οποίους κέρδισε μάλιστα τον τίτλο του Μίστερ Αμέρικα. Ωστόσο, το ότι απέκτησα γραμμωμένο σώμα δεν γέμισε το εσωτερικό μου κενό.

Κάποιος φίλος στη δουλειά, που ήξερε πόσο ήθελα να καταλάβω τη Γραφή, μου πρότεινε να συναντηθώ με έναν γνωστό του. Την άλλη μέρα, ήρθε στο σπίτι μου ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά. Επί τέσσερις ώρες, απαντούσε στα ερωτήματά μου κατευθείαν από τη Γραφή. Του είπα να ξαναέρθει το απόγευμα, και μιλούσαμε για τη Γραφή μέχρι τα μεσάνυχτα. Επειδή μου άρεσαν όσα έμαθα, του ζήτησα να πάω μαζί του την άλλη μέρα για να δω πώς κήρυττε. Μου έκανε εντύπωση το πώς άνοιγε τη Γραφή και έδειχνε στους ανθρώπους τις απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Αποφάσισα ότι και εγώ αυτό ήθελα να κάνω!

Άφησα, λοιπόν, την επιχείρησή μου και περνούσα τις μέρες μου στη διακονία με αυτόν το σκαπανέα, όπως λέγονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το Μάιο του 1948, βαφτίστηκα σε μια συνέλευση που διεξάχθηκε στις εγκαταστάσεις του Κάου Πάλας Αρίνα, στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας. Εκείνο το έτος, έγινα και εγώ σκαπανέας.

Στο μεταξύ, ζήτησα από τους Μάρτυρες να επισκεφτούν τη μητέρα μου. Εκείνη ανταποκρίθηκε στο άγγελμα και σύντομα έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά. Παρότι είχε εναντίωση από τους δικούς της, έμεινε πιστή στον Θεό μέχρι το θάνατό της ύστερα από πολλά χρόνια. Κανένας άλλος συγγενής μας δεν έγινε Μάρτυρας.

Το 1950, μετακόμισα στο Γκραντ Τζάνκσιον του Κολοράντο, όπου γνώρισα την Μπίλι. Η Μπίλι γεννήθηκε το 1928 και μεγάλωσε στα χρόνια της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης. Η μητέρα της, η Μίνι, της διάβαζε τη Γραφή κάθε βράδυ, στο τρεμάμενο φως μιας λάμπας πετρελαίου. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, η Μπίλι ήξερε να διαβάζει και είχε μάθει πολλές Βιβλικές ιστορίες απέξω. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, η μητέρα της έμαθε από τη Γραφική της μελέτη με τους Μάρτυρες ότι κανείς δεν βασανίζεται στην κόλαση, αλλά όλοι καταλήγουν στον κοινό τάφο της ανθρωπότητας. (Εκκλησιαστής 9:5, 10) Τόσο η Μίνι όσο και ο σύζυγός της έγιναν Μάρτυρες.

Το 1949, η Μπίλι γύρισε από τη Βοστόνη όπου φοιτούσε στο πανεπιστήμιο και άρχισε να μελετάει τη Γραφή σοβαρά. Αποφάσισε να μη γίνει εκπαιδευτικός,  αλλά να αφιερώσει τη ζωή της στον Θεό. Βαφτίστηκε το 1950, στη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Λίγο αργότερα, γνωριστήκαμε, παντρευτήκαμε και αρχίσαμε μαζί την ολοχρόνια διακονία.

Πρώτος μας διορισμός ήταν το Γιουτζίν του Όρεγκον, όπου κάναμε πολλούς φίλους για μια ζωή. Το 1953, μετακομίσαμε στο Γκραντς Πας του Όρεγκον για να βοηθήσουμε τη μικρή τοπική εκκλησία. Εκείνον το χρόνο, προσκληθήκαμε στην 23η τάξη της Γαλαάδ, μιας σχολής των Μαρτύρων που εκπαιδεύει ιεραποστόλους, η οποία βρισκόταν κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, γύρω στα 400 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Πόλης της Νέας Υόρκης.

