Աստվածաշնչյան ժամանակներում Աստված դատավորների միջոցով փրկում էր իր ժողովրդին թշնամիների ձեռքից և ազատում անարդարությունից (Դատավորներ 2։18)։ Աստվածաշունչը ապագայում տեղի ունենալիք Դատաստանի օրը նկարագրում է որպես երանելի մի ժամանակահատված, երբ Եհովան՝ երկրի Դատավորը, ազատելու է մարդկությանը անարդարությունից (կարդա՛  Սաղմոս 96։12, 13; Եսայիա 26։9)։

Աստված նշանակել է Հիսուսին, որ արդարություն գործի դնի թե՛ ողջերի, թե՛ մահացածների համար (Գործեր 10։42; 17։31)։ Մահացածներից շատերը հնարավորություն չեն ունեցել ճանաչելու Աստծուն։ Դատաստանի օրվա ընթացքում Հիսուսը այդ մարդկանց կյանքի կբերի, որպեսզի նրանք ճանաչեն ու սիրեն ճշմարիտ Աստծուն (կարդա՛  Գործեր 24։15)։

Մահացածները հարություն են առնելու հազար տարվա ընթացքում (Հայտնություն 20։4, 12)։ Աստծու ճանապարհների մասին սովորելու, ինչպես նաև նրան հնազանդվելու համար այդ մարդկանց ժամանակ է հարկավոր։ Ի տարբերություն լայն տարածում գտած կարծիքի՝ Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ մարդիկ դատվելու են այն գործերի հիման վրա, որ անելու են հարություն առնելուց հետո (կարդա՛ Հռոմեացիներ 6։7)։

Աստվածաշունչը նաև խոսում է այն դատաստանի օրվա մասին, որը տեղի է ունենալու անսպասելիորեն և նախքան հազար տարին սկսելը։ Այդ օրը կոչվում է նաև «վերջ», ինչպես նշվեց այս «Դիտարանի» գլխավոր հոդվածներում։ Այդ օրը Աստված կործանելու է ամբարիշտ ու չար մարդկանց (2 Պետրոս 3։7)։ Հետևաբար, մենք պետք է փաստենք մեր սերը Աստծու հանդեպ (կարդա՛  2 Պետրոս 3։9, 13)։