ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ μου χρόνια κύλησαν χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές. Στο σχολείο μου, είχες τους ίδιους συμμαθητές από την πρώτη ως την τελευταία τάξη. Μάλιστα στην κωμόπολή μας οι περισσότεροι γνωριζόμασταν ονομαστικά.

Ολόγυρα από το Λίμπερτι υπήρχαν μικρά αγροκτήματα όπου καλλιεργούσαν κυρίως καλαμπόκι. Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου εργαζόταν σε έναν κτηματία της περιοχής. Στα εφηβικά μου χρόνια, έμαθα να οδηγώ τρακτέρ ενώ εξοικειώθηκα και με άλλες βασικές γεωργικές εργασίες.

Δεν ξέρω πώς είναι να έχεις νέο πατέρα. Ο δικός μου ήταν 56 χρονών όταν γεννήθηκα, και η μητέρα μου 35. Ωστόσο, ο πατέρας μου ήταν ένας λεπτός, υγιής και γεροδεμένος άντρας που αγαπούσε τη σκληρή εργασία και δίδαξε και σε εμάς τα παιδιά του να την εκτιμούμε. Ποτέ δεν έβγαλε πολλά χρήματα, αλλά φρόντιζε να έχουμε ένα μέρος να μείνουμε, ρούχα να φορέσουμε και φαγητό στο τραπέζι​—και ήταν πάντοτε στο πλευρό μας. Ήταν 93 χρονών όταν πέθανε. Η μητέρα μου πέθανε στα 86. Κανείς από τους δύο δεν υπηρετούσε τον Ιεχωβά. Όσο για τα αδέλφια μου, έχω έναν αδελφό που υπηρετεί πιστά ως πρεσβύτερος από τότε που ξεκίνησε αυτή η διευθέτηση στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Η μητέρα μου ήταν πολύ θρησκευόμενη. Κάθε Κυριακή, μας έπαιρνε μαζί της στην εκκλησία των Βαπτιστών. Όταν ήμουν 12 χρονών, άκουσα πρώτη φορά για την Τριάδα. Όλο περιέργεια ρώτησα τη μητέρα μου: «Πώς γίνεται ο Ιησούς να είναι και ο Γιος και ο Πατέρας μαζί;» Ακόμα θυμάμαι την απάντησή της: «Παιδί μου, αυτό είναι μυστήριο. Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε εμείς». Για εμένα ήταν ασφαλώς μυστήριο. Παρ’ όλα αυτά, όταν κόντευα τα 14, βαφτίστηκα σε ένα κοντινό ποταμάκι. Με βούτηξαν τρεις φορές στο νερό ως σύμβολο της Τριάδας!

Στο γυμνάσιο, είχα έναν φίλο που ήταν επαγγελματίας πυγμάχος και με έπεισε να δοκιμάσω και εγώ την πυγμαχία. Άρχισα λοιπόν να προπονούμαι και γράφτηκα σε έναν πυγμαχικό σύλλογο, τα Χρυσά Γάντια. Δεν ήμουν και πολύ καλός, γι’ αυτό ύστερα από μερικούς αγώνες τα παράτησα. Αργότερα, κατατάχθηκα στον στρατό των ΗΠΑ και στάλθηκα στη Γερμανία. Ενώ υπηρετούσα εκεί, οι ανώτεροί μου με έστειλαν σε μια Σχολή Υπαξιωματικών, θεωρώντας ότι ήμουν γεννημένος ηγέτης. Ήθελαν να ακολουθήσω στρατιωτική σταδιοδρομία. Εγώ όμως δεν είχα καμιά διάθεση να γίνω στρατιωτικός, γι’ αυτό το 1956, όταν ολοκλήρωσα τη διετή θητεία μου, αποστρατεύτηκα τιμητικά. Αλλά λίγο καιρό αργότερα, κατατάχθηκα σε έναν πολύ διαφορετικό στρατό.

