۱،‏ ۲.‏ الف)‏ نسبت به نابوت و پسرانش چه بی‌عدالتی‌ای صورت گرفت؟‏ ب)‏ در این مقاله دو خصوصیت بررسی می‌شود،‏ آن‌ها کدامند؟‏

این صحنه را مجسم کنید.‏ به یک مرد اتهامی ناروا زده می‌شود و به جرمی سنگین متهم می‌شود؛‏ کفر به خدا و پادشاه.‏ دو شاهد کاذب که به بدی و رذالت معروفند به دروغ در مورد او شهادت می‌دهند.‏ آن مرد در مقابل چشمان نگران خویشان و دوستانش محکوم می‌شود.‏ دیدن سنگسار شدن این شخص بی‌گناه و پسرانش برای دوستداران عدالت دردآور و وحشتناک است.‏ این گزارشی واقعی است،‏ نه داستانی تخیّلی؛‏ گزارشی از شرح ماجرای نابوت خادم وفادار یَهُوَه خدا.‏ او در زمان اَخاب پادشاه در اسرائیل زندگی می‌کرد.‏—‏۱پاد ۲۱:‏۱۱-‏۱۳؛‏ ۲پاد ۹:‏۲۶‏.‏

^۲ در این مقاله در کنار بررسی گزارش نابوت،‏ گزارشی از قرن اول را نیز بررسی می‌کنیم،‏ تجربهٔ یکی از پیران جماعت که ناعادلانه قضاوت کرد.‏ با بررسی این گزارش‌های کتاب مقدّس خواهیم دید که اگر بخواهیم همچون یَهُوَه خدا به عدالت و انصاف بنگریم،‏ باید همیشه متواضع بوده و آماده باشیم که دیگران را ببخشیم.‏

۳،‏ ۴.‏ نابوت چه خصوصیاتی داشت،‏ و چرا از فروختن تاکستانش به اَخاب امتناع کرد؟‏

^۳ زمانی که اکثر اسرائیلیان از پادشاه شریر اَخاب و همسرش ایزابل پیروی می‌کردند،‏ نابوت به یَهُوَه خدا وفادار ماند.‏ آنان که پرستندگان بَعَل بودند احترام و ارزشی برای یَهُوَه و معیارهای او قائل نبودند.‏ اما نابوت برای رابطه‌اش با خدا حتی بیش از جانش ارزش قائل بود.‏

^۴ ۱پادشاهان ۲۱:‏۱-‏۳ خوانده شود.‏ اَخاب پیشنهاد کرد که تاکستان نابوت را بخرد و به جای آن به او تاکستانی بهتر بدهد.‏ نابوت این پیشنهاد را رد کرد.‏ او با احترام اشاره کرد که نزد یَهُوَه خدا روا نیست که او میراث پدرانش را به اَخاب بفروشد.‏ نابوت بر پایهٔ شریعت خدا این پیشنهاد را رد کرد،‏ طبق این قانون جایز نبود که شخص زمینی را که میراث طایفه‌شان بود،‏ بفروشد.‏ (‏لاو ۲۵:‏۲۳؛‏ اعد ۳۶:‏۷‏)‏ به وضوح می‌توان دید که طرز فکر نابوت هماهنگ با خواست یَهُوَه خدا بود.‏

۵.‏ ایزابل چه نقشی در قتل نابوت داشت؟‏

^۵ متأسفانه اَخاب پادشاه و همسر او ایزابل به دلیل امتناع نابوت از فروش تاکستان مرتکب اعمالی فجیع و شرم‌آور شدند.‏ ایزابل برای این که شوهرش تاکستان را به چنگ آورد،‏ ترتیبی داد که تهمتی ناروا به نابوت زده شود که نتیجهٔ آن سنگسار شدن نابوت و پسرانش بود.‏ یَهُوَه در مقابل این بی‌عدالتی چه کرد؟‏

۶،‏ ۷.‏ یَهُوَه خدا چگونه نشان داد که دوستدار عدالت است،‏ و چرا این امر می‌توانست مایهٔ تسلّی خویشان و دوستان نابوت باشد؟‏

