Megan: Hi, Shirley. Tuwang-tuwa akong makita ka sa Memoryal ng kamatayan ni Jesu-Kristo noong nakaraang linggo. * Ano ang masasabi mo sa pagtitipon?

Shirley: Okey naman, pero sa totoo lang, hindi ko gaanong naintindihan ang mga narinig ko. Alam kong mas binibigyan ng importansiya ng maraming tao ang kapanganakan ni Jesus tuwing Pasko kaysa sa pag-alaala sa kamatayan niya. Puwede mo bang ipaliwanag uli sa akin kung bakit napakahalagang alalahanin ang kamatayan ni Jesus?

Megan: Totoo, ipinagdiriwang ng karamihan ng tao ang Pasko. Pero naniniwala kaming mga Saksi ni Jehova na ang pinakamahalagang okasyon na dapat alalahanin ay ang kamatayan ni Jesus. Kung okey sa iyo, natutuwa akong ipaliwanag ang mga dahilan.

Shirley: Okey, wala naman akong gaanong gagawin.

Megan: Una sa lahat, inaalaala ng mga Saksi ni Jehova ang kamatayan ni Jesus dahil utos iyon ni Jesus sa mga tagasunod niya. Pansinin ang nangyari noong gabi bago mamatay si Jesus. Narinig mo na ba y’ong tungkol sa espesyal na hapunan na ginawa ni Jesus kasama ang kaniyang tapat na mga tagasunod?

Shirley: Ang tinutukoy mo ba ay y’ong Last Supper?

Megan: Oo, iyon nga. Tinatawag din iyon na Hapunan ng Panginoon. Doon, nagbigay si Jesus ng malinaw na tagubilin sa kaniyang mga tagasunod. Puwede mo bang basahin ang sinabi niya sa Lucas 22:19?

Shirley: Okey. “Gayundin, kumuha siya ng tinapay, nagpasalamat, pinagputul-putol ito, at ibinigay sa kanila, na sinasabi: ‘Ito ay nangangahulugan ng aking katawan na siyang ibibigay alang-alang sa inyo. Patuloy ninyong gawin ito bilang pag-alaala sa akin.’”

Megan: Salamat. Pansinin ang iniutos ni Jesus sa dulo ng teksto: “Patuloy ninyong gawin ito bilang pag-alaala sa akin.” Bago niya ito sabihin sa mga tagasunod niya, nilinaw muna ni Jesus kung ano ang aalalahanin nila tungkol sa kaniya. Sinabi niyang ibibigay niya ang kaniyang buhay alang-alang sa kaniyang mga tagasunod. Nabanggit ni Jesus ang kahawig ng mga salitang iyan sa Mateo 20:28. Ang sabi: “Ang Anak ng tao ay dumating, hindi upang paglingkuran, kundi upang maglingkod at ibigay ang kaniyang kaluluwa bilang pantubos na kapalit ng marami.” Kaya iyan ang dahilan kung bakit nagtitipon taon-taon ang mga Saksi ni Jehova sa anibersaryo ng kamatayan ni Jesus—para alalahanin ang haing pantubos na ibinigay ni Jesus. Ang kamatayan niya ay maaaring mangahulugan ng buhay para sa lahat ng masunuring tao.

Shirley: Naririnig ko sa mga tao na namatay raw si Jesus para magkaroon tayo ng buhay. Pero  sa totoo lang, hindi ko alam kung paano nangyari iyon.

Megan: Sa bagay, hindi lang naman ikaw ang nakadarama nang ganiyan, Shirley. Ang haing pantubos ni Jesus ay malalim na paksa. Pero isa rin ito sa pinakamagandang katotohanan sa Salita ng Diyos. Teka, may oras ka pa ba?

Shirley: Sige lang.

Megan: Ayos. Kababasa ko lang ng tungkol sa pantubos; subukan kong ipaliwanag ito sa iyo sa simpleng paraan.