Μέχρι εκείνη τη φάση της ζωής μου, είχα συνηθίσει να παριστάνω τον σκληρό άντρα. Το πρότυπο του «σωστού» άντρα που προωθούσε ο κινηματογράφος και ο κοινωνικός περίγυρος με είχε επηρεάσει πολύ. Κατά την άποψή μου, όσοι έκαναν θρησκευτικά κηρύγματα δεν ήταν αρκετά αρρενωποί. Άρχισα όμως να μαθαίνω κάποια πράγματα τα οποία άλλαξαν εντελώς τη ζωή μου. Μια μέρα, καθώς κυκλοφορούσα στην πόλη με το κόκκινο καμπριολέ αυτοκίνητό μου, δύο κοπέλες μού έκαναν νόημα να σταματήσω. Ήταν οι μικρότερες αδελφές του γαμπρού μου, του άντρα της μεγαλύτερης αδελφής μου. Για να μην τα πολυλογώ, αυτές οι κοπέλες ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου είχαν δώσει κάποτε τη Σκοπιά και το Ξύπνα!, αλλά μου φάνηκε ότι Η Σκοπιά παραήταν βαθύ ανάγνωσμα για τα δικά μου γούστα. Αυτή τη φορά όμως, με προσκάλεσαν στη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας, μια μικρή συνάθροιση για μελέτη της Γραφής και συζήτηση που γινόταν στο σπίτι τους. Τους είπα ότι θα το σκεφτώ. «Το υπόσχεσαι;» με ρώτησαν χαμογελαστά. «Το υπόσχομαι», απάντησα.

Αν και είχα αρχίσει να το μετανιώνω, πίστευα ότι όφειλα να κρατήσω τον λόγο μου. Έτσι λοιπόν, το βράδυ πήγα στη συνάθροιση. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα παιδιά. Μου ήταν απίστευτο το πόσα ήξεραν για τη Γραφή! Έπειτα από τόσες και τόσες Κυριακές που πήγαινα στην εκκλησία με τη μητέρα μου, εγώ είχα ελάχιστη Γραφική γνώση. Τώρα ήμουν αποφασισμένος να μάθω περισσότερα. Δέχτηκα να κάνω Γραφική μελέτη. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ήταν ότι το προσωπικό όνομα του Παντοδύναμου Θεού είναι Ιεχωβά. Κάποια χρόνια νωρίτερα, όταν ρώτησα τη μητέρα μου για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκείνη απλώς είπε: «Λατρεύουν κάποιον ηλικιωμένο που τον λένε Ιεχωβά». Αλλά τώρα ένιωθα ότι άνοιγαν τα μάτια μου!

Σημείωσα ραγδαία πρόοδο, εφόσον ήξερα ότι είχα βρει την αλήθεια. Μέσα σε εννιά μήνες από την πρώτη μου συνάθροιση, βαφτίστηκα​—τον Μάρτιο του 1957. Η άποψή μου για τη ζωή άλλαξε. Όταν σκέφτομαι πώς συμπεριφερόμουν προηγουμένως παριστάνοντας τον σκληρό άντρα, χαίρομαι που έμαθα τι διδάσκει η Γραφή για τον πραγματικό ανδρισμό. Ο Ιησούς ήταν τέλειος άντρας. Διέθετε τόση ισχύ και  δύναμη ώστε οποιοσδήποτε “σκληρός άντρας” θα ωχριούσε μπροστά του. Ωστόσο, δεν έμπλεκε σε καβγάδες, αλλά «άφησε τον εαυτό του να ταλαιπωρείται», όπως είχε προειπωθεί. (Ησ. 53:2, 7) Έμαθα ότι ένας αληθινός ακόλουθος του Ιησού πρέπει «να είναι ήπιος προς όλους».​—2 Τιμ. 2:24.

