1, 2. (α) Τι μπορεί να μας κάνει να ρωτήσουμε: «Ως πότε;» (β) Γιατί ενθαρρυνόμαστε από το παράδειγμα πιστών υπηρετών του παρελθόντος;

«ΩΣ ΠΟΤΕ;» Αυτή την ερώτηση την έκαναν οι πιστοί προφήτες Ησαΐας και Αββακούμ. (Ησ. 6:11· Αββακ. 1:2) Όταν ο βασιλιάς Δαβίδ συνέθετε τον 13ο Ψαλμό, ρώτησε και εκείνος τέσσερις φορές: «Ως πότε;» (Ψαλμ. 13:1, 2) Ακόμα και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έκανε την ίδια ερώτηση όταν ήρθε αντιμέτωπος με την άπιστη στάση των γύρω του. (Ματθ. 17:17) Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε αν κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να κάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση.

² Τι μπορεί να μας κάνει να ρωτήσουμε: «Ως πότε;» Πιθανώς χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε κάποια μορφή αδικίας. Ή ίσως υπομένουμε τα γηρατειά και τις αρρώστιες ή τις πιέσεις της ζωής σε αυτούς τους “κρίσιμους καιρούς” που είναι τόσο «δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους». (2 Τιμ. 3:1) Ή ίσως η εσφαλμένη νοοτροπία των γύρω μας μάς εξουθενώνει. Όποια και αν είναι η αιτία, είναι πολύ ενθαρρυντικό να γνωρίζουμε ότι οι πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά στο παρελθόν ένιωθαν άνετα να κάνουν την ίδια ερώτηση που μπορεί να αιωρείται και στη δική μας διάνοια, και δεν επικρίθηκαν για αυτό.

3. Τι μπορεί να μας βοηθήσει όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις;

³ Αλλά τι μπορεί να μας βοηθήσει όταν ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τέτοιες δύσκολες καταστάσεις; Ο μαθητής Ιάκωβος, ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, μας λέει υπό θεϊκή έμπνευση: «Κάντε υπομονή, λοιπόν, αδελφοί, μέχρι την παρουσία του Κυρίου». (Ιακ. 5:7) Ναι, όλοι χρειαζόμαστε υπομονή. Αλλά τι περιλαμβάνει αυτή η θεϊκή ιδιότητα;

4, 5. (α) Τι περιλαμβάνεται στο να είναι κάποιος υπομονετικός; (β) Πώς δείχνει με παράδειγμα ο μαθητής Ιάκωβος μια πλευρά της υπομονής; (Βλέπε εικόνα στην αρχή του άρθρου.)

⁴ Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η υπομονή, που αποτελεί βασική πτυχή της μακροθυμίας, είναι προϊόν του αγίου πνεύματος. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού, οι ατελείς άνθρωποι δεν μπορούν να είναι υπομονετικοί στον απαραίτητο βαθμό. Η υπομονή αποτελεί δώρο από τον Θεό, και η εκδήλωσή της είναι ένας βασικός τρόπος για να δείχνουμε την αγάπη μας για αυτόν. Η υπομονή αποτελεί επίσης έκφραση της αγάπης μας για τους άλλους. Η αδιάλλακτη ανυπομονησία εξασθενίζει τους δεσμούς αγάπης, ενώ η υπομονή τούς ενισχύει. (1 Κορ. 13:4· Γαλ. 5:22) Η υπομονή περιλαμβάνει αρκετές άλλες ζωτικές Χριστιανικές ιδιότητες. Αυτές οι ιδιότητες μας καθιστούν ικανούς να υπομένουμε δύσκολες καταστάσεις ενώ παράλληλα διατηρούμε θετική στάση. (Κολ. 1:11· Ιακ. 1:3, 4) Η υπομονή μπορεί επίσης να περιλαμβάνει το να υποφέρουμε χωρίς να ανταποδίδουμε και το να παραμένουμε σταθεροί και ακλόνητοι ό,τι και αν αντιμετωπίσουμε. Επιπρόσθετα, η Γραφή μάς προτρέπει να αποδεχόμαστε πρόθυμα την ανάγκη που υπάρχει να περιμένουμε. Αυτή η πτυχή της υπομονής τονίζεται στα εδάφια Ιακώβου 5:7, 8. (Διαβάστε)

