BYŁ maj 1910 roku. Gdy statek wpływał do zatoki Belfast Lough, oczom grupki pasażerów stojących na pokładzie ukazały się zielone wzgórza skąpane w promieniach porannego słońca. Wśród tych osób był Charles Russell, który po raz piąty zawitał do Irlandii. Ujrzał dwa potężne liniowce oceaniczne w budowie — feralny Titanic i siostrzany Olympic *. Za stocznią widać było nabrzeże, gdzie czekało na niego kilkoro Badaczy Pisma Świętego.

Jakieś 20 lat wcześniej brat Russell zastanawiał się, jak najlepiej rozgłosić dobrą nowinę po całym świecie. Postanowił odbyć serię podróży poza granicami Ameryki. Pierwszą z nich zaczął w lipcu 1891 roku. Najpierw wybrał się do Irlandii. Z pokładu liniowca City of Chicago oglądał zachód słońca nad przybliżającym się wybrzeżem miasta Queenstown (obecnie Cobh). Zapewne przypomniał sobie, jak jego rodzice opisywali swoją ojczyznę. Gdy brat Russell i jego towarzysze przemierzali zadbane miasteczka i malownicze wsie, dostrzegli, że są to „pola gotowe do żniwa”.

Brat Russell odwiedził Irlandię w sumie siedem razy. Zainteresowanie wzbudzone w trakcie jego pierwszej wizyty sprawiło, że podczas kolejnych przychodziły go posłuchać setki, a czasami tysiące osób. Przed jego drugą podróżą do Irlandii, planowaną na maj 1903 roku, w miejscowych gazetach zamieszczano ogłoszenia informujące o wykładach publicznych w Belfaście i Dublinie. Brat Russell wspominał, że „obecni bardzo uważnie słuchali” wykładu zatytułowanego „Obietnica poparta przysięgą”, dotyczącego wiary Abrahama i przyszłych błogosławieństw dla ludzkości.

W związku z dużym zainteresowaniem brat Russell postanowił odwiedzić Irlandię również podczas trzeciej podróży po Europie. Kiedy pewnego kwietniowego poranka w 1908 roku schodził na ląd w Belfaście, przywitało go tam pięciu braci. Później tego samego wieczora na wykład publiczny zatytułowany „Obalenie imperium Szatana” przyszło „około 300 myślących słuchaczy”. Wśród nich znajdował się też pewien przeciwnik, ale brat Russell umiejętnie przytaczał wersety, co szybko zamknęło temu człowiekowi usta. W Dublinie napotkano bardziej zdecydowany sprzeciw. Sekretarz Związku Młodzieży Chrześcijańskiej (YMCA), niejaki O’Connor, zamierzał podburzyć przeciwko Badaczom Pisma Świętego ponad tysiąc zebranych osób. Co z tego wynikło?

Cofnijmy się w czasie i wyobraźmy sobie, co się mogło wtedy wydarzyć. Pewien człowiek pragnący poznać prawdę biblijną postanawia wysłuchać wykładu reklamowanego w gazecie The Irish Times. Widownia jest już tak wypełniona, że ledwo udaje mu się znaleźć miejsce siedzące. Człowiek ten jest pochłonięty słuchaniem siwego mówcy z brodą,  ubranego w długi, czarny płaszcz. Mówca w trakcie wykładu przemieszcza się po całej scenie, żywo gestykuluje i każdy werset metodycznie objaśnia innym wersetem. Dzięki temu wspomniany słuchacz zaczyna rozumieć prawdę biblijną. Chociaż mówca nie korzysta z mikrofonu, jego głos dociera do najdalszego zakątka sali, przykuwając uwagę słuchaczy przez półtorej godziny. Następnie podczas dyskusji mówca musi zmierzyć się z zarzutami O’Connora i jego stronników, ale umiejętnie się broni, używając Biblii. Słuchacze brawami wyrażają swoje uznanie. Gdy emocje opadają, zainteresowany mężczyzna podchodzi do braci, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Według relacji naocznych świadków właśnie w ten sposób wielu ludzi poznało prawdę.

W maju 1909 roku brat Russell na pokładzie Mauretanii opuszczał Nowy Jork i udawał się w swoją czwartą podróż. Zabrał ze sobą brata Huntsingera, żeby w czasie rejsu przez ocean dyktować mu artykuły do Strażnicy. Na wykład publiczny w Belfaście przybyło 450 mieszkańców miasta. Około 100 osób musiało stać z powodu braku miejsc.

Wspomniana na wstępie piąta podróż wyglądała bardzo podobnie. Po wykładzie publicznym w Dublinie pewien znany teolog przyprowadzony przez O’Connora otrzymał — ku radości zebranych — biblijne odpowiedzi na swoje pytania. Nazajutrz podróżni wsiedli na szybką łódź pocztową do Liverpoolu, a następnie weszli na pokład sławnej Lusitanii, która płynęła do Nowego Jorku *.

Również podczas swojej szóstej i siódmej podróży w 1911 roku brat Russell wygłaszał wykłady, które wcześniej reklamowano w prasie. Wiosną tego roku 20 Badaczy Pisma Świętego z Belfastu gościło 2000 osób na wykładzie zatytułowanym „Przyszłe życie”. W Dublinie pojawił się O’Connor z kolejnym duchownym, który zadawał pytania, ale widownia oklaskiwała odpowiedzi udzielane na podstawie Biblii. Jesienią tego samego roku w innych odwiedzanych miastach widownia była równie liczna. O’Connor razem z setką chuliganów jeszcze raz próbował zakłócić spotkanie w Dublinie, ale słuchacze entuzjastycznie poparli mówcę.

Chociaż to głównie brat Russell przemawiał podczas tamtych spotkań, przyznawał, że „nie ma ludzi niezastąpionych”, ponieważ „to nie jest dzieło ludzkie, ale Boże”. Tamte wystąpienia, które dziś byśmy nazwali wykładami publicznymi, były świetną okazją do przedstawiania prawd biblijnych. Jakie były tego rezultaty? Wykłady pomogły szerzyć dobrą nowinę, a w wielu miastach Irlandii jak grzyby po deszczu pojawiały się nowe zbory. (Z naszych archiwów w Wielkiej Brytanii).