Άρχισα το σκαπανικό έναν χρόνο μετά, το 1958. Εντούτοις, σύντομα χρειάστηκε να σταματήσω για λίγο. Γιατί; Είχα αποφασίσει να νοικοκυρευτώ, και επέλεξα την Γκλόρια, μία από τις δύο δεσποινίδες που με είχαν προσκαλέσει στη μελέτη βιβλίου! Ποτέ δεν μετάνιωσα για αυτή την απόφαση. Η Γκλόρια ήταν θησαυρός τότε όπως είναι και σήμερα. Τη βλέπω σαν το διάσημο «Διαμάντι της Ελπίδας»​—αν και σε αυτή την περίπτωση δεν έμεινα απλώς στις ελπίδες. Την παντρεύτηκα! Τώρα είναι η σειρά της να σας πει λίγα λόγια για τον εαυτό της:

«Ήμασταν 17 αδέλφια. Η μητέρα μου ήταν πιστή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Πέθανε όταν ήμουν 14 χρονών. Τότε άρχισε μελέτη ο πατέρας μου. Εφόσον είχε χάσει τη μητέρα μου, έκανε μια συμφωνία με τον διευθυντή του σχολείου. Η μεγαλύτερη αδελφή μου κόντευε τότε να τελειώσει το λύκειο, και ο πατέρας μου ρώτησε αν γινόταν εκείνη και εγώ να πηγαίνουμε στο σχολείο εκ περιτροπής. Κάθε δεύτερη μέρα, μία από εμάς θα έμενε στο σπίτι για να φροντίσει τα μικρότερα παιδιά και να μαγειρέψει ώσπου να έρθει ο πατέρας μας από τη δουλειά. Ο διευθυντής συμφώνησε, και αυτή η διευθέτηση ίσχυσε ώσπου η αδελφή μου τελείωσε το σχολείο. Δύο οικογένειες Μαρτύρων μελετούσαν μαζί μας, και συνολικά 11 από εμάς τα παιδιά γίναμε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου άρεσε πολύ η υπηρεσία αγρού, παρότι ανέκαθεν πάλευα με την ντροπαλότητα. Ο Σαμ με έχει βοηθήσει σε αυτόν τον τομέα όλα αυτά τα χρόνια».

Παντρευτήκαμε τον Φεβρουάριο του 1959. Απολαμβάναμε το σκαπανικό μαζί. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, κάναμε αίτηση για υπηρεσία Μπέθελ, επειδή θέλαμε πολύ να υπηρετήσουμε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Ένας αγαπητός αδελφός, ο Σάιμον Κρέικερ, συζήτησε μαζί μας. Μας εξήγησε ότι εκείνο το διάστημα το Μπέθελ δεν δεχόταν αντρόγυνα. Πάντως ποτέ δεν χάσαμε την επιθυμία να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ​—αλλά πέρασε πολύς καιρός ώσπου να εκπληρωθεί!

Γράψαμε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και ζητήσαμε να μας στείλουν να υπηρετήσουμε εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Μας δόθηκε μόνο μία επιλογή: το Πάιν Μπλαφ του Αρκάνσας. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν δύο εκκλησίες στο Πάιν Μπλαφ​—μία για λευκούς και μία για «έγχρωμους», δηλαδή μαύρους. Διοριστήκαμε στην εκκλησία των «έγχρωμων», η οποία είχε μόνο 14 ευαγγελιζομένους.

Ίσως αναρωτιέστε γιατί ίσχυε ο φυλετικός διαχωρισμός στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η απάντηση είναι ότι απλούστατα δεν είχαμε άλλη επιλογή εκείνη την εποχή. Υπήρχαν νόμοι που απαγόρευαν την ανάμειξη των φυλών, και η απειλή της βίας ήταν πολύ πραγματική. Σε πολλά μέρη, οι αδελφοί είχαν βάσιμους λόγους να φοβούνται ότι, αν οι δύο φυλές συναθροίζονταν μαζί για λατρεία, κάποιοι θα κατέστρεφαν την Αίθουσα Βασιλείας. Τέτοια πράγματα όντως συνέβαιναν. Αν μαύροι Μάρτυρες κήρυτταν από πόρτα σε πόρτα σε γειτονιά λευκών, θα συλλαμβάνονταν και πιθανότατα θα ξυλοκοπούνταν. Προκειμένου λοιπόν να γίνεται το έργο κηρύγματος, υπακούαμε στους νόμους με την ελπίδα ότι κάποτε τα πράγματα θα άλλαζαν.

