یوسف که از اهالی رامه بود فکر نمی‌کرد که برای رفتن نزد حاکم روم به اندازهٔ کافی شجاعت داشته باشد.‏ پُنتیوس پیلاتُس به سرسختی و سماجت معروف بود.‏ اگر شاگردان عیسی می‌خواستند که عیسی را به‌شایستگی به خاک بسپارند،‏ باید از پیلاتُس درخواست می‌کردند که جسد او را به آنان بدهد.‏ اما ملاقات با پُنتیوس پیلاتُس آسان‌تر از آن چیزی بود که یوسف فکر می‌کرد.‏ پیلاتُس وقتی از طریق یکی از مأموران اطمینان یافت که عیسی مرده است،‏ با درخواست یوسف موافقت کرد و جسد عیسی را به او داد.‏ سپس یوسف که هنوز بسیار غمگین بود،‏ با عجله به محل اعدام برگشت.‏—‏مرق ۱۵:‏۴۲-‏۴۵‏.‏

• یوسف اهل رامه چه کسی بود؟‏

• او چه نسبتی با عیسی داشت؟‏

• چرا داستان زندگی او برای ما اهمیت دارد؟‏

مَرقُس تحت الهام خدا نوشت که «یوسف .‏ .‏ .‏ از اعضای محترم شورا» بود.‏ در اینجا منظور از شورا،‏ شورای سَنهِدرین،‏ یعنی دادگاه عالی یهود و شورای اجرایی دولت است.‏ (‏مرق ۱۵:‏۱،‏ ۴۳‏)‏ بنابراین یوسف یکی از رهبران مردم بود و به همین دلیل می‌توانست با حاکم روم ملاقات داشته باشد.‏ از این رو،‏ جای تعجب نیست که یوسف از وضعیت مالی خوبی برخوردار بود.‏—‏مت ۲۷:‏۵۷‏.‏

شورای سَنهِدرین با عیسی دشمنی داشت و نقشه کشید که عیسی را به قتل برساند.‏ اما یوسف که عضو این شورا بود،‏ در کتاب مقدّس «مردی نیکو و درستکار» خوانده شده است.‏ (‏لو ۲۳:‏۵۰‏)‏ او برخلاف اکثر همکارانش در شورای سَنهِدرین،‏ انسانی صادق بود،‏ از نظر اخلاقی زندگی پاکی داشت و تلاش می‌کرد که از فرمان‌های خدا اطاعت کند.‏ او همچنین «در انتظار پادشاهی خدا بود.‏» به همین دلیل نیز بعدها یکی از شاگردان عیسی شد.‏ (‏مرق ۱۵:‏۴۳؛‏ مت ۲۷:‏۵۷‏)‏ احتمالاً حس عدالت‌خواهی و علاقهٔ او به حقیقت باعث شد که پیام عیسی را بپذیرد.‏

کتاب مقدّس در یوحنا ۱۹:‏۳۸ می‌گوید که یوسف «به دلیل ترس از یهودیان در خفا شاگرد عیسی بود.‏» اما او از چه چیز می‌ترسید؟‏ او می‌دانست که یهودیان از عیسی بیزار هستند و هر کسی را که به او ایمان بیاورد از کنیسه بیرون می‌کنند.‏ (‏یو ۷:‏۴۵-‏۴۹؛‏ ۹:‏۲۲‏)‏ اخراج از کنیسه به این معنی بود که یهودیان شخص را تحقیر می‌کردند،‏ از او دوری کرده و او را طرد می‌کردند.‏ به این دلیل،‏ یوسف از این که ایمانش به عیسی را در ملأعام ابراز کند تردید داشت،‏ زیرا در آن صورت مقام و اعتبارش را از دست می‌داد.‏

یوسف تنها کسی نبود که چنین شرایطی داشت.‏ مطابق با یوحنا ۱۲:‏۴۲ «بسیاری از بزرگان نیز به عیسی ایمان آوردند،‏ اما از ترس فَریسیان و برای این که از کنیسه اخراج نشوند،‏ آن را اذعان نمی‌کردند.‏» یکی دیگر از افرادی که چنین شرایطی داشت،‏ نیقودیموس بود.‏ او نیز مانند یوسف یکی از اعضای شورای سَنهِدرین بود.‏—‏یو ۳:‏۱-‏۱۰؛‏ ۷:‏۵۰-‏۵۲‏.‏

یوسف هرچند که شاگرد عیسی بود،‏ نمی‌توانست آن موضوع را در ملأعام ابراز کند و این مشکل بزرگی محسوب می‌شد،‏ زیرا عیسی گفته بود:‏ «هر که نزد مردم مرا تصدیق کند،‏ من نیز نزد پدر آسمانی خود او را تصدیق خواهم کرد.‏ اما هر که نزد مردم مرا انکار کند،‏ من نیز نزد پدر آسمانی خود او را انکار خواهم کرد.‏» (‏مت ۱۰:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ یوسف مستقیماً عیسی را انکار نکرد،‏ اما به اندازهٔ کافی شجاعت نداشت که او را نزد مردم تصدیق کند.‏ آیا شما چنین شجاعتی دارید؟‏

کتاب مقدّس گزارش می‌دهد که یوسف از نقشهٔ  شورای سَنهِدرین برای قتل عیسی حمایت نکرد و این عمل او واقعاً قابل تحسین بود.‏ (‏لو ۲۳:‏۵۱‏)‏ برخی بر این باورند که وقتی عیسی را محاکمه می‌کردند یوسف در آنجا حضور نداشت.‏ در هر صورت یوسف به دلیل بی‌عدالتی‌ای که در حق عیسی شده بود،‏ شدیداً ناراحت بود.‏ اما هیچ کاری از دستش بر نمی‌آمد!‏

