کلمات بالا را داوود در تحسین زنی به نام اَبِیجایَل بر زبان آورد.‏ چه چیز داوود را برانگیخت که آن زن را تحسین کند؟‏ ما از نمونهٔ اَبِیجایَل چه می‌آموزیم؟‏

داوود هنگامی که در حال فرار از شاؤل پادشاه بود،‏ اَبِیجایَل را دید.‏ نام همسر اَبِیجایَل،‏ نابال بود؛‏ مردی ثروتمند که گله‌های فراوانی در کوهستان‌های جنوب یهودا داشت.‏ داوود و همراهانش از چوپانان و گله‌های نابال محافظت می‌کردند و برای آنان «همچون حصار بودند.‏» بعدها داوود پیام‌رسانانی به نابال فرستاد و از او مقداری غذا درخواست کرد.‏ (‏۱سمو ۲۵:‏۸،‏ ۱۵،‏ ۱۶‏)‏ با توجه با این که آنان از دارایی و منافع نابال محافظت کرده بودند،‏ این خواستهٔ داوود غیرمنطقی یا نامعقول نبود.‏

اما نابال که معنی نامش «احمق» یا «ابله» است،‏ مطابق با مفهوم نامش عمل می‌کرد.‏ او خواستهٔ داوود را به نحوی توهین‌آمیز رد کرد.‏ داوود نیز قصد کرد که واکنش نامعقول و توهین‌آمیز نابال را تلافی کند.‏ نابال و خانواده‌اش می‌بایست تاوان حماقت‌های نابال را می‌دادند.‏—‏۱سمو ۲۵:‏۲-‏۱۳،‏ ۲۱،‏ ۲۲‏.‏

اَبِیجایَل که تشخیص داد تصمیم عجولانهٔ داوود نتایج تلخی خواهد داشت،‏ شجاعانه وارد عمل شد.‏ او به داوود التماس کرد که به‌خاطر رابطه‌اش با یَهُوَه خدا به چنین اقدامی دست نزند.‏ او همچنین برای داوود،‏ پادشاه آینده و همراهانش ذخیرهٔ غذایی فراوانی فراهم کرد.‏ داوود نیز اذعان کرد که یَهُوَه خدا از اَبِیجایَل استفاده کرد تا او را از آن عمل گناه‌آلود بازدارد.‏ او به اَبِیجایَل گفت:‏ «حکمت تو و خودت نیز مبارک باشی،‏ زیرا که امروز مرا از خون‌ریزی و از انتقام ستاندن به دست خویش بازداشتی.‏»—‏۱سمو ۲۵:‏۱۸،‏ ۱۹،‏ ۲۳-‏۳۵‏.‏

کاملاً واضح و آشکار است که ما نمی‌خواهیم مانند نابال نسبت به محبت‌های دیگران قدرنشناس باشیم.‏ به علاوه زمانی که شخصی تا یک قدمی گناه پیش می‌رود،‏ می‌خواهیم آنچه در توان ماست انجام دهیم تا او را از آن عمل خطا بازداریم.‏ بلی،‏ ما نیز می‌خواهیم مانند مزمورنویس در دعا به یَهُوَه خدا بگوییم:‏ «مرا معرفت و تشخیص درست بیاموز.‏»—‏مز ۱۱۹:‏۶۶‏.‏

حکمت و درایت ما می‌تواند دیگران را تحت تأثیر قرار دهد.‏ حال چه آن را بازگو کنند چه نکنند،‏ احتمالاً احساسی مانند احساس داوود خواهند داشت که گفت:‏ «حکمت تو و خودت نیز مبارک باشی!‏»‏