1. O czym była przekonana Marta? (Zobacz ilustrację tytułową).

MARTA, która należała do przyjaciół i uczniów Jezusa, była pogrążona w żałobie. Umarł jej brat Łazarz. Czy coś mogło złagodzić jej ból? Tak. Jezus zapewnił ją: „Twój brat wstanie”. Być może nie usunęło to zupełnie jej smutku, ale Marta ufała słowom Jezusa. Powiedziała: „Wiem, że wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim” (Jana 11:20-24). Była pewna, że nastąpi to w przyszłości. Wtedy Jezus dokonał cudu — wskrzesił Łazarza jeszcze tego samego dnia.

2. Dlaczego chciałbyś mieć taką samą pewność jak Marta?

² Nie możemy oczekiwać, że Jezus albo jego Ojciec dokonają takiego cudu dla nas. Ale czy podobnie jak Marta jesteś w pełni przekonany, że w przyszłości twoi bliscy zmartwychwstaną? Być może straciłeś współmałżonka, mamę, tatę albo ukochanego dziadka lub babcię. A może umarło ci dziecko. Chciałbyś przytulić tę osobę, porozmawiać z nią i wspólnie się pośmiać. Na szczęście tak jak Marta masz nadzieję, że twój bliski zmartwychwstanie. Jednak warto, żebyś przemyślał, dlaczego ta nadzieja jest pewna.

3, 4. Jak cuda Jezusa mogły wzmocnić wiarę Marty?

³ Jest mało prawdopodobne, żeby Marta, która mieszkała niedaleko Jerozolimy, widziała, jak Jezus wskrzesza syna wdowy w pobliżu Nain w Galilei. Ale zapewne o tym słyszała. Mogła też słyszeć o wskrzeszeniu córki Jaira. Ludzie zebrani w domu dziewczynki „wiedzieli, że umarła”. Jednak Jezus podniósł jej bezwładną rękę i powiedział: „Dziewczę, wstań!”. I natychmiast tak się stało (Łuk. 7:11-17; 8:41, 42, 49-55). Zarówno Marta, jak i jej siostra Maria zdawały sobie sprawę, że Jezus może leczyć chorych. Dlatego były pewne, że gdyby z nimi był, Łazarz by nie umarł. Ale skoro już nie żył, to czy można było mieć jeszcze jakąś nadzieję? Co ciekawe, Marta powiedziała, że Łazarz zmartwychwstanie w przyszłości — „w dniu ostatnim”. Dlaczego była o tym przekonana? I dlaczego ty możesz być przekonany, że w przyszłości nastąpi zmartwychwstanie — zapewne również twoich bliskich?

⁴ Taka pewność ma solidne podstawy. Omówimy teraz niektóre z nich. Podczas tej analizy być może dostrzeżesz, że Słowo Boże zawiera myśli, których wcześniej nie łączyłeś z nadzieją na ponowne spotkanie się z bliskimi.

5. Co dawało Marcie pewność, że Łazarz zmartwychwstanie?

⁵ Zwróćmy uwagę, że Marta nie powiedziała: „Mam nadzieję, że mój brat wstanie”, ale: „Wiem, że wstanie”. Marta była tego całkowicie pewna, ponieważ najprawdopodobniej wiedziała o wskrzeszeniach, które miały miejsce jeszcze przed przyjściem Jezusa na ziemię. Od dzieciństwa mogła o nich słyszeć w domu i w synagodze. W Biblii opisano trzy takie cuda.

6. O jakim cudzie bez wątpienia wiedziała Marta?

⁶ Do pierwszego wskrzeszenia doszło, kiedy Bóg dał możliwość dokonywania cudów prorokowi Eliaszowi. Pewna biedna wdowa mieszkająca w Carefat na wybrzeżu fenickim okazała prorokowi gościnność. Wtedy Bóg w cudowny sposób zapewnił jej mąkę i oliwę, dzięki czemu ona i jej syn nie umarli z głodu (1 Król. 17:8-16). Później syn tej wdowy zachorował i umarł. Ale Eliasz przyszedł jej z pomocą — dotknął ciała chłopca i pomodlił się: „Boże mój, spraw, proszę, by dusza tego dziecka wróciła do niego”. I tak się stało! Bóg wysłuchał Eliasza i dziecko ożyło. Było to pierwsze wskrzeszenie opisane w Biblii (odczytaj 1 Królów 17:17-24). Marta niewątpliwie wiedziała o tym wyjątkowym cudzie.

7, 8. (a) Co zrobił Elizeusz dla pewnej pogrążonej w żałobie kobiety? (b) Czego z cudu Elizeusza dowiadujemy się o możliwościach Jehowy?

