1, 2. (a) Wyjaśnij, dlaczego moglibyśmy pytać Jehowę: „Jak długo?”. (b) Dlaczego pokrzepiają nas przykłady wiernych sług Bożych z przeszłości?

„JAK długo?” Takie pytanie zadawali wierni prorocy Izajasz i Habakuk (Izaj. 6:11; Hab. 1:2). W Psalmie 13 cztery razy pytał o to Dawid (Ps. 13:1, 2). A gdy Jezus Chrystus zetknął się z osobami, którym brakowało wiary, również zapytał: „Jak długo?” (Mat. 17:17). Dlatego nie powinno nas dziwić, kiedy od czasu do czasu przychodzi nam na myśl to samo pytanie.

² Dlaczego moglibyśmy je zadawać? Być może spotkaliśmy się z jakąś formą niesprawiedliwości lub doskwiera nam starość, choroba albo życie w „krytycznych czasach trudnych do zniesienia” (2 Tym. 3:1). Siły może nam też odbierać postępowanie osób z naszego otoczenia. Tak czy inaczej, bardzo nas pokrzepia świadomość, że wierni słudzy Jehowy zadawali to samo pytanie, które i nam może przychodzić na myśl, a On ich za to nie potępił.

3. Co może nam pomóc, kiedy zmagamy się z trudnościami?

 ³ Co może nam pomóc, kiedy zmagamy się ze wspomnianymi trudnościami? Uczeń Jakub, przyrodni brat Jezusa, pod natchnieniem napisał: „Bracia, okazujcie cierpliwość aż do obecności Pana” (Jak. 5:7). Bez wątpienia wszyscy powinniśmy przejawiać cierpliwość. Ale jak możemy to robić?

4, 5. (a) Czym jest cierpliwość i jak możemy ją okazywać? (b) Jak uczeń Jakub zilustrował jeden z aspektów cierpliwości? (Zobacz ilustrację tytułową).

⁴ Według Biblii cierpliwość jest wynikiem działania ducha świętego. Bez pomocy Boga niedoskonali ludzie nie są w stanie jej okazywać w odpowiednim stopniu. Jest ona darem od Boga, a kiedy ją przejawiamy, dowodzimy miłości do Niego i do innych. Niecierpliwość osłabia więzy miłości, a cierpliwość je wzmacnia (1 Kor. 13:4; Gal. 5:22). Cecha ta ma związek również z innymi chrześcijańskimi przymiotami — na przykład z wytrwałością, która pozwala nam radzić sobie w trudnych sytuacjach i jednocześnie zachowywać pozytywne nastawienie (Kol. 1:11; Jak. 1:3, 4). Cierpliwość może też oznaczać, że nie odpłacamy za doznane krzywdy i bez względu na okoliczności pozostajemy niezłomni. Biblia zachęca nas, żebyśmy byli gotowi czekać. Ten aspekt cierpliwości został podkreślony w Liście Jakuba 5:7, 8 (odczytaj).

⁵ Dlaczego powinniśmy uznawać potrzebę czekania na Jehowę? Jakub przyrównuje naszą sytuację do sytuacji rolnika. Chociaż rolnik ciężko pracuje w polu, nie ma kontroli nad pogodą ani wzrostem roślin. Nie może też przyspieszyć upływu czasu. Rozumie, że musi cierpliwie czekać na „cenny plon ziemi”. Podobnie my, gdy czekamy na spełnienie obietnic Jehowy, nie jesteśmy w stanie kontrolować wielu rzeczy (Marka 13:32, 33; Dzieje 1:7). Tak jak rolnik powinniśmy cierpliwie czekać.

6. Czego się uczymy z postawy Micheasza?

⁶ Warunki, w jakich żyjemy, przypominają te z czasów Micheasza. Prorok ten żył w okresie rządów niegodziwego króla Achaza. Był to czas wielkiego zepsucia, a ludzie wręcz nabrali wprawy w czynieniu zła (odczytaj Micheasza 7:1-3). Micheasz zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie tego zmienić. Co mógł zrobić? Powiedział: „Będę wypatrywał Jehowy. Będę wyczekiwał Boga mego wybawienia. Mój Bóg mnie usłyszy” (Mich. 7:7). Tak jak Micheasz powinniśmy cierpliwie czekać na Jehowę.