Η διακονία μας είχε τις δυσκολίες της. Μερικές φορές, καθώς κηρύτταμε σε τομέα μαύρων, χτυπούσαμε κατά λάθος την πόρτα κάποιας οικογένειας λευκών. Έπρεπε να αποφασίσουμε στα γρήγορα αν θα κάναμε μια σύντομη Γραφική παρουσίαση ή αν απλώς θα λέγαμε ότι είχαμε κάνει λάθος και θα φεύγαμε. Σε μερικά μέρη, αυτή ήταν η κατάσταση τότε.

Βέβαια, έπρεπε να εργαζόμαστε σκληρά για να συντηρούμαστε ως σκαπανείς. Στις περισσότερες δουλειές μας το μεροκάματο ήταν τρία δολάρια. Η Γκλόρια είχε μερικές δουλειές ως οικιακή βοηθός. Σε ένα σπίτι μού επέτρεπαν να τη βοηθάω για να τελειώνει στον μισό χρόνο. Εκεί μας έδιναν και φαγητό​—ένα κατεψυγμένο προμαγειρεμένο γεύμα που μοιραζόμασταν και οι δυο προτού φύγουμε. Σε μια άλλη οικογένεια, η Γκλόρια έκανε το σιδέρωμα κάθε εβδομάδα. Εγώ έκανα δουλειές στην αυλή, καθάριζα τα τζάμια και φρόντιζα για διάφορα άλλα πράγματα. Στο σπίτι μιας λευκής οικογένειας, καθαρίζαμε τα τζάμια, η Γκλόρια από μέσα και εγώ απέξω. Επειδή αυτή η δουλειά μάς έπαιρνε όλη την ημέρα, μας έδιναν φαγητό. Η Γκλόρια έτρωγε μέσα στο σπίτι αλλά χωριστά από την οικογένεια, ενώ εγώ έτρωγα έξω στο γκαράζ. Δεν με πείραζε. Το φαγητό ήταν πολύ ωραίο. Εκείνη η οικογένεια ήταν καλοί άνθρωποι. Απλώς  ήταν εγκλωβισμένοι σε εκείνο το σύστημα, σε εκείνη τη νοοτροπία. Θυμάμαι κάποια φορά που σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο. Αφού γεμίσαμε το ρεζερβουάρ, ρώτησα τον υπάλληλο αν θα μπορούσε η Γκλόρια να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Εκείνος με αγριοκοίταξε και είπε: «Είναι κλειδωμένη».

Από την άλλη πλευρά, περνούσαμε υπέροχα με τους αδελφούς μας και απολαμβάναμε πολύ τη διακονία μας! Τον πρώτο καιρό που πήγαμε στο Πάιν Μπλαφ, μείναμε στο σπίτι του αδελφού που ήταν ο υπηρέτης εκκλησίας εκείνον τον καιρό. Η σύζυγός του δεν ήταν αδελφή μας τότε, και η Γκλόρια άρχισε Γραφική μελέτη μαζί της. Εν τω μεταξύ, εγώ άρχισα μελέτη με την κόρη τους και τον σύζυγό της. Τόσο η μητέρα όσο και η κόρη αποφάσισαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά και βαφτίστηκαν.

