လူတွေဟာ အကြောင်းရင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဆုတောင်းကြတယ်ဆိုတာ ဆမ်မြူရယ်လ်၊ ထရေဆာ၊ မက်ဒဲလင်တို့ ပြောတဲ့စကားတွေက ဖော်ပြနေပါတယ်။ တချို့ဆုတောင်းချက်တွေဟာ တောင်းသင့်တောင်းအပ်ရာဖြစ်တယ်။ တချို့က စိတ်နှလုံးပါပါ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲဆုတောင်းကြတယ်။ တချို့ကျတော့ စိတ်မပါ့တပါ ခံစားချက်မဲ့ ဆုတောင်းကြတယ်။ စားမေးပွဲအောင်ဖို့၊ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ အားကစားအသင်းနိုင်ဖို့၊ မိသားစုအတွက် ဘုရားလမ်းညွှန်ပေးဖို့ပဲတောင်းတောင်း၊ ဘယ်လိုအကြောင်းရင်းနဲ့ပဲတောင်းတောင်း လူသန်းပေါင်းများစွာဟာ ဆုတောင်းဖို့လိုမှန်း အသိအမှတ်ပြုကြတယ်။ ဘာသာတရားမရှိသူတွေတောင် မှန်မှန်ဆုတောင်းကြတယ်ဆိုပြီး လေ့လာမှုတွေမှာ ဖော်ပြထားတယ်။

သင်ကော ဆုတောင်းသလား။ ဆုတောင်းတယ်ဆိုရင် ဘာအတွက် တောင်းတာလဲ။ သင့်မှာ ဆုတောင်းတဲ့အကျင့် ရှိသည်ဖြစ်စေ၊ မရှိသည်ဖြစ်စေ ဒီလိုစဉ်းစားမိနိုင်ပါတယ်– “ဆုတောင်းတာ အကျိုးရှိရဲ့လား။ နားထောင်ပေးမယ့်သူကော ရှိသလား။” ဆုတောင်းခြင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး စာရေးဆရာတစ်ဦး အခုလိုပြောတယ်– ‘ဆုတောင်းတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်အချစ်တော်အိမ်မွေးငါးကလေးကို အပျင်းပြေစကားပြောသလိုမျိုး ကုထုံးတစ်မျိုးလောက်သာ ဖြစ်တယ်။’ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာပညာရှင်တချို့ကလည်း အဲဒီလိုရှုမြင်ကြပြီး ဆုတောင်းခြင်းကို “သဘာဝကုထုံးတစ်မျိုး” လို့ နာမည်တပ်ကြတယ်။ ဒါဆို လူတွေက ဝတ်ကျေတန်းကျေလုပ်ရိုးလုပ်စဉ် ဆုတောင်းနေကြတာလား၊ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ စိတ်သက်သာရာရလို့ ဆုတောင်းနေကြတာလား။

ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာမှာတော့ ဆုတောင်းတာကို ကုထုံးတစ်ခုလောက်သာ မဟုတ်ဘူးလို့ ဖော်ပြထားတယ်။ တောင်းသင့်တောင်းအပ်ရာကို နည်းမှန်လမ်းကျဆုတောင်းမယ်ဆိုရင် တကယ်နားထောင်ပေးမယ့်သူရှိတယ်ဆိုတာကိုလည်း ဖော်ပြထားတယ်။ အဲဒါ တကယ်ပဲမှန်လား။ အထောက်အထားတွေကို သုံးသပ်ကြည့်ကြစို့။