7. Dlaczego nie wystarczy po prostu czekać na spełnienie obietnic Jehowy?

⁷ Jeśli mamy taką wiarę jak Micheasz, będziemy gotowi czekać na Jehowę. Nasza sytuacja nie przypomina sytuacji więźnia, który został skazany na śmierć. Jest zmuszony czekać, ale nie wypatruje egzekucji. Zupełnie inaczej jest z nami. Chętnie czekamy na Jehowę, ponieważ wiemy, że spełni swoją obietnicę — da nam życie wieczne w najodpowiedniejszym czasie. Dlatego chcemy „w pełni wytrwać i z radością okazywać wielkoduszną cierpliwość” (Kol. 1:11, 12). Gdybyśmy w trakcie czekania narzekali, że Jehowa nie działa wystarczająco szybko, na  pewno nie byłby z tego zadowolony (Kol. 3:12).

8. O czym warto pamiętać, kiedy rozmyślamy o życiu wiernych mężczyzn i kobiet z dawnych czasów?

⁸ Co nam pomoże czekać? Analizowanie przykładów wiernych mężczyzn i kobiet z dawnych czasów, którzy też cierpliwie czekali na spełnienie obietnic Jehowy (Rzym. 15:4). Kiedy rozmyślamy o ich życiu, dobrze jest pamiętać, jak długo musieli czekać, dlaczego robili to chętnie i jakie przyniosło to błogosławieństwa.

9, 10. Jak długo Abraham i Sara musieli czekać na Jehowę?

⁹ Pomyślmy o Abrahamie i Sarze. Należą oni do tych, „którzy dzięki wierze i cierpliwości dziedziczą obietnice”. Biblia wspomina, że Abraham był cierpliwy, i dlatego Jehowa obiecał mu błogosławić oraz pomnożyć jego potomstwo (Hebr. 6:12, 15). Dlaczego Abraham musiał przejawiać cierpliwość? Ponieważ spełnienie otrzymanej obietnicy wymagało czasu. Przymierze, które Jehowa z nim zawarł, weszło w życie 14 Nisan 1943 roku p.n.e., kiedy Abraham i Sara oraz ich domownicy przekroczyli Eufrat i weszli do „ziemi obietnicy”. Abraham czekał potem 25 lat na narodziny Izaaka, co nastąpiło w 1918 roku p.n.e. Kolejne 60 lat czekał na narodziny wnuków — Ezawa i Jakuba — którzy przyszli na świat w 1858 roku p.n.e. (Hebr. 11:9).

¹⁰ Jak dużo ziemi Abraham otrzymał od Jehowy? W Biblii czytamy:  „Jednakże [Jehowa] nie dał [Abrahamowi] (...) żadnej dziedzicznej własności, nawet na szerokość stopy, ale obiecał dać ją na własność jemu, a po nim jego potomstwu, chociaż jeszcze nie miał dziecka” (Dzieje 7:5). Dopiero 430 lat po tym, jak Abraham przekroczył Eufrat, jego potomkowie stali się zorganizowanym narodem, który mógł posiąść Ziemię Obiecaną (Wyjścia 12:40-42; Gal. 3:17).

11. Dlaczego Abraham był cierpliwy i jakich błogosławieństw dzięki temu zazna?

¹¹ Abraham był cierpliwy, ponieważ wierzył Jehowie (odczytaj Hebrajczyków 11:8-12). Był gotowy czekać, chociaż nie zobaczył całkowitego spełnienia danej mu obietnicy. Ale wyobraź sobie jego radość, gdy zostanie wskrzeszony do życia w raju na ziemi. Będzie zaskoczony, kiedy się dowie, jak dużą część Biblii zajmuje opis przeżyć jego oraz jego potomków *. Bez wątpienia będzie poruszony, gdy zrozumie, jak ważną rolę odegrał w spełnieniu zamierzenia Jehowy co do obiecanego potomstwa. Z pewnością dojdzie do wniosku, że warto było czekać.

12, 13. Dlaczego Józef potrzebował cierpliwości i jakie miał nastawienie?

¹² Prawnuk Abrahama Józef również był gotowy czekać. Kilka razy padł ofiarą rażącej niesprawiedliwości. Gdy miał około 17 lat, jego bracia sprzedali go do niewoli. Później został fałszywie oskarżony o próbę zgwałcenia żony swojego pana i znalazł się w więzieniu (Rodz. 39:11-20; Ps. 105:17, 18). Wyglądało na to, że z powodu prawego postępowania spotykają go kary, a nie błogosławieństwa. Ale po 13 latach nastąpiła nagła zmiana. Został wypuszczony z więzienia i mianowany drugą co do ważności osobą w Egipcie (Rodz. 41:14, 37-43; Dzieje 7:9, 10).

¹³ Czy doznane krzywdy sprawiły, że Józef stał się zgorzkniały? Czy przestał ufać Bogu? Nie. Ale co pomogło mu cierpliwie czekać? Wiara w Jehowę. Józef dostrzegał, że to Bóg kieruje sprawami. Zwróćmy uwagę, jak podkreślają to jego słowa skierowane do braci: „Nie lękajcie się, bo czyż jestem na miejscu Boga? A wy zamyślaliście przeciwko mnie zło. Bóg zamyślał dobro, aby postąpić jak w dniu dzisiejszym, żeby zachować przy życiu wiele ludzi” (Rodz. 50:19, 20). Józef uświadomił sobie, że warto było czekać.

14, 15. (a) Dlaczego cierpliwość Dawida była czymś niezwykłym? (b) Co pomogło Dawidowi cierpliwie czekać?

¹⁴ Również król Dawid doznał wielu krzywd. Chociaż w młodym wieku został wyznaczony przez Jehowę na króla Izraelitów, musiał czekać jakieś 15 lat, żeby zacząć sprawować władzę nad swoim plemieniem (2 Sam. 2:3, 4). W tym okresie chciał go zabić niewierny król Saul *. Dlatego Dawid stał się uciekinierem — ukrywał się poza granicami swojego kraju albo w jaskiniach na pustkowiu. Nawet kiedy Saul zginął w bitwie, Dawid musiał czekać jeszcze około siedmiu lat, zanim został królem nad całym narodem izraelskim (2 Sam. 5:4, 5).

 ¹⁵ Dlaczego Dawid był gotowy cierpliwie czekać? Odpowiedź znajdujemy w tym samym psalmie, w którym cztery razy zapytał: „Jak długo?”. Dawid napisał: „Ja zaś zaufałem twojej lojalnej życzliwości; niech serce me raduje się wybawieniem twoim. Chcę śpiewać Jehowie, bo wyświadczył mi dobro” (Ps. 13:5, 6). Dawid wiedział, że Jehowa go kocha i będzie wobec niego lojalny. Czekał na Jego pomoc i nie tracił radości. Rozmyślał też o tym, jak Bóg wcześniej się o niego troszczył. Bez wątpienia Dawid wiedział, że warto czekać.

16, 17. Jak Jehowa i Jezus dają nam przykład cierpliwości?

¹⁶ Jeśli chodzi o przejawianie cierpliwości, Jehowa nie wymaga od nas czegoś, czego sam nie byłby gotowy zrobić. Daje nam niezwykły wzór okazywania tego przymiotu (odczytaj 2 Piotra 3:9). Od tysięcy lat cierpliwie czeka na ostateczne rozstrzygnięcie kwestii moralnych podniesionych w ogrodzie Eden oraz na to, aż Jego imię zostanie w pełni uświęcone. Przyniesie to wspaniałe błogosławieństwa wszystkim tym, którzy są gotowi na Niego czekać (Izaj. 30:18).

¹⁷ Przykład pod tym względem dał również Jezus. Chociaż przeszedł próbę lojalności i przedstawił Bogu wartość ofiary okupu już w 33 roku n.e., to na objęcie rządów musiał czekać do roku 1914 (Dzieje 2:33-35; Hebr. 10:12, 13). A jego wrogowie zostaną zgładzeni dopiero po upływie Tysiącletniego Panowania (1 Kor. 15:25). Co prawda trzeba na to długo czekać, ale możemy być pewni, że warto.

18, 19. Co nam pomoże cierpliwie czekać?

¹⁸ Bez wątpienia każdy z nas powinien cierpliwie czekać. Co ci w tym pomoże? Modlitwa o ducha świętego. Pamiętaj, że cierpliwość jest jednym z jego owoców (Efez. 3:16; 6:18; 1 Tes. 5:17-19). Błagaj Jehowę, żeby pomógł ci wytrwale czekać.

¹⁹ Rozmyślaj też o przykładzie Abrahama, Józefa i Dawida. Cierpliwie czekali na spełnienie obietnic Jehowy, bo mieli silną wiarę i polegali na Nim. Nie skupiali się na sobie ani na swojej wygodzie. Kiedy myślimy o tym, jak dobre przyniosło to rezultaty, czujemy się zachęceni do przejawiania cierpliwości.

20. Na co każdy z nas powinien być zdecydowany?

²⁰ Nawet jeśli przechodzimy próby i trudności, jesteśmy zdecydowani zachowywać „postawę wyczekiwania”. To prawda, że czasami możemy wołać do Jehowy: „Jak długo?” (Izaj. 6:11). Ale dzięki wsparciu ducha świętego każdy z nas może powtórzyć słowa Jeremiasza: „Jehowa jest mym działem (...) właśnie dlatego przyjmę wobec niego postawę wyczekiwania” (Lam. 3:21, 24).