ჟიშე მოშინაფილ ოცქვაფურ სიტყვეფ უწუ დავითიქ ართ ოსურს, ნამუსით აბიგაილ ჯოხოდ. მუშენ ოცქუ დავითიქ თის დო მუს ბგურაფლენთ თავრეშე?

დავითიქ აბიგაილს თი დროს შეხვად, მუჟამსით ისრაელიშ მეფე საულშე რდუ ნტებული. აბიგაილ ნაბალიშ ოსურ რდუ, ნამუსით დიდ ქონება უღუდ დო ბრელ შხურ ჸუნდ გვალა ადგილს, სამხრეთ იუდას. დავით დო მუშ ხალხი თხილანდეს ნაბალიშ შხურეფს დო ჭყიშეფს. არჩა დავითიქ ნაბალს თხუ, ნამდა მუზმა შეულებუდუნ, ქიმუჩამუდკო ოჭკუმალი (1 სამ. 25:8, 15, 16). ნაბალშო თეშ კეთებაქ ძნელქ ოკო ვეჸუკო, მუშენდა დავით დო მუშ ხალხი თის ჯგირ საქმეს უკეთენდეს.

მარა ნაბალ, ნამუშ სახელ ნიშნენს „უგუნურს“ ვარდა „ბოროს“, მუშ სახელს ოსადაგუდუნ თეშ ცხოვრენდ. თიქ უხეშო დო ოლანძღალ სიტყვეფით, ვარია თქუ შეასრულკო დავითიშ ოთხუალ. ათეშგურშენ დავითიქ გეგნოჭყვიდ, დუსაჯებუდკო ნაბალ დო მუშ ჸუდეშარეფი (1 სამ. 25:2—13, 21, 22).

აბიგაილს უჩქუდ მუქ შილებედ მაჸუნკო მუშ ქომონჯიშ უგუნურ საქციელს, ათეშგურშენ უშქურანჯუო გემშართ თე საქმეშა. აბიგაილქ დავითიშ პატიცემა გეგმირჩქინ თი იმენდით, ნამდა თინა იეჰოვაწკუმა ურთიერთობას ვეგლალუანდ. თეწკუმა ართო აბიგაილქ დასაბაღ ოჭკუმალ ხოლო ქიმეუღ დავითიშ ხალხის დო დავითის, ნამუთ ისრაელიშ უკულიან მეფე იჸუაფუდ. დავითიქ აღიარ, ნამდა იეჰოვაქ გეგმირინუ აბიგაილ, ვა უკეთებუდკო თიცალ მუდგარენ, მუთ ღორონთიშ თოლს დანაშაულ იჸუაფუდ. თიქ აბიგაილს უწუ: „ხვამილ რდას სქან გონიერება დო ხვამილ რდაქ სი, მუშენდა გუმაჩერ ზისხირიშ დობუნაშე“ (1 სამ. 25:18, 19, 23—35).

ჩქი ვა მოკონა ნაბალცალ უმადურეფ ვორდათ, მუჟამსით ჯგირს მიკეთენა. მუჟამსით ვორწყეთ, არასწორ მუდგარენ ხვადუნ, დობგორათ ოკო შარა სიტუაციაშ გიშანწყუალო. ფსალმუნმაბირეცალო შემლებნა ფთხუათ ღორონც: „ქუდმოგურე ირფელ ჯგირ, გონიერება დო ქომუჩ რჩქინა“ (ფსალმ. 119:66).

შხვეფქ შილებე ჩქინ საქციელშე ძირან სიბრძნე ვარდა გონიერება. თეს მიწინან დო ვარ, თინეფ დავითცალო იფიქრენა, ნამუთიქ თქუ: „ხვამილ რდას სქან გონიერება!“.