Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., ο απόστολος Παύλος είπε στους πρεσβυτέρους που υπηρετούσαν στην εκκλησία της Εφέσου: «Προσέχετε τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο, μέσα στο οποίο το άγιο πνεύμα σάς διόρισε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού την οποία αγόρασε με το αίμα του ίδιου του Γιου του». (Πράξ. 20:28) Ποιο ρόλο παίζει το άγιο πνεύμα στο διορισμό πρεσβυτέρων και διακονικών υπηρετών σήμερα;

Πρώτον, το άγιο πνεύμα υποκίνησε τους Βιβλικούς συγγραφείς να καταγράψουν τα προσόντα των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών. Στα εδάφια 1 Τιμόθεο 3:1-7 αναφέρονται 16 διαφορετικές απαιτήσεις για τους πρεσβυτέρους. Μπορούμε να βρούμε κάποια επιπρόσθετα προσόντα στα εδάφια Τίτο 1:5-9 και Ιακώβου 3:17, 18. Τα προσόντα για τους διακονικούς υπηρέτες περιγράφονται στα εδάφια 1 Τιμόθεο 3:8-10, 12, 13. Δεύτερον, τόσο εκείνοι που κάνουν τις συστάσεις όσο και εκείνοι που κάνουν τους διορισμούς προσεύχονται συγκεκριμένα για την κατεύθυνση του πνεύματος του Ιεχωβά καθώς εξετάζουν αν ένας αδελφός ανταποκρίνεται στις Γραφικές απαιτήσεις σε λογικό βαθμό. Τρίτον, ο αδελφός που συστήνεται χρειάζεται να εκδηλώνει τον καρπό του αγίου πνεύματος του Θεού στη ζωή του. (Γαλ. 5:22, 23) Συνεπώς, το πνεύμα του Θεού περιλαμβάνεται σε όλη τη διαδικασία του διορισμού.

Αλλά ποιος διορίζει στην πράξη αυτούς τους αδελφούς; Στο παρελθόν, όλες οι συστάσεις που αφορούσαν το διορισμό πρεσβυτέρων και διακονικών υπηρετών στέλνονταν στο τοπικό γραφείο τμήματος. Εκεί, αδελφοί εξουσιοδοτημένοι από το Κυβερνών Σώμα εξέταζαν αυτές τις συστάσεις και έκαναν τους κατάλληλους διορισμούς. Κατόπιν, το γραφείο τμήματος ειδοποιούσε το πρεσβυτέριο. Οι πρεσβύτεροι, με τη σειρά τους, ενημέρωναν τους αδελφούς για το διορισμό τους, ρωτώντας τους αν ήταν πρόθυμοι να τον δεχτούν και αν ήταν όντως κατάλληλοι για αυτόν. Τελικά, γινόταν μια ανακοίνωση στην εκκλησία.

Πώς, όμως, γίνονταν αυτοί οι διορισμοί τον πρώτο αιώνα; Μερικές φορές, οι απόστολοι έκαναν συγκεκριμένους διορισμούς, όπως τότε που διόρισαν εφτά άντρες προκειμένου να φροντίζουν για την καθημερινή διανομή τροφής στις χήρες. (Πράξ. 6:1-6) Ωστόσο, εκείνοι οι άντρες ίσως υπηρετούσαν ήδη ως πρεσβύτεροι προτού λάβουν αυτόν τον επιπρόσθετο διορισμό.

Αν και οι Γραφές δεν εξηγούν με λεπτομέρειες πώς γινόταν τότε ο κάθε διορισμός, έχουμε ωστόσο κάποιες ενδείξεις σχετικά με αυτό. Διαβάζουμε πως, όταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας επέστρεφαν από το  πρώτο ιεραποστολικό τους ταξίδι, «διόρισαν . . . πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία και, αφού προσευχήθηκαν με νηστείες, τους εμπιστεύτηκαν στον Ιεχωβά, στον οποίο είχαν πιστέψει». (Πράξ. 14:23) Χρόνια αργότερα, ο Παύλος έγραψε στον περιοδεύοντα συνεργάτη του, τον Τίτο: «Γι’ αυτόν το λόγο σε άφησα στην Κρήτη, για να διορθώσεις τα πράγματα που παρουσίαζαν ελλείψεις και να κάνεις διορισμούς πρεσβυτέρων στη μια πόλη μετά την άλλη, όπως εγώ σου παρήγγειλα». (Τίτο 1:5) Παρόμοια εξουσία φαίνεται ότι είχε λάβει και ο Τιμόθεος, ο οποίος περιόδευε συχνά με τον απόστολο Παύλο. (1 Τιμ. 5:22) Σαφώς, λοιπόν, αυτοί οι διορισμοί γίνονταν από περιοδεύοντες επισκόπους, όχι από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους στην Ιερουσαλήμ.