Είχαμε πολύ καλούς φίλους στην εκκλησία των λευκών. Μας προσκαλούσαν για φαγητό, αλλά αυτό έπρεπε να γίνεται υπό το κάλυμμα του σκοταδιού. Η Κου Κλουξ Κλαν, μια οργάνωση που προάγει τον ρατσισμό και τη βία, είχε πολύ έντονη δράση τότε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάποιο βράδυ, ανήμερα του Χαλοουίν, είδα έναν άντρα να κάθεται καμαρωτός στην μπροστινή βεράντα του σπιτιού του φορώντας λευκό σεντόνι και κουκούλα, όπως συνήθιζαν τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Αυτές οι καταστάσεις όμως δεν εμπόδιζαν τους αδελφούς να δείχνουν καλοσύνη. Ένα καλοκαίρι, δεν είχαμε χρήματα για να ταξιδέψουμε στη συνέλευση, και κάποιος αδελφός συμφώνησε να αγοράσει το αυτοκίνητό μας, ένα Φορντ του 1950, για να μπορέσουμε να πάμε. Κάποια μέρα, έναν μήνα αργότερα, ήμασταν εξουθενωμένοι έχοντας κάνει έργο από πόρτα σε πόρτα μέσα στον καύσωνα καθώς και κάμποσες Γραφικές μελέτες. Όταν γυρίσαμε σπίτι, μας περίμενε μια έκπληξη. Μπροστά στο σπίτι μας ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό μας! Στο παρμπρίζ υπήρχε ένα σημείωμα που έλεγε: «Το αυτοκίνητο είναι και πάλι δικό σας. Δεχτείτε αυτό το δώρο από τον αδελφό σας».

Μια άλλη πράξη καλοσύνης χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Το 1962, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Η σχολή διαρκούσε έναν ολόκληρο μήνα και παρείχε εκπαίδευση στους αδελφούς που ασκούσαν επίβλεψη στις εκκλησίες, στις περιοχές και στις περιφέρειες. Όταν όμως έλαβα την πρόσκληση, ήμουν άνεργος και σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Ωστόσο, μια τηλεφωνική εταιρία στο Πάιν Μπλαφ μού είχε πάρει συνέντευξη για εργασία. Αν με προσλάμβαναν, θα ήμουν ο πρώτος μαύρος υπάλληλος εκείνης της εταιρίας. Τελικά μου είπαν ότι θα με προσλάβουν. Τι θα έκανα; Δεν είχα χρήματα για να ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη. Σκεφτόμουν σοβαρά να δεχτώ τη δουλειά και να απορρίψω την πρόσκληση για τη σχολή. Μάλιστα ετοιμαζόμουν να γράψω μια επιστολή για να αρνηθώ την πρόσκληση όταν συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Νωρίς κάποιο πρωί, χτύπησε την πόρτα μας μια αδελφή από την εκκλησία μας που είχε κοσμικό σύζυγο. Μου έδωσε έναν φάκελο γεμάτο χρήματα. Η ίδια και αρκετά από τα μικρά παιδιά της σηκώνονταν από τα χαράματα και πήγαιναν να ξεχορταριάσουν φυτείες  βαμβακιού. Ήθελαν να μαζέψουν όσα χρήματα χρειάζονταν για να μπορέσω να πάω στη Νέα Υόρκη. Η αδελφή είπε: «Πήγαινε στη σχολή, μάθε όσο περισσότερα μπορείς και έλα να διδάξεις και εμάς!» Λίγο πιο μετά, ρώτησα την τηλεφωνική εταιρία αν θα μπορούσα να πιάσω δουλειά πέντε εβδομάδες αργότερα. Εισέπραξα ένα κατηγορηματικό «Όχι!» Αλλά δεν είχε σημασία. Είχα πάρει την απόφασή μου. Χαίρομαι πολύ που δεν έπιασα δουλειά εκεί!

Έχει και η Γκλόρια κάτι να σας πει για τις αναμνήσεις της από το Πάιν Μπλαφ: «Ξετρελάθηκα με εκείνον τον τομέα! Είχα 15 με 20 Γραφικές μελέτες. Γι’ αυτό, βγαίναμε στο έργο από σπίτι σε σπίτι το πρωί και την υπόλοιπη ημέρα κάναμε τις μελέτες μας, μερικές φορές ως τις 11 το βράδυ. Περνούσαμε φανταστικά στο έργο! Θα έμενα μετά χαράς εκεί. Οφείλω να ομολογήσω ότι κατά βάθος δεν ήθελα να αλλάξω διορισμό και να αρχίσουμε το έργο περιοχής, αλλά ο Ιεχωβά είχε κάτι άλλο υπόψη του». Ασφαλώς και είχε.

