۱،‏ ۲.‏ الف)‏ اِلیفاز و بِلدَد در مورد دید یَهُوَه خدا به خدمت ما چه ادعایی کردند؟‏ ب)‏ یَهُوَه خدا چگونه طرز فکرش را در این مورد بیان کرد؟‏

سال‌ها پیش سه مرد نزد ایّوب،‏ خادم وفادار خدا رفتند تا با او صحبت کنند.‏ یکی از آنان که اِلیفازِ تیمانی نام داشت از ایّوب چنین پرسید:‏ «آیا آدمی به خدا منفعت تواند رسانید؟‏ آیا حتی مرد حکیم برای او سودمند تواند بود؟‏ اگر تو پارسا باشی،‏ چه لذتی نصیب قادر مطلق خواهد شد؟‏» (‏ایو ۲۲:‏۱-‏۳‏)‏ آیا شما هیچگاه به پاسخ پرسش‌هایی از این قبیل اندیشیده‌اید؟‏ اِلیفاز مطمئن بود که پاسخ این پرسش‌ها منفی است.‏ مرد دیگر بِلدَدِ شوحی حتی بر این عقیده بود که برای انسان‌ها غیرممکن است نزد خدا پارسا یا درستکار شمرده شوند.‏—‏ایّوب ۲۵:‏۴ خوانده شود.‏

^۲ سخنان این مردان به جای این که تسلّی‌بخش باشد،‏ مأیوس‌کننده بود.‏ آنان ادعا کردند که تلاش ما انسان‌ها برای خدمت و وفاداری به خدا بی‌فایده است و در دید او ما همچون حشره،‏ بید یا کرمی بی‌ارزشیم.‏ (‏ایو ۴:‏۱۹؛‏ ۲۵:‏۶‏)‏ شاید تصوّر شود که اِلیفاز و بِلدَد از روی تواضع این چنین سخن گفتند.‏ (‏ایو ۲۲:‏۲۹‏)‏ چرا که ما در مقایسه با عظمت یَهُوَه خدا بسیار ناچیزیم.‏ اگر از بالای کوهی مرتفع یا از پنجرهٔ هواپیما به پایین بنگریم،‏ انسان‌ها بسیار کوچک و ناچیز به نظر می‌رسند.‏ آیا یَهُوَه خدا نیز وقتی از آسمان،‏ از جایگاه والای خود به سیّارهٔ ما می‌نگرد،‏ به فعالیت و زحمت خادمان وفادار خود در راه منافع پادشاهی‌اش چنین دیدی دارد؟‏ یَهُوَه خدا پس از سرزنش اِلیفاز،‏  بِلدَد و صوفَر،‏ ایّوب را «خدمتگزار من» خواند و به این ترتیب خشنودی خود را از خادمش ابراز کرد.‏ (‏ایو ۴۲:‏۷،‏ ۸‏)‏ پس،‏ در واقع انسان می‌تواند ‹به خدا منفعت رساند.‏›‏

۳.‏ اِلیهو در خصوص خدمت ما به یَهُوَه خدا چه گفت،‏ و منظور او چه بود؟‏

^۳ جوانی به نام اِلیهو به سخنان ایّوب و این سه مرد گوش می‌داد.‏ وقتی سخنان آنان به پایان رسید،‏ اِلیهو از ایّوب در مورد یَهُوَه خدا پرسید:‏ «اگر پارسا باشی،‏ به او چه می‌بخشی؟‏ و از دست تو چه می‌گیرد؟‏» (‏ایو ۳۵:‏۷‏)‏ آیا منظور اِلیهو نیز این بود که تلاش ما برای خدمت به یَهُوَه خدا بی‌فایده است؟‏ خیر.‏ زیرا یَهُوَه خدا اِلیهو را همچون آن سه مرد دیگر اصلاح نکرد،‏ پس قاعدتاً اِلیهو از این گفته منظور دیگری داشت.‏ منظور او این بود که یَهُوَه خدا نیازی به پرستش ما ندارد.‏ چرا که یَهُوَه خدا کامل و بی‌نیاز است.‏ کاری نیست که ما انجام دهیم که او را ثروتمندتر یا قوی‌تر سازد.‏ در واقع این ماییم که تمامی نیکویی‌ها،‏ استعدادها و توانایی‌هایمان را مدیون او هستیم و بی‌شک برای او اهمیت دارد که ما چگونه از آن‌ها بهره می‌گیریم.‏