⁷ Drugiego wskrzeszenia opisanego w Biblii dokonał następca Eliasza, Elizeusz. Pewna zamożna Izraelitka z Szunem okazała mu nadzwyczajną gościnność. W nagrodę Jehowa dał tej kobiecie i jej starszemu wiekiem mężowi syna. Kilka lat później dziecko umarło. Wyobraźmy sobie, jak zdruzgotana musiała być matka. Za wiedzą męża wyruszyła w 30-kilometrową podróż na górę Karmel, gdzie przebywał Elizeusz. Prorok wysłał przed sobą do Szunem swojego sługę Gechaziego. Ale Gechaziemu nie udało się wskrzesić chłopca. Wtedy do domu dotarł Elizeusz z matką dziecka (2 Król. 4:8-31).

⁸ Prorok się pomodlił i za sprawą cudu chłopiec ożył. Jego matka była przeszczęśliwa! (odczytaj 2 Królów 4:32-37). Być może przypomniała sobie modlitwę Anny, która oddając Samuela na służbę w przybytku, powiedziała: „Jehowa to Ten, który (...) sprowadza do Szeolu, i Ten, który [z niego] wyprowadza” (1 Sam. 2:6). Jehowa dosłownie ‛wyprowadził z Szeolu’ syna Szunamitki. Dowiódł w ten sposób, że może wskrzeszać zmarłych.

9. Opowiedz o trzecim wskrzeszeniu opisanym w Biblii.

⁹ Elizeusz był prorokiem przez ponad 50 lat, a później zachorował i umarł. Po jakimś czasie, kiedy z jego ciała pozostały już tylko kości, doszło do innego niezwykłego wydarzenia. Pewni Izraelici mieli właśnie pochować zmarłego, ale na kraj najechał zbrojny oddział. W pośpiechu wrzucili więc ciało do grobowca, gdzie znajdowały się kości Elizeusza. Biblia tak opisuje, co się stało: „Kiedy ów człowiek dotknął kości Elizeusza, natychmiast ożył i stanął na swych nogach” (2 Król. 13:14, 20, 21). Pomyśl, co mogły oznaczać dla Marty te relacje o wskrzeszeniach: Bóg z całą pewnością ma władzę nad śmiercią! A jakie znaczenie mają one dla ciebie? Bez wątpienia powinny umacniać twoje przekonanie, że możliwości Boga są nieograniczone.

10. Co zrobił Piotr po śmierci pewnej chrześcijanki?

¹⁰ Także w Chrześcijańskich Pismach Greckich możemy przeczytać o wskrzeszeniach dokonanych przez przedstawicieli Boga. Należą do nich te, których dokonał Jezus w pobliżu miasta Nain i w domu Jaira. Innym jest wskrzeszenie Dorkas (Tabity) przez apostoła Piotra. Piotr przyszedł do domu, w którym ciało tej chrześcijanki było przygotowywane do pogrzebu. Pomodlił się, a następnie zawołał: „Tabito, wstań!”. Dorkas natychmiast ożyła. Wtedy Piotr zawołał braci i „przedstawił ją żywą”. Wydarzenie to było tak niezwykłe, że „wielu uwierzyło w Pana”. Ci nowi uczniowie mogli świadczyć nie tylko o Jezusie, ale też o tym, że Jehowa ma moc wskrzeszać zmarłych (Dzieje 9:36-42).

11. Jak Łukasz opisał, co spotkało Eutychusa, i jak to wydarzenie wpłynęło na obserwatorów?

¹¹ Inni widzieli na własne oczy kolejne wskrzeszenie. Pewnego razu apostoł Paweł przemawiał w górnej izbie pewnego domu w Troadzie (obecnie północno-zachodnia Turcja). Spotkanie przeciągnęło się do północy. Przemówienia słuchał siedzący w oknie młody Eutychus. Niestety zasnął i spadł z trzeciego piętra. Być może pierwszy dotarł do niego Łukasz, który był lekarzem, i stwierdził, że Eutychus nie jest po prostu ranny ani nieprzytomny — jest martwy. Paweł zszedł na dół, wziął ciało w objęcia i powiedział coś zdumiewającego — że chłopiec żyje. Musiało to wywrzeć głęboki wpływ na obserwatorów. Zrozumieli, że doszło do wskrzeszenia, i „czuli się niezmiernie pocieszeni” (Dzieje 20:7-12).

12, 13. Jakie pytania się nasuwają w związku z omówionymi przykładami wskrzeszeń?

¹² Omówione przykłady wskrzeszeń powinny dać ci taką samą pewność, jaką miała Marta — że nasz Bóg i Życiodawca ma możliwość przywracać zmarłym życie. Ale co ciekawe, za każdym razem, kiedy Jehowa dokonywał takiego cudu, był przy tym obecny Jego przedstawiciel, na przykład Eliasz, Jezus czy Piotr. Co możemy jednak powiedzieć o osobach, które umarły w czasach, kiedy Jehowa nie dokonywał takich cudów? Czy żyjący wtedy wierni słudzy Boga mogli się spodziewać, że w przyszłości wzbudzi On zmarłych? Czy mogli mieć taką samą pewność jak Marta, która powiedziała: „Wiem, że [mój brat] wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim”? Dlaczego Marta była o tym przekonana i skąd ty możesz mieć taką pewność?