Shirley: Sige.

Megan: Para maunawaan natin ang pantubos, kailangan muna nating maintindihan ang naging sitwasyon nang magkasala sina Adan at Eva sa hardin ng Eden. Matutulungan tayo ng Roma 6:23 na maunawaan ang isyung nasasangkot. Pakibasa mo nga.

Shirley: Okey. Ang sabi: “Ang kabayaran na ibinabayad ng kasalanan ay kamatayan, ngunit ang kaloob na ibinibigay ng Diyos ay buhay na walang hanggan sa pamamagitan ni Kristo Jesus na ating Panginoon.”

Megan: Salamat. Suriin natin ang binasa mo. Una, pansinin ang panimulang mga salita ng teksto: “Ang kabayaran na ibinabayad ng kasalanan ay kamatayan.” Simpleng tuntunin ito na ibinigay ng Diyos sa pasimula ng kasaysayan ng tao—ang kabayaran, o parusa, para sa kasalanan ay kamatayan. Siyempre pa, walang makasalanan noong umpisa. Nilalang na sakdal o perpekto sina Adan at Eva, at sakdal din sana ang lahat ng magiging anak nila. Kaya wala sanang mamamatay. Sina Adan at Eva at lahat ng kanilang anak ay may pag-asang mabuhay nang maligaya magpakailanman. Pero gaya ng alam natin, hindi gayon ang nangyari, ’di ba?

Shirley: Oo. Kinain kasi nina Adan at Eva ang ipinagbabawal na prutas.

Megan: Tama. Nang gawin nila iyon—nang piliin nina Adan at Eva na sumuway sa Diyos—nagkasala sila. Pinili nilang maging di-sakdal, o maging makasalanan. Ang pagpiling iyon ay nagkaroon ng kapaha-pahamak na resulta hindi lang para kina Adan at Eva kundi rin naman sa lahat ng kanilang anak.

Shirley: Ano’ng ibig mong sabihin?

Megan: Ganito ’yan, gumamit tayo ng halimbawa. Mahilig ka bang mag-bake?

Shirley: Oo, hilig ko ’yan.

Megan: Kunwari may bagong bili kang pan, at ang ganda nito. Pero bago mo pa ito magamit, nahulog ito at nayupi. Ano’ng mangyayari sa lahat ng tinapay na ibe-bake mo sa pan na iyon? Hindi ba magkakayupi rin?

Shirley: Siyempre.

Megan: Ganiyang-ganiyan ang nangyari nang piliin nina Adan at Eva na sumuway sa Diyos. Nagkaroon sila ng “yupi,” o depekto, dahil sa kasalanan at di-kasakdalan. At dahil nagkasala sila bago nagkaanak, lahat ng magiging anak nila ay may depekto rin. Lahat sila ay ipanganganak na makasalanan. Sa Bibliya, ang salitang “kasalanan” ay tumutukoy hindi lang sa maling ginawa kundi sa kalagayang minana natin. Kaya kahit wala naman tayong ginawang masama—hindi pa nga tayo ipinanganganak nang magkasala sina Adan at Eva—hinatulan na tayo at ang lahat ng magiging anak nila, pati na rin ang magiging anak natin, ng di-kasakdalan at kasalanan na hahantong sa kamatayan. Gaya ng binasa natin sa Roma 6:23, ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan.

Shirley: Hindi naman yata tama ’yon. Bakit kailangang magdusa magpakailanman ang lahat ng tao dahil sa kasalanan nina Adan at Eva?