۴.‏ یَهُوَه خدا به محبت و مهربانی ما به دیگران،‏ چه دیدی دارد؟‏

^۴ یَهُوَه خدا به آنچه ما از روی محبت پایدارمان برای خادمانش انجام می‌دهیم،‏ چنان می‌نگرد که گویی برای شخص او انجام داده‌ایم.‏ در امثال ۱۹:‏۱۷ آمده است:‏ «آن که بر بینوا شفقت کند،‏ به خداوند قرض می‌دهد،‏ و او پاداش کارش را به تمامی خواهد داد.‏» در واقع از این آیه چنین برداشت می‌شود که هر عمل مهرآمیزی که برای نیازمندی انجام شود،‏ یَهُوَه خدا به آن توجه می‌کند.‏ تصوّرش را بکنید،‏ آفریدگار عالم،‏ یَهُوَه خدا خود را به شخصی که دلسوزی نشان می‌دهد مقروض می‌داند و به او برکت می‌دهد.‏ عیسی مسیح،‏ نخست‌زادهٔ یَهُوَه خدا خود این امر را تأیید کرد.‏—‏لوقا ۱۴:‏۱۳،‏ ۱۴ خوانده شود.‏

۵.‏ در اینجا به پاسخ چه پرسش‌هایی می‌پردازیم؟‏

^۵ در زمان اِشَعْیای نبی یَهُوَه خدا از او خواست که نمایندهٔ او شود و به نحوی خاص او را خدمت کند.‏ (‏اشع ۶:‏۸-‏۱۰‏)‏ اِشَعْیا نیز این مسئولیت را پذیرفت.‏ امروزه هزاران نفر روحیه‌ای همچون این نبی دارند و حاضرند در خدمت به یَهُوَه خدا متقبل مسئولیت و خدمتی دشوار شوند.‏ در واقع آنان نیز همچون آن نبی می‌گویند:‏ «لبیک؛‏ مرا بفرست!‏» با این همه شاید کسی با خود فکر کند:‏ ‹آیا تلاش من در خدمت به یَهُوَه واقعاً اهمیتی دارد؟‏ یَهُوَه کارش را در هر صورت پیش می‌بَرد،‏ چه من به او خدمت بکنم،‏ چه نکنم.‏ پس آیا اصلاً اهمیتی دارد که من تا چه حد به او خدمت کنم؟‏› برای پاسخ دادن به این پرسش‌ها می‌خواهیم به آنچه در زمان دِبورَه و باراق روی داد،‏ توجه کنیم.‏

۶.‏ چرا به نظر می‌رسید که ارتش یابین به راحتی اسرائیلیان را شکست می‌داد؟‏

^۶ یابین،‏ پادشاه کنعان برای ۲۰ سال بی‌رحمانه بر اسرائیلیان ستم رانده بود.‏ سپاه یابین چنان نیرومند،‏ بی‌رحم و وحشی بود که روستائیان اسرائیلی جرأت خارج شدن از خانه‌هایشان را هم نداشتند.‏ از دید نظامی اسرائیلیان هیچ تجهیزاتی نداشتند،‏ نه سلاحی برای حمله و نه ابزاری برای دفاع.‏ اما دشمن ۹۰۰ ارابهٔ جنگی آهنی داشت.‏—‏داو ۴:‏۱-‏۳،‏ ۱۳؛‏ ۵:‏۶-‏۸‏.‏ *

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ در ابتدا یَهُوَه خدا چه فرمانی به باراق داد؟‏ ب)‏ چگونه اسرائیلیان سپاه یابین را شکست دادند؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۷ یَهُوَه از طریق دِبورَه،‏ پیامبر خود مشخصاً به باراق جنگجوی اسرائیلی،‏ چنین فرمان داد:‏ «برو و در کوه تابور موضع بگیر،‏ و ده هزار تن از مردان بنی‌نَفتالی و بنی‌زِبولون  را نیز همراه خود برگیر.‏ من،‏ سیسِرا سردار لشکر یابین را با ارابه‌ها و سپاهیانش نزد تو به نهر قیشون خواهم کشاند،‏ و او را به دست تو تسلیم خواهم کرد.‏»—‏داو ۴:‏۴-‏۷‏.‏