^۶ یَهُوَه سریع اقدام کرد و ایلیّا را نزد اَخاب فرستاد تا گناهش را به او گوشزد کند.‏ ایلیّا صریحاً به اَخاب گفت که دزدی و قتل کرده است.‏ حکم یَهُوَه در این خصوص چه بود؟‏ بر سر اَخاب،‏ همسر و پسران او همان می‌آمد که او بر سر نابوت و پسرانش آورد.‏—‏۱پاد ۲۱:‏۱۷-‏۲۵‏.‏

^۷ خویشان و دوستان نابوت از اعمال جنایتکارانهٔ اَخاب دردمند و غصه‌دار بودند،‏ اما بی‌شک تا حدّی مایهٔ تسلّی آنان بود که یَهُوَه خدا از بی‌عدالتی‌ای که در حق آنان شده بود آگاه بود و سریع آن گناهکاران را توبیخ کرد.‏ اما رویدادهای غیرمنتظره تواضع و اعتماد خویشان و دوستان نابوت را به خدا مورد آزمایش قرار داد.‏

۸.‏ اَخاب چه واکنشی به داوری یَهُوَه نشان داد،‏ و نتیجهٔ آن چه بود؟‏

^۸ وقتی اَخاب از داوری یَهُوَه خدا آگاه شد،‏ «جامه‌اش را چاک زد و پلاس در بر کرد و روزه گرفت.‏ او در پلاس می‌خوابید،‏ و ماتم‌زده راه می‌رفت.‏» اَخاب خود را در حضور خدا متواضع ساخت.‏ نتیجهٔ آن چه بود؟‏ یَهُوَه به ایلیّا گفت:‏ «حال که او خود را در حضور من فروتن کرده است،‏ این بلا را در ایام وی نازل نخواهم کرد،‏ بلکه آن را در ایام پسرش بر خاندان او فرود خواهم آورد.‏» (‏۱پاد ۲۱:‏۲۷-‏۲۹؛‏ ۲پاد ۱۰:‏۱۰،‏ ۱۱،‏ ۱۷‏)‏ یَهُوَه خدا «آزمایندهٔ دلها» آن گونه که انصاف بود به او رحم کرد.‏—‏امث ۱۷:‏۳‏.‏

۹.‏ چرا تواضع می‌توانست خویشان و دوستان نابوت را از نظر روحانی حفظ کند؟‏

^۹ این داوری بر آنان که از جنایت اَخاب آگاه بودند،‏ چه تأثیری گذاشت؟‏ نظر می‌رسید که این پیام بر خلاف آنچه بود که یَهُوَه خدا پیش‌تر گفته بود.‏ از این رو می‌توانست ایمان خویشان و دوستان نابوت را تحت آزمایش قرار دهد.‏ تواضع و اطمینان به این که یَهُوَه خدایشان هیچ گاه ناعادلانه عمل نمی‌کند،‏ می‌توانست موجب شود که همچنان با وفاداری یَهُوَه خدا را پرستش کنند.‏ ‏(‏تَثنیه ۳۲:‏۳،‏ ۴ خوانده شود.‏)‏ زمانی که یَهُوَه  خدا درستکاران را رستاخیز دهد نابوت،‏ پسران و خانوادهٔ او از عدالت واقعی و کامل بهره خواهند برد.‏ (‏ایو ۱۴:‏۱۴،‏ ۱۵؛‏ یو ۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ شخص متواضع همواره به یاد دارد که «خدا هر عمل و هر امرِ مخفی را،‏ چه نیک و چه بد،‏ به محاکمه خواهد آورد.‏» (‏جا ۱۲:‏۱۴‏)‏ آری،‏ در خصوص داوری،‏ یَهُوَه خدا حقایقی را در نظر می‌گیرد که ما از آن آگاه نیستیم.‏ پس تواضع به ما کمک می‌کند که ایمانمان را به یَهُوَه خدا از دست ندهیم.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ در چه شرایطی ممکن است حس عدالتخواهی ما مورد آزمایش قرار گیرد؟‏ ب)‏ تواضع از چه جنبه‌هایی به ما کمک می‌کند؟‏

