پولُس رسول تحت الهام خدا از ۹ خصوصیت صحبت کرد؛‏ این خصوصیات هنگامی در شخص به‌وجود می‌آید که روح‌القدس در او عمل کند.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ همهٔ این خصوصیات با هم «ثمرهٔ روح» خوانده می‌شود.‏ * این ثمره همچنین بخشی از «شخصیت نو» است؛‏ شخصیتی که مسیحیان حقیقی باید آن را همچون لباسی به تن کنند.‏ (‏کول ۳:‏۱۰‏)‏ وقتی شخص اجازه دهد روح‌القدس او را هدایت کند،‏ ثمرهٔ روح در او آشکار می‌شود.‏ او همچون درختی است که در کنار جویبار قرار دارد و با دریافت آب کافی میوهٔ فراوان می‌دهد.‏—‏مز ۱:‏۱-‏۳‏.‏

محبت اولین خصوصیتی است که پولُس به آن اشاره کرد.‏ پولُس دربارهٔ ارزش این خصوصیت می‌گوید:‏ «اگر .‏ .‏ .‏ محبت نداشته باشم،‏ هیچ هستم.‏» (‏۱قر ۱۳:‏۲‏)‏ محبت چیست؟‏ ما چگونه می‌توانیم این خصوصیت را در خود پرورش دهیم و هر روزه محبت کنیم؟‏

مفهوم محبت را نمی‌توان با کلمات دقیقاً بیان کرد.‏ اما کتاب مقدّس نشان می‌دهد که شخص بامحبت چطور فکر و عمل می‌کند.‏ برای مثال،‏ کلام خدا می‌گوید که شخص بامحبت «بردبار و مهربان» است و «با راستی شادی» می‌کند.‏ او «با همه چیز مدارا می‌کند،‏ به همه چیز اعتماد دارد،‏ همواره امیدوار است و در همه چیز پایداری» می‌کند.‏ او برای دیگران دوستی وفادار بوده،‏ نسبت به آنان دلسوز و مهربان است.‏ اما شخصی که محبت ندارد،‏ نسبت به دیگران حسادت می‌ورزد،‏ مغرور،‏ خودخواه و کینه‌توز است و رفتار ناپسند دارد.‏ بنابراین،‏ ما باید بکوشیم این خصوصیات ناپسند را از خود دور سازیم و محبت واقعی را ابراز کنیم،‏ محبتی که «در پی نفع خود» نیست.‏—‏۱قر ۱۳:‏۴-‏۸‏.‏

کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «خدا محبت است.‏» (‏۱یو ۴:‏۸‏)‏ محبت خدا در همهٔ اعمال او دیده می‌شود.‏ بزرگ‌ترین محبت او به انسان‌ها این بود که عیسی را به زمین فرستاد تا در راه ما درد و رنج کشیده جانش را فدا کند.‏ یوحنای رسول در این باره نوشت:‏ «بدین گونه محبت خدا بر ما آشکار شد که خدا یگانه پسر خود را به دنیا فرستاد تا ما از طریق او حیات یابیم.‏ منظور از محبت همین است؛‏ نه این که ما به خدا محبت کرده باشیم،‏ بلکه او به ما محبت کرد و پسرش را فرستاد تا قربانی کفّاره برای گناهان ما باشد.‏» (‏۱یو ۴:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ در واقع،‏ به دلیل محبت خداست که گناهان ما بخشیده می‌شود و امید زندگی ابدی داریم.‏

عیسی مسیح برای انجام خواست خدا و نجات بشر حاضر شد جان خود را فدا کند و به این شکل محبت خود را به انسان‌ها نشان داد.‏ پولُس رسول در این مورد نوشت:‏ «سپس [عیسی] گفت:‏ ‹بنگر!‏ من آمده‌ام تا خواست تو را به جا آورم.‏› .‏ .‏ .‏ مطابق همین ‹خواست› ما از طریق قربانی بدن عیسی مسیح،‏ یک بار برای همیشه تقدیس شده‌ایم.‏» (‏عبر ۱۰:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ هیچ انسانی تا کنون چنین محبتی نشان نداده است.‏ عیسی گفت:‏ «محبتی بزرگ‌تر از این نیست که کسی جان خود را  برای دوستانش بدهد.‏» (‏یو ۱۵:‏۱۳‏)‏ آیا ما انسان‌های ناکامل می‌توانیم محبتی را که یَهُوَه و عیسی نشان داده‌اند سرمشق قرار دهیم؟‏ بله!‏ در ادامه این موضوع را بررسی می‌کنیم.‏