¹³ Z natchnionego Słowa Bożego wynika, że wielu lojalnych sług Jehowy wierzyło w przyszłe zmartwychwstanie. Wspomnijmy o niektórych z nich.

14. Czego dowiadujemy się o zmartwychwstaniu z relacji o Abrahamie?

¹⁴ Pomyśl o tym, co Bóg polecił zrobić Abrahamowi: „Weź, proszę, swego syna, swego jedynaka, którego tak miłujesz, Izaaka, i (...) ofiaruj jako całopalenie” (Rodz. 22:2). Wyobraź sobie, jakie uczucia musiały wzbudzić te słowa w Abrahamie. Izaak był jego długo oczekiwanym synem. Jehowa wcześniej obiecał Abrahamowi, że dzięki jego potomstwu wszystkie narody zaznają błogosławieństw (Rodz. 13:14-16; 18:18; Rzym. 4:17, 18). Zapewnił też, że wspomniane błogosławieństwa przyjdą „przez Izaaka” (Rodz. 21:12). Ale czy mogło do tego dojść, skoro Abraham miał złożyć syna w ofierze? Jak napisał pod natchnieniem apostoł Paweł, Abraham był przekonany, że Bóg potrafi wskrzesić Izaaka (odczytaj Hebrajczyków 11:17-19). Biblia nie wspomina, żeby Abraham myślał, że odzyska syna w ciągu kilku godzin, dni albo tygodnia. Nie wiedział, kiedy Bóg wskrzesi Izaaka, ale wierzył, że to zrobi.

15. W co wierzył Hiob?

¹⁵ Przyszłego zmartwychwstania wyczekiwał też patriarcha Hiob. Wiedział, że zwykłe drzewo po ścięciu może się odrodzić i wypuścić pędy, ale ludzie nie mają takich zdolności (Hioba 14:7-12; 19:25-27). Kiedy umierają, nie potrafią sami się wskrzesić (2 Sam. 12:23; Ps. 89:48). Oczywiście nie oznacza to, że takich możliwości nie ma Bóg. Hiob wierzył, że Jehowa w odpowiednim czasie sobie o nim przypomni (odczytaj Hioba 14:13-15). Nie wiedział, kiedy dokładnie to nastąpi. Jednak ufał, że Bóg, który dał ludziom życie, może i chce go zapamiętać i wskrzesić.

16. Jakiej zachęty anioł udzielił Danielowi?

¹⁶ Powiedzmy o jeszcze jednym wiernym człowieku wspomnianym w Pismach Hebrajskich — o Danielu. Przez wiele dziesięcioleci lojalnie służył Bogu, a On go wspierał. Przy pewnej okazji jeden z aniołów nazwał go „mężem nader miłym” i powiedział: „Pokój tobie. Bądź silny” (Dan. 9:22, 23; 10:11, 18, 19).

17, 18. Jaką obietnicę otrzymał Daniel?

¹⁷ Daniel miał prawie 100 lat i zbliżał się koniec jego życia. Dlatego mógł się zastanawiać, jaka przyszłość go czeka. Czy miał znowu żyć? Tak! Na końcu Księga Daniela zawiera Boże zapewnienie: „Podążaj ku końcowi; i spoczniesz” (Dan. 12:13). Sędziwy Daniel wiedział, że umarli ‛spoczywają’ — że w grobie nie ma „snucia planów ani poznania, ani mądrości” (Kazn. 9:10). Daniel wkrótce miał się tam znaleźć, ale Jehowa dał mu wspaniałą obietnicę dotyczącą przyszłości.

¹⁸ W kolejnych słowach Daniel usłyszał: „Powstaniesz do swego losu z końcem dni”. Nie podano żadnej konkretnej daty ani jak długo będzie musiał czekać. Miał umrzeć i ‛spoczywać’. Jednak słowa, że w przyszłości ‛powstanie do swego losu’, wyraźnie wskazywały na zmartwychwstanie, które miało nastąpić „z końcem dni”, czyli długo po jego śmierci.

19, 20. (a) Jaki związek mają omówione relacje z wypowiedzią Marty? (b) O czym będzie następny artykuł?

¹⁹ Marta rzeczywiście miała mocne podstawy, by wierzyć, że jej wierny brat Łazarz „wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim”. Przekonanie widoczne w jej słowach oraz obietnica dana Danielowi mogą pokrzepiać również chrześcijan żyjących obecnie. Zmartwychwstanie nastąpi!

²⁰ Omówione wskrzeszenia, do których doszło w przeszłości, potwierdzają, że umarli mogą wrócić do życia. Poza tym wierni mężczyźni i kobiety oczekiwali przyszłego zmartwychwstania. Ale czy coś jeszcze wskazuje na to, że wskrzeszenie może nastąpić nawet długo po złożeniu takiej obietnicy? Jeśli tak, mielibyśmy dodatkowe powody, żeby podobnie jak Marta wyczekiwać zmartwychwstania. Ale kiedy ono nastąpi? Tego dowiemy się z kolejnego artykułu.