^۱۰ اگر پیران جماعت تصمیمی بگیرند که آن را درک نمی‌کنید یا با آن موافق نیستید،‏ چه می‌کنید؟‏ برای مثال،‏ اگر مسئولیت‌ها یا امتیازاتی از شما یا کسی که دوستش دارید گرفته شود،‏ چه واکنشی نشان می‌دهید؟‏ اگر همسر،‏ دختر،‏ پسر یا یکی از دوستان نزدیکتان اخراج شود و شما با آن تصمیم موافق نباشید،‏ چطور؟‏ اگر معتقد باشید که به خطاکاری بیش از حد ترحّم نشان داده شده است،‏ چطور؟‏ چنین موقعیت‌هایی می‌تواند ایمان شما را به یَهُوَه خدا و ترتیبات سازمانی او محک زند.‏ چگونه تواضع موجب می‌شود که از چنین آزمایش ایمانی سربلند بیرون آیید؟‏ در اینجا دو جنبه را بررسی می‌کنیم.‏

^۱۱ اول این که تواضع باعث می‌شود که همواره در  نظر داشته باشیم که از تمامی جوانب موضوع آگاه نیستیم.‏ هر چقدر هم که از موقعیتی آگاه باشیم،‏ تنها یَهُوَه خداست که می‌تواند دل شخص را ببیند.‏ (‏۱سمو ۱۶:‏۷‏)‏ آگاهی ما از این حقیقتِ انکارناپذیر ما را متواضع نگاه می‌دارد،‏ موجب می‌شود حد و مرز خود را بشناسیم و دیدمان را نسبت به موضوع تصحیح کنیم.‏ دوم،‏ تواضع سبب می‌شود که مطیع بمانیم و برای رسیدگی به آن بی‌عدالتی منتظر یَهُوَه خدا باشیم.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ ‹ترسندگان خدا سعادتمند خواهند بود،‏ .‏ .‏ .‏ اما شریر روی سعادت نخواهد دید و روزهای عمر خویش را دراز نخواهد کرد.‏› (‏جا ۸:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ بی‌شک اگر متواضع و فروتن بمانیم از نظر روحانی به نفع خودمان و دیگر افراد است.‏—‏۱پِطرُس ۵:‏۵ خوانده شود.‏

۱۲.‏ حال به بررسی چه گزارشی می‌پردازیم؟‏

^۱۲ مسیحیان قرن اول در اَنطاکیهٔ سوریه با موقعیتی روبرو شدند که نه تنها تواضعشان بلکه آمادگی‌شان برای عفو و بخشش محک زده شد.‏ با بررسی این گزارش می‌توانیم آمادگی‌مان را برای عفو و بخشش محک زنیم و ببینیم که چگونه بخشش دیگران با دیدگاه خدا نسبت به عدالت هماهنگ است.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ پِطرُس از چه امتیازاتی برخوردار شده بود،‏ و چگونه شهامت نشان داد؟‏

^۱۳ پِطرُس رسول یکی از پیران سرشناس جماعت بود.‏ او شخصاً با عیسی نشست و برخاست داشت و مسئولیت‌های مهمی به او سپرده شده بود.‏ (‏مت ۱۶:‏۱۹‏)‏ برای مثال در سال ۳۶ م.‏ پِطرُس خبر خوش را به کُرنِلیوس و اهل خانهٔ او رساند.‏ این امتیازی مهم و واقعه‌ای بسیار پراهمیت بود،‏ چرا که کُرنِلیوس غیریهودی بود.‏ زمانی که کُرنِلیوس و اهل خانهٔ او روح خدا را دریافت کردند،‏ پِطرُس چنین گفت:‏ «حال که اینان روح‌القدس را درست همانند ما یافته‌اند،‏ آیا کسی می‌تواند از تعمیدشان در آب مانع گردد؟‏»—‏اعما ۱۰:‏۴۷‏.‏

