„მე და ჩემმა მეუღლემ ერთდროულად დავკარგეთ სამუშაო, — იხსენებს სეთი. * — ორი წლის მანძილზე ნათესავების მოწყალების იმედად ვიყავით; პატარა-პატარა სამუშაოები კი გამოგვიჩნდებოდა ხოლმე, მაგრამ ეს ჩვენს ფინანსურ მდგომარეობას ვერ აუმჯობესებდა. ამის გამო ჩემი მეუღლე პრისკილა დეპრესიაში ჩავარდა, მე კი უღირსობის გრძნობა დამეუფლა.

პრისკილა გამუდმებით შეახსენებდა საკუთარ თავს მათეს 6:34-ში ჩაწერილ იესოს სიტყვებს, რომელიც ამბობს, რომ მეტისმეტად არ უნდა ვინერვიულოთ ხვალინდელ დღეზე, რადგან ყოველ დღეს საკმარისად აქვს თავისი გასაჭირი. ის აგრეთვე გულს უღვრიდა იეჰოვას ლოცვაში, რაც ძალას მატებდა; პირადად მე ფსალმუნის 55:22-ში ჩაწერილი სიტყვები მანუგეშებდა. ფსალმუნმომღერლის მსგავსად, მეც მივანდე ჩემი ტვირთი იეჰოვას და ისიც ამომიდგა მხარში. ახლა უკვე მაქვს სამუშაო, თუმცა ვცდილობთ, იესოს რჩევის თანახმად, უბრალოდ ვიცხოვროთ (მათე 6:20—22). და, რაც ყველაზე მთავარია, ასეთი ცხოვრების წესი იეჰოვასთანაც გვაახლოებს და ერთმანეთთანაც“.

ჯონათანი გვიზიარებს: „პატარა ოჯახური ბიზნესი გვქონდა, მაგრამ საქმე ცუდად წაგვივიდა და მთლიანად გავკოტრდით, რის გამოც მომავლის შიში გამიჩნდა. ამას ეკონომიკური კრიზისიც დაემატა, რამაც 20-წლიანი შრომა წყალში ჩაგვიყარა. მე და ჩემს ცოლს ხშირად მოგვდიოდა კამათი ფულის გამო. საკრედიტო ბარათითაც ვერაფერს ვყიდულობდით იმის შიშით, რომ ბანკი არ მოგვცემდა კრედიტს.

მაგრამ ღვთის სიტყვისა და მისი სულის დახმარებით სწორი გადაწყვეტილებები მივიღეთ. დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ არანაირი საქმე არ არის სათაკილო, ამიტომ ნებისმიერ სამუშაოზე ვთანხმდებოდი. ამასთანავე, შევამცირეთ არასაჭირო ხარჯები. ჩვენ იეჰოვას მოწმეები ვართ; თანამორწმუნეები ყველანაირად გვედგნენ  მხარში. როცა გვიჭირდა, ისინი ყოველთვის გვიწვდიდნენ დახმარების ხელს და გვეხმარებოდნენ, რომ საკუთარი თავის პატივისცემა არ დაგვეკარგა“.

«როდესაც ქმარმა მიმატოვა, თავი შეურაცხყოფილად და განადგურებულად ვიგრძენი, — იხსენებს რაკელი. — მძიმე ნაღველი შემომაწვა, მაგრამ უფრო მეტად მივენდე ღმერთს და მანაც მანუგეშა. დახმარებისთვის ღმერთს ყოველდღე მივმართავდი, რის შედეგადაც ჩემს გულში ღვთის მშვიდობამ დაისადგურა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს შუაზე გახლეჩილი გული გამიმრთელდა.

ღვთის სიტყვის, ბიბლიის, დახმარებით სიბრაზემ და გულისწყრომამ გადამიარა. გულთან ახლოს მივიტანე რომაელების 12:21-ში ჩაწერილი პავლე მოციქულის სიტყვები: „არ დაგძლიოს ბოროტებამ, არამედ შენ სძლიე ბოროტებას სიკეთით“.

ახლო მეგობარმა მირჩია, რომ წარსულზე აღარ მეფიქრა და ცხოვრება გამეგრძელებინა. მან ეკლესიასტეს 3:6 წამიკითხა და თავაზიანად ამიხსნა, რომ სწორედ ახლა იყო „დაკარგვასთან შეგუების დრო“. ეს ცოტა არ იყოს პირდაპირი ნათქვამი იყო, მაგრამ სწორედ ეს მჭირდებოდა იმ მომენტში, რათა ცხოვრება ახალი ფურცლიდან დამეწყო».

„როდესაც ოჯახი გენგრევა, ამ დროს სხვების მხარდაჭერას საჭიროებ, — გვიზიარებს ელიზაბეტი. — ამ მძიმე წუთებში ახლო მეგობარი ყოველდღე გვერდში მედგა. იგი ჩემთან ერთად ტიროდა, თანამიგრძნობდა და თავს უღირსად კი არა, ძვირფას ადამიანად მაგრძნობინებდა. დარწმუნებული ვარ, იეჰოვამ სწორედ ის გამოიყენა, რომ ჩემთვის ემოციური ჭრილობები მოეშუშებინა“.

პირველ სტატიაში მოხსენიებულმა ლუისმა, რომელსაც გულის სერიოზული დაავადება აქვს, ორჯერ სიკვდილს ჩახედა თვალებში. ამჟამად ის დღეში 16 საათი ხელოვნურ სუნთქვაზეა. იგი ამბობს: „გამუდმებით მივმართავ ღმერთს ლოცვით და ვგრძნობ, რომ ის მაძლიერებს თავისი სულით. ლოცვა ძალას მმატებს და მეხმარება, ხელები არ ჩამოვყარო. მე მჯერა მისი და ვიცი, რომ ის ზრუნავს ჩემზე“.