Με αυτό το Γραφικό προηγούμενο υπόψη, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει προσαρμόσει τον τρόπο με τον οποίο διορίζονται οι πρεσβύτεροι και οι διακονικοί υπηρέτες. Από την 1η Σεπτεμβρίου του 2014, οι διορισμοί γίνονται ως εξής: Κάθε επίσκοπος περιοχής εξετάζει με προσοχή τις συστάσεις που γίνονται στην περιοχή του. Καθώς επισκέπτεται τις εκκλησίες, θα προσπαθεί να γνωριστεί με όσους συστήνονται για διορισμό, βγαίνοντας μαζί τους στο έργο αν είναι δυνατόν. Αφού συζητήσει τις συστάσεις με το τοπικό πρεσβυτέριο, ο επίσκοπος περιοχής έχει την ευθύνη να κάνει τους διορισμούς των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών στις εκκλησίες της περιοχής του. Με αυτόν τον τρόπο, η όλη διευθέτηση είναι πιο κοντά στο πρότυπο του πρώτου αιώνα.

Ποιοι χειρίζονται τους διάφορους ρόλους σε αυτή τη διαδικασία; Όπως πάντα, «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» έχει την κύρια ευθύνη να τρέφει το υπηρετικό προσωπικό. (Ματθ. 24:45-47) Στα πλαίσια αυτής της ευθύνης, ερευνάει τις Γραφές, με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος, για να παρέχει κατεύθυνση όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή των Γραφικών αρχών που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη η παγκόσμια εκκλησία. Ο πιστός δούλος διορίζει επίσης όλους τους επισκόπους περιοχής και τα μέλη των Επιτροπών Τμήματος. Το κάθε γραφείο τμήματος, με τη σειρά του, παρέχει πρακτική βοήθεια για να τίθεται σε εφαρμογή η κατεύθυνση που δίνεται. Κάθε πρεσβυτέριο έχει το βαρυσήμαντο καθήκον να εξετάζει σχολαστικά τα Γραφικά προσόντα των αδελφών τους οποίους συστήνει για διορισμό στην εκκλησία του Θεού. Κάθε επίσκοπος περιοχής έχει τη σοβαρή ευθύνη να εξετάζει προσεκτικά και με προσευχή τις συστάσεις των πρεσβυτέρων και κατόπιν να διορίζει τους αδελφούς που έχουν τα προσόντα.

Όταν κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι διορισμοί, συνειδητοποιούμε καλύτερα το ρόλο του αγίου πνεύματος στην όλη διαδικασία. Ως αποτέλεσμα, εμπιστευόμαστε και σεβόμαστε περισσότερο εκείνους που είναι διορισμένοι στη Χριστιανική εκκλησία.—Εβρ. 13:7, 17.

Το εδάφιο Αποκάλυψη 11:3 κάνει λόγο για δύο μάρτυρες οι οποίοι θα προφήτευαν 1.260 ημέρες. Η αφήγηση λέει κατόπιν ότι το θηρίο “θα τους νικούσε και θα τους σκότωνε”. Ωστόσο, έπειτα από «τρεισήμισι ημέρες», οι δύο μάρτυρες θα έρχονταν και πάλι στη ζωή, προκαλώντας μεγάλη έκπληξη σε όλους τους παρατηρητές.—Αποκ. 11:7, 11.