⁵ Γιατί πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αποδεχόμαστε την ανάγκη που υπάρχει να περιμένουμε τον Ιεχωβά να ενεργήσει; Ο Ιάκωβος συγκρίνει την κατάστασή μας με αυτήν του γεωργού. Αν και ο γεωργός εργάζεται σκληρά για να κάνει το φύτεμα, δεν μπορεί να ελέγξει τον καιρό ή την ανάπτυξη των φυτών. Δεν μπορεί να επιταχύνει τον χρόνο. Αποδέχεται ότι χρειάζεται να περιμένει υπομονετικά για «τον πολύτιμο καρπό της γης». Με παρόμοιο τρόπο, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που είναι πέρα από τον έλεγχό μας καθώς περιμένουμε την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Ιεχωβά. (Μάρκ. 13:32, 33· Πράξ. 1:7) Σαν τον γεωργό, χρειάζεται να περιμένουμε και εμείς υπομονετικά.

6. Τι μπορούμε να μάθουμε από το παράδειγμα του προφήτη Μιχαία;

⁶ Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι παρόμοιες με αυτές των ημερών του προφήτη Μιχαία. Εκείνος έζησε στη διάρκεια της διακυβέρνησης του πονηρού βασιλιά Άχαζ, σε μια εποχή που επικρατούσε κάθε είδους διαφθορά. Μάλιστα, τα χέρια των ανθρώπων ήταν «στο κακό για να το εκτελούν καλά». (Διαβάστε Μιχαίας 7:1-3) Ο Μιχαίας συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει ο ίδιος αυτές τις συνθήκες. Τι μπορούσε να κάνει λοιπόν; Μας λέει: «Εγώ, όμως, στον Ιεχωβά θα συνεχίσω να αποβλέπω. Θα εκδηλώνω στάση προσμονής [«Θα περιμένω υπομονετικά», υποσ. ΜΝΚ, στην αγγλική] για τον Θεό της σωτηρίας μου. Ο Θεός μου θα με ακούσει». (Μιχ. 7:7) Όπως ο Μιχαίας, έτσι και εμείς χρειάζεται να έχουμε «στάση προσμονής».

7. Γιατί πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να περιμένουμε απλώς να εκπληρώσει ο Ιεχωβά τις υποσχέσεις του;

⁷ Αν εμείς έχουμε πίστη σαν του Μιχαία, θα είμαστε πρόθυμοι να περιμένουμε τον Ιεχωβά. Η κατάστασή μας δεν μοιάζει με την κατάσταση ενός φυλακισμένου που περιμένει στο κελί του την εκτέλεσή του. Εκείνος είναι υποχρεωμένος να περιμένει, και δεν αποβλέπει στο αποτέλεσμα. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για εμάς! Εμείς είμαστε πρόθυμοι να περιμένουμε τον Ιεχωβά επειδή γνωρίζουμε ότι εκείνος θα εκπληρώσει την υπόσχεσή του να μας δώσει αιώνια ζωή ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή, στην καλύτερη στιγμή! Έτσι λοιπόν, “υπομένουμε πλήρως και είμαστε μακρόθυμοι με χαρά”. (Κολ. 1:11, 12) Το αντίθετο​—δηλαδή να περιμένουμε ενώ παραπονιόμαστε και γογγύζουμε ότι ο Ιεχωβά δεν ενεργεί αρκετά γρήγορα—​θα δυσαρεστούσε τον Θεό μας.​—Κολ. 3:12.

8. Τι χρειάζεται να θυμόμαστε καθώς στοχαζόμαστε το παράδειγμα πιστών αντρών και γυναικών της αρχαιότητας;

⁸ Θα είμαστε πιο πρόθυμοι να περιμένουμε αν θυμόμαστε πιστούς άντρες και γυναίκες της αρχαιότητας που περίμεναν υπομονετικά να εκπληρώσει ο Ιεχωβά τις υποσχέσεις του. (Ρωμ. 15:4) Καθώς στοχαζόμαστε το παράδειγμά τους, είναι καλό να θυμόμαστε πόσον καιρό χρειάστηκε να περιμένουν, γιατί ήταν πρόθυμοι να περιμένουν και ποιες ευλογίες προέκυψαν χάρη στην υπομονή τους.

