Yeremya 31:15’te şöyle okuyoruz: “Yehova diyor ki, ‘Rama’da bir ses duyuluyor, ağıt ve acı feryatlar. Rahel oğullarının arkasından ağlıyor. Oğulları için teselli edilmek istemiyor, çünkü onlar artık yok.’”

Rahel oğullarının ölümünü görmemişti. Dolayısıyla Rahel’in ölümünden 1.000 yıl sonra kaydedilen bu sözler yanlışmış gibi görünebilir.

Rahel’in ilk oğlu Yusuf’tu (Başl. 30:22-24). Daha sonra Benyamin adında bir oğlu daha oldu. Fakat Rahel onu doğururken öldü. Peki Yeremya 31:15 neden oğulları artık olmadığı için Rahel’in ağladığını söylüyor?

Yusuf’un Manasse ve Efraim adında iki oğlu oldu (Başl. 41:50-52; 48:13-20). Efraim’in soyundan gelenler zamanla kuzeydeki İsrail krallığının en önemli ve en güçlü kabilesi haline geldi ve on kabilenin tümünü temsil etti. Rahel’in ikinci oğlu Benyamin’in soyundan gelen kabile de Yahuda’yla birlikte güneydeki krallığı oluşturdu. Dolayısıyla Rahel’in bir anlamda İsrail’in –hem kuzeydeki hem de güneydeki krallıkların– tüm annelerini simgelediği söylenebilir.

Yeremya kitabı kaleme alındığında kuzeydeki on kabilelik krallık çoktan Asurlular tarafından yıkılmış ve halktan pek çok kişi esir alınmıştı. Bununla birlikte Efraim soyundan gelen bazıları Yahuda topraklarına kaçmış olabilir. MÖ 607 yılında Babilliler güneydeki iki kabilelik Yahuda krallığını ele geçirdi. Öyle anlaşılıyor ki birçok esiri Yeruşalim’in 8 kilometre kadar kuzeyindeki Rama kentinde topladılar (Yer. 40:1). Belki de onlardan bazıları Rahel’in gömüldüğü Benyamin topraklarında bulunan o kentte katledildi (1. Sam. 10:2). Dolayısıyla ‘Rahel’in oğullarının arkasından ağlaması’, mecazi anlamda onun tüm Benyaminoğulları veya özellikle Rama’dakiler için yas tutmasına atfedebilir. Ya da bu ifadeyle Tanrı’nın halkındaki tüm annelerin öldürülen ya da sürgüne götürülen İsrailoğulları için yas tutması kastediliyor olabilir.

Durum ne olursa olsun, Yeremya’nın Rahel’in oğullarının arkasından ağlamasıyla ilgili sözleri aslında bir peygamberlik sözüdür. Bu, yüzyıllar sonra gerçekleşen ve İsa’nın küçük bir çocukken hayatını tehlikeye sokan bir olaya atfeder. Kral Herodes Yeruşalim’in güneyinde bulunan Beytlehem’de 2 yaşındaki ve daha küçük tüm erkek çocukların öldürülmesini emretmişti. Bu emrin sonucunda çocuklar öldürüldü, ‘onlar artık yoktu.’ Evlatlarını yitiren annelerin acı feryatlarını duymaya çalışın. Sanki onların feryatları, ta Yeruşalim’in kuzeyindeki Rama’dan duyulabiliyordu! (Mat. 2:16-18).

Sonuç olarak, “Rahel oğullarının arkasından ağlıyor” sözleri hem Yeremya’nın hem de İsa’nın zamanında çocukları katledilmiş Yahudi annelerin kederini anlatan çok yerinde bir ifadedir. Tabii ölüp ‘düşman diyarına’ giden o kişiler, ölüler diriltildiği zaman bu diyardan geri gelebilirler (Yer. 31:16; 1. Kor. 15:26).