^۱۴ در جلسهٔ رسولان و پیرانِ اورشلیم در سال ۴۹ م.‏ برای تصمیم‌گیری در مورد موضوع ختنه برای غیریهودیانی که مسیحی می‌شدند،‏ پِطرُس نیز حضور داشت.‏ در آن جلسه او با شجاعت سخن گفت و به آن برادران یادآوری کرد که چند سال پیش شاهد این بود که غیریهودیان ختنه‌نشده نیز روح‌القدس را دریافت کردند.‏ در آن زمان برای تصمیم‌گیری هیئت اداره‌کننده،‏ شهادت پِطرُس بسیار مفید بود.‏ (‏اعما ۱۵:‏۶-‏۱۱،‏ ۱۳،‏ ۱۴،‏ ۲۸،‏ ۲۹‏)‏ بی‌شک،‏ هم مسیحیان یهودی‌نژاد و هم غیریهودی از این که پِطرُس با شهامت آنچه را پیش آمده بود بیان کرد،‏ بسیار قدردان بودند.‏ واضح است که مسیحیان قرن اول به این مسیحی وفادار و باتجربه اعتماد داشتند.‏—‏عبر ۱۳:‏۷‏.‏

۱۵.‏ زمانی که پِطرُس در اَنطاکیه بود چه خطایی کرد؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۱۵ کمی پس از آن جلسه در سال ۴۹ م.‏ پِطرُس به اَنطاکیهٔ سوریه رفت و در آنجا با هم‌ایمانان غیریهودی‌اش معاشرت داشت.‏ بی‌شک آنان از تجربهٔ پِطرُس و شناخت او از کلام خدا بهرهٔ فراوان بردند.‏ اما پِطرُس ناگهان معاشرت و هم‌نشینی با آنان را قطع کرد.‏ می‌توان تصوّر کرد که آن مسیحیان چه احساسی داشتند.‏ مسیحیان یهودی‌نژاد دیگر،‏ حتی بَرنابا نیز تحت تأثیر پِطرُس همچون او عمل کردند و به خطا رفتند.‏ چه چیز باعث شد که پِطرُس آن پیر مسیحی باتجربه چنین خطایی بکند،‏ خطایی که می‌توانست باعث تفرقه در جماعت شود؟‏ آنچه اکنون اهمیت دارد این است که از این گزارش درس  گرفته آن را هنگامی که گفته یا عمل یکی از پیران جماعت ما را ناراحت می‌کند،‏ به کار بندیم؟‏

۱۶.‏ چگونه خطای پِطرُس به او گوشزد شد،‏ و چه پرسش‌هایی مطرح می‌شود؟‏

^۱۶ غَلاطیان ۲:‏۱۱-‏۱۴ خوانده شود.‏ پِطرُس تسلیم ترس از انسان شد.‏ (‏امث ۲۹:‏۲۵‏)‏ یَهُوَه خدا طرز فکر خود را نسبت به موضوع مستقیماً برای پِطرُس آشکار کرده بود.‏ اما او واهمه داشت که مسیحیان یهودی‌نژاد که از اورشلیم آمده بودند،‏ در مورد او چه فکر خواهند کرد.‏ پولُس رسول که در جلسهٔ سال ۴۹ م.‏ در اورشلیم حضور داشت،‏ در اَنطاکیه ریاکاری پِطرُس را آشکار کرد.‏ (‏اعما ۱۵:‏۱۲؛‏ غلا ۲:‏۱۳‏)‏ حال مسیحیان غیریهودی که خطای پِطرُس به آنان مربوط می‌شد،‏ چه واکنشی به این بی‌عدالتی نشان دادند؟‏ آیا اجازه می‌دادند که این دلیلی برای لغزششان باشد؟‏ آیا پِطرُس به دلیل این خطا مسئولیت‌های باارزش و امتیازاتش را از دست می‌داد؟‏

