ΤΟ 1870 μια μικρή ομάδα στο Πίτσμπουργκ (Αλεγκένι) της Πενσυλβανίας, στις ΗΠΑ, άρχισε να ερευνάει τις Άγιες Γραφές. Με επικεφαλής τον Κάρολο Τέηζ Ρώσσελ, μελέτησαν το θέμα του λύτρου του Χριστού και σύντομα κατανόησαν τον κεντρικό ρόλο που έχει στο σκοπό του Ιεχωβά. Πόσο συγκινήθηκαν όταν έμαθαν ότι το λύτρο ανοίγει το δρόμο προς τη σωτηρία, ακόμα και για εκείνους που μέχρι τότε δεν είχαν ακούσει για τον Ιησού! Γεμάτοι εκτίμηση, άρχισαν να τηρούν κάθε χρόνο την επέτειο του θανάτου του Ιησού σε ανάμνησή του.—1 Κορ. 11:23-26.

Αργότερα, ο αδελφός Ρώσσελ έθεσε σε κυκλοφορία το περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών, το οποίο προάσπιζε το δόγμα του λύτρου ως την υπέρτατη έκφραση της αγάπης του Θεού. Η Σκοπιά περιέγραφε τον καιρό της Ανάμνησης του θανάτου του Χριστού ως «μια εξαιρετικά πολύτιμη περίοδο» και παρότρυνε τους αναγνώστες να την τηρούν είτε στο Πίτσμπουργκ είτε αλλού σε ιδιωτικούς ομίλους. «Ακόμα και αν συγκεντρωθούν μόνο δύο ή τρεις που έχουν την ίδια πολύτιμη πίστη»—ή έστω ένας—«οι καρδιές τους [θα βρίσκονται] σε κοινωνία με τον Κύριο».

Κάθε χρόνο, όλο και περισσότεροι έρχονταν στο Πίτσμπουργκ για την Ανάμνηση. «Εδώ θα σας περιμένουν ζεστές καρδιές που θα σας κάνουν να νιώσετε ευπρόσδεκτοι», ανέφερε η πρόσκληση. Και πράγματι, οι ντόπιοι Σπουδαστές της Γραφής πρόσφεραν πρόθυμα τροφή και στέγη στους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές τους. Το 1886 στην περίοδο της Ανάμνησης, πραγματοποιήθηκε μια «Γενική Συνέλευση» που κράτησε αρκετές μέρες. «Ελάτε», παρότρυνε Η Σκοπιά, «με την καρδιά σας πλημμυρισμένη από αγάπη για τον Κύριο, για τους αδελφούς του και για την αλήθεια του».

Επί αρκετά χρόνια, οι Σπουδαστές της Γραφής στο Πίτσμπουργκ διοργάνωναν συνελεύσεις για άτομα που πίστευαν στο λύτρο και πήγαιναν εκεί για την Ανάμνηση. Καθώς αυξάνονταν οι Σπουδαστές της Γραφής, αυξανόταν επίσης παγκόσμια ο αριθμός και το μέγεθος των συνάξεων για τον εορτασμό της Ανάμνησης. Ο Ρέι Μποπ από την εκκλησία του Σικάγο θυμόταν ότι, τη δεκαετία του 1910, χρειάζονταν αρκετές ώρες για να περάσουν τα εμβλήματα από τους εκατοντάδες παρόντες επειδή σχεδόν όλοι έπαιρναν από αυτά.

Τι εμβλήματα χρησιμοποιούνταν; Παρότι Η Σκοπιά ανέφερε πως ο Ιησούς είχε χρησιμοποιήσει κρασί στο Δείπνο του Κυρίου, για κάποιο διάστημα σύστηνε να χρησιμοποιούν χυμό από φρέσκα σταφύλια ή από βρασμένες σταφίδες ώστε να μη βάλουν σε πειρασμό όσους ήταν «αδύναμοι στη σάρκα». Ωστόσο, υπήρχε κρασί για εκείνους οι οποίοι πίστευαν ότι «έπρεπε να χρησιμοποιείται κρασί που είχε υποστεί ζύμωση». Αργότερα, οι Σπουδαστές της Γραφής κατανόησαν ότι το κατάλληλο σύμβολο για το αίμα του Ιησού είναι το ανόθευτο κόκκινο κρασί.

