W I wieku n.e. apostoł Paweł powiedział starszym usługującym w zborze w Efezie: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga, nabyty przez niego krwią jego własnego Syna” (Dzieje 20:28). Jaką rolę w mianowaniu starszych i sług pomocniczych duch święty odgrywa obecnie?

Po pierwsze, duch święty pobudził pisarzy Biblii do spisania kwalifikacji, jakim mają odpowiadać starsi i słudzy pomocniczy. W Liście 1 do Tymoteusza 3:1-7 wymieniono 16 różnych wymagań stawianych starszym. Kolejne podano w Liście do Tytusa 1:5-9 oraz w Liście Jakuba 3:17, 18. Kwalifikacje sług pomocniczych nakreślono w Liście 1 do Tymoteusza 3:8-10, 12, 13. Po drugie, zarówno osoby polecające, jak i dokonujące zamianowań modlą się o kierownictwo ducha Jehowy, gdy analizują, czy dany brat w rozsądnej mierze spełnia wymagania biblijne. Po trzecie, ktoś, kto jest zalecany, musi przejawiać w życiu owoce świętego ducha Bożego (Gal. 5:22, 23). Tak więc wpływ tego ducha jest widoczny na każdym etapie procesu mianowania.

Ale kto tak naprawdę mianuje takich braci? W przeszłości wszystkie zalecenia do usługiwania w charakterze starszych i sług pomocniczych były przesyłane do miejscowego Biura Oddziału. Tam rozpatrywali je i dokonywali zamianowań bracia upoważnieni do tego przez Ciało Kierownicze. Potem Biuro Oddziału informowało o swej decyzji grono starszych. Z kolei starsi przekazywali te informacje nowo zamianowanym mężczyznom oraz pytali ich, czy są gotowi przyjąć nominację i czy nie ma ku temu żadnych przeszkód. W końcu podawano stosowne ogłoszenie w zborze.

W I wieku n.e. niektórych zamianowań dokonywali apostołowie. Było tak na przykład w wypadku siedmiu mężczyzn, których wyznaczyli do nadzorowania codziennego podziału żywności dla wdów (Dzieje 6:1-6). Jednak mężczyźni ci, zanim otrzymali to dodatkowe zadanie, prawdopodobnie już usługiwali jako starsi.

Chociaż Biblia nie wyjaśnia dokładnie, jak przebiegał wtedy proces mianowania, to możemy w niej znaleźć pewne wskazówki na ten temat. Czytamy na przykład, że gdy Paweł i Barnabas wracali z pierwszej podróży misjonarskiej,  „w każdym zborze ustanowili im starszych, a modląc się i poszcząc, poruczyli ich Jehowie, w którego oni uwierzyli” (Dzieje 14:23). Po latach w liście do swego towarzysza podróży Tytusa Paweł napisał: „Zostawiłem cię na Krecie w tym celu, byś skorygował to, co wadliwe, i mianował starszych w jednym mieście po drugim, jak ci nakazałem” (Tyt. 1:5). Wydaje się, że również Tymoteusz, który dużo podróżował z apostołem Pawłem, otrzymał podobne upoważnienie (1 Tym. 5:22). Wyraźnie więc widać, że zamianowań tych dokonywali nadzorcy podróżujący, a nie apostołowie i starsi w Jerozolimie.

Biorąc pod uwagę powyższy wzorzec biblijny, Ciało Kierownicze Świadków Jehowy wprowadziło zmianę w sposobie mianowania starszych i sług pomocniczych. Począwszy od 1 września 2014 roku, proces ten przebiega następująco: Każdy nadzorca obwodu starannie analizuje zalecenia ze swego obwodu. W trakcie wizyty w danym zborze stara się poznać kandydatów do zamianowania, w miarę możliwości współpracując z nimi w służbie kaznodziejskiej. Po omówieniu zaleceń z miejscowym gronem starszych nadzorca obwodu mianuje starszych i sług pomocniczych w danym zborze. Postanowienie to jeszcze bardziej odpowiada wzorcowi z I wieku.

