ቤቤ ምስ ኣቦኣ ብዙሕ እያ ትቀራረብ ነይራ። እዚ ፈታዊት እቲ ስድራ ዝዀነት ሰበይቲ ብጽቡቕ ድራኸ ተበጊሳ እተዛረብቶ ነገር ግና፡ ንቤቤ ኣብ ክንዲ ዜጸናንዓ ዝያዳ እዩ ጐዲእዋ። ቤቤ ደጋጊማ ብልባ፡ “ሞቱ ዘምጸኦ ዝሓሸ ነገር የልቦን” ትብል ነይራ። ድሕሪ ዓመታት እውን ካብ ሓዘና ኸም ዘይተጸናንዐት፡ ኣብቲ ሽዑ ብዛዕባ ሞት ኣቦኣ ዝጸሓፈቶ መጽሓፍ ኪርኣ ይከኣል እዩ።

ከምቲ ንቤቤ ዘጋጠማ፡ ሓደ ሰብ ካብ ሓዘኑ፡ ብሕልፊ ኸኣ ካብ ሞት ዚፈትዎ ሰብ ኺጸናናዕ ነዊሕ እዋን ኪወስድሉ ይኽእል እዩ። መጽሓፍ ቅዱስ፡ ንሞት፡ “ናይ መወዳእታ ጸላኢ” እዩ ዚብሎ። (1 ቈረንቶስ 15:26) ከመይሲ፡ ሞት ሃንደበት ነቶም እንፈትዎም ሰባት ቦግ ኣቢሉ ወሲዱ፡ ንህይወትና ሕንፍሽፍሽ የእትወላ እዩ። እዚ ኸኣ ንዅላትና ዜጋጥመና ነገር እዩ። ስለዚ ድማ እዩ ነቲ ብሰንኪ ሞት ዚመጽእ ሓዘን ምኽኣሉ ዜጸግመና።

ምናልባት ከምዚ ኢልካ ትሓትት ትኸውን፦ ‘ካብ ሓዘን ንምጽንናዕ፡ ክንደይ ግዜ ይወስድ፧ ሓደ ሰብ ሓዘኑ ምእንቲ ኪኽእሎ እንታይ ይሕግዞ፧ ንዝሓዘኑ ሰባት ብኸመይ ከጸናንዖም እኽእል፧ ሞይቶም ዘለዉ እንፈትዎም ሰብና፡ ገለ ተስፋዶ ይህልዎም ይኸውን፧’