Η τήρηση της Ανάμνησης του θανάτου του Ιησού παρείχε την ευκαιρία για βαθύ στοχασμό. Σε ορισμένες εκκλησίες όμως επικρατούσε πένθιμη ατμόσφαιρα  και, όταν ολοκληρωνόταν το πρόγραμμα, όλοι αποχωρούσαν χωρίς να πουν λέξη. Ωστόσο, το 1934 το βιβλίο Ιεχωβά (Jehovah) ανέφερε ότι η Ανάμνηση πρέπει να τηρείται, όχι «σε ατμόσφαιρα θλίψης» για τον επώδυνο θάνατο του Ιησού, αλλά «με αγαλλίαση» εφόσον από το 1914 εκείνος ανέλαβε βασιλική διακυβέρνηση.

Το έτος 1935 σημειώθηκε μια ριζική αλλαγή που επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο θα τηρούνταν η Ανάμνηση στο μέλλον, επειδή διευκρινίστηκε η σημασία της φράσης ὄχλος πολύς (Κείμενο), ή αλλιώς «μεγάλο πλήθος», που αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψη 7:9. Μέχρι τότε, οι υπηρέτες του Ιεχωβά θεωρούσαν ότι αυτή η ομάδα αποτελούνταν από καθιερωμένους αλλά λιγότερο ζηλωτές Χριστιανούς. Τώρα, αυτό το τεράστιο πλήθος προσδιορίστηκε ως πιστοί λάτρεις που έχουν την ελπίδα να ζήσουν στον παράδεισο στη γη. Έπειτα από αυτή τη διευκρίνιση και αφού έκανε προσεκτική αυτοεξέταση, ο αδελφός Ράσσελ Πόγκενσι παραδέχτηκε: «Ο Ιεχωβά μέσω του αγίου του πνεύματος δεν είχε αφυπνίσει μέσα μου την ουράνια ελπίδα». Ο αδελφός Πόγκενσι—όπως και πολλοί άλλοι όσιοι αδελφοί—σταμάτησε να λαβαίνει από τα εμβλήματα αλλά συνέχισε να παρευρίσκεται στην Ανάμνηση.

Κατά τη διάρκεια αυτής της “εξαιρετικά πολύτιμης περιόδου”, οι ειδικές εκστρατείες κηρύγματος παρείχαν σε όλους έναν έξοχο τρόπο για να δείξουν εκτίμηση για το λύτρο. Το 1932, κάποιο Δελτίο (Bulletin) παρότρυνε τους Χριστιανούς να μην είναι «άγιοι της Ανάμνησης», άτομα που λάβαιναν μεν από τα εμβλήματα αλλά δεν ήταν «πραγματικοί εργάτες», κήρυκες του αγγέλματος της αλήθειας. Το 1934, το Δελτίο απηύθυνε πρόσκληση για «βοηθητικούς», θέτοντας την ερώτηση: «Μπορούμε να φτάσουμε τους 1.000 την περίοδο της Ανάμνησης;» Όσον αφορά τους χρισμένους, ο Πληροφορητής σχολίαζε: «Η χαρά τους μπορεί να είναι πλήρης μόνο αν συμμετέχουν στη μαρτυρία για τη Βασιλεία». Αργότερα, το ίδιο θα ίσχυε και για εκείνους που είχαν την επίγεια ελπίδα. *

Για όλους όσους ανήκουν στο λαό του Ιεχωβά, η Ανάμνηση είναι η πιο ιερή βραδιά του χρόνου. Την τηρούν ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το 1930, η Περλ Ίνγκλις και η αδελφή της, η Όρα, περπάτησαν περίπου 80 χιλιόμετρα για να παρευρεθούν στην Ανάμνηση. Ενόσω βρισκόταν στην απομόνωση σε κάποια φυλακή της Κίνας, ο ιεραπόστολος Χάρολντ Κινγκ έγραψε ποιήματα και ύμνους για την Ανάμνηση και ετοίμασε εμβλήματα από μαύρες σταφίδες και ρύζι. Από την Ανατολική Ευρώπη μέχρι την Κεντρική Αμερική και την Αφρική, θαρραλέοι Χριστιανοί έχουν αψηφήσει εμπόλεμες καταστάσεις ή απαγορεύσεις προκειμένου να τηρήσουν την επέτειο του θανάτου του Ιησού. Όπου και αν βρισκόμαστε και όποιες και αν είναι οι περιστάσεις μας, συγκεντρωνόμαστε για να τιμήσουμε τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό αυτή την πολύτιμη περίοδο της Ανάμνησης.