ЈЕҺОВА сәхавәтли Аллаһдыр (Јаг. 1:17). Улдузлу сәмадан тутмуш јери бүрүјән јашыл либаса кими бүтүн хилгәт Онун сәхавәтини тәрәннүм едир (Зәб. 65:12, 13; 147:7, 8; 148:3, 4).

Мәзмурчу Јараданын јаратдыгларыны о гәдәр гијмәтләндирирди ки, нәғмә гошуб онлары вәсф етмишди. 104-ҹү мәзмуру охујун. Чох ҝүман, сиз дә һәмин мәзмурчунун һиссләринә шәрик олаҹагсыныз. О јазмышды: «Өмрүм боју Јеһованын шәнинә нәғмә дејәрәм, нә гәдәр ки варам, Аллаһымы нәғмәләрдә тәрәннүм едәрәм» (Зәб. 104:33). Јәгин ки, бу сөзләр сизин үрәјиниздән хәбәр верир.

Јеһова истәјир ки, биз Онун нүмунәсини изләјәк. О, сәхавәтли олмағын нәјә ҝөрә ваҹиб олдуғуну да ҝөстәрир. Ҝөрүн һәвари Булус Аллаһдан илһам алараг нә јазмышды: «Бу дөврдә варлы оланлара әмр ет ки, тәкәббүрлү олмасынлар вә үмидләрини ҝәлди-ҝедәр вар-дөвләтә јох, һәјатдан һәзз алмағымыз үчүн бизи һәр шејлә бол-бол тәмин едән Аллаһа бағласынлар. Јахшылыг етсинләр, хејирли ишләрлә зәнҝин олсунлар, сәхавәтли олсунлар, әл тутмаға һазыр олсунлар, әсил һәјатдан бәрк-бәрк јапышмагдан өтрү өзләри үчүн саламат галаҹаг хәзинә јығсынлар, јәни ҝәләҹәк үчүн мөһкәм тәмәл гојсунлар» (1 Тим. 6:17—19).

Һәвари Булус Коринфдәки јығынҹаға јаздығы икинҹи мәктубда вурғуламышды ки, һансы әһвал-руһијјә илә вермәк лазымдыр. Булус демишди: «Гој һәр кәс үрәјиндә гәт етдији кими версин, көнүлсүз вә ја мәҹбури вермәсин, ахы Аллаһ ҝүләрүзлә верәни севир» (2 Кор. 9:7). Сонра һәвари Булус әлиачыглығын һәр кәсә фајда ҝәтирдијини ҝөстәрмишди. Белә ки, аланын еһтијаҹы өдәнилир, верән исә боллуҹа руһани бәрәкәт алыр (2 Кор. 9:11—14).

Булус мәктубунун бу һиссәсинин сонунда Аллаһын сәхавәтини сүбут едән ән ҝүҹлү дәлили ҝәтирмишди: «Бу фүсункар әнам үчүн Аллаһа шүкүрләр олсун!» (2 Кор. 9:15). Ајдындыр ки, бу әнам Јеһованын Иса Мәсиһ васитәсилә Өз халгына етдији бүтүн јахшылыгларын ҹәмини өзүнә дахил едир. Бу, о гәдәр уҹа, алидир ки, онун дәјәрини сөзләрлә ифадә етмәк мүмкүн дејил.

Бизим үчүн индијәдәк етдикләринә вә ҝәләҹәкдә едәҹәкләри шејләрә ҝөрә Јеһова Аллаһа вә Иса Мәсиһә миннәтдарлығымызы неҹә ҝөстәрә биләрик? Бунун үсулларындан бири пак ибадәт уғрунда вахтымыздан, ҝүҹүмүздән вә вәсаитимиздән кечмәкдир. Бунун өлчүсү һеч бир өнәм дашымыр, әсас мәсәлә сәхавәтлә вермәкдир (1 Салн. 22:14; 29:3—5; Лука 21:1—4).