از قرار معلوم یوسف توانست تا زمان مرگ عیسی بر ترس خود غلبه کند و تصمیم گرفت از پیروان عیسی حمایت کند.‏ در مَرقُس ۱۵:‏۴۳ در رابطه با تصمیم یوسف می‌خوانیم که او «‏با شهامت نزد پیلاتُس رفت و خواستار جسد عیسی شد.‏»‏

ظاهراً هنگامی که عیسی اعدام می‌شد،‏ یوسف نیز در آنجا حضور داشت.‏ در واقع او حتی قبل از پیلاتُس از مرگ عیسی باخبر شد.‏ زیرا وقتی او خواستار جسد عیسی شد،‏ پیلاتُس فرمانده را فراخواند و پرسید:‏ «آیا [عیسی] مرده است؟‏» (‏مرق ۱۵:‏۴۴‏)‏ به احتمال زیاد دیدن درد و رنج عیسی بر تیر شکنجه وجدان یوسف را تحت تأثیر قرار داد و او را بر آن داشت که ایمان خود را در ملأعام ابراز کند.‏ سرانجام یوسف شجاعانه عمل کرد و دیگر شاگردی مخفی نبود!‏

مطابق با شریعت موسی،‏ کسانی که محکوم به مرگ شده بودند باید قبل از غروب آفتاب دفن می‌شدند.‏ (‏تث ۲۱:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ اما رومیان رسم دیگری داشتند.‏ آنان اجساد مجرمان را در قبری عمومی می‌انداختند و یا آن‌ها را بر روی تیر شکنجه رها می‌کردند تا فاسد شود.‏  اما یوسف نمی‌خواست که آنان با جسد عیسی چنین کنند.‏ او در نزدیکی محل اعدام مقبره‌ای داشت که در یک صخره تراشیده شده بود.‏ آن مقبره تا آن زمان استفاده نشده بود.‏ یوسف که به تازگی از رامه * به اورشلیم نقل مکان کرده بود قصد داشت که از آن مکان به عنوان مقبرهٔ خانوادگی‌شان استفاده کند.‏ (‏لو ۲۳:‏۵۳؛‏ یو ۱۹:‏۴۱‏)‏ به‌راستی این موضوع نشانهٔ سخاوت و بخشندگی یوسف بود که حاضر شد عیسی را در مقبرهٔ خانوادگی‌شان دفن کند.‏ این عمل او همچنین پیشگویی کتاب مقدّس را به تحقق رساند که گفته بود عیسی با «دولتمندان» دفن خواهد شد.‏—‏اشع ۵۳:‏۵،‏ ۸،‏ ۹‏.‏

گزارشات هر چهار انجیل نشان می‌دهد که بعد از مرگ عیسی،‏ یوسف بود که او را در کتان نفیس پیچید و در مقبرهٔ خود خوابانید.‏ (‏مت ۲۷:‏۵۹-‏۶۱؛‏ مرق ۱۵:‏۴۶،‏ ۴۷؛‏ لو ۲۳:‏۵۳،‏ ۵۵؛‏ یو ۱۹:‏۳۸-‏۴۰‏)‏ مطابق با این گزارشات تنها کسی که به یوسف کمک کرد نیقودیموس بود که برای خاکسپاری عیسی مواد معطر آورده بود.‏ از آنجایی که آن دو نفر مقام بالایی داشتند و افراد سرشناسی بودند،‏ احتمالاً خودشان به تنهایی جسد عیسی را حمل نکردند،‏ بلکه برای حمل و دفن جسد عیسی خادمانی را برگماشته بودند.‏ با این حال،‏ کار یوسف و نیقودیموس بسیار اهمیت داشت.‏ اگر کسی جسدی را لمس می‌کرد به مدت هفت روز ناپاک محسوب می‌شد و هر چیز دیگری را که لمس می‌کرد نیز ناپاک می‌شد.‏ (‏اعد ۱۹:‏۱۱؛‏ حج ۲:‏۱۳‏)‏ بنابراین،‏ آنان می‌بایست در طول هفتهٔ فِصَح از مردم فاصله می‌گرفتند و حتی نمی‌توانستند در مراسم فِصَح شرکت کنند.‏ (‏اعد ۹:‏۶‏)‏ همچنین ممکن بود که یوسف به دلیل دفن عیسی از طرف همکارانش مورد تمسخر قرار گیرد.‏ با این حال او حاضر بود که عیسی را به شکلی شایسته دفن کند،‏ ایمانش را در ملأ عام ابراز نماید و تمام عواقب عملش را بپذیرد.‏

در گزارشات انجیل‌ها بعد از مرگ و دفن عیسی دیگر اشاره‌ای به یوسف اهل رامه نمی‌شود.‏ در واقع ما نمی‌دانیم که چه اتفاقی برای او افتاد.‏ اما با توجه به آنچه تا اینجا بررسی کردیم،‏ او به احتمال زیاد همچنان یکی از شاگردان عیسی ماند و همواره در ملأعام ایمانش را ابراز می‌کرد.‏ در واقع،‏ ایمان و شجاعت او نه تنها تحت آزمایش‌ها ضعیف نشد،‏ بلکه افزایش یافت.‏

با تعمّق بر داستان زندگی یوسف بجاست که از خود بپرسیم:‏ آیا چیزهایی همچون مقام،‏ موقعیت شغلی،‏ دارایی،‏ روابط خانوادگی و یا حتی آزادی عمل برایم بیش از رابطه‌ام با یَهُوَه خدا اهمیت دارد؟‏