Το Δεκέμβριο του 1954, πέντε μήνες μετά την αποφοίτησή μας από τη Γαλαάδ, ανεβήκαμε σε ένα ελικοφόρο αεροπλάνο και πετάξαμε για τη Βραζιλία. Μια ώρα μετά την απογείωση, σταμάτησε ο ένας κινητήρας, αλλά προσγειωθήκαμε με ασφάλεια στις Βερμούδες. Ύστερα από άλλη μια αναγκαστική προσγείωση στην Κούβα και 36 ώρες ταλαιπωρίας σε ενδιάμεσους σταθμούς, φτάσαμε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας.

Αφού μείναμε για λίγο εκεί, η Μπίλι και εγώ, μαζί με δύο άλλες ιεραποστόλους, φύγαμε για το Μπαουρού του Σάο Πάολο, όπου θα ιδρύαμε καινούριο ιεραποστολικό οίκο. Ο πληθυσμός της πόλης ξεπερνούσε τους 50.000, και ήμασταν οι πρώτοι Μάρτυρες εκεί.

Αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε τους ανθρώπους στα σπίτια τους, αλλά αμέσως μας εναντιώθηκε ο τοπικός Καθολικός ιερέας. Μας ακολουθούσε και έλεγε στους οικοδεσπότες να μη μας ακούν. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, όμως, μια μεγάλη οικογένεια με την οποία μελετούσαμε δέχτηκε τη Γραφική αλήθεια και αργότερα βαφτίστηκε. Σύντομα, άρχισαν και άλλοι να μελετούν.

Η οικογένεια που βαφτίστηκε είχε έναν συγγενή ο οποίος ήταν πρόεδρος ενός μεγάλου συλλόγου. Διευθέτησα να διεξαγάγουμε μια συνέλευση στις εγκαταστάσεις του. Όταν ο τοπικός ιερέας επέμεινε να ακυρωθεί το συμβόλαιο, ο πρόεδρος συναντήθηκε με τα μέλη του συλλόγου και τους είπε: «Αν το ακυρώσετε, εγώ παραιτούμαι!» Η συνέλευση εγκρίθηκε.

Τον επόμενο χρόνο, το 1956, μας κάλεσαν στη συνέλευση περιφερείας στο Σάντος του Σάο Πάολο. Σχεδόν 40 Μάρτυρες από την εκκλησία μας πήγαν εκεί με τρένο. Όταν γυρίσαμε στο Μπαουρού, βρήκα ένα γράμμα που ανέφερε ότι διοριζόμουν περιοδεύων επίσκοπος για να επισκέπτομαι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, άρχισε μια σταδιοδρομία σχεδόν 25 ετών στη Βραζιλία, κατά την οποία διασχίσαμε αυτή την τεράστια χώρα ουσιαστικά από τη μία άκρη ως την άλλη.

Εκείνη την εποχή, οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες. Τελικά, διασχίσαμε σχεδόν ολόκληρη τη χώρα με λεωφορείο, τρένο, κάρο και ποδήλατο, καθώς και με τα πόδια. Μια από τις πρώτες πόλεις στις οποίες πήγαμε ήταν το Ζαού του Σάο Πάολο. Εκεί ο ιερέας προσπάθησε να μας δημιουργήσει προβλήματα.

«Δεν μπορείτε να κηρύττετε στα “πρόβατά μου”!» είπε με αυστηρό τόνο.

«Δεν είναι δικά σου», απαντήσαμε εμείς. «Είναι του Θεού».

Κανονίσαμε να προβάλουμε την ταινία Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει, η οποία περιέγραφε το παγκόσμιο έργο κηρύγματος, αλλά ο ιερέας συγκέντρωσε έναν όχλο για να μας επιτεθεί. Εμείς ειδοποιήσαμε αμέσως την αστυνομία. Όταν ο ιερέας και οι ενορίτες του έφτασαν στον κινηματογράφο, αντίκρισαν ένα συμπαγές τείχος από αστυνομικούς με προτεταμένα όπλα. Το μεγάλο ακροατήριο απόλαυσε πάρα πολύ την ταινία.

