ژانت می‌گوید:‏ «مدتی از مرگ پدرم نگذشته بود که شوهرم گفت با زنی دیگر رابطه دارد.‏ پس از آن،‏ بدون خداحافظی چمدانش را بست و مرا با دو فرزند ترک کرد.‏» ژانت با آن که شغلی یافت،‏ درآمدش آنقدر نبود که خانه‌اش را نگه دارد.‏ به علاوه،‏ او با مشکلات دیگر نیز روبرو بود.‏ ژانت بیان می‌کند:‏ «نگرانی از این که مسئولیت‌های جدیدم را باید به‌تنهایی انجام دهم،‏ کمرشکن بود.‏ چون نمی‌توانستم مانند والدین دیگر نیازهای فرزندانم را فراهم سازم،‏ احساس می‌کردم در حق آنان کوتاهی می‌کنم.‏ حتی الآن هم نگرانم که دیگران چه دیدی به من و فرزندانم دارند.‏ آیا دیگران فکر می‌کنند که من در حفظ زندگی زناشویی‌ام کوتاهی کرده بودم؟‏»‏

دعا به ژانت کمک می‌کند تا بر احساساتش تسلّط داشته باشد و به خدا نزدیک‌تر شود.‏ او می‌گوید:‏ «شب‌ها وقتی همه جا آرام است،‏ نگرانی‌ها بر من هجوم می‌آورند.‏ ولی دعا و خواندن کتاب مقدّس به من کمک می‌کند تا بخوابم.‏ آیات مورد علاقهٔ من فیلیپیان ۴:‏۶،‏ ۷ است که می‌گوید:‏‹نگران هیچ چیز مباشید،‏ بلکه در هر موردی،‏ درخواست‌های خود را با دعا و التماس،‏ همراه با شکرگزاری،‏ به پیشگاه خدا بیاورید،‏ آنگاه آرامش خدا که فراتر از درک بشر است،‏ از طریق مسیحْ عیسی از دل و قوای ذهنی شما محافظت خواهد کرد.‏› بلی،‏ بارها شب را با دعا به صبح رسانده‌ام و آرامش یَهُوَه مرا تسلّی داده است.‏»‏

سخنان دلگرم‌کنندهٔ عیسی در رابطه با دعا به ما کمک می‌کند تا با انواع نگرانی‌ها مقابله کنیم.‏ او گفت:‏ «پدر آسمانی شما حتی پیش از آن که از او بخواهید،‏ از نیازهایتان آگاه است.‏» (‏مَتّی ۶:‏۸‏)‏ البته لازم است که درخواست‌هایمان را در دعا به او بگوییم؛‏ زیرا دعا طریق اصلی برای «نزدیک» شدن به خداست.‏ بدین شکل،‏ خدا نیز به ما «نزدیک خواهد شد.‏»—‏یعقوب ۴:‏۸‏.‏

 دعا فقط احساس نگرانی را از دلمان دور نمی‌سازد،‏ بلکه یَهُوَه شنوندهٔ دعا،‏ دعایی را که از روی ایمان باشد،‏ مستجاب می‌سازد.‏ ‏(‏مزمور ۶۵:‏۲‏)‏ از این رو،‏ عیسی به پیروانش تعلیم داد تا «همیشه دعا کنند و هرگز از تلاش دست نکشند.‏» (‏لوقا ۱۸:‏۱‏)‏ ما باید همواره از خدا طلب کمک و راهنمایی کنیم و اطمینان داشته باشیم،‏ ما را به دلیل ایمانمان برکت می‌دهد.‏ هرگز نباید به رغبت یا قدرت خدا در مستجاب ساختن دعایمان شک کنیم.‏ اگر «پیوسته دعا» کنیم،‏ نشان می‌دهیم که حقیقتاً ایمان داریم.‏—‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۷‏.‏

ایمان شامل این می‌شود که با شخصیت خدا آشنا شویم.‏ (‏یوحنا ۱۷:‏۳‏)‏ ما نخست با خواندن و تعمّق در کتاب مقدّس با شخصیت خدا آشنا می‌شویم.‏ در آنجا یاد می‌گیریم که خدا از ما دور نیست و مشتاق کمک به ماست.‏ با این حال،‏ ایمان حقیقی نه فقط شامل شناخت دربارهٔ خدا بلکه شامل ایجاد رابطه‌ای صمیمی با او نیز می‌شود.‏ واضح است که ایجاد چنین دوستی‌ای یکشبه امکان‌پذیر نیست.‏ وقتی شناختمان از خدا بیشتر می‌شود،‏ خواست او را انجام می‌دهیم و دست یاری‌اش را در زندگی می‌بینیم،‏ ایمانمان به مرور زمان بیشتر می‌شود.‏ (‏۲قُرِنتیان ۱۰:‏۱۵؛‏ یوحنا ۸:‏۲۹‏)‏ چنین ایمانی به ژانت کمک کرده است تا با نگرانی‌های زندگی مقابله نماید.‏

ژانت ابراز می‌کند:‏ «آنچه ایمانم را به خدا قوی کرده،‏ این است که دست یاری او را در تمام زندگی‌ام حس می‌کنم.‏ بارها با بی‌عدالتی‌هایی روبرو شدیم که به نظر غیرقابل تحمّل بود.‏ اما با دعای فراوان،‏ یَهُوَه همیشه راهی را برایمان باز کرده که به فکر خودم نمی‌رسید.‏ وقتی در دعا از او تشکر می‌کنم،‏ به یاد می‌آورم که چه کارهای زیادی در حق من انجام داده.‏ او همیشه به‌موقع به داد ما رسیده.‏ به علاوه،‏ در میان هم‌ایمانانم به من دوستان حقیقی داده است.‏ آنان همیشه آمادهٔ کمک می‌باشند و برای فرزندانم الگویی خوب هستند.‏»‏ *

‏«اکنون درک می‌کنم که چرا یَهُوَه در مَلاکی ۲:‏۱۶ گفت:‏ ‹من از طلاق نفرت دارم.‏› بزرگ‌ترین خیانت به همسری که خطایی نکرده،‏ طلاق است.‏ از رفتن شوهرم سال‌ها می‌گذرد،‏ ولی باز هم گاهی احساس پوچی می‌کنم.‏ وقتی چنین احساسی سراغم می‌آید،‏ کمک به دیگران دردم را تسکین می‌دهد.‏» ژانت چون خود را مطابق با پند کلام خدا منزوی نمی‌کند،‏ از نگرانی‌های خود می‌کاهد.‏—‏امثال ۱۸:‏۱‏.‏

ژانت می‌گوید:‏ «بزرگ‌ترین تسلّی برایم این است که می‌دانم خدا ‹پدر یتیمان و مدافع بیوه‌زنان› است.‏ او هرگز مرا ترک نمی‌کند،‏ چنان که شوهرم مرا ترک کرد.‏» (‏مزمور ۶۸:‏۵‏)‏ ژانت می‌داند که خدا ما را با سختی‌ها آزمایش نمی‌کند.‏ برعکس،‏ او «به همه با سخاوت» حکمت و «قدرت» بسیار می‌دهد تا با نگرانی‌ها مقابله کنند.‏—‏یعقوب ۱:‏۵،‏ ۱۳؛‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۷‏.‏

ولی اگر جانمان در خطر باشد چطور؟‏