9, 10. Πόσον καιρό χρειάστηκε να περιμένουν τον Ιεχωβά ο Αβραάμ και η Σάρρα;

⁹ Σκεφτείτε το παράδειγμα του Αβραάμ και της Σάρρας. Είναι ανάμεσα σε “εκείνους οι οποίοι μέσω πίστης και υπομονής κληρονομούν τις υποσχέσεις”. Οι Γραφές μάς λένε ότι, «αφού πρώτα ο Αβραάμ έδειξε υπομονή», έλαβε την υπόσχεση πως ο Ιεχωβά θα τον ευλογούσε και θα πλήθαινε το σπέρμα του. (Εβρ. 6:12, 15) Γιατί χρειαζόταν να δείξει υπομονή ο Αβραάμ; Για να το πούμε απλά, η εκπλήρωση της υπόσχεσης θα έπαιρνε χρόνο. Η διαθήκη που έκανε ο Ιεχωβά με τον Αβραάμ τέθηκε σε ισχύ στις 14 Νισάν του 1943 Π.Κ.Χ. Αυτό συνέβη όταν εκείνος και η Σάρρα μαζί με το σπιτικό τους διέσχισαν τον Ευφράτη Ποταμό και μπήκαν στην Υποσχεμένη Γη. Κατόπιν, ο Αβραάμ χρειάστηκε να περιμένει 25 χρόνια μέχρι να γεννηθεί ο γιος του ο Ισαάκ το 1918 Π.Κ.Χ., ενώ χρειάστηκε να περιμένει άλλα 60 χρόνια μέχρι να γεννηθούν τα εγγόνια του, ο Ησαύ και ο Ιακώβ, το 1858 Π.Κ.Χ.​—Εβρ. 11:9.

¹⁰ Πόση γη κληρονόμησε ο Αβραάμ; Η Γραφή μάς λέει: «Όμως [ο Ιεχωβά] δεν του έδωσε [του Αβραάμ] καμιά κληρονομική ιδιοκτησία σε αυτήν, ούτε μια πατημασιά· αλλά υποσχέθηκε να του τη δώσει ως ιδιοκτησία, και έπειτα από αυτόν στο σπέρμα του, ενώ ως τότε δεν είχε παιδί». (Πράξ. 7:5) Χρειάστηκε να περάσουν 430 χρόνια από τότε που ο Αβραάμ διέσχισε τον Ευφράτη για να οργανωθούν οι απόγονοί του σε έθνος που θα έπαιρνε στην κατοχή του αυτή τη γη.​—Έξοδ. 12:40-42· Γαλ. 3:17.

11. Γιατί ήταν ο Αβραάμ πρόθυμος να περιμένει τον Ιεχωβά, και ποιες ευλογίες θα δει χάρη στην υπομονή του;

¹¹ Ο Αβραάμ ήταν πρόθυμος να περιμένει, επειδή η υπομονή του βασιζόταν στην πίστη του στον Ιεχωβά. (Διαβάστε Εβραίους 11:8-12) Χαιρόταν να περιμένει, αν και δεν είδε την πλήρη εκπλήρωση της υπόσχεσης στην εποχή του. Αλλά φανταστείτε τη χαρά του όταν αναστηθεί σε μια παραδεισένια γη. Ο Αβραάμ θα εκπλαγεί όταν δει πόσο μεγάλο τμήμα της Γραφής χρησιμοποιήθηκε για να καταγραφεί η προσωπική του ιστορία καθώς και αυτή των απογόνων του. * Φανταστείτε πόσο θα συγκινηθεί όταν κατανοήσει για πρώτη φορά τον ζωτικό ρόλο του στην επεξεργασία του σκοπού του Ιεχωβά σε σχέση με το υποσχεμένο σπέρμα! Αναμφίβολα, θα νιώσει ότι η μακρόχρονη αναμονή άξιζε τον κόπο.