۱۷.‏ چگونه پِطرُس از بخشش و عفو یَهُوَه خدا فایده برد؟‏

^۱۷ ظاهراً پِطرُس با تواضع پند پولُس را پذیرفت.‏ در کتاب مقدّس نیز کوچک‌ترین اشاره‌ای نشده است که مسئولیت‌های پِطرُس از او گرفته شد.‏ در واقع،‏ پس از آن او تحت الهام الٰهی دو نامه نوشت که بخشی از نوشته‌های مقدّس است.‏ شایان توجه است که پِطرُس در نامهٔ دوم خود پولُس را «برادر عزیزمان» خطاب کرده است.‏ (‏۲پطر ۳:‏۱۵‏)‏ هر چند که قضاوت و تشخیص نادرست پِطرُس برای مسیحیان غیریهودی دردآور بود،‏ باز هم عیسی سر جماعت مسیحی همچنان از او استفاده کرد.‏ (‏افس ۱:‏۲۲‏)‏ به این ترتیب اعضای جماعت فرصتی داشتند که با سرمشق قرار دادن یَهُوَه خدا و عیسی مسیح،‏ از خود گذشت و بخشش نشان دهند.‏ امیدواریم که در قرن اول هیچ کس به دلیل ناکاملی و خطای پِطرُس لغزش نخورده باشد.‏

۱۸.‏ در چه شرایطی باید دیدگاهی همچون دیدگاه یَهُوَه خدا نسبت به عدالت و انصاف داشته باشیم؟‏

^۱۸ همچون قرن اول امروزه نیز در جماعت مسیحی هیچ پیر جماعت کاملی وجود ندارد.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «همهٔ ما بسیار خطا می‌کنیم.‏» (‏یعقو ۳:‏۲‏،‏ پاورقی)‏ شاید ما از این حقیقت آگاه باشیم،‏ اما زمانی که با ناکاملی برادری روبرو می‌شویم چه خواهیم کرد؟‏ آیا تلاش می‌کنیم همچون یَهُوَه خدا به آن موضوع بنگریم؟‏ برای نمونه اگر پیر جماعتی سخنی بگوید که بویی از تعصب و پیشداوری بدهد،‏ چه واکنشی نشان می‌دهیم؟‏ هنگامی که پیر جماعتی سخنی بگوید که ما را برنجاند،‏ آیا لغزش می‌خوریم؟‏ به جای این که سریع نتیجه‌گیری کنیم که آن برادر دیگر کفایت ندارد که پیر جماعت باشد،‏ آیا با شکیبایی منتظر عیسی،‏ سر جماعت مسیحی می‌مانیم؟‏ به‌جای این که بر روی اشتباه آن برادر تمرکز کنیم،‏ آیا به این موضوع توجه می‌کنیم که او سال‌هاست با وفاداری به یَهُوَه خدمت می‌کند؟‏ اگر برادری ما را می‌رنجاند و همچنان به عنوان پیر جماعت خدمت می‌کند یا حتی مسئولیت‌ها و امتیازات بیشتری به او داده می‌شود،‏ آیا برایش خوشحال می‌شویم؟‏ اگر ما آماده بخشش باشیم،‏ نشان می‌دهیم که همچون یَهُوَه خدا به عدالت و انصاف می‌نگریم.‏—‏مَتّی ۶:‏۱۴،‏ ۱۵ خوانده شود.‏

۱۹.‏ هر یک از ما باید مصمم به چه کاری باشیم؟‏

^۱۹ دوستداران عدالت در انتظار روزی هستند که یَهُوَه خدا بی‌عدالتی و ناحقی‌ای را که شیطان و دنیای شریر او باعث و بانی آن هستند،‏ کاملاً از میان بردارد.‏ (‏اشع ۶۵:‏۱۷‏)‏ تا آن زمان،‏ باشد که هر یک از ما مصمم باشیم که با تواضع حد و مرزمان را بشناسیم و همواره آمادهٔ بخشش آنانی باشیم که گناهی نسبت به ما مرتکب شده‌اند و به این ترتیب همچون یَهُوَه خدا به عدالت و انصاف بنگریم.‏