چه آیندهٔ بی‌نظیری!‏ آفریدگار قول داده است که همین جا بر زمین زندگی ابدی به ما می‌بخشد.‏ اما باور این امر برای بسیاری دشوار است و می‌گویند:‏ «هر کس زمانی می‌میرد.‏ این بخشی جدایی‌ناپذیر از چرخهٔ زندگی و مرگ است.‏» برخی نیز به زندگی ابدی معتقدند،‏ اما نه بر زمین.‏ آنان بر این عقیده‌اند که زندگی ابدی تنها در آسمان پس از مرگ ممکن است.‏ نظر شما چیست؟‏

اجازه دهید پیش از این که نظر خود را بگویید،‏ پاسخ کتاب مقدّس به سه پرسش را بررسی کنیم:‏ بدن انسان برای چه مدت زندگی طراحی شده است؟‏ مقصود خدا برای زمین و بشر چیست؟‏ چگونه مرگ بر خانوادهٔ بشری سایه افکند؟‏

در میان تمامی موجوداتی که خدا بر زمین آفرید،‏ انسان به‌راستی فوق‌العاده است.‏ کتاب مقدّس می‌گوید که تنها انسان «شبیه» و «به صورت» خدا آفریده شده است.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏ این به چه معناست؟‏ به این معنی است که به انسان خصوصیات و ویژگی‌هایی بخشیده شده است که بازتابی از خصوصیات خداست،‏ مثل محبت و عدالتخواهی.‏

همچنین خدا به انسان‌ها قدرت استدلال و تفکر و توانایی آگاهی از خوبی و بدی بخشیده است.‏ در کنار آن نیاز فطری به شناخت و ایجاد رابطه با او را نیز عطا کرده است.‏ از این رو ما قادریم عظمت عالَم و عجایب طبیعت را درک کنیم و از هنر،‏ موسیقی و شعر لذّت بریم.‏ مهم‌تر از همه،‏ انسان قادر است آفریدگار را بپرستد.‏ این ویژگی‌ها تفاوت فاحش میان انسان‌ها و دیگر موجودات بر زمین است.‏

حال اگر خدا می‌خواست که انسان فقط برای مدتی کوتاه زندگی کند،‏ چرا باید به او چنین خصوصیات چشمگیر و در کنار آن توانایی بی‌حد پیشرفت در آن‌ها را می‌بخشید؟‏ واقعیت این است که خدا به انسان این خصوصیات و توانایی‌های بی‌نظیر را بخشیده است تا بتواند تا ابد از زندگی بر زمین لذّت برد.‏

برخی می‌گویند،‏ خدا هیچ‌گاه قصد نداشته است که انسان‌ها تا ابد بر زمین زندگی کنند.‏ آنان می‌گویند که زمین طوری طراحی شده است که انسان فقط برای مدتی بر آن زندگی کند و پس از آزمایش و امتحان مشخص شود که چه کسی لایق رفتن به آسمان و زندگی ابدی در کنار خداست.‏ این اعتقاد به این معنی است که خدا مسئول تمامی شرارت‌ها و زشتی‌های زمین است.‏ اما این امر  با شخصیت خدا کاملاً مغایرت دارد.‏ کتاب مقدّس در مورد خدا گفته است:‏ «راههایش،‏ جملگی انصاف.‏ او خدای امین و برکنار از بیداد،‏ عادل است او و هم درستکار.‏»—‏تَثنیه ۳۲:‏۴‏.‏

مقصود اصلی خدا برای زمین به‌روشنی در این آیه آمده است:‏ «آسمانها،‏ آسمانهای خداوند است،‏ اما زمین را به بنی‌آدم بخشیده است.‏» (‏مزمور ۱۱۵:‏۱۶‏)‏ بله،‏ خدا زمین را زیبا و فوق‌العاده آفرید تا محلّی دائمی برای زندگی انسان‌ها باشد و هر آنچه برای زندگی‌ای پرمفهوم و ابدی نیاز است،‏ در آن قرار داده است.‏—‏پیدایش ۲:‏۸،‏ ۹‏.‏

‏«آسمانها،‏ آسمانهای خداوند است،‏ اما زمین را به بنی‌آدم بخشیده است.‏»—‏مزمور ۱۱۵:‏۱۶