Kto zatem jest zaangażowany w proces mianowania? Główna odpowiedzialność za karmienie czeladzi jak zawsze spoczywa na „niewolniku wiernym i roztropnym” (Mat. 24:45-47). Dlatego z pomocą ducha Bożego analizuje on Pismo Święte, by wskazywać praktyczne zastosowanie zasad biblijnych, które mają wpływ na sposób zorganizowania ogólnoświatowego zboru. Ponadto wierny niewolnik mianuje wszystkich nadzorców obwodów oraz członków Komitetów Oddziałów. Biuro Oddziału zapewnia pomoc we wdrażaniu otrzymywanych wytycznych. Grono starszych ma poważny obowiązek dokładnie przeanalizować biblijne kwalifikacje braci polecanych do zamianowania w zborze chrześcijańskim. Nadzorca obwodu jest zobowiązany skrupulatnie i z modlitwą rozważyć zalecenia przedłożone przez starszych, a potem zamianować mężczyzn, którzy odpowiadają wymaganiom.

Gdy rozumiemy sposób dokonywania zamianowań, jeszcze bardziej cenimy rolę, jaką odgrywa w tym duch święty. Dzięki temu braci zamianowanych w zborze darzymy jeszcze większym zaufaniem i szacunkiem (Hebr. 13:7, 17).

W Księdze Objawienia 11:3 jest mowa o dwóch świadkach, którzy mieli prorokować przez 1260 dni. Następnie, jak czytamy w sprawozdaniu, bestia „zwycięży ich i ich zabije”, „a po trzech i pół dnia” świadkowie ci zostaną przywróceni do życia, ku zdumieniu wszystkich obserwatorów (Obj. 11:7, 11).

Kim są ci dwaj świadkowie? Ich tożsamość pomagają ustalić szczegóły tej relacji. Po pierwsze, powiedziano w niej, że „symbolizują [ich] dwa drzewa oliwne i dwa świeczniki” (Obj. 11:4). Przypomina to wzmiankę o świeczniku i dwóch drzewach oliwnych z proroctwa Zachariasza. O drzewach tych powiedziano, że wyobrażają „dwóch pomazańców” — namiestnika Zerubbabela i arcykapłana Jozuego, „którzy stoją przy Panu całej ziemi” (Zach. 4:1-3, 14). Po drugie, o wspomnianych dwóch świadkach napisano, że dokonują znaków podobnych do tych, których dokonywali Mojżesz i Eliasz (porównaj Objawienie 11:5, 6 z Liczb 16:1-7, 28-35 i z 1 Królów 17:1; 18:41-45).

Co jest cechą wspólną łączącą te relacje? W każdym wypadku sprawozdanie nawiązuje do pomazańców Bożych, którzy zapewniali przewodnictwo ludowi Jehowy w trudnych okresach prób. Dlatego w ramach spełnienia się wizji z 11 rozdziału Księgi Objawienia to namaszczeni bracia, którzy zapewniali przewodnictwo, gdy w roku 1914 ustanowiono w niebie Królestwo Boże, głosili w „worach” przez trzy i pół roku.

Po tym okresie świadczenia w worach pomazańcy ci zostali w sensie przenośnym zabici, kiedy na stosunkowo krótki czas, na symboliczne trzy i pół dnia, wtrącono ich do więzienia. W oczach wrogów ludu Bożego działalność tych świadków zamarła, co wywołało ogromną radość w szeregach oponentów (Obj. 11:8-10).

Jednak zgodnie z proroctwem po okresie trzech i pół dnia tych dwóch świadków zostało przywróconych do życia. Pomazańcy odzyskali wolność, a ci, którzy okazali się wierni, otrzymali od Boga przez ich Pana, Jezusa Chrystusa, szczególne zadanie. W roku 1919 znaleźli się wśród wyznaczonych do usługiwania w charakterze „niewolnika wiernego i roztropnego”, by troszczyć się o duchowe potrzeby ludu Bożego w dniach ostatnich (Mat. 24:45-47; Obj. 11:11, 12).

Co ciekawe, Księga Objawienia 11:1, 2 łączy te wydarzenia z czasem, kiedy miała być obmierzana duchowa świątynia. O podobnym przeglądzie tej świątyni, po którym miał nastąpić okres oczyszczania, wspomina 3 rozdział Księgi Malachiasza (Malach. 3:1-4). Jak długo trwała ta inspekcja i oczyszczanie? Od 1914 roku do początków roku 1919. Okres ten obejmował zarówno 1260 dni (42 miesiące), jak i symboliczne trzy i pół dnia, o których wspomina 11 rozdział Księgi Objawienia.

Jakże jesteśmy szczęśliwi, że Jehowa przeprowadził to duchowe uszlachetnianie, by oczyścić szczególny lud mający odznaczać się szlachetnymi uczynkami! (Tyt. 2:14). Ponadto cenimy przykład wiernych pomazańców, którzy zapewniali przewodnictwo w czasie prób i tym samym służyli w charakterze dwóch symbolicznych świadków *.