یهودیان باستان از نوعی جذام که در آن زمان رایج بود وحشت داشتند.‏ این بیماری،‏ سیستم عصبی بدن را مختل می‌کرد که به صدمات جسمی جبران‌ناپذیر و نقص عضو می‌انجامید.‏ در آن زمان هیچ درمانی برای جذام وجود نداشت.‏ افراد مبتلا به آن قرنطینه می‌شدند و موظف بودند دیگران را از بیماری خود آگاه سازند.‏—‏لاویان ۱۳:‏۴۵،‏ ۴۶‏.‏

رهبران مذهبی یهود قوانینی دربارهٔ جذام وضع کرده بودند که در نوشته‌های مقدّس نیامده بود و زندگی را برای جذامیان سخت می‌کرد.‏ برای مثال،‏ بر اساس نوشته‌های علمای یهود،‏ شخص جذامی همیشه باید از دیگران حدود ۲ متر فاصله می‌گرفت و در صورت وزش باد،‏ این فاصله باید به حدود ۴۵ متر می‌رسید.‏ در نوشته‌های مقدّس آمده است که جذامیان باید «بیرون از اردوگاه» زندگی می‌کردند؛‏ اما برخی از رهبران یهودی این آیه را تفسیر کرده و می‌گفتند که جذامیان باید بیرون از شهر زندگی کنند.‏ از این رو وقتی یک رهبر مذهبی،‏ شخصی جذامی را در شهر می‌دید،‏ به او سنگ پرتاب می‌کرد و می‌گفت:‏ «به بیرون شهر بازگرد و دیگران را آلوده نکن!‏»‏

به راستی که برخورد عیسی با جذامیان کاملاً متفاوت بود!‏ او نه تنها از آنان دوری نمی‌کرد،‏ بلکه آنان را لمس می‌کرد و حتی شفایشان می‌داد.‏—‏مَتّی ۸:‏۳‏.‏

در قرن اول،‏ طلاق یکی از موضوعات مورد بحث بین رهبران مذهبی بود.‏ از این رو،‏ برخی از فَریسیان برای آزمودن عیسی از او پرسیدند:‏ «آیا جایز است که مرد،‏ به هر دلیلی زن خود را طلاق دهد؟‏»—‏مَتّی ۱۹:‏۳‏.‏

طبق شریعت موسی،‏ شوهر اجازه داشت همسرش را در صورتی که «چیزی قبیح در او بیابد،‏» طلاق دهد.‏ (‏تَثنیه ۲۴:‏۱‏)‏ در زمان عیسی،‏ دو گروه یهودی به نام‌های شامَی و هیلال این قانون را به دو شکل متفاوت تفسیر کرده بودند.‏ بر اساس تعلیم گروه شامَی که به شریعت موسی نزدیک‌تر بود،‏ تنها دلیل موجه برای طلاق،‏ «بی‌عفتی» یا زنا بود.‏ اما گروه هیلال تعلیم می‌داد که شوهران مجازند در صورت بروز کوچک‌ترین اختلافی همسرشان را طلاق دهند؛‏ طبق تعلیم این گروه اگر یک شوهر،‏ زنی زیباتر پیدا می‌کرد یا اگر غذایی که همسرش پخته،‏ باب میل او نبود،‏ اجازه داشت همسرش را طلاق دهد.‏

عیسی چگونه سؤال فَریسیان را پاسخ داد؟‏ او صریحاً به آنان گفت:‏ «هر کس زن خود را به دلیلی غیر از عمل نامشروع جنسی طلاق دهد و با زنی دیگر ازدواج کند،‏ مرتکب زنا شده است.‏»—‏مَتّی ۱۹:‏۶،‏ ۹‏.‏