^۸ این خبر در میان اسرائیلیان پخش شد.‏ داوطلبان برای جنگ در کوه تابور گرد هم آمدند.‏ باراق در اطاعت از راهنمایی‌های یَهُوَه خدا وقت را از دست نداد.‏ ‏(‏داوران ۴:‏۱۴-‏۱۶ خوانده شود.‏)‏ طی جنگ در تَعَناک بارانی سیل‌آسا گرفت و میدان جنگ همچون باتلاق از گل و لای پر شد.‏ باراق سپاه سیسِرا را تا مسافتی حدود ۲۴ کیلومتر تا حَروشِت دنبال کرد.‏ طی راه سیسِرا ارابه‌اش را که زمانی ترس بر دل‌ها می‌انداخت و اکنون بی‌فایده شده بود،‏ در صَعَنَنّیم،‏ احتمالاً مکانی نزدیک قِدِش،‏ رها کرد.‏ او در خیمهٔ یاعیل همسر حِبِر قینی پناه گرفت و یاعیل پذیرای او شد.‏ سیسِرا خسته از نبرد به خواب رفت.‏ حال به دلیل شهامت و عمل قاطع یاعیل مرگ در انتظار دشمن اسرائیلیان سیسِرا بود.‏ (‏داو ۴:‏۱۷-‏۲۱‏)‏ به این ترتیب دشمن مغلوب شد!‏ *

۹.‏ در خصوص جنگ با سیسِرا در داوران ۵:‏۲۰،‏ ۲۱ به چه جزئیاتی اشاره شده است؟‏

^۹ باب‌های ۴ و ۵ کتاب داوران باید با هم مطالعه شود،‏ چون هر باب جزئیاتی را روشن می‌کند که در باب دیگر وجود ندارد.‏ برای نمونه در داوران ۵:‏۲۰،‏ ۲۱ آمده است:‏ «ستارگان از آسمان جنگیدند؛‏ از مدارهای خود با سیسِرا جنگیدند.‏ نهر قیشون آنان را در ربود.‏» آیا این آیات اشاره به کمک فرشتگان دارد،‏ یا منظور باران شهاب‌سنگ‌هاست؟‏ در این گزارش پاسخ این پرسش داده نشده است.‏ اما باران سیل‌آسا در آن زمان و مکان خاص که نابودی ۹۰۰ ارابهٔ جنگی را در پی داشت،‏ به غیر از دخالت الٰهی چه دلیل دیگری می‌تواند داشته باشد؟‏ در داوران ۴:‏۱۴،‏ ۱۵ این پیروزی سه بار به یَهُوَه خدا نسبت داده شده است.‏ هیچ یک از ۱۰٬۰۰۰ اسرائیلی که برای جنگ داوطلب شده بودند نمی‌توانستند برای این پیروزی به خود مغرور شوند یا ببالند.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ ‏«میروز» چه بود و چرا لعنت شد؟‏

^۱۰ دِبورَه و باراق به دلیل آن پیروزی معجزه‌آسا یَهُوَه خدا را در سرودی جلال دادند.‏ آنان در سرود خود به موضوعی عجیب اشاره کرده،‏ گفتند:‏ «میروز را لعنت کنید،‏ ساکنانش را به‌تلخی لعنت کنید،‏ زیرا که به یاری خداوند نیامدند؛‏ به یاری خداوند در برابر زورمندان.‏»—‏داو ۵:‏۲۳‏.‏

^۱۱ ظاهراً میروز چنان لعنت شد که حتی ماهیت دقیق آن دیگر روشن نیست.‏ احتمالاً میروز،‏ شهری بود که هنگام فراخوانی برای جنگ اهالی آن واکنشی نشان ندادند و داوطلب نشدند.‏ اگر این شهر در مسیر فرار سیسِرا قرار داشت،‏ اهالی آن فرصت داشتند که او را بگیرند،‏ اما این فرصت را غنیمت نشمردند.‏ آیا ممکن است که فراخوانی یَهُوَه خدا برای داوطلب شدن در جنگ به گوش آنان نرسیده باشد؟‏ از آنجایی که ده‌هزار نفر از آن منطقه برای جنگ داوطلب شده بودند،‏ مطمئناً اهالی میروز نیز آن فراخوانی را شنیده بودند.‏ تصوّر کنید اهالی میروز سیسِرا،‏ این جنگجوی بی‌رحم را دیده باشند که در خیابان‌های شهرشان درمانده و مضطرب به تنهایی در حال فرار است.‏ این فرصتی فوق‌العاده بود که مقصود یَهُوَه خدا را به انجام رسانند و برکات او را از آن خود کنند،‏ اما چنین نکردند.‏ به‌راستی این واکنش با شهامتی که یاعیل از خود نشان داد و در آیات بعد آمده است،‏ تفاوتی فاحش داشت.‏—‏داو ۵:‏۲۴-‏۲۷‏.‏