Ενόσω κάναμε σκαπανικό στο Πάιν Μπλαφ, υποβάλαμε αίτηση για να γίνουμε ειδικοί σκαπανείς. Είχαμε μεγάλες ελπίδες επειδή ο επίσκοπος περιφερείας ήθελε να βοηθήσουμε μια εκκλησία στο Τέξας και προτιμούσε να πάμε εκεί ως ειδικοί σκαπανείς. Βρίσκαμε πολύ δελεαστική την ιδέα μιας τέτοιας αλλαγής. Οι μέρες όμως περνούσαν, και όσο και αν περιμέναμε εναγωνίως μια απάντηση από την Εταιρία, το γραμματοκιβώτιο παρέμενε άδειο. Τελικά, κάποια μέρα ήρθε μια επιστολή η οποία όμως έλεγε ότι είχαμε διοριστεί στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου! Ήταν Ιανουάριος του 1965. Ο αδελφός Λίον Γουίβερ, ο οποίος είναι τώρα συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών, διορίστηκε επίσκοπος περιοχής την ίδια περίοδο.

Με άγχωνε η προοπτική να γίνω επίσκοπος περιοχής. Περίπου έναν χρόνο νωρίτερα, ο επίσκοπος περιφερείας, ο Τζέιμς Α. Τόμσον, είχε εξετάσει τα προσόντα μου. Με καλοσύνη μού είχε υποδείξει μερικούς τομείς στους οποίους θα μπορούσα να βελτιωθώ και είχε αναφέρει κάποιες ικανότητες που χρειάζεται να έχει ένας καλός επίσκοπος περιοχής. Πολύ γρήγορα αφότου άρχισα το έργο περιοχής συνειδητοποίησα πόσο χρήσιμες ήταν οι συμβουλές του. Ο αδελφός Τόμσον ήταν ο πρώτος επίσκοπος περιφερείας με τον οποίο υπηρέτησα όταν διορίστηκα. Έμαθα πολλά από εκείνον τον πιστό αδελφό.

Εκείνη την εποχή, ο επίσκοπος περιοχής λάβαινε πολύ λίγη εκπαίδευση. Επί μία εβδομάδα είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω έναν επίσκοπο περιοχής καθώς επισκεπτόταν μια εκκλησία. Την επόμενη εβδομάδα παρατηρούσε εκείνος εμένα καθώς επισκεπτόμουν κάποια άλλη εκκλησία. Μου έκανε κάποιες υποδείξεις και μου έδωσε συμβουλές. Αλλά από εκεί και έπειτα, μείναμε μόνοι μας. Θυμάμαι ότι έλεγα στην Γκλόρια: «Είναι ανάγκη να φύγει από τώρα;» Ωστόσο, με τον καιρό κατάλαβα κάτι σημαντικό.  Πάντα υπάρχουν καλοί αδελφοί που μπορούν να σε βοηθήσουν​—αν βέβαια τους αφήσεις. Θυμάμαι ακόμα με εκτίμηση τη βοήθεια που έλαβα από έμπειρους αδελφούς όπως ο Τζέιμς Ρ. Μπράουν, που ήταν τότε περιοδεύων επίσκοπος, και ο Φρεντ Ρασκ από την οικογένεια Μπέθελ.