پولُس رسول گفت:‏ «پس همچون فرزندانی عزیز،‏ از خدا سرمشق بگیرید و با محبت رفتار کنید،‏ درست همان طور که مسیح هم به ما محبت کرد و خود را در راه ما .‏ .‏ .‏ به خدا تقدیم نمود.‏» (‏افس ۵:‏۱،‏ ۲‏)‏ منظور از ‹با محبت رفتار کردن› این است که در همهٔ جوانب زندگی این خصوصیت را ابراز کنیم؛‏ نه فقط در گفتارمان،‏ بلکه در رفتار و اعمالمان.‏ یوحنای رسول نوشت:‏ «فرزندان عزیز،‏ ما باید محبت کنیم،‏ اما نه در کلام یا زبان،‏ بلکه در عمل و راستی.‏» (‏۱یو ۳:‏۱۸‏)‏ برای مثال،‏ ما «خبر خوشِ پادشاهی» خدا را به همه اعلام می‌کنیم،‏ چون یَهُوَه خدا و همنوعمان را دوست داریم.‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴؛‏ لو ۱۰:‏۲۷‏)‏ همچنین اگر صبور،‏ مهربان و بخشنده باشیم،‏ «با محبت رفتار» می‌کنیم.‏ کلام خدا در این باره چنین پند می‌دهد:‏ «همان طور که یَهُوَه بدون قید و شرط شما را بخشید،‏ شما نیز یکدیگر را ببخشید.‏»—‏کول ۳:‏۱۳‏.‏

اگر شخصی به ما پند می‌دهد یا ما را تأدیب می‌کند به این مفهوم نیست که با محبت رفتار نمی‌کند.‏ برای مثال،‏ برخی والدین برای این که بچه‌شان را از گریه کردن بازدارند،‏ به هر خواستهٔ او عمل می‌کنند.‏ اما پدر یا مادری که بچه‌اش را واقعاً دوست دارد،‏ اگر لازم باشد قاطعانه عمل می‌کند.‏ به طور مشابه می‌دانیم که خدا محبت است و «کسی را که دوست می‌دارد،‏ تأدیب می‌کند.‏» (‏عبر ۱۲:‏۶‏)‏ بنابراین،‏ اگر در مواقع نیاز به دیگران پند دهیم و آنان را تأدیب کنیم،‏ با محبت رفتار کرده‌ایم.‏ (‏امث ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ البته همهٔ ما ناکامل هستیم و گاه در ابراز محبت کوتاهی می‌کنیم.‏ پس همهٔ ما باید تلاش کنیم که محبت‌مان را به دیگران افزایش دهیم.‏ چگونه؟‏ حال سه طریق را بررسی می‌کنیم که در این راه به ما کمک می‌کند.‏

نخست این که باید در دعا روح خدا را از او درخواست کرد؛‏ زیرا محبت یکی از خصوصیات روح خداست.‏ عیسی مسیح گفت که یَهُوَه «به هر کس که از او بخواهد،‏ روح‌القدس را خواهد داد!‏» (‏لو ۱۱:‏۱۳‏)‏ بنابراین،‏ اگر در دعا روح خدا را از او درخواست کنیم و هدایت روح‌القدس را بپذیریم،‏ محبت‌مان افزایش می‌یابد.‏ (‏غلا ۵:‏۱۶‏)‏ برای مثال،‏ اگر پیر جماعت هستید و می‌خواهید از کتاب مقدّس به دیگران پند دهید،‏ در دعا روح خدا را بطلبید تا بتوانید با محبت و مهربانی پند دهید.‏ اگر پدر یا مادر هستید،‏ روح خدا را از او درخواست کنید که فرزندتان را با محبت تأدیب کنید،‏ نه با عصبانیت.‏

دوم این که به رفتار عیسی فکر کنید.‏ حتی زمانی که با او بدرفتاری می‌شد با محبت و مهربانی رفتار می‌کرد.‏ (‏۱پطر ۲:‏۲۱،‏ ۲۳‏)‏ وقتی کسی شما را می‌رنجاند یا رفتاری ناعادلانه با شما دارد،‏ از خود بپرسید،‏ ‹اگر عیسی جای من بود،‏ چگونه رفتار می‌کرد؟‏› این سؤال به خواهری به نام لی کمک کرد که اول فکر کند و بعد واکنش نشان دهد.‏ او می‌گوید:‏ «یک بار یکی از همکارانم مطالب بدی در مورد من و کارم نوشت و آن را به همکار دیگرم ایمیل کرد.‏ خیلی ناراحت شدم.‏ اما از خودم پرسیدم،‏ ‹چطور می‌توانم عیسی را سرمشق قرار دهم و مانند او رفتار کنم؟‏› بعد از این که خوب فکر کردم،‏ تصمیم گرفتم عمل او را نادیده بگیرم و شرایط را بدتر نکنم.‏ بعداً متوجه شدم که او سخت بیمار شده بود و تحت فشار زیادی قرار داشت.‏ در نتیجه فکر کردم که احتمالاً او منظور بدی نداشت.‏ تفکّر و تعمّق بر رفتار نمونهٔ عیسی به من کمک کرد که حتی وقتی با من بدرفتاری شد،‏ همچون او با محبت و مهربانی رفتار کنم.‏» به‌راستی اگر عیسی را سرمشق قرار دهیم،‏ همیشه با محبت رفتار خواهیم کرد.‏