۱۲.‏ در داوران ۵:‏۹،‏ ۱۰ چه واکنش‌های متفاوتی دیده می‌شود،‏ و اهمیت آن امروزه برای ما چیست؟‏

^۱۲ در داوران ۵:‏۹،‏ ۱۰ میان رفتار آنان که با باراق همراهی کردند و آنان که چنین نکردند،‏ تضاد دیگری نیز دیده می‌شود.‏ دِبورَه و باراق «فرماندهان اسرائیل» را تحسین کردند؛‏ آنانی را که ‹در میان قوم،‏ داوطلبانه  خویشتن را ایثار کرده بودند.‏› گروهی دیگر به دلایلی با باراق همراهی نکردند.‏ آنانی که «بر الاغان سفید» سوار بودند به دلیل غرورشان چنین نکردند.‏ آنانی که ‹بر فرشهای نفیس می‌نشستند› و ‹بر جاده راه می‌پیمودند› در فکر آسایش و رفاه زندگی خود بودند و راه آسان را برگزیدند.‏ اما آنانی که در سراشیب‌های سنگی تابور و گل و باتلاق درّهٔ قیشون باراق را همراهی می‌کردند با رغبت به میدان نبرد رفتند.‏ به‌راستی این دو گروه چه تفاوت فاحشی با یکدیگر داشتند.‏ در واقع تمامی آنانی که در پی رفاه و آسایش خود بودند،‏ باید «تأمّل می‌کردند.‏» آنان باید تأمّل می‌کردند که چه فرصتی را برای سهیم شدن در کار یَهُوَه خدا از دست داده بودند.‏ امروزه نیز کسانی که در خدمت به یَهُوَه از خود روحیهٔ ایثارگری نشان نمی‌دهند،‏ باید بر این موضوع ‹تأمّل کنند.‏›‏

۱۳.‏ تفاوت رفتار طایفه‌های رِئوبین،‏ دان و اَشیر با زِبولون و نَفتالی چه بود؟‏

^۱۳ آن مردان که در خدمت به یَهُوَه خدا داوطلب شدند،‏ به عین تجربه کردند که چگونه او در مقام سلطان عالم وارد عمل شد.‏ آنان توانستند در مورد «اعمال عادلانهٔ خداوند» با دیگران صحبت کنند.‏ (‏داو ۵:‏۱۱‏)‏ از سوی دیگر در داوران ۵:‏۱۵-‏۱۷ گفته شده است که طایفه‌های رِئوبین،‏ دان و اَشیر به جای توجه به اعمال یَهُوَه در آن زمان،‏ بیشتر به فکر ثروت خود بودند،‏ چیزهایی همچون گله‌ها،‏ کشتی‌ها و اسکله‌هایشان.‏ در مقابل زِبولون و نَفتالی برای پشتیبانی از دِبورَه و باراق در میدان نبرد ‹جان خود را به خطر انداختند.‏› (‏داو ۵:‏۱۸‏)‏ این واکنش و روحیهٔ متفاوت در خصوص خدمت داوطلبانه درس مهمی برای ما دارد.‏

۱۴.‏ چگونه می‌توانیم پشتیبانی‌مان را از حاکمیت یَهُوَه خدا نشان دهیم؟‏

^۱۴ امروزه جنگ و نبرد ما با آن زمان متفاوت است،‏ ما می‌توانیم در خدمت موعظه با غیرت و شهامت نشان دهیم که از حاکمیت یَهُوَه پشتبانی می‌کنیم.‏ امروزه در سازمان یَهُوَه بیش از هر زمانی نیاز به داوطلب برای خدمت است.‏ میلیون‌ها برادر و خواهر به شکل‌های مختلف در خدمت تمام وقت مشغول به فعالیتند؛‏ از جمله خدمت پیشگامی،‏ خدمت در دفاتر شعبه و  داوطلب شدن در بنای سالن‌های جماعت.‏ بسیاری از سالمندان و جوانان نیز داوطلبانه در مجمع‌ها و کنگره‌ها خدمت می‌کنند.‏ همچنین برخی پیران جماعت مسئولیت سنگین خدمت در کمیته‌های رابط با بیمارستان‌ها و سازماندهی کنگره‌ها را بر عهده دارند.‏ اطمینان داشته باشید که یَهُوَه خدا عمیقاً برای این روحیهٔ ایثارگرانه ارزش قائل است و آن را فراموش نخواهد کرد.‏—‏عبر ۶:‏۱۰‏.‏

۱۵.‏ چگونه می‌توانیم تشخیص دهیم که نسبت به فعالیتی که امروزه یَهُوَه خدا انجام می‌دهد،‏ بی‌تفاوت نیستیم؟‏

^۱۵ بجاست هر یک از ما خود را محک زند و از خود بپرسد:‏ ‹آیا تمایل دارم که دیگران بار کار را بردوش کشند؟‏ آیا به جای خدمت به یَهُوَه خدا،‏ بیشتر در فکر کسب مادیات هستم؟‏ آیا همچون باراق،‏ دِبورَه،‏ یاعیل و ۱۰٬۰۰۰ نفری که داوطلب به خدمت شدند،‏ ایمان و شهامت لازم را دارم که با تمام توان از فرامین یَهُوَه خدا اطاعت کنم؟‏ آیا به دلیل منافع اقتصادی به فکر نقل مکان به شهر یا کشوری دیگر هستم،‏ یا به تأثیر این کار بر خانواده و جماعتم نیز می‌اندیشم و برای تصمیم‌گیری دعا می‌کنم؟‏›‏ *

۱۶.‏ با این که یَهُوَه خدا بی‌نیاز است،‏ ما می‌توانیم چه چیز به او بدهیم؟‏

^۱۶ یَهُوَه خدا ما را حرمت می‌نهد و به ما اجازه می‌دهد که از حاکمیت او پشتیبانی کنیم.‏ از آنجا که شیطان بر ضدّ یَهُوَه خدا قد علم کرد و انسان‌ها را نیز گمراه می‌کند تا جانب او را بگیرند،‏ حمایت ما از حکمرانی یَهُوَه خدا پاسخی محکم به اوست.‏ روحیهٔ ایثارگری ما که از ایمان و وفاداری‌مان برمی‌خیزد،‏ مایهٔ شادمانی و خشنودی یَهُوَه خداست.‏ (‏امث ۲۳:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ او با اطاعت و وفاداری ما می‌تواند پاسخی محکم به سرزنش‌کنندهٔ خود بدهد.‏ (‏امث ۲۷:‏۱۱‏)‏ پس ما با اطاعت و وفاداری در واقع چیزی را به یَهُوَه می‌دهیم که برای او باارزش است و او را شادمان می‌کند.‏

۱۷.‏ داوران ۵:‏۳۱ دلالت بر چه واقعه‌ای در آینده دارد؟‏

^۱۷ به زودی دنیا از آنانی که جانب حاکمیت یَهُوَه خدا را می‌گیرند پر خواهد شد.‏ به راستی مشتاق آن روز هستیم.‏ اکنون می‌توانیم همچون دِبورَه و باراق بگوییم:‏ «خداوندا،‏ دشمنانت جملگی این‌گونه هلاک شوند!‏ ولی دوستانت همچو خورشید باشند،‏ آنگاه که در قوّتش طلوع می‌کند.‏» (‏داو ۵:‏۳۱‏)‏ زمانی که یَهُوَه خدا به دنیای شریر شیطان پایان بخشد،‏ این تمنا و درخواست ما اجابت خواهد شد.‏ هنگامی که جنگ حارمَگِدّون آغاز می‌شود،‏ برای شکست دشمن نیازی به داوطلب جنگ نخواهد بود.‏ آن زمان،‏ وقت آن است که ‹استوار بایستیم و نجاتِ خداوند را که با ما خواهد بود،‏ مشاهده کنیم.‏› (‏۲توا ۲۰:‏۱۷‏)‏ اما در این میان فرصت‌های بسیاری فراهم می‌شود که در کار یَهُوَه شهامت و غیرت از خود نشان دهیم.‏

۱۸.‏ خدمت داوطلبانه و ایثارگرانهٔ شما چه تأثیری بر دیگران می‌تواند داشته باشد؟‏

^۱۸ ‏«آنگاه که قوم داوطلبانه خویشتن را ایثار نمایند،‏ خداوند را متبارک خوانید!‏» دِبورَه و باراق سرود پیروزی را با ستایش خدای قادر متعال آغاز کردند،‏ نه ستایش مخلوقات او.‏ (‏داو ۵:‏۱،‏ ۲‏)‏ باشد که خدمت ما به یَهُوَه نیز که با گذشت و ایثار همراه است،‏ دیگران را برانگیزد که ‹خداوند را متبارک خوانند!‏›‏