Ποιοι είναι αυτοί οι δύο μάρτυρες; Οι λεπτομέρειες της αφήγησης μας βοηθούν να προσδιορίσουμε την ταυτότητά τους. Πρώτον, αναφέρεται ότι «συμβολίζονται από τα δύο ελαιόδεντρα και τους δύο λυχνοστάτες». (Αποκ. 11:4) Αυτό μας φέρνει στο νου το λυχνοστάτη και τα δύο ελαιόδεντρα που περιγράφονται στην προφητεία του Ζαχαρία. Όπως διευκρινίζεται, τα ελαιόδεντρα αυτά εξεικονίζουν “τους δύο χρισμένους”, δηλαδή τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και τον Αρχιερέα Ιησού, «που στέκονται δίπλα στον Κύριο όλης της γης». (Ζαχ. 4:1-3, 14) Δεύτερον, η αφήγηση περιγράφει τους δύο μάρτυρες να εκτελούν σημεία παρόμοια με αυτά που εκτέλεσαν ο Μωυσής και ο Ηλίας.—Παράβαλε Αποκάλυψη 11:5, 6 με Αριθμοί 16:1-7, 28-35 και 1 Βασιλέων 17:1· 18:41-45.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής που συνδέει αυτές τις αναφορές; Και στις δύο περιπτώσεις, η αφήγηση αναφέρεται σε χρισμένους του Θεού οι οποίοι ηγούνταν στη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου δοκιμής. Έτσι λοιπόν, στην εκπλήρωση του 11ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, οι χρισμένοι αδελφοί οι οποίοι ηγούνταν την εποχή που εγκαθιδρύθηκε η Βασιλεία του Θεού στον ουρανό το 1914 κήρυτταν «ντυμένοι με σάκο» επί τριάμισι χρόνια.

Στο τέλος των τριάμισι ετών, εκείνοι οι χρισμένοι θανατώθηκαν με μεταφορική έννοια όταν ρίχτηκαν στη φυλακή για μια συγκριτικά μικρότερη περίοδο χρόνου—μια συμβολική περίοδο τρεισήμισι ημερών. Στα μάτια των εχθρών του λαού του Θεού, το έργο κηρύγματος είχε νεκρωθεί, κάτι που τους χαροποιούσε πολύ.—Αποκ. 11:8-10.

Ωστόσο, σε επαλήθευση της προφητείας, στο τέλος των τρεισήμισι ημερών οι δύο μάρτυρες ήρθαν και πάλι στη ζωή. Όχι μόνο ελευθερώθηκαν αυτοί οι χρισμένοι από τη φυλακή, αλλά εκείνοι που παρέμειναν πιστοί έλαβαν έναν ειδικό διορισμό από τον Θεό μέσω του Κυρίου τους, του Ιησού Χριστού. Το 1919 ήταν ανάμεσα σε εκείνους που διορίστηκαν να υπηρετούν ως «πιστός και φρόνιμος δούλος» για να φροντίζουν τις πνευματικές ανάγκες του λαού του Θεού στις τελευταίες ημέρες.—Ματθ. 24:45-47· Αποκ. 11:11, 12.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα εδάφια Αποκάλυψη 11:1, 2 συνδέουν αυτά τα γεγονότα με έναν καιρό κατά τον οποίο ο πνευματικός ναός επρόκειτο να μετρηθεί, ή αλλιώς να αξιολογηθεί. Το 3ο κεφάλαιο του βιβλίου του Μαλαχία αναφέρει μια παρόμοια επιθεώρηση του πνευματικού ναού, την οποία θα ακολουθούσε μια περίοδος καθαρισμού. (Μαλ. 3:1-4) Πόσο καιρό διήρκεσε αυτό το έργο επιθεώρησης και καθαρισμού; Διήρκεσε από το 1914 ως το πρώτο μέρος του 1919. Αυτή η περίοδος περιλαμβάνει τόσο τις 1.260 ημέρες (42 μήνες) όσο και τις συμβολικές τρεισήμισι ημέρες που αναφέρονται στο 11ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης.

Πόσο χαρούμενοι είμαστε που ο Ιεχωβά διευθέτησε αυτό το έργο πνευματικού εξαγνισμού ώστε να καθαρίσει έναν λαό ξεχωρισμένο για καλά έργα! (Τίτο 2:14) Επιπρόσθετα, εκτιμούμε το παράδειγμα που έθεσαν οι πιστοί χρισμένοι οι οποίοι ηγούνταν στη διάρκεια εκείνης της περιόδου δοκιμής, υπηρετώντας έτσι ως οι συμβολικοί δύο μάρτυρες. *