سوم این که محبت ایثارگرانه را در خود پرورش دهید.‏ چنین محبتی مشخصهٔ مسیحیان حقیقی است.‏ (‏یو ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ کتاب مقدّس ما را تشویق می‌کند که «همان طرز فکری» را داشته باشیم که عیسی داشت.‏ او از آسمان به زمین آمد و به خاطر ما از همه چیز گذشت،‏ «خود را خالی ساخت» و «تا حد مرگ» مطیع گشت.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۵-‏۸‏)‏ وقتی محبت ایثارگرانهٔ عیسی را سرمشق قرار می‌دهیم،‏ افکار و احساساتمان بیشتر شبیه افکار و احساسات او خواهد شد و به جای این  که در پی نفع خود باشیم،‏ به نفع دیگران عمل خواهیم کرد.‏ ابراز چنین محبتی چه فواید دیگری دارد؟‏

ابراز محبت فواید بسیاری دارد.‏ دو نمونه را در نظر بگیرید:‏

• ایجاد خانواده‌ای جهانی:‏ از آنجایی که ما به یکدیگر محبت داریم،‏ می‌دانیم که از هر جماعتی در دنیا دیدن کنیم،‏ برادران و خواهرانمان به‌گرمی از ما استقبال می‌کنند.‏ چنین محبتی از سوی «جمیع هم‌ایمانان .‏ .‏ .‏ در سراسر دنیا» برکتی از خداست که فقط در میان قوم او دیده می‌شود.‏ (‏۱پطر ۵:‏۹‏)‏

• ایجاد صلح و آرامش:‏ اگر «یکدیگر را با محبت» تحمّل کنیم،‏ می‌توانیم از وجود «صلح که متحد می‌سازد» لذّت ببریم.‏ (‏افس ۴:‏۲،‏ ۳‏)‏ چنین صلحی را در جلسات جماعت،‏ مجمع‌ها و کنگره‌ها می‌بینیم.‏ آیا وجود این صلح و اتحاد در دنیایی مملو از نفاق و جدایی،‏ بی‌نظیر نیست؟‏ (‏مز ۱۱۹:‏۱۶۵؛‏ اشع ۵۴:‏۱۳‏)‏ اگر صلحجو باشیم،‏ محبت عمیق‌مان را به دیگران نشان می‌دهیم و پدر آسمانی‌مان را خشنود می‌سازیم.‏—‏مز ۱۳۳:‏۱-‏۳؛‏ مت ۵:‏۹‏.‏

پولُس نوشت:‏ «محبت بنا می‌کند.‏» (‏۱قر ۸:‏۱‏)‏ او در نامهٔ اول خود به جماعت قُرِنتیان در باب ۱۳ که برخی آن را «مزمور محبت» می‌نامند،‏ توضیح داد که محبت چگونه بنا می‌کند.‏ او گفت که محبت سبب می‌شود شخص در پی منافع دیگران باشد.‏ (‏۱قر ۱۰:‏۲۴؛‏ ۱۳:‏۵‏)‏ همچنین،‏ محبت باعث می‌شود که شخص مهربان و صبور بوده به دیگران توجه نشان دهد.‏ بنابراین،‏ محبت نه تنها بین اعضای خانواده عشق و علاقه ایجاد می‌کند،‏ بلکه اعضای جماعت را نیز متحد می‌سازد.‏—‏کول ۳:‏۱۴‏.‏

راه‌های فراوانی برای ابراز محبت به دیگران وجود دارد.‏ اما محبت ما به خدا باارزش‌ترین و بناکننده‌ترین محبت است.‏ چرا؟‏ چون محبت به خدا ما را متحد می‌سازد.‏ این محبت باعث شده است که افرادی با پیشینه‌ها،‏ نژادها و زبان‌های مختلف،‏ یَهُوَه خدا را در اتحاد پرستش نمایند و به «یکدلی» او را خدمت کنند.‏ (‏صف ۳:‏۹‏)‏ پس بیایید مصمم باشیم که این خصوصیت باارزش ثمرهٔ روح خدا را هر روز نشان دهیم.‏