12, 13. Γιατί χρειαζόταν ο Ιωσήφ υπομονή, και ποια θαυμάσια στάση είχε;

¹² Ο δισέγγονος του Αβραάμ ο Ιωσήφ έδειξε και αυτός προθυμία να είναι υπομονετικός. Έπεσε θύμα συγκλονιστικών αδικιών. Κατ’ αρχάς, τα αδέλφια του τον πούλησαν ως δούλο όταν ήταν περίπου 17 χρονών. Έπειτα, κατηγορήθηκε ψευδώς ότι επιχείρησε να βιάσει τη σύζυγο του κυρίου του και κατέληξε στη φυλακή σε σιδερένια δεσμά. (Γέν. 39:11-20· Ψαλμ. 105:17, 18) Φαινόταν ότι τιμωρείται για τις δίκαιες πράξεις του αντί να ευλογείται. Αλλά έπειτα από 13 χρόνια, όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα. Απελευθερώθηκε από τη φυλακή και του δόθηκε η δεύτερη θέση σε ολόκληρη την Αίγυπτο.​—Γέν. 41:14, 37-43· Πράξ. 7:9, 10.

¹³ Μήπως οι αδικίες γέμισαν πικρία τον Ιωσήφ; Μήπως έχασε την εμπιστοσύνη του στον Θεό του, τον Ιεχωβά; Όχι. Τι βοήθησε τον Ιωσήφ να περιμένει υπομονετικά; Η πίστη του στον Ιεχωβά. Έβλεπε το χέρι του Ιεχωβά στα ζητήματα. Προσέξτε πώς φαίνεται αυτό στα όσα είπε στα αδέλφια του: «Μη φοβάστε, γιατί μήπως είμαι εγώ στη θέση του Θεού; Εσείς είχατε στο νου σας κακό εναντίον μου. Ο Θεός το είχε στο νου του για καλό, με σκοπό να ενεργήσει όπως αυτή την ημέρα προκειμένου να διατηρήσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή». (Γέν. 50:19, 20) Τελικά, ο Ιωσήφ συνειδητοποίησε ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο.

14, 15. (α) Τι είναι εντυπωσιακό σε σχέση με την υπομονή του Δαβίδ; (β) Τι βοήθησε τον Δαβίδ να περιμένει υπομονετικά;

¹⁴ Και ο βασιλιάς Δαβίδ επίσης είχε πέσει θύμα πολλών αδικιών. Μολονότι χρίστηκε από τον Ιεχωβά σε νεαρή ηλικία ως μελλοντικός βασιλιάς του Ισραήλ, ο Δαβίδ χρειάστηκε να περιμένει περίπου 15 χρόνια μέχρι να γίνει βασιλιάς της φυλής του. (2 Σαμ. 2:3, 4) Για κάποιο διάστημα αυτής της περιόδου, ο άπιστος βασιλιάς Σαούλ καταδίωκε τον Δαβίδ, επιζητώντας να τον σκοτώσει. * Ως αποτέλεσμα, ο Δαβίδ αναγκάστηκε να ζήσει ως φυγάς, κάποιες φορές σε ξένη χώρα και άλλες φορές σε σπηλιές στην έρημο. Ακόμα και όταν ο Σαούλ τελικά σκοτώθηκε στη μάχη, ο Δαβίδ έπρεπε να περιμένει άλλα εφτά περίπου χρόνια για να του δοθεί η βασιλεία ολόκληρου του έθνους του Ισραήλ.​—2 Σαμ. 5:4, 5.

¹⁵ Γιατί ήταν ο Δαβίδ πρόθυμος να περιμένει υπομονετικά; Μας δίνει την απάντηση στον ίδιο ψαλμό στον οποίο ρώτησε τέσσερις φορές: «Ως πότε;» Λέει το εξής: «Εγώ, όμως, στη στοργική σου καλοσύνη [ή αλλιώς, όσια αγάπη] έχω θέσει την εμπιστοσύνη μου· ας χαρεί η καρδιά μου με τη σωτηρία σου. Θα ψάλλω στον Ιεχωβά, γιατί μου φέρθηκε ανταμειφτικά». (Ψαλμ. 13:5, 6) Ο Δαβίδ εμπιστευόταν στην όσια αγάπη του Ιεχωβά. Απέβλεπε με χαρά στην απελευθέρωση και αναλογιζόταν πώς του είχε φερθεί ανταμειφτικά ο Ιεχωβά. Ναι, ο Δαβίδ ένιωθε ότι η αναμονή θα άξιζε τον κόπο.