 Το ίδιο κλίμα θρησκευτικού μίσους και εναντίωσης επικρατούσε σχεδόν οπουδήποτε υπηρετούσαμε τότε. Για παράδειγμα, στο Μπρούσκι, κοντά στο Μπλουμενάου της Σάντα Καταρίνα, γνωρίσαμε δύο σκαπάνισσες που υπηρετούσαν υπό σφοδρή εναντίωση. Ωστόσο, η υπομονή και η εγκαρτέρησή τους ανταμείφθηκαν πλούσια. Τώρα, έπειτα από 50 και πλέον χρόνια, υπάρχουν σε εκείνη την περιοχή πάνω από 60 ακμάζουσες εκκλησίες, καθώς και μια ωραία Αίθουσα Συνελεύσεων στην κοντινή πόλη Ιταζαΐ!

Μια σημαντική πτυχή του έργου περιοδεύοντα επισκόπου ήταν οι ωραίες στιγμές με άλλους Μάρτυρες κατά την προετοιμασία μεγάλων συνελεύσεων. Τη δεκαετία του 1970, είχα το προνόμιο να υπηρετήσω ως επίσκοπος συνέλευσης στο μεγάλο Στάδιο Μορούμπι. Ζητήσαμε από περίπου εκατό γειτονικές εκκλησίες να στείλουν δέκα άτομα η καθεμιά για να καθαριστεί το στάδιο το βράδυ πριν από τη συνέλευση.

Καθώς οι ποδοσφαιριστές έφευγαν εκείνο το βράδυ από το στάδιο, ακούσαμε μερικούς να λένε κοροϊδευτικά: «Κοιτάξτε όλες αυτές τις γυναικούλες με τις σκούπες και τις σφουγγαρίστρες τους». Τα μεσάνυχτα, όμως, όλο το στάδιο ήταν καθαρό! Ο διευθυντής του σταδίου είπε με θαυμασμό: «Το δικό μου προσωπικό θα χρειαζόταν μια ολόκληρη εβδομάδα για να κάνει ό,τι κάνατε εσείς οι Μάρτυρες μέσα σε λίγες ώρες!»

Το 1980, πέθανε ο πατέρας μου, και λίγο αργότερα επιστρέψαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φροντίσουμε τη μητέρα μου στο Φρίμοντ της Καλιφόρνιας. Το βράδυ καθαρίζαμε κτίρια, ενώ συνεχίσαμε να κάνουμε σκαπανικό και να βοηθάμε τους Πορτογάλους της περιοχής. Αργότερα, μετακομίσαμε στο κοντινό Σαν Γιοκίν Βάλι, όπου αναζητούσαμε πορτογαλόφωνους στην τεράστια περιοχή από το Σακραμέντο ως το Μπέικερσφιλντ. Τώρα υπάρχουν στην Καλιφόρνια περίπου δέκα πορτογαλόφωνες εκκλησίες.

Μετά το θάνατο της μητέρας μου το 1995, μετακομίσαμε στη Φλόριντα και φροντίσαμε τον πατέρα της Μπίλι μέχρι το θάνατό του. Η μητέρα της είχε πεθάνει το 1975. Το 2000, μετακομίσαμε στο νοτιοδυτικό Κολοράντο, μια περιοχή με ερήμους σε μεγάλο υψόμετρο, όπου υπηρετούσαμε ολοχρόνια, κηρύττοντας σε Ιθαγενείς Αμερικανούς στους τοπικούς καταυλισμούς των Ναβάχο και των Γιούτε. Δυστυχώς, η Μπίλι πέθανε το Φεβρουάριο του 2014.

Πόσο ευτυχισμένος είμαι για το ότι, πριν από 65 και πλέον χρόνια, γνώρισα έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά ο οποίος απάντησε στα πολλά ερωτήματά μου κατευθείαν από τη Γραφή! Χαίρομαι ιδιαίτερα επειδή εξακρίβωσα πως ό,τι έλεγε ήταν αυτό που διδάσκει πράγματι η Γραφή. Ως αποτέλεσμα, έχω μια ανταμειφτική ζωή στην υπηρεσία του Θεού.