„ბევრი რამის კეთება მინდა, მაგრამ ჯანი არ მომყვება, — ამბობს 80 წელს გადაცილებული პეტრა. — მიჭირს იმ აზრთან შეგუება, რომ ნელ-ნელა ძალა მეცლება. თავს ძალიან სუსტად ვგრძნობ და, შეიძლება ითქვას, წამლებით ვცოცხლობ. ხშირად ვფიქრობ, როგორ შესთხოვდა იესო ზეციერ მამას, რომ თუ შესაძლებელი  იყო, აერიდებინა მისთვის მოსალოდნელი განსაცდელი. იეჰოვამ გააძლიერა თავისი ძე და ეჭვი არ მეპარება, რომ იგი ჩემს შემთხვევაშიც იმავეს გააკეთებს. ლოცვა ჩემთვის ყოველდღიური თერაპიასავითაა. თავს გაცილებით უკეთ ვგრძნობ, როცა ღმერთს გულს ვუშლი“ (მათე 26:39).

ხულიანი, რომელსაც თითქმის 30 წელია გაფანტული სკლეროზი აქვს, მსგავსი გრძნობები ეუფლება. ის გვიზიარებს: «დირექტორის სავარძლიდან ინვალიდის ეტლზე გადავჯექი. მაგრამ ჩემი ცხოვრება ნამდვილად არაა აზრს მოკლებული, რადგან ისეთ საქმეს მივუძღვენი თავი, რომელიც სხვების კეთილდღეობას ემსახურება. როცა გავცემ, ტკივილი მიმსუბუქდება; ვხედავ, როგორ ასრულებს იეჰოვა თავის დანაპირებს და საჭიროების დროს მაძლიერებს. პავლე მოციქულის მსგავსად, მეც შემიძლია დანამდვილებით ვთქვა: „ყველაფრის ძალა შემწევს ჩემი გამაძლიერებლის დახმარებით“» (ფილიპელები 4:13).

«როცა მამაჩემი ავტოკატასტროფაში დაიღუპა, თავიდან ვერაფრით ვერ ვიჯერებდი, — იხსენებს ანტონიო. — რა უსამართლობაა, ის ხომ უბრალოდ გზაზე გადადიოდა?! ხუთი დღე კომაში იყო, მაგრამ ვერაფერი ვუშველეთ. ვცდილობდი, დედის თანდასწრებით არ მეტირა, მაგრამ მარტო რომ ვრჩებოდი, თავს ვერ ვიკავებდი; სასოწარკვეთილს აღმომხდებოდა ხოლმე: „რატომ, რატომ მოხდა ეს?“.

იმ მძიმე წუთებში იეჰოვას ვთხოვდი, მოეცა ძალა, რათა თავი ხელში ამეყვანა და შინაგანი სიმშვიდე მეგრძნო. თანდათანობით დავმშვიდდი კიდეც. გამახსენდა ბიბლიაში ჩაწერილი სიტყვები, რომ ყველა ადამიანზე დრო და შემთხვევა მოქმედებს. დარწმუნებული ვარ, ღმერთი არასდროს ცრუობს. მჯერა, რომ ის სიცოცხლეს დაუბრუნებს მამაჩემს და კვლავ შევხვდები მას» (ეკლესიასტე 9:11; იოანე 11:25; ტიტე 1:2).

წინა სტატიაში მოხსენიებული რობერტიც მსგავს აზრს გამოთქვამს: „როცა მე და ჩემი მეუღლე იეჰოვას ლოცვით მივმართავთ, შინაგანი სიმშვიდე გვეუფლება, როგორც ეს ფილიპელების 4:6, 7-შია ნათქვამი. სწორედ ამან შეგვაძლებინა, რომ ჟურნალისტებთან მკვდრეთით აღდგომის იმედის შესახებ გვესაუბრა. სამწუხაროდ, ჩვენი შვილი ავიაკატასტროფამ იმსხვერპლა, მაგრამ ვცდილობთ, ამ უბედურ შემთხვევაზე კი არა, იმ ბედნიერ წუთებზე ვიფიქროთ, რომელიც მასთან ერთად გავატარეთ.

როცა თანამორწმუნეებმა ტელევიზორში ჩვენი ინტერვიუ მოისმინეს, შეგვაქეს იმის გამო, რომ ძალიან მშვიდად ვსაუბრობდით. ჩვენ ავუხსენით, რომ ეს ყველაფერი მათი ლოცვების დამსახურება იყო. მჯერა, რომ იეჰოვა მე და ჩემს მეუღლეს სწორედ თანაქრისტიანების მეშვეობით გვანუგეშებდა, რომლებიც არ იშურებდნენ ჩვენთვის თბილ და გამამხნევებელ სიტყვებს“.

ამ შემთხვევებიდან გამოჩნდა, რომ ღმერთს ნებისმიერ მდგომარეობაში მყოფი ადამიანის ნუგეშისცემა შეუძლია. რის თქმა შეიძლება თქვენზე? რა უბედურებაც არ უნდა დაგატყდეთ ცხოვრებაში, გახსოვდეთ, რომ თქვენ შეგიძლიათ პოვოთ ნუგეში! * სთხოვეთ დახმარება იეჰოვა ღმერთს, რომელიც „ყოველგვარი ნუგეშის მამაა“ (2 კორინთელები 1:3).