Ο ρατσισμός βρισκόταν σε έξαρση εκείνον τον καιρό. Κάποια φορά, η Κου Κλουξ Κλαν διοργάνωσε πορεία σε μια πόλη που επισκεπτόμασταν στο Τενεσί. Μια άλλη φορά, θυμάμαι που ήμασταν στο έργο και σταματήσαμε με τους αδελφούς για να φάμε σε ένα φαστ φουντ. Κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα, και πρόσεξα ότι ένας αγριωπός τύπος με τα χαρακτηριστικά τατουάζ των ρατσιστών σηκώθηκε και με ακολούθησε. Αλλά ένας λευκός αδελφός, πολύ πιο μεγαλόσωμος και από εμένα και από τον αγριωπό πελάτη, ήρθε στο κατόπι μας. «Όλα καλά, αδελφέ Χερντ;» με ρώτησε. Ο άλλος πελάτης έφυγε γρήγορα χωρίς να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Στο πέρασμα των χρόνων, έχω διαπιστώσει ότι η προκατάληψη δεν οφείλεται στο χρώμα του δέρματος, αλλά στο ότι όλοι είμαστε «χρωματισμένοι» από την Αδαμιαία αμαρτία. Επίσης έμαθα ότι ο αδελφός είναι αδελφός ό,τι χρώμα και αν έχει, και αν χρειαστεί θα πεθάνει για εσένα.

Δαπανήσαμε 33 χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, τα 21 εκ των οποίων στο έργο περιφερείας. Αυτά τα χρόνια ήταν γεμάτα πλούσιες ανταμοιβές και ενθαρρυντικές εμπειρίες. Αλλά μας περίμενε άλλη μια ανταμοιβή. Τον Αύγουστο του 1997 το παλιό μας όνειρο έγινε πραγματικότητα. Προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ των Ηνωμένων Πολιτειών, σχεδόν 38 χρόνια αφότου κάναμε αίτηση για πρώτη φορά. Τον επόμενο μήνα, αρχίσαμε την υπηρεσία Μπέθελ. Υπέθεσα ότι οι υπεύθυνοι αδελφοί στο Μπέθελ ήθελαν να βοηθήσω προσωρινά, αλλά δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα.

Αρχικά διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας. Αυτή η εμπειρία με δίδαξε πολλά. Οι αδελφοί εκεί πρέπει να χειρίζονται πολλά λεπτά και περίπλοκα ζητήματα που θέτουν τα πρεσβυτέρια και οι επίσκοποι περιοχής όλης της χώρας. Εκτίμησα την υπομονή και τη βοήθεια των αδελφών που με εκπαίδευσαν. Αλλά πιστεύω ότι, αν διοριζόμουν ξανά να υπηρετήσω εκεί, θα ήμουν και πάλι αρχάριος.

Η Γκλόρια και εγώ αγαπάμε τη ζωή του Μπέθελ. Ανέκαθεν ξυπνούσαμε νωρίς, και αυτή η συνήθεια είναι ασφαλώς πολύ χρήσιμη στο Μπέθελ. Έπειτα από περίπου έναν χρόνο, άρχισα να υπηρετώ ως βοηθός στην Επιτροπή Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το 1999, διορίστηκα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Έχω μάθει πολλά πράγματα σε αυτόν τον διορισμό, αλλά το κυριότερο δίδαγμα είναι ότι προφανέστατα ο Ιησούς Χριστός​—όχι κάποιος άνθρωπος—​είναι η κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας.

Καθώς αναπολώ τη ζωή μου, μερικές φορές νιώθω λίγο σαν τον προφήτη Αμώς. Ο Ιεχωβά πρόσεξε εκείνον τον ταπεινό βοσκό που έκανε μια ασήμαντη εποχική εργασία χαράζοντας καρπούς από συκομουριές, οι οποίοι θεωρούνταν κατάλληλη τροφή μόνο για τους φτωχούς. Ο Θεός διόρισε τον Αμώς προφήτη, και αυτός ο διορισμός ήταν ασφαλώς γεμάτος πνευματικά πλούτη. (Αμώς 7:14, 15, υποσ.) Παρόμοια, ο Ιεχωβά πρόσεξε εμένα, τον γιο ενός φτωχού αγρότη από το Λίμπερτι της Ιντιάνα, και μου έδωσε έναν χείμαρρο από πνευματικές ευλογίες, τόσο πολλές που δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ! (Παρ. 10:22) Πραγματικά νιώθω ότι, αν και η ζωή μου ξεκίνησε φτωχικά από υλική άποψη, η κατάληξη είναι πνευματικά πλούσια, πολύ πλουσιότερη από ό,τι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ!