«ΤΙ ΑΣΠΛΑΧΝΟΣ πατέρας είσαι εσύ!» φώναξε ο αξιωματικός της Κα-Γκε-Μπε. * «Εγκατέλειψες την έγκυο γυναίκα σου και την κορούλα σου. Ποιος θα τις τρέφει και θα τις φροντίζει τώρα; Απαρνήσου τη δράση σου και γύρνα σπίτι σου!» Του απάντησα: «Μα δεν εγκατέλειψα εγώ την οικογένειά μου. Εσείς με συλλάβατε! Και για ποιον λόγο;» Ο αξιωματικός απάντησε απότομα: «Δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα από το να είσαι Μάρτυρας».

Αυτή η συνομιλία έλαβε χώρα το 1959 σε κάποια φυλακή στην πόλη Ιρκούτσκ της Ρωσίας. Θα ήθελα να σας εξηγήσω γιατί η γυναίκα μου, η Μαρία, και εγώ ήμασταν έτοιμοι να “υποφέρουμε για χάρη της δικαιοσύνης” και πώς ευλογηθήκαμε επειδή παραμείναμε πιστοί.​—1 Πέτρ. 3:13, 14.

Γεννήθηκα το 1933 στην Ουκρανία, στο χωριό Ζολοτνικί. Το 1937 η θεία μου και ο άντρας της, που ήταν Μάρτυρες, ήρθαν από τη Γαλλία να μας δουν και μας έδωσαν τα βιβλία Κυβέρνησις και Απελευθέρωσις, τα οποία εκδίδονταν από την Εταιρία Σκοπιά. Όταν ο πατέρας μου διάβασε αυτά τα βιβλία, ξαναβρήκε την πίστη του στον Θεό. Δυστυχώς, το 1939 αρρώστησε πολύ βαριά, αλλά προτού πεθάνει είπε στη μητέρα μου: «Αυτή είναι η αλήθεια. Δίδαξέ την στα παιδιά».

Τον Απρίλιο του 1951, οι αρχές άρχισαν να εξορίζουν τους Μάρτυρες από τα δυτικά της Σοβιετικής Ένωσης στη Σιβηρία. Μαζί με τη μητέρα μου και τον μικρότερο αδελφό μου, τον Γκριγκόρι, με εξόρισαν από τη δυτική Ουκρανία. Αφού διανύσαμε με το τρένο πάνω από 6.000 χιλιόμετρα, φτάσαμε στην πόλη Τουλούν της Σιβηρίας. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Μπογκντάν, έφτασε σε ένα στρατόπεδο στη γειτονική πόλη Ανγκάρσκ. Είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας.

Η μητέρα μου, ο Γκριγκόρι και εγώ κηρύτταμε στους οικισμούς γύρω από την Τουλούν, αλλά έπρεπε να είμαστε επινοητικοί. Για παράδειγμα, ρωτούσαμε: «Μήπως υπάρχει εδώ κάποιος που θέλει να πουλήσει μια αγελάδα;» Όταν βρίσκαμε κάποιον, πάνω στην κουβέντα τού λέγαμε πόσο εκπληκτικά σχεδιασμένες είναι οι αγελάδες. Μέσα σε λίγη ώρα, είχαμε αρχίσει να μιλάμε για τον Δημιουργό. Εκείνο το διάστημα, μια εφημερίδα έγραψε ότι οι Μάρτυρες ρωτούν για αγελάδες αλλά ψάχνουν για πρόβατα! Και όντως βρίσκαμε προβατοειδή άτομα! Μας άρεσε πολύ να μελετάμε τη Γραφή με τους ταπεινούς και φιλόξενους ανθρώπους σε εκείνον τον μη ανατεθειμένο τομέα. Σήμερα, υπάρχει στην Τουλούν μια εκκλησία με 100 και πλέον ευαγγελιζομένους.

Η γυναίκα μου, η Μαρία, γνώρισε την αλήθεια στην Ουκρανία στα μέσα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Όταν ήταν 18 χρονών, ένας αξιωματικός της Κα-Γκε-Μπε άρχισε να την παρενοχλεί και προσπαθούσε να την αναγκάσει να διαπράξει ανηθικότητα μαζί του, αλλά εκείνη απέρριπτε σθεναρά τις προτάσεις του. Κάποια μέρα, γύρισε σπίτι της και τον βρήκε ξαπλωμένο στο κρεβάτι της. Η Μαρία έφυγε τρέχοντας. Εξοργισμένος, ο αξιωματικός απείλησε ότι θα την έκλεινε στη φυλακή επειδή ήταν Μάρτυρας, και πράγματι, το 1952, η Μαρία καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση. Ένιωθε σαν τον Ιωσήφ, ο οποίος φυλακίστηκε επειδή κράτησε την ακεραιότητά του. (Γέν. 39:12, 20) Ο οδηγός που πήγε τη Μαρία από το δικαστήριο στη φυλακή τής είπε: «Μη φοβάσαι. Πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν στη φυλακή αλλά επιστρέφουν με την αξιοπρέπειά τους ανέπαφη». Αυτά τα λόγια την ενίσχυσαν.

Από το 1952 έως το 1956, η Μαρία υποχρεώθηκε να δουλεύει σε ένα στρατόπεδο εργασίας κοντά στην πόλη Γκόρκι (σημερινό Νίζνι Νόβγκοροντ) της Ρωσίας. Τη διέταξαν να ξεριζώνει δέντρα, ακόμα και μέσα στην παγωνιά. Η υγεία της κλονίστηκε, αλλά το 1956 αφέθηκε ελεύθερη και ξεκίνησε για την Τουλούν.

Όταν ένας αδελφός στην Τουλούν μού είπε ότι επρόκειτο να έρθει μια αδελφή, πήγα με το ποδήλατό μου στη στάση του λεωφορείου για να τη συναντήσω και να τη βοηθήσω με τις αποσκευές της. Από την πρώτη στιγμή που είδα τη Μαρία, μου άρεσε. Χρειάστηκε προσπάθεια για να κερδίσω την καρδιά της, αλλά τα κατάφερα. Παντρευτήκαμε το 1957. Έναν χρόνο αργότερα, γεννήθηκε η κόρη μας η Ιρίνα, αλλά δεν πρόλαβα να τη χαρώ. Το 1959, με συνέλαβαν επειδή τύπωνα Γραφικά έντυπα. Πέρασα έξι μήνες στην απομόνωση. Για να διατηρήσω ειρήνη καρδιάς εκείνον τον καιρό, προσευχόμουν διαρκώς, έψελνα ύμνους της Βασιλείας και φανταζόμουν πώς θα κήρυττα αν θα ήμουν ξανά ελεύθερος.

Κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης ενώ βρισκόμουν στη φυλακή, ο ανακριτής φώναξε: «Όπου να ’ναι θα σας πατήσουμε κάτω σαν τα ποντίκια!» Εγώ του απάντησα: «Ο Ιησούς είπε ότι τα καλά νέα της Βασιλείας ΘΑ ΚΗΡΥΧΤΟΥΝ σε όλα τα έθνη, και κανείς δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό». Τότε, ο ανακριτής άλλαξε τακτική και προσπάθησε να με πείσει να απαρνηθώ την πίστη μου, όπως ανέφερα στην αρχή. Όταν δεν έπιασαν ούτε οι απειλές ούτε τα δελεάσματα, καταδικάστηκα σε εφτά χρόνια καταναγκαστικής εργασίας σε ένα στρατόπεδο κοντά στην πόλη Σαράνσκ. Καθ’ οδόν για το στρατόπεδο, έμαθα ότι είχε γεννηθεί η δεύτερη κόρη μας, η Όλγκα. Μολονότι η γυναίκα μου και οι κόρες μου ήταν πολύ μακριά, έβρισκα παρηγοριά γνωρίζοντας ότι η Μαρία και εγώ είχαμε παραμείνει όσιοι στον Ιεχωβά.

Μια φορά τον χρόνο, η Μαρία ταξίδευε στο Σαράνσκ για να με επισκεφτεί, αν και το ταξίδι από και προς την Τουλούν έπαιρνε συνολικά 12 μέρες με το τρένο. Κάθε χρόνο μού έφερνε ένα καινούριο ζευγάρι μπότες. Στις σόλες τους έκρυβε πρόσφατα αντίτυπα της Σκοπιάς. Κάποια φορά, η επίσκεψη της Μαρίας ήταν πολύ ξεχωριστή επειδή έφερε μαζί της τις δυο κορούλες μας. Φανταστείτε τη συγκίνησή μου που τις είδα και τις είχα κοντά μου!

Το 1966, απελευθερώθηκα από το στρατόπεδο εργασίας και οι τέσσερίς μας μετακομίσαμε στην πόλη Αρμαβίρ, κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί γεννήθηκαν οι γιοι μας Γιαροσλάβ και Πάβελ.

 Προτού περάσει πολύς καιρός, οι αξιωματικοί της Κα-Γκε-Μπε άρχισαν να κάνουν εφόδους στο σπίτι μας, ψάχνοντας για Γραφικά έντυπα. Έψαχναν παντού, ακόμα και μέσα στην τροφή που είχαμε για τις αγελάδες. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι αξιωματικοί ήταν καταϊδρωμένοι εξαιτίας της ζέστης, και τα ρούχα τους είχαν γεμίσει σκόνη. Η Μαρία τούς λυπήθηκε μιας και εκείνοι απλώς ακολουθούσαν εντολές. Τους έβαλε λίγο χυμό και τους έφερε μια βούρτσα για τα ρούχα, μια λεκάνη με νερό και πετσέτες. Αργότερα, όταν ήρθε ο διοικητής τους, οι αξιωματικοί τού είπαν πόσο ωραία τους είχαμε φερθεί. Καθώς έφευγαν, ο διοικητής χαμογέλασε και μας χαιρέτησε. Χαρήκαμε πολύ βλέποντας το καλό που μπορεί να προκύψει όταν προσπαθούμε “να νικάμε το κακό με το καλό”.​—Ρωμ. 12:21.

Παρά τις εφόδους, συνεχίσαμε να κηρύττουμε στο Αρμαβίρ. Βοηθήσαμε επίσης στην ενίσχυση ενός μικρού ομίλου ευαγγελιζομένων στη γειτονική πόλη Κουργκάνινσκ. Είμαι πολύ χαρούμενος που σήμερα υπάρχουν έξι εκκλησίες στο Αρμαβίρ και τέσσερις στο Κουργκάνινσκ.

Στο πέρασμα των χρόνων, υπήρξαν φορές που η πνευματικότητά μας εξασθένησε. Αλλά είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά επειδή χρησιμοποίησε πιστούς αδελφούς για να μας διορθώσει και να μας ενισχύσει πνευματικά. (Ψαλμ. 130:3) Μια άλλη σοβαρή δοκιμασία ήταν ότι υπηρετούσαμε μαζί με πράκτορες της Κα-Γκε-Μπε που είχαν εισχωρήσει στις εκκλησίες χωρίς να το καταλάβουμε. Φαίνονταν ζηλωτές και ήταν δραστήριοι στη διακονία. Μάλιστα μερικοί έλαβαν και θέσεις ευθύνης στην οργάνωση. Αργότερα όμως, ανακαλύψαμε το πραγματικό τους πρόσωπο.

Το 1978, όταν η Μαρία ήταν 45 χρονών, έμεινε πάλι έγκυος. Επειδή έπασχε από μια χρόνια καρδιακή πάθηση, οι γιατροί φοβήθηκαν για τη ζωή της και προσπάθησαν να την πείσουν να κάνει έκτρωση. Η Μαρία αρνήθηκε. Γι’ αυτό, κάποιοι γιατροί την ακολουθούσαν παντού μέσα στο νοσοκομείο με μια σύριγγα στο χέρι, προσπαθώντας να της κάνουν ένεση και να προκαλέσουν πρόωρο τοκετό. Για να προστατέψει το αγέννητο παιδί μας, η Μαρία το έσκασε από το νοσοκομείο.

Η Κα-Γκε-Μπε μάς διέταξε να φύγουμε από την πόλη. Μετακομίσαμε σε ένα χωριό κοντά στο Τάλιν της Εσθονίας, η οποία τότε ανήκε στη Σοβιετική Ένωση. Στο Τάλιν, αντίθετα με τις προβλέψεις των γιατρών, η Μαρία γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι, τον Βιτάλι.

Αργότερα, μετακομίσαμε από την Εσθονία στον οικισμό Νεζλόμπναγια στα νότια της Ρωσίας. Κηρύτταμε με προσοχή στις κοντινές πόλεις με τις ιαματικές πηγές και τα λουτρά, τις οποίες επισκέπτονταν άνθρωποι από όλη τη χώρα. Πήγαιναν εκεί για θεραπεία, αλλά μερικοί έφευγαν με την ελπίδα της αιώνιας ζωής!

Προσπαθήσαμε να ενσταλάξουμε στους γιους και στις κόρες μας αγάπη για τον Ιεχωβά και την επιθυμία να τον υπηρετούν. Συχνά, καλούσαμε στο σπίτι μας αδελφούς που ήταν καλή επιρροή για τα παιδιά μας. Ένας τακτικός επισκέπτης ήταν ο αδελφός μου ο Γκριγκόρι, ο οποίος υπηρέτησε ως περιοδεύων επίσκοπος από το 1970 έως το 1995. Όλη η οικογένεια απολάμβανε τις επισκέψεις του επειδή ήταν χαρούμενος άνθρωπος και είχε χιούμορ. Πολλές φορές, όταν είχαμε επισκέπτες, παίζαμε Γραφικά παιχνίδια, και τα παιδιά μας έμαθαν να αγαπούν τις ιστορικές αφηγήσεις της Γραφής.

 Το 1987, ο γιος μας ο Γιαροσλάβ μετακόμισε στη Ρίγα της Λετονίας, όπου μπορούσε να κηρύττει πιο φανερά. Όταν όμως αρνήθηκε τη στρατιωτική υπηρεσία, καταδικάστηκε σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση και κρατήθηκε σε εννιά διαφορετικές φυλακές. Τα όσα του είχα πει για τις εμπειρίες μου στη φυλακή τον βοήθησαν να υπομείνει. Αργότερα, άρχισε να υπηρετεί ως σκαπανέας. Το 1990, ο γιος μας ο Πάβελ, ο οποίος ήταν τότε 19 χρονών, ήθελε να κάνει σκαπανικό στη Σαχαλίνη, ένα νησί βόρεια της Ιαπωνίας. Στην αρχή, δεν θέλαμε να πάει. Υπήρχαν μόνο 20 ευαγγελιζόμενοι σε όλο το νησί, και εμείς μέναμε πάνω από 9.000 χιλιόμετρα μακριά. Τελικά όμως συμφωνήσαμε, και αυτή η απόφαση αποδείχτηκε σωστή. Οι άνθρωποι εκεί ανταποκρίνονταν στο άγγελμα της Βασιλείας. Μέσα σε λίγα χρόνια, υπήρχαν οχτώ εκκλησίες. Ο Πάβελ υπηρέτησε στη Σαχαλίνη μέχρι το 1995. Εκείνον τον καιρό, μόνο ο μικρότερος γιος μας, ο Βιτάλι, ζούσε ακόμα στο σπίτι. Από τότε που ήταν μικρός, του άρεσε πολύ να διαβάζει τη Γραφή. Όταν ήταν 14 χρονών, άρχισε το σκαπανικό, και έκανα και εγώ σκαπανικό μαζί του επί δύο χρόνια. Ήταν μια υπέροχη περίοδος. Στα 19 του, ο Βιτάλι έφυγε για να υπηρετήσει ως ειδικός σκαπανέας.

Παλιότερα, το 1952, ένας αξιωματικός της Κα-Γκε-Μπε είχε πει στη Μαρία: «Αν δεν απαρνηθείς την πίστη σου, θα περάσεις 10 χρόνια στη φυλακή. Όταν βγεις, θα είσαι γερασμένη και μόνη». Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Νιώσαμε την αγάπη του όσιου Θεού μας, του Ιεχωβά, των παιδιών μας, καθώς και των πολλών ατόμων που είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε να βρουν την αλήθεια. Η Μαρία και εγώ είχαμε τη χαρά να επισκεφτούμε τα μέρη όπου υπηρετούσαν τα παιδιά μας. Είδαμε την ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα εκείνων που είχαν βοηθήσει να μάθουν για τον Ιεχωβά.

Το 1991, η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά έλαβε νομική αναγνώριση. Αυτή η απόφαση έδωσε νέα πνοή στο έργο κηρύγματος. Μάλιστα, η εκκλησία μας αγόρασε ένα πούλμαν για να πηγαίνουμε σε κοντινές πόλεις και χωριά κάθε σαββατοκύριακο.

Χαίρομαι πολύ που ο Γιαροσλάβ με τη γυναίκα του, την Αλιόνα, και ο Πάβελ με τη γυναίκα του, τη Ράγια, υπηρετούν στο Μπέθελ ενώ ο Βιτάλι με τη γυναίκα του, τη Σβετλάνα, υπηρετούν στο έργο περιοχής. Η μεγαλύτερη κόρη μας, η Ιρίνα, και η οικογένειά της ζουν στη Γερμανία. Ο σύζυγός της, ο Βλαντίμιρ, και οι τρεις γιοι τους υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Η κόρη μας η Όλγκα ζει στην Εσθονία και μου τηλεφωνεί τακτικά. Δυστυχώς, η αγαπημένη μου γυναίκα, η Μαρία, πέθανε το 2014. Δεν βλέπω την ώρα να την ξαναδώ στην ανάσταση! Τώρα μένω στην πόλη Μπέλγκοροντ, και οι αδελφοί εδώ είναι τεράστιο στήριγμα για εμένα.

Όλα αυτά τα χρόνια που υπηρετώ τον Ιεχωβά με δίδαξαν ότι η διακράτηση ακεραιότητας έχει κάποιο τίμημα αλλά η εσωτερική ειρήνη που δίνει ο Ιεχωβά ως ανταπόδοση είναι ένας θησαυρός υπερέχουσας αξίας. Οι ευλογίες που λάβαμε η Μαρία και εγώ επειδή παραμείναμε σταθεροί ήταν μεγαλύτερες από οτιδήποτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι ευαγγελιζόμενοι μόλις που ξεπερνούσαν τους 40.000. Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 400.000 ευαγγελιζόμενοι στις χώρες που κάποτε ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης! Τώρα είμαι 83 χρονών και συνεχίζω να υπηρετώ ως πρεσβύτερος. Η υποστήριξη του Ιεχωβά μού έδινε πάντα τη δύναμη να υπομένω. Ναι, ο Ιεχωβά με έχει ανταμείψει πλουσιοπάροχα.​—Ψαλμ. 13:5, 6.