«АҒЛЫНА БӘРӘКАЛЛАҺ!» Бу тәрифи Давуд пејғәмбәр Абигајил адлы јәһуди бир гадына сөјләмишди. Абигајил пејғәмбәрин бу тәрифини нәјин сајәсиндә газанмышды вә онун нүмунәсиндән биз неҹә бәһрәләнә биләрик?

Давуд пејғәмбәр падшаһ Талутун әлиндән гачаг дүшмүшдү. О, иҝидләри илә бирҝә Јәһуданын ҹәнуб бөлҝәсиндәки дағлыг әразидә ҝизләнәркән јахынлыгда отарылан сүрүләрин дә кешијини чәкирди. Бу сүрүләр Набал адлы варлы бир кишијә мәхсус иди. Абигајил һәмин кишинин арвады иди. Бир дәфә Давуд Набалын јанына адам ҝөндәриб хаһиш едир ки, ҝүҹү чатан гәдәр онлары азугә илә тәмин етсин (1 Ишм. 25:8, 15, 16). Давудун Набал үчүн етдикләрини нәзәрә алсаг, о, бу хаһишлә һеч дә һәддини ашмамышды.

Ады «ахмаг, ағылсыз» мәнасыны верән Набал елә адына ујғун давранды. О, кобуд вә тәһгирамиз шәкилдә Давудун хаһишини рәдд етди. Бу һөрмәтсизлијә ҝөрә Давуд Набалы ҹәзаландырмаг гәрарына ҝәлди. Набалын бу ағылсыз һәрәкәти өзү вә ев әһли үчүн баһа баша ҝәләҹәкди (1 Ишм. 25:2—13, 21, 22).

Наһаг ган төкүләҹәјини баша дүшән Абигајил ҹәсарәтлә вәзијјәтә мүдахилә едир. О, Аллаһдан падшаһлыг вәдини алан Давуд үчүн хејли азугә һазырлајыб гаршысына чыхыр. Пејғәмбәрин Аллаһа олан севҝисинә истинад едәрәк ондан рәһм диләјир вә өзү илә ҝәтирдији азугәни она тәгдим едир. Давуд баша дүшүр ки, Јеһова бу гадын васитәсилә ону ҝүнаһа батмагдан горујур, одур ки, Абигајилә дејир: «Ағлына бәрәкаллаһ! Мәни ган төкмәкдән... чәкиндирдијинә ҝөрә афәрин олсун сәнә!» (1 Ишм. 25:18, 19, 23—35).

Бу әһвалатдан һансы ибрәти ҝөтүрмәк олар? Сөзсүз ки, Набал кими гәдирбилмәз олмаг истәмәздик. Бундан башга, һансыса хошаҝәлмәз һалын јашанаҹағыны сезәндә ҝәрҝинлији арадан ҝөтүрмәк үчүн тәдбир ҝөрмәјә чалышсаг, саваб иш ҝөрмүш оларыг. Бу ҹүр һәссаслыгла давранмаг үчүн мәзмурчу кими биз дә: «Мәнә бәсирәт вә билик ашыла», — дејә Аллаһдан көмәк истәјә биләрик (Зәб. 119:66).

Ағыллы давранышымыз әтрафдакыларын ҝөзүндән јајынмајаҹаг. Ола билсин, онлар буну дилә ҝәтирмәсинләр, анҹаг үрәкләриндә, чох ҝүман ки, дејәҹәкләр: «Ағлына бәрәкаллаһ!»