16, 17. Πώς έχουν θέσει τόσο ο Ιεχωβά Θεός όσο και ο Ιησούς Χριστός υπέροχο παράδειγμα όσον αφορά την προθυμία να περιμένουν;

¹⁶ Αναφορικά με την εκδήλωση υπομονής, ο Ιεχωβά δεν αναμένει από εμάς να κάνουμε κάτι το οποίο ο ίδιος δεν είναι πρόθυμος να κάνει. Εκείνος έχει θέσει το υπέρτατο παράδειγμα όσον αφορά την προθυμία να περιμένει. (Διαβάστε 2 Πέτρου 3:9) Ο Ιεχωβά περιμένει υπομονετικά επί χιλιάδες χρόνια μέχρι να τακτοποιηθούν τελικά πέραν πάσης αμφιβολίας τα ηθικά ζητήματα που εγέρθηκαν στον κήπο της Εδέμ. «Περιμένει υπομονετικά» και «προσμένει» τον καιρό κατά τον οποίο το όνομά του θα αγιαστεί πλήρως. Αυτό θα φέρει ασύλληπτες ευλογίες σε εκείνους που τον «περιμένουν με λαχτάρα».​—Ησ. 30:18, ΜΝΚ (στην αγγλική)· υποσ.

¹⁷ Και ο Ιησούς είναι πρόθυμος να περιμένει. Αν και πέρασε επιτυχώς τη δοκιμή ακεραιότητας εδώ στη γη και παρουσίασε την αξία της λυτρωτικής του θυσίας το 33 Κ.Χ., έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1914 για να αρχίσει να κυβερνάει. (Πράξ. 2:33-35· Εβρ. 10:12, 13) Και θα πρέπει να έρθει το τέλος της Χιλιετούς Βασιλείας του για να καταστραφούν πλήρως όλοι οι εχθροί του. (1 Κορ. 15:25) Θα έχει χρειαστεί να περιμένει πολύ, αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η αναμονή θα αξίζει τον κόπο.

18, 19. Τι θα μας βοηθήσει να είμαστε πρόθυμοι να περιμένουμε υπομονετικά;

¹⁸ Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, ο καθένας μας χρειάζεται να είναι πρόθυμος να περιμένει, να δείχνει υπομονετική στάση. Αλλά τι θα μας βοηθήσει να το κάνουμε αυτό; Να προσεύχεστε για το πνεύμα του Θεού. Να θυμάστε ότι η υπομονή προέρχεται από το άγιο πνεύμα του Θεού. (Εφεσ. 3:16· 6:18· 1 Θεσ. 5:17-19) Να ικετεύετε τον Ιεχωβά να σας βοηθάει ώστε να εγκαρτερείτε υπομονετικά.

¹⁹ Επίσης, να θυμάστε τι βοήθησε τον Αβραάμ, τον Ιωσήφ και τον Δαβίδ να περιμένουν υπομονετικά την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Ιεχωβά. Είχαν πίστη στον Ιεχωβά και εμπιστοσύνη στον τρόπο με τον οποίο τους φερόταν. Δεν επικεντρώνονταν μόνο στον εαυτό τους και στην προσωπική τους άνεση. Καθώς στοχαζόμαστε πόσο καλά εξελίχθηκαν τα πράγματα για αυτούς, θα υποκινούμαστε και εμείς να δείχνουμε στάση προσμονής.

20. Ποια πρέπει να είναι η προσωπική μας απόφαση;

²⁰ Έτσι λοιπόν, αν και αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες, είμαστε αποφασισμένοι να δείχνουμε «στάση προσμονής». Ναι, κάποιες φορές μπορεί να κραυγάζουμε: «Ιεχωβά, ως πότε;» (Ησ. 6:11) Αλλά με την ενισχυτική δύναμη του αγίου πνεύματος του Θεού, ο καθένας μας είναι αποφασισμένος να απηχεί τα λόγια του Ιερεμία: «Ο Ιεχωβά είναι η μερίδα μου . . . Να γιατί θα εκδηλώσω στάση προσμονής για αυτόν».​—Θρ. 3:21, 24.