کتاب مقدّس مقصود خدا برای بشر را به روشنی بیان می‌کند.‏ خداوند به اولین زوج بشری چنین گفت:‏ «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و بر آن تسلط یابید.‏ .‏ .‏ .‏ بر هر جانداری که بر زمین حرکت می‌کند،‏ فرمان برانید.‏» (‏پیدایش ۱:‏۲۸‏)‏ به‌راستی این افتخاری برای آدم و حوّا بود که باغ عدن،‏ آن بهشت روی زمین را توسعه دهند.‏ آینده‌ای فوق‌العاده در انتظار آنان و همین طور نوادگان آنان بود؛‏ زندگی ابدی بر زمین،‏ نه پاداشی در آسمان.‏

پس چرا ما می‌میریم؟‏ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که یکی از موجودات روحی که بعدها شیطان و ابلیس نامیده شد،‏ تلاش کرد که در ترتیبات خدا اختلال ایجاد کند.‏ چطور؟‏

شیطان در پی گمراه کردن اولین زوج بشری برآمد تا در مخالفت باخدا با او همراه شوند.‏ شیطان ادعا کرد که خدا چیزی خوب را از آنان دریغ داشته است،‏ این که آنان حق دارند خود تعیین کنند که چه چیز درست و چه چیز نادرست است.‏ آن دو با شیطان همراه شدند و به خدا پشت کردند.‏ نتیجه چه بود؟‏ پس از همدستی با شیطان،‏ آدم و حوّا رو به زوال رفتند که در نهایت به مرگ انجامید،‏ همان گونه که خدا به آنان هشدار داده بود.‏ آنان زندگی ابدی بر بهشت روی زمین را از دست دادند.‏—‏پیدایش ۲:‏۱۷؛‏ ۳:‏۱-‏۶؛‏ ۵:‏۵‏.‏

سرکشی آدم و حوّا بر تمامی انسان‌ها اثر داشت.‏ در کلام خدا آمده است:‏ «گناه از طریق یک انسان وارد دنیا شد و از طریق گناه مرگ آمد و از آنجا که همه گناه کردند،‏ مرگ در میان همهٔ انسان‌ها شیوع یافت.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ ما می‌میریم چون گناه می‌کنیم،‏ در واقع گناه و مرگ را از اولین زوج بشری به ارث برده‌ایم.‏ پس این گونه نیست که به دلیلی فرای درک ما خدا مرگ را برای ما مقدّر کرده باشد.‏

سرکشی در باغ عدن مانع انجام مقصود خدا برای بشر و زمین نشد.‏ محبت و عدالتخواهی کامل خدا او را بر آن داشت که راهی برای آزادی ما از گناه و مرگی که به ارث برده‌ایم،‏ مهیا کند.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «مزد گناه مرگ است،‏ اما هدیه‌ای که خدا می‌دهد،‏ حیات جاودان از طریق سَرورمان مسیحْ عیساست.‏» (‏رومیان ۶:‏۲۳‏)‏ خدا به دلیل محبت بی‌کرانش به انسان‌ها عیسی را به زمین فرستاد تا جان خود را بدهد «تا هر که به او ایمان بورزد،‏ نابود نگردد،‏ بلکه زندگی جاودان یابد.‏» (‏یوحنا ۳:‏۱۶‏)‏ عیسی حاضر شد برای انسان‌ها قربانی شود و به این ترتیب هر آنچه را که از طریق آدم از دست رفته بود،‏ بازپس گیرد.‏ a

به زودی وعده‌های خدا برای بهشت بر زمین به تحقق خواهد رسید.‏ شما نیز می‌توانید از این آیندهٔ فوق‌العاده بهره برید،‏ در صورتی که این پند عیسی را به گوش گیرید که گفت:‏ «از درِ تنگ داخل شوید؛‏ زیرا عریض است آن در و وسیع است راهی که به نابودی می‌انجامد و بسیارند کسانی که به آن داخل می‌شوند؛‏ اما تنگ است آن در و باریک است آن راهی که به حیات می‌انجامد و عدهٔ کمی آن را می‌یابند.‏» (‏مَتّی ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ بله،‏ آیندهٔ شما در دست خودتان است.‏ شما چه خواهید کرد؟‏