Megan: Tama. Pero hindi lang ’yan. Dahil sa sakdal na katarungan ng Diyos, ipinasiya niyang dapat mamatay sina Adan at Eva dahil sa kanilang kasalanan, pero tayo na mga anak nila ay binigyan niya ng pag-asa. Gumawa ang Diyos ng paraan para mailigtas tayo sa kalagayang ito. Diyan pumapasok ang haing pantubos ni Jesus. Tingnan natin uli ang Roma 6:23. Matapos sabihing “ang kabayaran na ibinabayad ng kasalanan ay kamatayan,” sinabi pa nito: “Ngunit ang kaloob na ibinibigay ng Diyos ay buhay na walang hanggan sa pamamagitan ni Kristo Jesus  na ating Panginoon.” Kaya ang kamatayan ni Jesus ang nagbukas ng daan para mapalaya tayo sa kasalanan at kamatayan. *

Megan: May isa pang punto sa talatang ito na gusto kong itawag-pansin sa iyo.

Shirley: Ano ’yon?

Megan: Ang sabi ng teksto: “Ang kaloob na ibinibigay ng Diyos ay buhay na walang hanggan sa pamamagitan ni Kristo Jesus na ating Panginoon.” Kung si Jesus ang nagdusa at namatay para sa atin, at ibinigay ang buhay niya alang-alang sa atin, bakit sinasabing ang pantubos ay “kaloob na ibinibigay ng Diyos” at hindi “kaloob na ibinibigay ni Jesus”? *

Shirley: Hmm, ewan ko.

Megan: Ganito ’yan. Ang Diyos ang lumalang kina Adan at Eva, at sa kaniya sila nagkasala nang sumuway sila sa hardin ng Eden. Tiyak na lubha siyang nasaktan nang magrebelde sa kaniya ang unang mga tao. Pero kaagad na gumawa ng solusyon si Jehova. * Pinapunta niya rito sa lupa ang isa sa kaniyang mga espiritung nilalang para mamuhay bilang isang sakdal na tao at ihandog ang buhay nito bilang haing pantubos. Kaya ang paglalaan ng pantubos ay isang regalo mula sa Diyos. Pero hindi lang ’yan. Naisip mo na ba kung ano ang nadama ng Diyos nang patayin si Jesus?

Shirley: Hindi, e.

Megan: Napansin kong may mga laruan dito sa bahay n’yo. May mga anak ka ba?

Shirley: Meron, dalawa. Isang lalaki at isang babae.

Megan: Bilang magulang, isipin mo kung ano ang nadama ng Ama ni Jesus sa langit, ang Diyos na Jehova, nang araw na mamatay si Jesus. Ibig kong sabihin, ano kaya ang nadama niya habang nakikita niya mula sa langit ang kaniyang minamahal na Anak nang ito ay inaresto, tinuya, at sinuntok? At ano kaya ang nadama ng Ama nang ipako sa tulos ang kaniyang Anak at dumanas ng unti-unti at napakasakit na kamatayan?

Shirley: Tiyak na napakasakit n’on sa kaniya. Hindi ko naisip ’yan, a!

Megan: Sabihin pa, hindi natin eksaktong mailalarawan ang nadama ng Diyos nang araw na iyon. Pero alam nating may damdamin siya, at alam din natin kung bakit niya hinayaang mangyari iyon. Ang ganda ng pagkakalarawan niyan dito sa Juan 3:16, isang pamilyar na teksto. Puwede mo bang basahin?

Shirley: Sige. Ang sabi: “Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan anupat ibinigay niya ang kaniyang bugtong na Anak, upang ang bawat isa na nananampalataya sa kaniya ay hindi mapuksa kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan.”

Megan: Salamat. Balikan natin ang panimula ng teksto. Ang sabi: “Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan.” Oo, pag-ibig ang nagpakilos sa Diyos na isugo sa lupa ang kaniyang Anak para mamatay alang-alang sa atin. Kaya ang haing pantubos ang pinakadakilang kapahayagan ng pag-ibig kailanman. At iyan ang dahilan kung bakit nagtitipon ang mga Saksi ni Jehova para alalahanin taon-taon ang anibersaryo ng kamatayan ni Jesus. Naging malinaw ba sa iyo ang napag-usapan natin?

Shirley: Oo. Salamat sa paliwanag mo.