Patriarchę Hioba opisano jako „nienagannego i prostolinijnego” (Hioba 1:1). Lot został nazwany „prawym człowiekiem” (2 Piotra 2:8). A o Dawidzie powiedziano, że czynił „to, co słuszne” w oczach Bożych (1 Królów 14:8). Przyjrzyjmy się jednak bliżej tym biblijnym postaciom. Przekonamy się, że 1) popełniali błędy, 2) wiele możemy się od nich nauczyć i 3) niedoskonali ludzie naprawdę mogą się podobać Bogu.

Hiob doświadczył licznych nieszczęść, co uznał za niesprawiedliwość. Doszedł do mylnego wniosku, że Boga nie obchodzi to, czy pozostanie wierny, czy nie (Hioba 9:20-22). Był tak przekonany o swojej prawości, że zdaniem innych uważał siebie za bardziej prawego od Boga (Hioba 32:1, 2; 35:1, 2).

Lot wzbraniał się podjąć prostą i oczywistą decyzję. Był przybity rażącą niemoralnością mieszkańców Sodomy i Gomory, wręcz „zadawał męczarnie  swej prawej duszy” z powodu ich postępków (2 Piotra 2:8). Bóg oznajmił, że zamierza zniszczyć te niegodziwe miasta, ale Lotowi i jego rodzinie dał szansę na ocalenie. Można by pomyśleć, że udręczony Lot ani chwili nie będzie zwlekał z ucieczką. A jednak w tym krytycznym momencie zaczął się ociągać. Aniołowie wysłani na ratunek jemu i jego rodzinie musieli chwycić ich za ręce i wyprowadzić z miasta w bezpieczne miejsce (Rodzaju 19:15, 16).

Dawid pewnego razu nie zapanował nad sobą i dopuścił się cudzołóstwa z żoną innego mężczyzny. Co gorsza, próbując to zatuszować, doprowadził do śmierci męża tej kobiety (2 Samuela, rozdział 11). Biblia mówi, że to, co zrobił Dawid, „było złe w oczach Jehowy” (2 Samuela 11:27).

Hiob, Lot i Dawid popełniali błędy, czasem naprawdę poważne. Ale jak zobaczymy, wszyscy oni z całego serca pragnęli posłusznie służyć Bogu. Byli gotowi okazać skruchę i dokonać niezbędnych zmian. Dlatego Bóg ocenił ich pozytywnie i ostatecznie w Biblii zaliczono ich do ludzi wiernych.

Ponieważ jesteśmy niedoskonali, nie unikniemy błędów (Rzymian 3:23). Ale gdy je popełnimy, musimy okazać skruchę i zrobić, co w naszej mocy, żeby naprawić sytuację.

W jaki sposób Hiob, Lot i Dawid starali się naprawić swoje błędy? Hiob w sercu był człowiekiem nieskazitelnym. Po tym, jak Bóg go skorygował, Hiob zmienił sposób myślenia i odwołał swoje wcześniejsze słowa (Hioba 42:6). Z kolei Lot zapatrywał się na niemoralne postępowanie  mieszkańców Sodomy i Gomory tak samo jak Bóg. Problem polegał na tym, że zabrakło mu poczucia powagi chwili. W końcu jednak oddalił się od miast skazanych na zagładę i uszedł z życiem. Okazał posłuszeństwo i nawet się nie odwrócił, żeby spojrzeć na to, co za sobą zostawił. A Dawid? Chociaż popełnił poważny grzech i złamał prawo Boga, okazał szczerą skruchę i zdał się na Jego miłosierdzie, pokazując, co tak naprawdę ma w sercu (Psalm 51).

Bóg pozytywnie ocenił tych mężczyzn, co dowodzi, że ma wobec niedoskonałych ludzi rozsądne oczekiwania. On „dobrze wie, jak jesteśmy ukształtowani, pamiętając, żeśmy prochem” (Psalm 103:14). Skoro więc rozumie, że nie jesteśmy w stanie uniknąć błędów, to czego od nas wymaga?

Klucz do tego, jak podobać się Bogu, możemy znaleźć w radzie, której Dawid udzielił swemu synowi: „Salomonie, synu mój, znaj Boga twego ojca i służ mu sercem niepodzielnym” (1 Kronik 28:9). Czym jest niepodzielne serce? To serce, które pokochało Boga i jest zdecydowane poznawać Jego wolę oraz ją spełniać. Takie serce nie jest doskonałe, ale pragnie posłusznie służyć Bogu i chętnie poddaje się skorygowaniu. Właśnie dzięki miłości do Boga i pragnieniu okazywania Mu posłuszeństwa Hiob został nazwany „nienagannym”, Lot „prawym”, a Dawid tym, który ‛czynił tylko to, co słuszne w oczach Bożych’. Chociaż popełniali oni błędy, to mogli podobać się Bogu.

Jeżeli więc zdarza nam się pomyśleć coś, czego nie chcieliśmy, powiedzieć coś, czego się wstydzimy, albo zrobić coś, czego później żałujemy, to z omówionych tu przykładów możemy czerpać otuchę. Bóg wie, że doskonałość na razie jest poza naszym zasięgiem. Mimo to oczekuje, że będziemy Go kochać i usilnie starać się okazywać Mu posłuszeństwo. Jeśli pod tym względem nasze serce jest niepodzielne, bądźmy pewni, że my też możemy podobać się Bogu.